Κοινωνική Μόλυνση - Μικροβιολογικός Ταξικός Πόλεμος στην Κίνα

Ο COVID-19 έχει προσελκύσει την παγκόσμια προσοχή με μια άνευ προηγουμένου ισχύ. Ο Έμπολα, η γρίπη των πτηνών και το SARS, φυσικά, όλα συσχετίστηκαν με αντίστοιχες φρενίτιδες στα μέσα ενημέρωσης. Αλλά κάτι σχετικά
με αυτή τη νέα επιδημία έχει δημιουργήσει ένα διαφορετικό είδος ισχύος παραμονής στην επικαιρότητα. Εν μέρει, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι οφείλεται στη θεαματική κλίμακα με την οποία αντέδρασε η κινέζικη κυβέρνηση με αποτέλεσμα εξίσου θεαματικές εικόνες εκκενωμένων μεγαλουπόλεων, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη συνήθη εικόνα της Κίνας στα μέσα ενημέρωσης ως υπερπλήρους και υπερμολυσμένης. Αυτή η αντίδραση υπήρξε επίσης γόνιμη βάση για τη συνήθη κερδοσκοπία σχετικά με την επικείμενη πολιτική ή οικονομική κατάρρευση της χώρας· δεδομένης της επιπλέον ώθησης που αυτή παίρνει από τις συνεχιζόμενες εντάσεις του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ, ο οποίος βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Αυτό συνδυάζεται με την ταχεία εξάπλωση του ιού και του δίνει τον χαρακτήρα μιας άμεσης παγκόσμιας απειλής, παρά το χαμηλό ποσοστό θνησιμότητας [1], [2] .

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, όμως, αυτό που φαίνεται πιο συναρπαστικό όσον αφορά την αντίδραση του κράτους είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε, διαμέσου των μήντια, ως ένα είδος μελοδραματικής πρόβας για την πλήρη κινητοποίηση της εγχώριας αντιεξέγερσης. Αυτό μας δίνει μια πραγματική εικόνα της κατασταλτικής ικανότητας του κινέζικου κράτους, αλλά τονίζει επίσης τη βαθύτερη ανικανότητά του, η οποία αποκαλύφθηκε από την ανάγκη του να στηριχθεί τόσο πολύ σε ένα συνδυασμό μέτρων ολοκληρωτικής προπαγάνδας. Αυτή η προπαγάνδα υλοποιείται μέσω κάθε είδους μηντιακού μέσου και μέσω των κινητοποιήσεων καλής θέλησης των ντόπιων, οι οποίοι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν καμιά υλική υποχρέωση να συμμορφωθούν. Τόσο η κινέζικη όσο και η δυτική προπαγάνδα έχουν δώσει έμφαση στην πραγματική κατασταλτική ικανότητα της καραντίνας: η πρώτη την αφηγείται ως εκδοχή αποτελεσματικής κυβερνητικής παρέμβασης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και η τελευταία ως μια ακόμη εκδοχή ολοκληρωτικού υπερβάλλοντος ζήλου εκ μέρους του δυστοπικού κινεζικού κράτους. Η αλήθεια που δεν λέγεται, ωστόσο, είναι ότι η ίδια η επιθετικότητα της καταστολής σηματοδοτεί μια βαθύτερη ανικανότητα του κινέζικου κράτους, το οποίο παραμένει σε μεγάλο βαθμό υπό κατασκευή. Αυτό από μόνο του μας επιτρέπει να ρίξουμε φως στη φύση του κινέζικου κράτους,
Αυτό από μόνο του μας επιτρέπει να ρίξουμε φως στη φύση του κινέζικου κράτους,
δείχνοντας πώς αναπτύσσει νέες και καινοτόμες τεχνικές κοινωνικού ελέγχου και αντιμετώπισης κρίσεων ικανές να αξιοποιηθούν ακόμη και σε συνθήκες όπου ο βασικός κρατικός μηχανισμός είναι αραιός ή ανύπαρκτος. Τέτοιες συνθήκες, εν τω μεταξύ, προσφέρουν μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα (αν και πιο κερδοσκοπική) εικόνα για το πώς η άρχουσα τάξη σε οποιαδήποτε δεδομένη χώρα θα μπορούσε να αντιδράσει, όταν η εκτεταμένη κρίση και η δραστικότητα της εξέγερσης προκαλέσουν παρόμοιες βλάβες ακόμη και στα πιο ισχυρά κράτη. Στην εξάπλωση των ιογενών κρουσμάτων συνέβαλαν από κάθε άποψη οι κακές διασυνδέσεις μεταξύ των επιπέδων διακυβέρνησης: καταστολή των «πληροφοριοδοτών» γιατρών από τοπικούς αξιωματούχους ενάντια στα συμφέροντα της κεντρικής κυβέρνησης, αναποτελεσματικοί μηχανισμοί νοσοκομειακής καταγραφής και εξαιρετικά κακή παροχή βασικής υγειονομικής περίθαλψης· όλα αυτά αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα. Εν τω μεταξύ, οι διάφορες τοπικές κυβερνήσεις έχουν επιστρέψει στην κανονικότητα με διαφορετικούς ρυθμούς, σε μεγάλο βαθμό πέρα από τον έλεγχο του κεντρικού κράτους (εκτός από τη Hubei, το επίκεντρο). Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μοιάζει να είναι σχεδόν εντελώς τυχαίο ποια λιμάνια λειτουργούν και ποιες τοπικές κυβερνήσεις έχουν επανεκκινήσει την παραγωγή. Αλλά αυτή η καραντίνα με μορφή κολάζ σημαίνει ότι τα δίκτυα logistics μεγάλης απόστασης που διασυνδέουν τις πόλεις μεταξύ τους παραμένουν διαταραγμένα· δεδομένου ότι οποιαδήποτε τοπική κυβέρνηση εμφανίζεται σε θέση απλά να αποτρέπει τα τραίνα ή τα φορτηγά φορτίου από τη διάβαση μέσω των συνόρων της. Και αυτή η ανικανότητα της κινεζικής κυβέρνησης σε επίπεδο βάσης την ανάγκασε να αντιμετωπίσει τον ιό ως μια εξέγερση, παίζοντας θέατρο απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό.

Ο εθνικός κρατικός μηχανισμός άρχισε πραγματικά να λειτουργεί στις 22 Ιανουαρίου, όταν οι αρχές αναβάθμισαν τα μέτρα αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης σε όλη την επαρχία Hubei, και είπαν στο κοινό [3] ότι είχαν τη νομική εξουσία να δημιουργήσουν εγκαταστάσεις καραντίνας· καθώς και να «συλλέξουν» οποιοδήποτε προσωπικό, οχήματα και εγκαταστάσεις που είναι αναγκαία για τον περιορισμό της λοίμωξης ή για τη δημιουργία αποκλεισμών και τον έλεγχο της κυκλοφορίας (με τον τρόπο αυτό εγκρίνοντας αυτόματα ένα φαινόμενο που γνώριζαν ότι θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς). Με άλλα λόγια, η πλήρης ανάπτυξη των κρατικών δεξιοτήτων ξεκίνησε στην πραγματικότητα με μια έκκληση εκ μέρους των τοπικών αρχών για εθελοντική παροχή βοήθειας. Από τη μια πλευρά, μια τέτοια μαζική καταστροφή ξεχειλώνει την ικανότητα κάθε κράτους (βλ., για παράδειγμα, την αντίδραση απέναντι στον τυφώνα στις ΗΠΑ). Αλλά, από την άλλη πλευρά, επαναφέρεται ένα κοινό πρότυπο της κινέζικης τέχνης της εξουσίας: το κεντρικό κράτος που στερείται αποδοτικών επίσημων διευθυντικών και εκτελεστικών δομών – οι οποίες να εκτείνονται σε όλη τη διαδρομή μέχρι το τοπικό επίπεδο – πρέπει αντ’ αυτών να στηρίζεται σε έναν συνδυασμό ευρέως δημοσιοποιημένων καλεσμάτων προς τους τοπικούς αξιωματούχους και τους ντόπιους πολίτες να κινητοποιηθούν και σε μια σειρά τιμωριών κατόπιν εορτής προς αυτούς που αντέδρασαν με τον χειρότερο τρόπο (πλαισιωμένες ως λήψη δραστικών μέτρων κατά της διαφθοράς). Η μόνη πραγματικά αποτελεσματική αντίδραση μπορεί να βρεθεί σε συγκεκριμένες περιοχές, όπου το κεντρικό κράτος εστιάζει το μεγα- λύτερο μέρος της δύναμης και της προσοχής του – στην προκειμένη περίπτωση, τη Hubei γενικά και τη Wuhan ειδικά. Το πρωί της 24ης Ιανουαρίου, η πόλη ήταν ήδη πλήρως αποκλεισμένη, χωρίς τρένα να κινούνται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, σχεδόν ένα μήνα αφότου το νέο στέλεχος του κορωνοϊού ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά. Οι εθνικοί υγειονομικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι υγειονομικές αρχές είχαν τη δυνατότητα να εξετάζουν και να απομονώνουν σε καραντίνα οποιονδήποτε ανάλογα με την κρίση τους. Πέρα από τις μεγάλες πόλεις της Hubei, σε δεκάδες άλλες πόλεις σε ολόκληρη την Κίνα – συμπεριλαμβανομένων των Πεκίνο, Guangzhou, Nanjing και Σαγκάης – έχουν προωθηθεί αποκλεισμοί διαφορετικής έντασης στις ροές των ανθρώπων και των αγαθών εντός και εκτός των συνόρων τους.

[1] https://www.nationalgeographic.com/science/2020/02/graphic-coronavirus-compares-fluebola-other-major-outbreaks/

[2] Μακράν ο χαμηλότερος από όλες τις ασθένειες που αναφέρονται εδώ· ο υψηλός αριθμός των νεκρών ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της ταχείας εξάπλωσης του σε μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ξενιστών, με αποτέλεσμα αυξημένο απόλυτο αριθμό θανάτων παρά το γεγονός ότι είχε πολύ χαμηλό ποσοστό θνησιμότητας.

[3] http://www.scio.gov.cn/xwfbh/xwbfbh/wqfbh/42311/42470/index.htm.

Μια αναλυτική άποψη από την Κίνα .
Το αρχικό κείμενο στα αγγλικά εδώ :
http://chuangcn.org/2020/02/social-contagion/

Διαβάστε ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον κείμενο στα Ελληνικά εδώ
https://yfanet.espivblogs.net/2020/03/20/koinoniki-molynsi-koinonikos-kai-taxikos-polemos-stin-kina/

ή κατεβάστε το σε pdf

https://yfanet.espivblogs.net/files/2020/03/CORONAVIRUS-mobile.pdf

Photo credits : Pixabay

https://www.apenantioxthi.com/