Φυτά της Μεσογείου

Η σύγχρονη άποψη για την κηποτεχνία θέλει τον κήπο να μοιάζει όσο το δυνατόν με φυσικό τοπίο. Η αντιγραφή όμως της φύσης όσο κι αν φαίνεται εύκολη δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Αρχικά πρέπει να γνωρίσουμε τη φύση, στη συνέχεια να την προσομοιάσουμε σε ένα σχέδιο και να επιλέξουμε τα φυτά. Το μεγάλο ζητούμενο όμως είναι να δημιουργηθούν στον κήπο οι συνθήκες του περιβάλλοντος από το οποίο προέρχονται τα φυτά.
Η μεσογειακή φύση έχει να παρουσιάσει ανεξάντλητες μαγευτικές εικόνες αυτοφυών φυτών που συμβιώνουν αρμονικά. Τα φυτά που παρουσιάζονται στη συνέχεια έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονται από τις περιοχές της λεκάνης της Μεσογείου, είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά στην έλλειψη υγρασίας, στις υψηλές αλλά και τις χαμηλές θερμοκρασίες και αναπτύσσονται σε άγονα, πετρώδη εδάφη με πολύ καλή αποστράγγιση.

Αχίλλεια, ή Χρυσόφυλλο

Το γένος Achillea που κατάγεται από κυρίως από την Ευρώπη και από τις εύκρατες περιοχές της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής, έχει αρκετούς αντιπροσώπους στη Μεσόγειο. Το πιο κοινό μεσογειακό είδος είναι το Achillea millefolium γνωστό και σαν αγριαψιθιά. Είναι πολυετές φυτό με πυκνή, χαμηλή βλάστηση και σκούρα πράσινα φύλλα.

Ανθίζει τον Ιούνιο – Ιούλιο και τα άνθη του είναι λευκά η ροζ. Ευδοκιμεί σε ηλιόλουστες θέσεις αλλά αντέχει και στην ημισκιά. Φυσικά είναι ανθεκτικό στην ξηρασία ενώ αντέχει και στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (έως -15οC). Δεν έχει απαιτήσεις σε έδαφος και προσαρμόζεται στα ασβεστούχα και τα πολύ αργιλώδη εδάφη.

Αρτεμισία

Η ονομασία αυτού του γένους δεν είναι άλλη από το όνομα της θεάς του κυνηγιού. Στο γένος Artemisia υπάρχουν πολλά φυτικά είδη με πιο χαρακτηριστικό το μεσογειακό Αrtemisia arborescens γνωστό και σαν αψιθιά ή πισιδιά. Είναι αειθαλής θάμνος με πολύ ιδιαίτερο φύλλωμα που σχηματίζει σχεδόν μία μπάλα.
Έχει γρήγορη ανάπτυξη αλλά και μικρή διάρκεια ζωής (10 χρόνια). Το πολύ αρωματικό του φύλλωμα είναι αυτό που τελικά ανταμείβει για την επιλογή της φύτευσης. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις αλλά προτιμά τα φτωχά, πετρώδη εδάφη με καλή αποστράγγιση. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα ακόμα και μόνο του.

Ασφοδελίνη και Ασφόδελος

Ασφόδελος

Είναι δύο είδη που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, αφού ανήκουν και στην ίδια οικογένεια. Η Ασφοδελίνη Asphodeline lutea είναι πολυετές φυτό με κίτρινα άνθη που το καλοκαίρι ρίχνει τα φύλλα του για να αντέξει την ξηρασία. Ανθίζει κατά τον Μάιο – Ιούνιο και κάθε άνθος που ανοίγει το πρωί μαραίνεται το βράδυ. Είναι πολύ ανθεκτικό στην ξηρασία, προσαρμόζεται στα ασβεστούχα εδάφη και προτιμά τα φτωχά εδάφη με καλή αποστράγγιση.

Ασφοδελίνη

Παρόμοια και ο ασφόδελος Asphodelus microcarpus έχει τις ίδιες ανάγκες σε έδαφος και ρίχνει τα φύλλα του μετά την άνθιση. Πολλές φορές φυτεύεται σε εδάφη που έχουν καεί. Τα άνθη του έχουν λευκά πέταλα με μία καφετί νεύρωση στη μέση Είναι από τα πιο διακοσμητικά φυτά του γένους του.

Κάππαρη

Η κάππαρη Capparis spinosa είναι ένα από τα πιο γνωστά λουλούδια που τρώγονται. Τα μπουμπούκια συλλέγονται στις αρχές του καλοκαιριού, όσο είναι ακόμα κλειστά και καταναλώνονται σαν τουρσί. Η κάπαρη οφείλει την αντοχή της στην ξηρασία στο πολύ ανεπτυγμένο της ριζικό σύστημα. Έτσι μπορεί να ανθίζει μέσα στο καλοκαίρι και μάλιστα για μεγάλο διάστημα, από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο.

Τα άνθη της κάπαρης με τους μακριούς μοβ στήμονες έχουν ιδιαίτερη καλλωπιστική αξία. Πολλές φορές η κάππαρη στον κήπο χαλάει εξαιτίας της μεγάλης «φροντίδας»! Το καλοκαίρι δεν θέλει καθόλου πότισμα και καθόλου λίπανση, ενώ πρέπει να φυτεύεται σε όσο πιο πετρώδη εδάφη γίνεται.

Κίστος ή λαδανιά

Υπάρχουν πολλά είδη και ακόμα περισσότερες ποικιλίες Cistus στην Ελλάδα αυτοφύονται πέντε είδη με πιο γνωστό το C. creticus. Οι σπόροι του κίστου για να φυτρώσουν χρειάζονται πολύ μεγάλη θερμοκρασία για λίγη ώρα, αυτό δίνει στον κίστο μία ξεχωριστή και σπουδαία θέση στα οικοσυστήματα της μεσογείου, αφού είναι ο θάμνος που φυτρώνει μετά από τις φωτιές.

Ο κίστος έχει αρωματικό φύλλωμα, ωραία ανθοφορία με λουλούδια σε διάφορα χρώματα (λευκά, ροζ, φούξια, μοβ, κίτρινα) και έντονους κίτρινου στήμονες και είναι και μελισσοκομικό φυτό. Χρειάζεται φτωχό έδαφος με πολύ καλή αποστράγγιση.

Έβενος ο Κρητικός

Ο Έβενος Ebenus cretica, με καταγωγή από τα βουνά της Κρήτης, είναι θάμνος με ιδιαίτερη καλλωπιστική αξία που οφείλεται τόσο στην πλούσια και ιδιαίτερη ανθοφορία του όσο και στο γκριζοπράσινο φύλλωμα.
Αναπτύσσεται καλά μόνο σε άγονα και πετρώδη εδάφη ενώ προσαρμόζεται και στα ασβεστώδη. Είναι φυτό πολύ ανθεκτικό στην ξηρασία αλλά δύσκολο στον πολλαπλασιασμό του.

gardenguide