Η ένωση

Είμαι κοντά στον Αύγουστο, δεν θα μπορούσε να περάσει ανάμεσά μας ένα πλαγιασμένο ξυράφι, ίσα που χωρά να περάσει λίγος άνεμος.

Είμαι κοντά στον Αύγουστο, τόσο που δεν ξέρω αν αισθάνομαι από εμένα ή από αυτόν, περιμένω την Πανσέληνό του όπως μια σφαίρα που γεμίζει.

Είμαι κοντά στον Αύγουστο, τον πλησίασα όπως ένα παιδί που μυρίζει το καλοκαίρι, δεν έχω γκρίνια μαζί του, υπομονετικά κυλώ μαζί με τον καιρό στην φλέβα του ποταμιού, δεν είναι μακριά η θάλασσα, η πρόθεσή μου γίνεται πρόθεσή της. Ίσως να μην έχω καν πρόθεση, τα κίνητρά μου είναι στο φως.

Είμαι κοντά στον Αύγουστο κι όταν έρθει ο Σεπτέμβρης θα είμαι κοντά του, ο χρόνος μου πια δεν βρίσκεται ανάμεσα σ' εμένα και τις εποχές. Ανάμεσα σ' εμένα και τον ήλιο χάνεται η απόσταση. Μια μέρα είχα την επάρκεια ενός δέντρου και την πληρότητα του γέλιου. Γελούσα κι έβλεπα να τινάζονται από το σώμα υπολείμματα μαύρου καπνού, μιας πυρκαγιάς υπόλοιπα.

Είμαι κοντά στον Αύγουστο, είμαι ο Αύγουστος και γίνομαι η θάλασσα, γίνομαι η καλοπροαίρετη σιωπή, έτσι που μπορείς να πιάνεσαι με άνεση από το πέταγμα ενός γλάρου. Ο πόλεμος έφερε ισοπαλία, κανείς δεν θέλει να νικά κανείς δεν θέλει να χάνει. Το έπαθλο ήταν μια ανταύγεια. Πέρασε η θέα μέσα στο βλέμμα, τώρα με κοιτάζουν τα πράγματα. Είμαι παντού και γι' αυτό πουθενά δεν πηγαίνω.

Είμαι μέσα σε όλα όπως η βροχή εισχωρεί, γίνομαι αδιαχώριστος, επιστρέφω στην ένωση, έμεινα καιρό έξω από το οτιδήποτε είμαι. Μια λαχτάρα να επιστρέψω στη θάλασσα, στην επιφάνεια του βυθού. Γίνομαι ολόκληρος επιφάνεια, το μέσα, το έξω, μόνο λέξεις χωρίς νόημα αλλά με πρόθεση διαχωρισμού. Γίνομαι το ένα, αράζω στο ένα σημείο, από εδώ όλα είναι δικά μου με μια σκέψη.

Είμαι ένα με τον Αύγουστο, δεν με ζεσταίνει, δεν με δροσίζει, γιατί δεν έχω παράπονο. Δεν θέλω πια να ήταν τα πράγματα αλλιώς. Δεν έχω μοίρα, ΕΊΜΑΙ η μοίρα μου.

Σύντομα θα γίνω Πανσέληνος, σμιλεύω τις νύχτες τις τραχιές γωνιές μου, ονειρεύομαι ένα ολοστρόγγυλο κάτι που κυλάει σαν τόπι στις επιφάνειες.

Είμαι μια νυχτερινή συγκίνηση,  ένα δάκρυ για τις μαχαιριές, μια ανοιχτή ευγνωμοσύνη για τις συμφορές. Έχω ένα χαμόγελο για τις θλίψεις και φέρνω δώρα στους απανταχού ζητιάνους.

Δεν έχω φύλο, ηλικία κι όσα χωρίζουν. Ο διαχωρισμός μου με χωρίζει και η ένωσή μου με ενώνει. Δεν έρχομαι απλώς κοντά σου, πόθος μου είναι να είμαι εσύ. Κάθε που λέω εγώ σε περιλαμβάνω. Είμαι εγώ με ένα τρόπο που δεν με χωρίζει από εσένα. Είμαι εγώ όπως το εννοεί μια σταγόνα της θάλασσας.

Μέσα στο στήθος μου χωράει όλος ο πλανήτης, όλα τ’ αστέρια και μου περισσεύει στήθος.

… Κι ύστερα, ο κόσμος μου ζήτησε να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, με λιγότερο εαυτό, με λιγότερο όλον. Όμως δεν απάντησα σε αυτό το παράλογο αίτημά του, δεν αναρωτήθηκε η ψυχή μου, σκέφτηκα απλώς, πως χώρος είμαι που γεμίζει με όσα ο χώρος περιλαμβάνει, κι άνοιξα τις νύχτες το χώρο να περάσει ο χώρος και μου περισσεύει πάντα χώρος να δεχθώ.

Γιατί είμαι αυτό που δεν αντιστέκεται και δεν αποκρούει, όσο παράλογο κι αν είναι το αίτημα έξω από τα μάτια μου δε σταματά, ούτε μέσα μου σταματά,  με διασχίζει και φεύγει και χάνεται. Καπνός η γροθιά των ανθρώπων, βούτυρο τα μαχαίρια τους στην καρδιά μου.

Θέλω να πω δεν έχω πλάτη, όπου και να μπήξεις το μαχαίρι στήθος θα βρεις. 

Δεν φεύγω ούτε έρχομαι, δεν είμαι εδώ ούτε εκεί, προσδιορίζω και βρίσκομαι.

triala