Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικός και μη έρωτας, αυτός που χάνεται κι ο άλλος που όχι, ξέρω ότι ο δικός μου (απορίας άξιον), δεν φεύγει. Είναι εδώ και κάθε που αποσυντονίζονται οι ισοροπίες μου, δεν θέλω μα τον βλέπω. Με πληγώνει, με διαλύει, με κάνει λιώμα! Οι αναμνήσεις, το πάθος, τα όνειρα, οι ωραίες στιγμές τον συντηρούν και μου τον θυμίζουν. Μια κίνηση απλή χρειάζεται να τον αγγίξω, να τον αισθανθώ και πάλι, αρκεί να θέλω, αρκεί να συμπέσουμε χρονικά..
κάποτε..
metofeggariagalia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου