Συμπληγάδες

Έμαθα να μετράω τις μέρες

μέσα από το θολωμένο παράθυρο

της μνήμης.

Στη μεγάλη ανηφοριά κοντοστάθηκα

για να ρωτήσω το δέντρο της ελπίδας

που με τύλιγε στοργικά

με τον ίσκιο του

αν ωφελεί να περιμένω

την λύτρωση της πρωινής αύρας

στα φύλλα της καρδιάς

του αποσταμένου παλικαριού

που αποκοιμήθηκε στο ξέφωτο

με τις ασθμαίνουσες αναπνοές.

Δε βρήκα διέξοδο

ανάμεσα στις Συμπληγάδες

που συνάντησα

προσπαθώντας να κουμαντάρω

το πληγωμένο καράβι μου

στο ταξίδι της επιστροφής

κι έτσι

ανέκρουσα πρύμναν

για να μπορέσω να περισώσω

τα λιγοστά ιμμάτια

που απόμειναν

στο συρτάρι της προσμονής

ανάκατα

με φυλακισμένα όνειρα.

Δεν είναι το αδιέξοδο

που με οδήγησε

σε λαθεμένα μονοπάτια

πάνω στ’ αφρισμένα κύματα

- και μ’ έκανε να δεθώ

με αλυσίδες συγκομιδής

στο μεσιανό κατάρτι

της πλάνης

για να συλλέξω τον καρπό

που ξεπρόβαλε

από την μήτρα των καιρών

σαν κάλεσμα εφησυχασμού

στην πλάτη

του χαμένου χρόνου -

αλλά

η βούλιμη φύση μου

για ολέθριες περιπτύξεις

με το απρόβλεπτο.

Καθώς έπινα γουλιά γουλιά

το ηδύποτο της λήθης

είδα στον αντικρυνό καθρέφτη

τις ραγισμένες προεκτάσεις

του αμφίβιου τοπίου

της ψυχής

να κρέμονται από τον ιστό

μιας αδηφάγας αράχνης

που ήξερε να καραδοκεί

μέχρι να φανεί

το ανυποψίαστο θήραμα

για να το αναγκάσει

ν’ αφεθεί στη μοίρα του

απαλλαγμένο από το φορτίο

που οι επιλήσμονες της ζωής 

ονομάζουν «επιβίωση».

Ίσως η μαγεία του νόστου

μπορεί να δώσει απάντηση

στο παιχνίδι αυτό

της απώλειας

καθώς το προκαθορισμένο τέλος

είναι το πρόσχημα

για την παράταση της ματαιότητας

στο πεδίο της επίκλησης

των εύσχημων υπεκφυγών

με τους ψευδεπίγραφους συνειρμούς

να κυριαρχούν

στην μετόπη

των χρόνιων κλυδωνισμών.

Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

moderngreekpoets