"Σαν είμαστε πρόθυμοι να βουτήξουμε μέσα στο τραύμα, διεργασίες θαυμαστές ξεκινούν και ξεδιπλώνουν τις θεραπευτικές ενέργειες τους. Η απόφαση μας να υπομείνουμε, να αποδεχτούμε, να αγκαλιάσουμε το τραύμα και να διασχίσουμε το δρόμο στον οποίο μας οδηγεί, μέχρι να βγούμε από την άλλη πλευρά, ανακαλύπτουμε πως είναι τελικά ταυτόχρονα και το διαβατήριο που μας επιτρέπει να διαβούμε την Πύλη που οδηγεί στην αποκάλυψη του Μέγα Μυστηρίου της Ζωής.
Και είναι η πηγαία λαχτάρα ν’ αντιμετωπίσουμε συνειδητά και κατά πρόσωπο αυτό που μας πλήγωσε, που μας οδηγεί στην κατάκτηση της ευλογίας που περιέχει η ίδια η πληγή. Μέσα από το βύθισμα στη σκοτεινιά που προκάλεσαν τα διάφορα δεινά, ανακαλύπτουμε αναλαμπές φωτός κι ανάκαμψης. Και ω! του θαύματος! Ίδιος ο ήλιος γεννιέται ο Απόλλωνας, ο Ασκληπιός ή ο Χριστός...
Εκεί, στα σοκάκια του μυθικού χρόνου ανασύρονται σταδιακά τα πέπλα που θολώνουν τη συνείδηση. Το μικρό μας εγώ έρχεται αντιμέτωπο με κάτι πολύ μεγαλύτερο από το μπόι του κι η ψυχή νομίζει αρχικά πως θα διαλυθεί. Δεν είναι λάθος αυτό που νομίζει, μιας και βιώνουμε πράγματι μια αυθεντική εμπειρία θανάτου. Βιώνουμε τον εν ζωή θάνατο του παλιού μας εαυτού. Βιώνουμε τη διάλυση του, όμως βήμα-βήμα συντελείται παράλληλα και μια βαθιά κι ολοκληρωτική μεταμόρφωση που μας ανακουφίζει. Κι έτσι αργά και σταθερά, καθώς το τραύμα μας διδάσκει και μας μετουσιώνει, ανακαλύπτουμε πως ο δρόμος του είναι ο δρόμος της μύησης..."
Απόσπασμα από το βιβλίο μου γιαγιά "σαΜάνα-Θεραπευτικές Μυθιστορίες"
που μπορείτε να διαβάσετε εδώ
vickytoxotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου