Πώς το παρακράτος διοικεί την χώρα και τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ, με την ανοχή της εκάστοτε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ...!

Το παρακράτος εξ ορισμού για να υπάρχει πρέπει να έχει την υποστήριξη και την ανοχή του κράτους και φυσικά η μη χρήση της προφανούς δυνατότητας εξάλειψής του από τις κυβερνήσεις σημαίνει πως υπάρχει καταφανής καταστρατήγηση του συντάγματος από αυτές και ευθύνες κατ ευθείαν στους αρμόδιους τουλάχιστον υπουργούς.


 Και είναι επίσης λογικό το συμπέρασμα πως οι ποινικές ευθύνες για τα αδικήματα των παρακρατικών βαρύνουν ως ηθική τουλάχιστον αυτουργία τον εκάστοτε πολιτικό τους προϊστάμενο αφού γνωρίζει και δεν προλαμβάνει και τελικά υποθάλπει τα παρακρατικά εγκλήματα.

Οι εκατοντάδες αναλύσεις για το με ποιόν τρόπο διαπλέκεται και σε τι και σε ποιόν χρησιμεύει το παρακράτος από κει και πέρα είναι απλά θεωρητικές ασκήσεις που στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα.

Το παρακράτος σήμερα υπάρχει και λειτουργεί μέσα στα σώματα ασφαλείας και προφανώς χρησιμεύει και διαπλέκεται με τη σημερινή κυβέρνηση, τελεία και παύλα.

 Την ταφόπλακα στο πιθανό ξερίζωμα του παρακράτους έβαλε η αριστερά που «τσίμπησε» στον συνδικαλισμό και ξέχασε τα αιτήματα για κάθαρση και ουσιαστικό έλεγχο, αφού θεώρησε ντεφάκτο ότι όπου υπάρχει συνδικάτο υπάρχουν «παιδιά της εργατικής τάξης» και νομιμοποίησε τα «μεμονωμένα περιστατικά».

Το επίσημο, ή το ανεπίσημο κράτος...;;;;;
Αυτό που φαίνεται, ή αυτό που κρύβεται πίσω από την ... κουκούλα;;;
Κράτος, ή Παρακράτος;
Ποιό διοικεί;

Ένα τυχαίο παράδειγμα, η δολοφονία Λαμπράκη.

Ο εισαγγελέας κατά την πολύκροτη δίκη για την δολοφονία του βουλευτή Γρηγηόρη Λαμπράκη, είχε πει:
"Έτσι τελείωσε η πολύκροτη δίκη Λαμπράκη, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο εισαγγελέας είχε πει στην αγόρευσή του για τους κατηγορούμενους: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ” αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;". (εδώ)


Καλλιόπη Σουφλή

Ας δούμε μαζί  κάποια στοιχεία για το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ.
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε πως θα συμπεριφερόμαστε από δω και μπρος, που τα γεγονότα θα τρέχουν με ρυθμούς σπίντερ...

Η πρώτη φωτό, είναι του Γιώργου Αδαλή, από τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα της Παράδοσης της Μακεδονίας στα Σκόπια του Σόρος, στις προσταγές του οποίου είναι υποταγμένη η συγκυβέρνηση.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΛΗΣ : ΦΩΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΣΟΔΕΡΙ: ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ...

Triklopodia 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΛΗΣ : ΦΩΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΣΟΔΕΡΙ: ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΙΣΩ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ. 

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΟΥ ΠΙΣΟΔΕΡΙΟΥ

 πηγή

Ακολουθεί ένα από τα πιό εξαιρετικά άρθρα που γράφτηκαν ποτέ για το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ, είναι του Mind the Gap.   Ενός πραγματικά και ουσιαστικά ανεξάρτητου ΕΛΛΗΝΑ blogger, που η απουσία του από το διαδίκτυο, μας στερεί πολύτιμες γνώσεις αφύπνισης. Διαβάστε τι είχε γράψει... 

Το παρακράτος και οι προστάτες του, απ’ όπου κι αν προέρχονται

Posted on 12 Μαΐου, 2011 από Mind the Gap

του Mind the Gap



παρακράτος το [parakrátos]  : σύνολο παράνομων ατόμων, ομάδων και δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται εκτός των θεσμών, παράλληλα προς το κράτος (συνήθ. με την ανοχή ή και τη στήριξή του) και δρουν ενάντια στην κοινωνία ή σε τμήματά της: Tο ~ αναπτύχθηκε και έδρασε στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο. Tο ~ ευθύνεται για τη δολοφονία πολιτικών ηγετών. || (επέκτ.) κάθε παράνομη ενέργεια ή δράση, που εκπορεύεται και αναπτύσσεται από παράνομα και μη θεσμοθετημένα κέντρα εξουσίας.



Από την μεταπολίτευση έως και σήμερα η συζήτηση για την ύπαρξη και την δράση του παρακράτους δεν σταμάτησε πρακτικά ποτέ.

Ο Κων. Καραμανλής δεν τόλμησε ποτέ να εκριζώσει αποτελεσματικά τους παρακρατικούς από τα σώματα ασφαλείας, αμέσως μετά τη χούντα με αποτέλεσμα αρχιβασανιστές, ρουφιάνοι, πρωτοπαλίκαρα της χούντας και λοιποί ελεεινοί υπάνθρωποι της χωροφυλακής, της αστυνομίας και της «εθνικής ασφάλειας» να πάρουν άφεση αμαρτιών και πολλοί από αυτούς να σταδιοδρομήσουν ανερχόμενοι κανονικά στην ιεραρχία, αφού η «εξέλιξη» ήταν οργανωμένη επετηριδιακά.

Τα χουντικά μορφώματα μέσα στα «σώματα ασφαλείας» που έγιναν γνωστά και ως  «σταγονίδια» και ως «θύλακες», για τα οποία έγινε πολύ κουβέντα αλλά ποτέ καμία ουσιαστική παρέμβαση, προφανώς έγιναν μέχρι και αρχηγοί της αστυνομίας.

Τα «σώματα ασφαλείας», ήταν οργανωμένα με στρατιωτικοποιημένη λογική από την χούντα, είχαν όλα τα σαφή χαρακτηριστικά του παρακράτους σύμφωνα με τον ορισμό του και ήταν προσεκτικά προστατευμένα από την απόδοση ευθυνών για τις εγκληματικές τους ενέργειες με την μέθοδο της «αποπροσωποποίησης», δηλαδή την «ανωνυμία» του οργάνου και την διάχυση των ευθυνών στο νεφελώδες σύνολο του «σώματος».

Αυτό είναι το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που έκανε τα «σώματα ασφαλείας» παρακράτος δεδομένου ότι πρόκειται για μια ομάδα κρατικών υπαλλήλων και συνεπώς η «επωνυμία» απέναντι στον πολίτη είναι στοιχειώδες και ουσιαστικό στοιχείο νομιμότητας.

Δεν νοείται συνταγματικά αλλά και λογικά «δημόσιος υπάλληλος» ανώνυμος.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ο «αυτοέλεγχος», δηλαδή ο πειθαρχικός έλεγχος των οργάνων από τα ίδια τα όργανα, το γνωστό εργαλείο του παρακράτους που λέγεται ΕΔΕ (ένορκη διοικητική εξέταση), το εργαλείο που αθωώνει στα πλαίσια της «συναδελφικής αλληλεγγύης» ή της συνδιαπλοκής ακόμη και τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις παραπτωμάτων.

Το τρίτο χαρακτηριστικό (και απαραίτητο για τον ορισμό του παρακράτους) είναι η παράνομη δράση σε ομαδικό επίπεδο, χαρακτηριστικό που επίσης είχαν σαφώς τα λεγόμενα «σώματα ασφαλείας».


Οι στρατιωτικοποιημένες ομάδες λειτουργούν κυρίως «νοοτροπικά» και αφού την «εκπαίδευση» και την διοίκηση την ανέλαβαν τα «σταγονίδια» και οι «θύλακες» που δεν τιμωρήθηκαν και δεν αποτάχθηκαν μετά την πτώση της χούντας, μεταφέρθηκε αυτούσια στην αστυνομία της μεταπολίτευσης και η παρακρατική νοοτροπία.

Η οριστική άφεση αμαρτιών του παρακράτους ήρθε στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, που ενώ ως αντιπολίτευση έθετε το ουσιώδες ζήτημα του «εκδημοκρατισμού», στην πράξη απλά ενίσχυσε την παρακρατική νοοτροπία με τον συνδικαλισμό στα «σώματα ασφαλείας», ο οποίος σε συνδυασμό με την διατήρηση των «ΕΔΕ» έγινε το απόλυτο μέσω ατιμωρησίας για κάθε μέλος της ομάδας και έκανε τα «σώματα ασφαλείας» μια κανονική κάστα.

Επί ΠΑΣΟΚ εφευρέθηκε και ο όρος «μεμονωμένο περιστατικό» που ισοπέδωνε κάθε καταγγελία και νομιμοποιούσε την παρακρατική δράση των εμπλουτισμένων με χιλιάδες ημέτερα κομματόσκυλα «σωμάτων ασφαλείας» που άλλαξαν απλά ονόματα όπως «ΕΛ.ΑΣ., ΜΕΑ, ΕΚΑΜ» κλπ .

Την ταφόπλακα στο πιθανό ξερίζωμα του παρακράτους έβαλε η αριστερά που «τσίμπησε» στον συνδικαλισμό και ξέχασε τα αιτήματα για κάθαρση και ουσιαστικό έλεγχο, αφού θεώρησε ντεφάκτο ότι όπου υπάρχει συνδικάτο υπάρχουν «παιδιά της εργατικής τάξης» και νομιμοποίησε τα «μεμονωμένα περιστατικά».

Κατά καιρούς από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα όταν συνέβαιναν δολοφονίες αθώων πολιτών, αιματοβαμμένες επιθέσεις σε κοινωνικές ομάδες που διαδήλωναν, αποκαλύψεις για συγκεντρώσεις χιτλερικών μπάτσων, περιστατικά κατάχρησης εξουσίας και διαφθοράς το θέμα της παρακρατικής λειτουργίας της αστυνομίας έχει έρθει πολλές φορές στην επικαιρότητα.

Για όσους έχουν μνήμη και την αντίστοιχη ηλικία (οι υπόλοιποι μπορούν να ανατρέξουν σε άφθονα δημοσιεύματα απο το 74 ως και σήμερα) είναι γνωστό πως οι βασικές προτάσεις για την εξάλειψη του παρακράτους, ή εν πάση περιπτώσει τον δραστικό περιορισμό του, είναι σταθερά και διαχρονικά οι ίδιες για τον απλούστατο λόγο πως είναι απολύτως λογικές, ανέξοδα εφαρμόσιμες και πρακτικά δοκιμασμένες και εφαρμοσμένες σε όλες σχεδόν τις «πολιτισμένες» χώρες της Ευρώπης.

Τα γνωστά σε όλους θέματα με τα «διακριτικά», την υποχρέωση «επωνυμίας» των οργάνων και του ανεξάρτητου ελέγχου από εξωαστυνομική Αρχή.

Είναι το λιγότερο αντισυνταγματικό να μην γνωρίζει ο πολίτης το όνομα του κρατικού υπαλλήλου με τον οποίο συναλλάσσεται, να έχουν καλυμμένα χαρακτηριστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μην φέρουν σαφή και ευανάγνωστα διακριτικά ειδικά οι ομάδες που δρουν με συντεταγμένο στρατιωτικοποιημένο τρόπο δράσης και να ελέγχονται μόνοι τους οι ελεγχόμενοι κρατικοί λειτουργοί.

Είναι προφανές πως η αυθαιρεσία, ο «υπερβάλλων ζήλος», η παρανομία, η διαφθορά και η διατήρηση της παρακρατικής νοοτροπίας βασίζεται κυρίως στην προστασία και στην ατιμωρησία που προσφέρει η «ανωνυμία» και οι «ΕΔΕ».

 Η ανωνυμία και η ατιμωρησία είναι οι ιδανικές συνθήκες για την εκκόλαψη των «αυγών του φιδιού» και βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη παρακράτους.

Και είναι σαφέστατο πως ενώ υιοθετούνται από όλες τις κυβερνήσεις από την μεταπολίτευση και μετά όλες οι δαπανηρές τεχνολογικές εξελίξεις για τον εξοπλισμό και τον «εκσυγχρονισμό» των σωμάτων ασφαλείας που εφαρμόζονται στις «ανεπτυγμένες χώρες», δεν υιοθετήθηκε ποτέ η υποχρέωση διακριτικών, η υποχρέωση ταυτοπροσωπίας του «οργάνου» και ο ανεξάρτητος έλεγχος !

Αντιθέτως όλα αυτά έχουν εξαγγελθεί προεκλογικά και αντιπολιτευτικά σε κάθε σχεδόν εκλογική αναμέτρηση και έχουν εξαγγελθεί πολλές φορές και από εν ενεργεία αρμόδιους υπουργούς !

Μέτρα με μηδενικό οικονομικό κόστος !

Κι όμως δεν νομοθετήθηκαν ποτέ και συνάντησαν την σφοδρή αντίσταση από τους συνδικαλιστές των «σωμάτων ασφαλείας» πράγμα που αποδεικνύει ακόμη ποιο ισχυρά την παρακρατική νοοτροπία σε επίπεδο «σώματος» που αρνιέται να ελεγχθεί και να είναι επώνυμα τα μέλη του. Η παρακρατική νοοτροπία της διεκδίκησης του δικαιώματος τους να δρουν ανεξέλεγκτα ως συμμορία όπως στα σκοτεινά χρόνια της χούντας.


Το λογικό συμπέρασμα είναι πως καμία κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει τη βούληση να καταργήσει το παρακράτος αφού όλες γνωρίζουν τον τρόπο αλλά καμία δεν τον εφαρμόζει.

Η συνεχείς εξαγγελία τον ίδιων μέτρων από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις σημαίνουν κατ αρχάς την παραδοχή για την χρησιμότητά τους και η συνεχής αποφυγή της  νομοθέτησης αυτών των απλών μέτρων σημαίνει την ευθεία εξάρτηση και διαπλοκή κυβερνήσεων και παρακράτους.

Το παρακράτος εξ ορισμού για να υπάρχει πρέπει να έχει την υποστήριξη και την ανοχή του κράτους και φυσικά η μη χρήση της προφανούς δυνατότητας εξάλειψής του από τις κυβερνήσεις σημαίνει πως υπάρχει καταφανής καταστρατήγηση του συντάγματος από αυτές και ευθύνες κατ ευθείαν στους αρμόδιους τουλάχιστον υπουργούς.

 Και είναι επίσης λογικό το συμπέρασμα πως οι ποινικές ευθύνες για τα αδικήματα των παρακρατικών βαρύνουν ως ηθική τουλάχιστον αυτουργία τον εκάστοτε πολιτικό τους προϊστάμενο αφού γνωρίζει και δεν προλαμβάνει και τελικά υποθάλπει τα παρακρατικά εγκλήματα.

Οι εκατοντάδες αναλύσεις για το με ποιόν τρόπο διαπλέκεται και σε τι και σε ποιόν χρησιμεύει το παρακράτος από κει και πέρα είναι απλά θεωρητικές ασκήσεις που στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα.

Το παρακράτος σήμερα υπάρχει και λειτουργεί μέσα στα σώματα ασφαλείας και προφανώς χρησιμεύει και διαπλέκεται με τη σημερινή κυβέρνηση, τελεία και παύλα.


Καμία δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό σε κανέναν υπουργό της «προστασίας» του πολίτη, όταν έμπρακτα λειτουργεί ως υπουργός προστασίας του παρακράτους.

Καμία δικαιολογία μέσα από καμία «αριστερή» ανάλυση που θέτει τους «άνδρες» της παρακρατικής  ΕΛ.ΑΣ στην ίδια μεριά με τον εργαζόμενο στην πάλη των τάξεων.

Τέρμα στις παπαριές ότι «δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι», όσοι καλύπτουν τον διπλανό τους ακόμη και στα πλαίσια της «συναδελφικής αλληλεγγύης» είναι συνένοχοι και αν η πλειοψηφία δεν ήταν παρακρατική δεν θα αντιδρούσαν μαζικά στην καθιέρωση ευκρινών διακριτικών και αλλαγής του τρόπου πειθαρχικού ελέγχου.

Καμία εξίσωση της βίας, του αμυνόμενου απέναντι στο παρακράτος πολίτη, με την «βία απ όπου κι αν προέρχεται».

Η συγκροτημένη και συντεταγμένη άσκηση βίας και ο βασανισμός  πολιτών από όργανα του κράτους είναι πράξη κατάλυσης του πολιτεύματος, αυτό για αυτούς που σκέπτονται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και του πολιτικά ορθού.

Ακόμη και η ποιο πολιτικά ορθή ανάλυση θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, η οργανωμένη βία ενάντια στους πολίτες που εκδηλώνουν διαφωνία από το κράτος είναι πολιτειακή εκτροπή !

Καμιά ανοχή και εμπιστοσύνη στους «εκπροσώπους τύπου» της ΕΛ.ΑΣ που απαντούν ακόμη και στα ποιο εξόφθαλμα γεγονότα με την στερεότυπη φράση «θα γίνει εξονυχιστική έρευνα και ΕΔΕ», αρνούμενοι να καταδικάσουν και να παραδεχτούν τα προφανή.


Ο υπουργός του παρακράτους έχει κάθε φορά και άλλο όνομα και επώνυμο !
Σήμερα ονομάζεται Χρήστος Παπουτσής, το αίμα των εγκλημάτων του παρακράτους είναι στα δικά του χέρια, η ευθύνη για την εκτροπή δική του, η βία ενάντια σε πολίτες που εκδηλώνουν το νόμιμο δικαίωμά τους να διαφωνήσουν και να διαδηλώσουν απορρέει ευθεία από εκείνον !

Δεν πρόκειται ούτε για άγνοια (αλίμονο πρόεδρος της ΕΦΕΕ ήταν γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει διαδήλωση και αστυνομική βία), ούτε για προβοκάτσια κάποιου ακροδεξιού «θύλακα», πρόκειται για συνειδητή επιλογή της υπόθαλψης, της στήριξης και της χρήσης του παρακράτους ως μέσου για την κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Ο υπουργός μπορεί (ο εκάστοτε υπουργός) σε μια βραδιά, με ένα απλό νόμο, να ξεδοντιάσει το παρακράτος και ενσυνείδητα δεν το κάνει, άρα φέρει την απόλυτη ευθύνη και επέλεξε ενσυνείδητα να γίνει ο προστάτης του παρακράτους.

Η επίκληση της άγνοιας δεν έχει καμία βάση, γνωρίζει απολύτως τι συμβαίνει, δεν φύτρωσε χτές στην πολιτική και στην κοινωνία ο υπουργός.

Άλλος ένας στην λίστα με όλους ανεξαρτήτως τους προγενέστερους αρμόδιους υπουργούς που προστάτεψαν στοργικά το παρακράτος με τον ίδιο τρόπο.

Έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες για την θητεία τους, αλλά σήμερα κρίνεται ο εν ενεργεία, η αλυσιδωτή αναγωγή των ευθυνών στο παρελθόν δεν έχει κανένα νόημα.

Όποιος διατηρεί μια προγενέστερη κατάσταση γνωρίζοντας πως είναι λανθασμένη φέρει την ίδια ευθύνη.


Αφού λοιπόν ο σημερινός επώνυμος υπουργός επιλέγει οι «άνδρες» των «σωμάτων ασφαλείας» να μην  έχουν διακριτικά για να αναγνωρίζονται όταν παρανομούν, αφού προστατεύει την αντισυνταγματική ανωνυμία των κρατικών υπαλλήλων του υπουργείου του, αφού διατηρεί την πλήρη ασυδοσία και ατιμωρησία και την ασυλία μέσω του «αυτοελέγχου» σε μια ομάδα δημοσίων υπαλλήλων, αφού ανάγει την οργανωμένη παράνομη και αντιδημοκρατική δράση της ΕΛ.ΑΣ σε «μεμονωμένα περιστατικά», δε μένει παρά το δικό του όνομα και το δικό του επώνυμο για να χρεωθεί  σήμερα το παρακράτος.


Το παρακράτος έχει όνομα και επώνυμο και κάθε εκτροπή θα του χρεώνεται.


Σήμερα υπουργός της προστασίας του παρακράτους είναι ο Χρήστος Παπουτσής, μπορεί να πάρει απλές αποφάσεις και να ξεδοντιάσει το παρακράτος, μπορεί να παραιτηθεί εάν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να το ελέγξει και να το καταγγείλει στον ελληνικό λαό που τον εξέλεξε, αλλά δε μπορεί να μην χρεώνεται το παρακράτος όσο συνεχίζει να του επιτρέπει να υπάρχει.


Mind the Gap
πηγή 



Διαβάστε και την ανάλυση του δημοσιογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη, για την δημιουργία του ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ από δημιουργίας του Ελληνικού Έθνους δοσμένο φυσικά, μέσα από μια αριστερή και άθεη  αντίληψη, χωρίς όμως να αναιρεί την ιστορικότητα.

Για τον Βασίλη Ραφαηλίδη, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.



Καλλιόπη Σουφλή

Ελληνικό κράτος και… παρακράτος

Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης*

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου. Γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1934 στα Σέρβια του νομού Κοζάνης και πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 στην Αθήνα

Το κράτος που προέκυψε από την Ελληνική Επανά­σταση έπρεπε να είναι ελληνικό, αφού αυτή έγινε στο έδαφος που στην αρχαιότητα βρίσκονταν οι ελληνικές πόλεις – κράτη!

Πώς, όμως, θα ήταν ελληνικό ένα κράτος που θα συναποτελούνταν από λαούς πολλών εθνοτήτων που κατοικούσαν στην ίδια περιοχή; Την Επανάσταση την έκαναν όλοι αυτοί οι λαοί από κοινού.

Ειδικότερα ο ρόλος των Αρβανιτών σε αυτήν είναι αναμφισβήτητος. 

Γνωστός, αλλά αμφισβητούμενος εί­ναι επίσης ο ρόλος των εξισλαμισμένων Ελλήνων. 

Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, πρά­γμα που αποκρύβεται ωστόσο για να υπερτονιστεί ο ρό­λος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Επανάσταση. 

Που δεν ήταν μικρός, όχι όμως και πρωταγωνιστικός. Γιατί πρωταγωνιστές της Επανάστασης ήταν οι λαοί που κα­τοικούσαν στην Ελλάδα και υποκινητές της οι εύποροι  Έλληνες της διασποράς.

Τo ότι οι Έλληνες έγιναν και νομικά κατοχυρωμένοι χριστιανοί μόνο μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους γίνεται φανερό, μεταξύ άλλων, και από τη θρησκευτική συμπεριφορά των Κρητών στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η πλειονότητα των Κρητών άλλαξε τρεις φορές θρή­σκευμα.

 ‘Οσοι εξισλαμίστηκαν – δεν είναι σωστό να λέμε «τούρκεψαν» γιατί και οι εξισλαμισμένοι παρέμεναν Έλληνες, ως το βαθμό που είχαν μια, έτσι κι αλλιώς, εξασθενημένη εθνική συνείδηση που δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ισχυρή σε όλους τους Έλληνες και εξακο­λουθεί να μην είναι- όσοι λοιπόν Κρήτες εξισλαμίστη­καν, άλλαξαν την τυπική στα κρητικά επίθετα κατάλη­ξη σε «-ής» (π.χ. Αγγελής, Σμαραγδής) και την έκαναν «άκης».

Αυτή η δεύτερη υποκοριστική κατάληξη, που την έδωσαν οι μη εξισλαμισθέντες στους εξισλαμισθέντες, δηλώνει μια πρόθεση υποτίμησης από τη μεριά των πρώτων για τους δεύτερους. 

Ετσι, ο Αγγελής έγινε «ένας μικρός Αγγελής» (Αγγελάκης) και ο Σμαραγδής ένας «μικρός Σμαραγδής» (Σμαραγδάκης). Αν κρίνουμε από την πληθώρα των καταλήξεων σε «-άκης» των ση­μερινών κρητικών επιθέτων, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι Κρήτες σε κάποια φάση της ιστορίας τους εξισλαμίστηκαν, για να εκχρι­στιανιστούν και πάλι αργότερα, όταν το έκριναν σκόπι­μο και συμφέρον, κι όχι όταν τους «φώτισε ο Θεός», που δεν είχε κανένα λόγο να τους ξεφωτίσει προηγου­μένως.

Το ίδιο προφανώς συνέβη και στην ηπειρωτική Ελλά­δα, όπως μαρτυρούν οι πάμπολλες καταλήξεις επιθέ­των σε «-γλου», που είναι το τουρκικό ανάλογο της τυ­πικά και καθαρά ελληνικής κατάληξης σε «-ίδης» και σημαίνει «γιος του». (Γιος του Ραφαήλ, στη δική μου περίπτωση. Ο παππούς μου, πάντως, που καταγόταν από την Καισάρεια λεγόταν Ραφαήλογλου). 

Άλλωστε και σήμερα πάμπολλοι ‘Ελληνες συνεχίζουν να φέρουν τουρκικούς τίτλους ευγενείας και αξιωμάτων που τους μετέτρεψαν σε επίθετα: Πασάς, Μπέης, Μπαϊρακτάρης . κτλ. 

Το πόσο εύκολα αλλάζουν θρήσκευμα οι άνθρω­ποι, όταν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες το επι­βάλλουν, είναι κάτι που ποτέ δε θα καταλάβουν οι παπάδες. 

Που πιστεύουν πως αρκεί να βαφτιστείς για να μείνει για πάντα σκαλωμένη πάνω σου η «θεία χά­ρις». (Και μένα με βάφτισαν, αλλά δεν έμεινε τίποτα από τη «θεία χάρι» πάνω μου, και δε νιώθω μειονε­κτικά γι’ αυτό).

Ο Ιωάννης Κωλέττης (1773 ή 1774 – 31 Αυγούστου 1847) ήταν Έλληνας πολιτικός την εποχή της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε ιδρυτής του Κόμματος της Φουστανέλας ή Γαλλικού Κόμματος, όπως επικράτησε να λέγεται, και πρώτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Κακλαμάνης, λοιπόν, στο βιβλίο του «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους» (γι’ αυτό το φοβερό βιβλίο μιλάμε και σήμερα, για τρίτη κατά σειρά Κυριακή) λέει πως όταν ιδρυόταν το νεοελληνικό κράτος μπήκε αυτόματα το πρόβλημα περί της δομής του: Τι μορφή έπρεπε να έχει το νέο κράτος; 

Οι εναλ­λακτικές λύσεις, που όλες συζητήθηκαν, ήταν τέσσερις:

1. ‘Ενα υπερεθνικό κράτος, σαν αυτό που είχε προτεί­νει ο Ρήγας Φεραίος, τούτος ο μεγάλος διεθνιστής.

2). Το ασαφές κράτος της Μεγάλης Ιδέας, που πρότεινε ο Κωλέττης ο και δημιουργός του καταστροφικού όρου. Βέβαια, ο Κωλέττης δεν ήξερε τι ακριβώς εννοούσε, πάντως είχε στο νου του κάτι σαν τη Βυζαντινή Αυτο­κρατορία ή την Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάν­δρου, πράγμα που τον κατατάσσει αυτομάτως στην κα­τηγορία των μεγάλων ηλιθίων, ή μάλλον των μεγάλων δημαγωγών

3. Ένα ομοσπονδιακό κράτος που θα πε­ριλάμβανε όλους τους ορθοδόξους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ασχέτως εθνότητας. Φυ­σικά μια τέτοια ομοσπονδία θα ήταν θεοκρατική και το σχέδιο πρέπει να ήταν μάλλον κανενός δεσπότη. 

Και 4. Ένα «εθνικό κράτος», λύση που τελικά επικράτησε και επιβλήθηκε. 

Η μορφή λοιπόν βρέθηκε. ‘Επρεπε όμως να βρεθεί και το περιεχόμενο. 

Αλλά περιεχόμενο δε βρισκόταν γιατί δεν υπήρχε.

 Ποια θα ήταν η εθνότητα στην οποία θα στηριζόταν το «εθνικό κράτος»; 

Οι Έλληνες; 

Και τι θα απογίνονταν οι πάμπολλοι, μη ‘Ελληνες που κατοικούσαν στην Ελλάδα; 

Θα τους έδιωχναν; 

Κι αν τους έδιωχναν, πράγμα ακατανόητο αφού έπαιξαν έναν πο­λύ σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση, τα όρια του κράτους θα συρρικνώνονταν σχεδόν στα πλαίσια της αρχαίας πόλης – κράτους.

Αποφάσισαν, λοιπόν, να κάνουν το κορόιδο και να φκιάξουν ένα «εθνικό κράτος» άνευ εθνότητος. Σαν να λέμε μια σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Όμως σύντομα οι πολιτικοί βρήκαν το σκόρδο. Και τι σκόρδο! Την Ορ­θοδοξία με τα λιβάνια της, τα εξαπτέρυγά της, τις φαν­ταχτερές θρησκευτικές τελετές της. ‘Ηταν ό,τι χρειαζό­ταν για να πάρει το νέο κράτος κάτι από το Βυζάντιο, άνευ Βυζαντίου. (Και πάλι, δηλαδή, σκορδαλιά χωρίς σκόρδο).

Με τα χρόνια, όμως, το σκόρδο απόχτησε υπόσταση. Τίποτα δεν είναι πιο αποτελεσματικό από το πες και ξαναπές. Με το πες πες, λοιπόν, των παπάδων, στο τέ­λος το πιστέψαμε: Η εθνική μας ουσία βρίσκεται στην Ορθοδοξία. 

‘Οσο για τους αρχαίους προγόνους, περί των οποίων οι παπάδες έχουν παχυλή άγνοια, τους βά­λαμε τσόντα σαν πρώτο συνθετικό στην τεχνητή λέξη «ελληνοχριστιανικός». 

Δια της σοφιστικής, το πρόβλη­μα ελύθη. Δηλαδή, παραμένει και σήμερα άλυτο.

Δεν είμαστε λοιπόν Έλληνες. Είμαστε Ελληνοχριστιανοί. 

Δηλαδή, ένα φανταστικό νόθο είδος προερχόμενο από οιωνεί διασταύρωση γάτας με ελέφαντα. Πάντως, ο τεχνητός όρος αφήνει πολλά περιθώρια πολιτογράφη­σης δια της βαπτίσεως. 

Ο καθένας είναι αρκετό να βα­φτιστεί ορθόδοξος για να γίνει αυτομάτως Ελληνορθό­δοξος. 

Κι αν απαρνηθεί το χριστιανισμό είναι σαν να απαρνιέται και τον ελληνισμό, ακόμα και στην περί­πτωση που είναι διαποτισμένος μέχρι μυελού οστέων από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τη μόνη σταθερά ανά τους αιώνες συνιστώσα της έννοιας ελληνικότητα.

Οι αρχαίοι μας «πρόγονοι» έλεγαν: Πας μη ‘Ελλην βάρβαρος. 

Σήμερα θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τους όρους της πρότασης και να πούμε: Πας μη βάρ­βαρος ‘Ελλην. 

Που σημαίνει πως ‘Ελληνες σήμερα είναι οι κάτοικοι ολόκληρης της πολιτισμένης ανθρωπότη­τας, αφού ο σημερινός παγκόσμιος και υπερεθνικός πολιτισμός δεν είναι παρά η μετεξέλιξη του αρχαίου ελ­ληνικού πολιτισμού. 

Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται παν­τού – και πουθενά συγκεκριμένα. Κυρίως δε βρίσκε­ται στα ενδιαιτήματα των παραθρησκευτικών οργανώ­σεων Ζωή και Σωτήρ. Και βέβαια, από την παγκόσμια Ελλάδα αποκλείονται εξ ορισμού οι ‘Ελληνες «εθνικό­φρονες» σαν στερούμενοι παντελώς ελληνικής παιδείας – δηλαδή, παιδείας, σκέτα.

‘Οπως, ευφυέστατα, παρατηρεί ο Κακλαμάνης, όλες οι λύσεις για τη μορφή του νέου ελληνικού κράτους έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το γεγονός πως αποτε­λούν σχέδια ή προθέσεις μιας ιστορικής οπισθοδρόμησης προς βυζαντινές καταστάσεις προοθωμανικής επο­χής. 

Διότι, συνεχίζει ο Κακλαμάνης, από την ιστορική αντιπαράθεση χριστιανισμού και Ισλάμ, οι αιώνες δημι­ούργησαν το οθωμανικό ιστορικό μόρφωμα ως ένα δε­σμό του Ισλάμ με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, όπως ακριβώς απαιτούσε η ενότητα της μεσογειακής περιοχής. Και όσο το γρηγορότερο το καταλάβουμε αυτό, προσθέτω εγώ, τόσο το καλύτερο για την ιστορι­κή μας υπόσταση ως μεσογειακού λαού. (Ο Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ στην «Παγκόσμια Πρόκληση» δεν διίσταται πολύ του Κακλαμάνη).

‘Απαξ και δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό κράτος στη βάση του τέταρτου σχεδίου, οι καταστάσεις πολιτιστι­κής αυτοτέλειας των διαφόρων τμημάτων του ελληνι­σμού, λέει ο Κακλαμάνης, άρχισαν να μην μπορούν να αναγνωριστούν μέσα στα πλαίσια του «εθνικού κρά­τους» όπου αναγκαστικά συνέρεαν. Εξαρχής και μέχρι σήμερα προέκυψε το πρόβλημα περί του ενωτικού των Ελλήνων δεσμού, δηλαδή αυτό που λέγεται «πρόβλημα εθνικής ταυτότητας» ή «εθνικής ιδεολογίας».

Και πώς να υπάρξει ταυτότητα στα αταύτιστα και εθνική ιδεολογία στην ανυπαρξία και εθνότητας και συνοδευτικής της εθνότητας ιδεολογίας; 

Οι Έλληνες ακόμα ψάχνουν την εθνική τους. ταυτότητα. 

Και επειδή δεν τη βρίσκουν, περιορίζονται… στην αστυνομική ταυ­τότητα: Για να είσαι ‘Ελλην είναι αρκετό τούτο να ανα­γράφεται στην αστυνομική σου ταυτότητα. 

Μα, είναι δυ­νατόν; Είναι, σ’ ένα κράτος που στηρίχτηκε στον κατα­ναγκασμό προκειμένου να μας κάνει να αποχτήσουμε με το ζόρι την εθνική συνείδηση που δεν είχαμε. Πράγμα που δίνει το δικαίωμα στον κάθε ταγματασφαλίτη να εμφανίζεται ως ο ακραιφνέστερος των Ελλή­νων και στον κάθε τενεκέ να βγάζει λόγους βλακώδεις κατά τις εθνικές επετείους.

Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση του ελληνοχριστια­νικού αλαλούμ σε τούτη τη χώρα των μίζερων θαυμά­των, όπου οι Παναγίες κλαιν με ψύλλου πήδημα σαν τις κυράτσες που βλέπουν επί της οθόνης το «Μάνα μου παραστράτησα», εγώ και ο Κακλαμάνης, και πιστεύω όλοι οι ομοφρονούντες (πολιτιστικά εννοώ) γνήσιοι Έλληνες, δηλώνουμε υπεύθυνα πως θα παραδώσουμε την αστυνομική ταυτότητα στον παπά της ενορίας (όχι στο αστυνομικό τμήμα, διότι είναι καθ’ ύλην αναρμό­διο) και θα πάμε στην Αφρική να δούμε γνήσια θαύμα­τα, π.χ. ένα μαγείρεμα στο καζάνι; με αφρικανικά μπα­χαρικά, κάποιου ευτραφούς ιεραπόστολου.

Δεν αντέχουμε άλλο τα δάκρυα της Παναγίας. Μας σπαράσσουν την καρδιά. Μας τη σπαράσσουν για το χάλι τούτου του ελληνοχριστιανικού τόπου, όπου η αμά­θεια πάει πάντα στο ραντεβού της με τη βλακεία και πιασμένες χέρι χέρι προχωρούν παραδίπλα, όπου τους περιμένει η κακοήθεια.

Αφού, λοιπόν, λέει ο Κακλαμάνης, η εκκλησία και ο αυτοχθονισμός αποτελούν το κράτος, ο ετεροχθονισμός αναγκαστικά θα καταλάμβανε τους πέραν του κράτους μηχανισμούς και διαδικασίες, δηλαδή ένα χώ­ρο ιστορικά προσφορότερο. 

Να, λοιπόν, δίπλα στο κράτος και το παρακράτος. 

Αποτελείται και τούτο από Ελληνοχριστιανούς. 

Μόνο που αυτοί δεν μπόρεσαν προς το παρόν να εκπορθή­σουν το κράτος και γι’ αυτό δημιούργησαν το παρακρά­τος, την αναγκαία εν Ελλάδι προϋπόθεση για την ύπαρξη κράτους. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι δύο κράτη: Το κράτος και το δορυφορικό του παρακράτος με την παραχριστιανική ιδεολογία του Και την ελληνικότατη παραοικονομία του.

Το παρακράτος έχει τις παρατράπεζές του, τις παρα-θρησκείες του, την παρα-αστυνομία του, την παρα-ηθική του – και την παράνοιά του. 

Στην Ελλάδα των κουμπάρων, το κράτος και το παρακράτος βρίσκονται σε συνεχή όσμωση: Εύκολα ένας κρατικός γίνεται πα­ρακρατικός κι ακόμα πιο εύκολα ένας παρακρατικός γίνεται κρατικός. Στον ελληνικό οχετό το ρεύμα της βρωμιάς είναι αναμφίδρομο. Κράτος και παρακράτος προμηθεύουν άλληλα με κοπριά και αλληλοσυντηρούν- ται εις τον αιώνα των αιώνων με τις ευλογίες των δε­σποτάδων, των οποίων το οσφρητικό νεύρο έχει πιάσει πουρί, έτσι που χώνουν τη μύτη τους όπου λάχει. 

Βλέ­πετε , αυτοί έχουν την ορθή δόξα (την ορθή άποψη) για τα περί την οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας. Που ού­τε ελληνική είναι, αφού είναι απολίτιστη (ορίσαμε την ελληνικότητα ως συνώνυμο του πολιτισμού), ούτε κοι­νωνία είναι, αφού τα μέλη της αλληλοσπαράσσονται με τέτοια μανία.

ΠΡΟ ΑΥΤΟΥ του μηδενός, που είναι το άμορφο ελ­ληνικό κράτος με τις οργανωτικές δυσπλασίες του και τα ανίατα καρκινώματα, η εκκλησία ήταν προφανώς το παν, όπως προπαντός μηδενός «παν» είναι το κάτι, παρατηρεί δηκτικότατα ο Κακλαμάνης.

Τουλάχιστον η Εκκλησία έχει μια Ιερά Σύνοδο, που είναι τόσο Ιερά ώστε ο ένας δεσπότης να μπορεί να φτύνει τον άλλον ιερότατα και αμέσως μετά να ζητάει άφεση αμαρτιών, ώστε να μπορέσει ξεκούραστος από το φορτίο των αμαρτιών, που τις ξεφορτώθηκε με τον ευκολότερο τρόπο, να κάνει κάποιες καινούριες που κι αυτές θα τις ξεφορτωθεί (χάρη στη σπουδαία φάμπρι­κα της μετάνοιας) ώστε να μπορέσει να κάνει κι άλλες – και πάει λέγοντας, στον αιώνα των αιώνων.

Ο ελληνοχριστιανισμός ξέρει να συγχωρεί. Εξ ού και οι περίφημες δηλώσεις μετανοίας: Λες και το αντιελληνοχριστιανικό σου αμάρτημα στο χωροφύλακα, που υποκαθιστά τον παπά, κι εκείνος σου δίνει άφεση αμαρτιών προκειμένου να επανακάμψεις στην αγέλη των ελληνορθοδόξων. 

Όπως λέει ο Κακλαμάνης, στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου «εκκαθαριζόταν» αυ­τός που τύχαινε να μιλήσει για ελληνικότητα και δεν εκκαθαριζόταν βέβαια αυτός που μιλούσε για εθνικοφροσύνη. 

Στην ελληνοχριστιανική αντίληψη ωστόσο περί κράτους η ελληνικότητα και η εθνικοφροσύνη αποτελούν έννοιες αντιφατικές και αμοιβαία αλληλοαποκλειόμενες. 

Που σημαίνει:Ή είσαι «Έλληνας», οπότε δεν έχεις θέση στην Ελ­λάδα, ή είσαι «εθνικόφρων», οπότε το ελληνοχριστιανι­κό κράτος σου ανοίγει τις βρώμικες αγκάλες του. 

Ο Κακλαμάνης κι εγώ, ασφαλώς και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα, διαλέξαμε να είμαστε Έλληνες και όχι εθνικόφρονες.

(1.3.87) Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος

Πηγή

Ας δούμε όμως και μια άλλη παράμετρο του ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ, όπως αυτό αποτυπώνεται και περιορίζεται στο αστυνομοκρατούμενο χώρο.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

Δεν είναι δεξιό, δεν είναι αριστερό, είναι παντού!

Το παρακράτος υπάρχει και εντός του «συνταγματικού τόξου» και εκτός αυτού.

Θέλουν να σε έχουν αποκλεισμένο από παντού. Να επιλέγεις πάντα ό,τι αυτοί σου πλασάρουν…

Κι εσύ είσαι έρμαιο στα παιχνίδια τους, δεκαετίες τώρα είσαι εσύ το παιχνιδάκι τους.

Μονίμως σε βάζουν να σκοτώνεσαι με τον διπλανό σου κι εσύ τους κάνεις την χάρη.

Μήπως ήρθε η ώρα να τους πεις ΟΧΙ;
Μήπως;





Είτε ελληνική σημαία κρατάνε είτε μαυροκόκκινη παίζουν τον ρόλο τους στο παιχνίδι του συστήματος.
Θα είσαι το πιόνι τους στο παιχνίδι ή θα είσαι ο εαυτός σου;
Αποφάσισε!


ΕΟΕ

πηγή

Και τέλος, δείτε το βίντεο με τον Σπύρο Χατζάρα, που αφορά στις δολοφονίες των τεσσάρων αθώων θυμάτων της MARFIN και τον τρόπο που το ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ, στήνει τις προβοκάτσιες του.

Πηγή

 Προσπάθησα να σας δώσω μια γεύση από ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΩΣ ΕΘΝΟΥΣ.


Λέτε να είναι τυχαίο που ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ  ΤΟ ΞΗΛΩΣΕΙ ;;;

ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΊΤΕΥΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟ;;;

ΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΟΛΑ... ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ, Σ' ΑΥΤΟ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ.

ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ... ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΨΕΙ ΤΑ ΠΗΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ... ΟΛΩΝ... ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ κλπ.

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ, ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ.
ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ, ΠΩΣ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΠΛΕΟΝ, ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΚΑΙ ΕΝΤΕΥΘΕΝ.

ΠΡΩΤΑ ΚΤΥΠΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥΣ.


Καλλιόπη Σουφλή

ΠΗΓΗ

thesecretrealtruth