Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα (Έμιλι Ντίκινσον)

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα. 

Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα. 

Η Έκσταση – απ' την οδύνη – 

Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό – 

Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο – 

Τα Πουλιά, απ' το χιόνι".

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα. Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα. Η Έκσταση – απ' την οδύνη – Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό – Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο – Τα Πουλιά, απ' το χιόνι. Πηγή: www.lifo.gr

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα. Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα. Η Έκσταση – απ' την οδύνη – Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό – Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο – Τα Πουλιά, απ' το χιόνι. Πηγή: www.lifo.gr

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα. Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα. Η Έκσταση – απ' την οδύνη – Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό – Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο – Τα Πουλιά, απ' το χιόνι. Πηγή: www.lifo.gr

Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα Το Νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα. Η Στεριά – απ' το αρμένισμα στα Πέλαγα. Η Έκσταση – απ' την οδύνη – Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό – Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο – Τα Πουλιά, απ' το χιόνι. Πηγή: www.lifo.gr

 Προσπαθώ να καταλάβω (νιώσω) την Έμιλι Ντίκινσον

κάθε φορά που τη διαβάζω έχω την αίσθηση πως αν την αγγίξω θα σκορπίσει, θα διαλυθεί

επειδή ό,τι έχει μείνει απ’ αυτήν είναι τα ποιήματά της...

τα ποιήματά της θα διαλυθούν και θα σκορπίσουν

και θα μετασχηματιστούν σ’ ένα νέο ποίημα

Φυσικά δεν βρήκε θέση στον κόσμο

έζησε λεπτή, λεπτεπίλεπτη και μόνη

σ’ ένα τρομαχτικό ύψος, όπου γύρεψε απεγνωσμένα θεό

έφτασε στον παράδεισο αλλά θεό δεν βρήκε εκεί

θαρρώ τον βρήκε στοιχειωμένο

προσπάθησε ν' αισθανθεί άνθρωπο

όμως ήταν ήδη απομονωμένη

είπε να γυρίσει πίσω - όμως το πίσω ήταν ήδη μπροστά

κι έμεινε μετέωρη, ανάμεσα σε θεό, άνθρωπο,

μοναξιά και σιωπή, πότε να προσπαθεί να πνίξει το κελάδημά της, και πότε απ' αυτό να κρατιέται

Αιθέρια σαν δαιμονισμένη

πάντα συνεπαρμένη από μια γλυκιά λύσσα

στα ποίηματά της σιγανά να φωνάζει: με ακούει κανείς;

Κι όχι μόνο να φωνάζει στα ποίηματά της, απ΄τη μία

αλλά απ΄την άλλη να τα κρύβει στο συρτάρι της

σαν να φωνάζει επινοήστε με, ανακαλύψτε με

αλλά να θέλει το αντίθετο απ’ τη φωνή της.

Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν προχωρούν ποτέ προς τους άλλους 

αλλά οι άλλοι έρχονται προς αυτούς

συνήθως μετά το θάνατό τους

Κι αφού έφτασε στα σύννεφα έγινε σύννεφο

κι αερικό. Δεν ταίριασε, δεν έδεσε στον κόσμο

αντίθετα, λύθηκε σαν χαρταετός

όμως σαν χαρταετός που δεν αποχτά δικιά του πρωτοβουλία

Είναι παράξενη γυναίκα η Ντίκινσον - είναι παραπονεμένη στον παράδεισο

δεν τη χωράει ο παράδεισος

στο τέλος εξαφανίστηκε - δε νομίζω να πέθανε κάτι σε αυτήν

αν και βρήκαν σώμα

όμως στο τέλος είχε μείνει μόνο μάτια

που αίνιγμα είναι να πεις αν τα έκλεισε

δεν είναι γυναίκα, είναι τούλι

όταν γράφει, δεν ακουμπά την πένα στο χαρτί

αισθάνεται το χαρτί να πονά, το λυπάται, φοβάται πως θα το ματώσει

Όταν διαβάζω την Ντίκινσον παίρνω πάντα μια απόσταση απ’ την ψυχή μου

δεν την διαβάζω με την ψυχή μου

αλλά με την απόσταση που έχει πάρει η ίδια απ’ τον εαυτό της

δεν την διαβάζω με την ψυχή μου αλλά με τη νόηση της ψυχής μου

είναι ουράνια - τη διαβάζεις απ’ το ουράνιό σου

στο τέλος, λένε, τρελάθηκε

δεν τρελάθηκε, απλά δεν έβρισκε σώμα σ’ αυτήν να καταφύγει

στο τέλος προσπαθούσε να ζήσει κοντά στο σώμα της

και δεν ήξερε πια για τί φοβόταν - αν φοβόταν για το σώμα της ή για την ψυχή της -

ενώ την ψυχή της την είχε ήδη αφήσει, αλλά δεν είχε βρει στο μυαλό της θεό

κι αναρωτιόταν, χωρίς θεό πού είχε αφήσει την ψυχή της, στα χέρια τίνος.

Αναρωτιόταν πως το επέτρεψε - όμως αυτό είχε από πόθο ελευθερία γίνει

και δεν πέθανε, αλλά πέταξε, ενώθηκε

γιατί εδώ που τα λέμε, δεν υπήρξε και ποτέ, τόσο άνθρωπος

μόνο ανθρώπινη υπήρξε

δεν είναι σκοτεινή, είναι φωτεινή, αυτόφωτη

όμως αρκετά "αλλόκοτη" για να την πεις άνθρωπο

κι ούτε λόγος για συνηθισμένο - μάλλον είναι πουλί

που προσπάθησε να μιμηθεί άνθρωπο

Βασανισμένη δεν ξέρω αν είναι, ακόμα και το βάσανο σ’ αυτήν είναι αιθέριο, παράπονο όμως έχει, αλλά κι αυτό αιθέριο·

μόνη, με επιμονή στον κόσμο της, δεν μπόρεσε, ούτε στον κόσμο, ούτε με τους δικούς της ανθρώπους να τον ταιριάξει

Ήρθε, κελάηδησε κι έφυγε.

Είμαι βέβαιος, πως οι δικοί της άνθρωποι, όταν πέθανε

είχαν την αίσθηση πως την είχαν απλώς ονειρευτεί

Προσπάθησε βέβαια να υπάρξει

αλλά πώς να το κάνει με μια καρδιά που δεν ήταν εδώ

Η Ντίκινσον, είναι ένας από τους πιο νοήμονες ανθρώπους

που πέρασε ποτέ απ’ τη γη, όχι μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά

 κι ανάμεσα στους ανθρώπους - ποιητές. Οι πιο καλλιεργημένοι 

και νοήμονες ποιητές, μπροστά στην Ντίκινσον, μοιάζουν απλά χοντράνθρωποι.

Η Ντίκινσον έχει εγκεφαλική ψυχή

η νόησή της οφείλεται στη θηλυκή της φύση 

άντρας δεν μπορεί να λεπτύνει τόσο

η Ντίκινσον χώρεσε από μια οπή βελόνας.

Αν μπορώ και τη διαβάζω και την καταλαβαίνω (όσο…)

Είναι απ’ την πλευρά της μάνας μου

Τη διαβάζω πάντα εκείνη τη νύχτα…

που αισθάνομαι να θέλω ν’ αυξήσω

τη διάνοιά μου.

Είναι, πως να το πω...

ένα τέντωμα, μια ανάταση... 

triala