Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Να προσέχεις την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου.

Να φοβάσαι την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου


Η βρύση στάζει μέρες τώρα. Βράδια κυρίως. Δηλαδή και μέρες στάζει αλλά ποιος την ακούει. Το βράδυ είναι που ακούγεται ο ήχος της σταγόνας που σκάει εκκωφαντικά στο δοχείο. Ναι, βάλαμε ένα δοχείο για να μαζεύεται το νερό μέχρι να τη φτιάξουμε. Πού χρόνος; Πού λεφτά; Πού διάθεση; Μαζεύει κάθε τόσο νερό μέχρι απάνω, την αδειάζουμε και τη ξαναβάζουμε στη θέση της.
Τι τα θες; Όσα μπαλώματα κι αν κάνεις πάντα κάτι θα βρίσκει να χαλάει. Παλιά πράματα, ξεχαρβαλωμένα. Μεταχειρισμένα από χέρια πολλά που δοκίμασαν τη χρήση τους κι έπειτα τράβηξαν γι’ αλλού. Την πείραξαν, όμως. Την κατέβασαν την αρχική της αξία. Έπαψε να είναι ολοκαίνουρια κι αστραφτερή.
Σαν τους ανθρώπους κι αυτή, κάποιος ήρθε και δοκίμασε την υπομονή της. Υπομονή. Περίεργη λέξη. Γοητευτική. Έχουν οι άνθρωποι από δαύτη μπόλικη. Όχι όλοι. Όχι ανεξάντλητη. Έχουν, όμως, τόση όση τους επιτρέπει να πορεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.
Η υπομονή είναι αρετή κι ευθύνη για όποιον την κατέχει. Άλλος πολλή κι άλλος λίγη. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόση έχει κάποιος. Άγνωστα τα όρια, εντυπωσιακά τα αποτελέσματά της.
Ήρωες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Ήρωες για όσα αντέχουν και σηκώνουν και σιωπούν. Ήρωες πραγματικοί που με καρτερικότητα δίνουν χρόνο και χώρο κι αέρα σε όλους τους άλλους.
Θαυμαστοί οι υπομονετικοί. Θαυμαστοί για τα έργα και τις πράξεις και τα λόγια και τα ανείπωτα. Λες κι έχουν καταπιεί τη σοφία του κόσμου και περιμένουν να γελάσουν τελευταίοι σε ένα φινάλε που εκείνοι ορίζουν.
Μάγκες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Μάγκες που δεν σπαταλούν τις λέξεις για να σου δείξουν την αξία τους, που δεν χτυπούν την πόρτα δυνατά για να τρομάξεις απ’ τον ήχο. Κάθονται και σε κοιτούν, σε επεξεργάζονται, σε αφήνουν να πράξεις αυτοβούλως και να σηκώσεις εσύ την ευθύνη των κινήσεών σου.
Δίνουν ευκαιρίες. Δεύτερες, τρίτες, τέταρτες. Δίνουν όσες σηκώνει η πλάτη τους. Όσες χρειάζεσαι μέχρι να νιώσουν πως καταχράζεσαι την ανοχή τους. Θα σε αφήσουν να σπάσεις, να ουρλιάξεις, να ακουστείς και κυρίως, να ακούσεις. Θα περιμένουν. Θα καταπιέσουν τον παρορμητισμό τους, φορές θα ποδοπατήσουν το «εγώ» τους. Θα αφήσουν την κατάσταση να ωριμάσει, να μεστώσει, να ζυμωθεί. Θα στραγγίξουν όλα τα περιθώρια για αλλαγή και ύστερα, θα δράσουν.
Να προσέχεις την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου.
Να την προσέχεις και να τη φοβάσαι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει στα χέρια σου.
Ο υπομονετικός άνθρωπος δεν είναι βλάκας. Δεν υστερεί σε εξυπνάδα, πονηριά κι ευθύτητα. Ζυγίζει τα λόγια του κι όταν τα πει θα έχουν μεγαλύτερο βάρος απ’ τα δικά σου γιατί θα τα έχει σκεφτεί καλά. Θα έχουν δουλευτεί μέσα του κι όταν φτάσεις να τα ακούσεις, μπορεί να είναι πια πολύ αργά. Δε θα ‘χει άλλη υπομονή.
Κι αυτή η βρύση κάθε μέρα το βιολί της. Σιγά- σιγά γεμίζει το δοχείο. Βούλωσε κι ο νεροχύτης. Θα ξεχαστούμε καμιά μέρα και θα πλημμυρίσει ο τόπος κουβέντες που ήταν να καταλήξουν στον υπόνομο.

 mindthetrap

Τα fake news και οι θερμοστάτες της οργής

Γιώργος X. Παπασωτηρίου


Ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Ραλφ Ουάλντο Έμερσον (1803-1882), έλεγε ότι «Πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό έτσι ώστε να μη μας αρπάξει απ’ το λαιμό». Ο στόχος συνεπώς είναι να καταστεί ο λαός παθητικός. Άρα, τα πρώτα και τα πιο επικίνδυνα fake news (ψευδείς ειδήσεις) είναι αυτά που «διδάσκονται» στα σχολεία (πρόκειται για τα λεγόμενα «ζωτικά ψεύδη» ή «ιδρυτικοί μύθοι του έθνους-κράτους»). Τα δεύτερα fake news είναι αυτά που δημιουργούνται από τα παραδοσιακά μίντια (τηλεόραση, εφημερίδες) με στόχο μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα και τη διαμόρφωση συνειδήσεων. Και τα τρίτα, είναι οι χοντροκομμένες «ψευδείς ειδήσεις» που παράγονται με τη συνέργεια των σύγχρονων «κοινωνικών δικτύων»(ιστοσελίδων, face book, twitter) και των παραδοσιακών(εφημερίδες, τηλεόραση). 

Στην τελευταία περίπτωση, έχουμε το πρόσφατο «ψεύδος» του «επιδόματος σφραγίδας». Θυμίζουμε, επίσης, την είδηση για την επίθεση με χημικά στην πόλη Ιντλίμπ της Συρίας. Τις εικόνες φρίκης μετέδωσε το πρακτορείο Ρόιτερς και την αναμετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Μάταια στη συνέχεια τόσο η Ρωσία όσο και ο Άσαντ διέψευσαν ότι χρησιμοποίησαν χημικά όπλα. Ακόμα και το Ρόιτερς μπορεί να «πήρε πίσω» την «ψευδή είδηση», αλλά αυτή έχει εκτοξευθεί με τη δύναμη της «αλήθειας» σε ολόκληρο τον κόσμο, παράγοντας πολιτικές συνέπειες. Ο Λευκός Οίκος επιτέθηκε σκληρά στον Άσαντ, η Ισπανία δέσμευσε τις καταθέσεις του, ενώ ψηφίσματα καταδίκης εναντίον του εκδόθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Τα fake news ευνοούνται από την ταχύτητα με την οποία οι πληροφορίες διαδίδονται σήμερα, δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες για την εμφάνιση του φαινομένου που αποκαλείται «κυκλική αναφορά». Αυτό συμβαίνει όταν η δημοσίευση Α’ περιέχει ανακρίβειες, η δημοσίευση Β’ τις επαναλαμβάνει και τότε η πρώτη δημοσίευση δηλώνει ως πηγή την δεύτερη! Επίσης «κυκλική αναφορά» είναι όταν πολλά δημοσιεύματα αναφέρουν την ίδια πηγή για την ψευδή πληροφορία που μεταδίδουν και η οποία κατόπιν εμφανίζεται να έχει εξακριβωθεί από πολλές πηγές! 

Για παράδειγμα, το 1998, η δημοσίευση μιας ψευδοεπιστημονικής μελέτης που υποστήριζε ότι τα παιδικά εμβόλια προκαλούν αυτισμό, προκάλεσε την ανάπτυξη μιας ολόκληρης κίνησης κατά των εμβολίων. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η μελέτη λοιδορήθηκε κατ’ επανάληψη από την επιστημονική κοινότητα. Ως αποτέλεσμα, παιδιά που δεν έχουν εμβολιαστεί κολλούν πλέον μεταδοτικές ασθένειες που είχαν πρακτικά εξαφανιστεί στις ΗΠΑ. Μάλιστα κάποιες μολύνσεις αποδείχτηκαν θανατηφόρες. 

Τα fake news, συνεπώς, χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις όπως ο πόλεμος στη Συρία (και με τη συνέργεια διαφόρων ΜΚΟ της CIA) για να παράξουν πρωτίστως πολιτικά αποτελέσματα στο γεωπολιτικό πεδίο. Χρησιμοποιούνται, όμως, και ως θερμοστάτης της «οργής του δρόμου». Στην τελευταία περίπτωση χρησιμοποιούνται ακόμα και τα πλέον χοντροκομμένα ψεύδη, αρκεί να λειτουργήσουν ως η «σπίθα» που θα προκαλέσει την κοινωνική ανάφλεξη. Εν προκειμένω, θα πρέπει να δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες που παραπέμπουν στο «Δρόμο»(αρκεί να θυμηθούμε τον τίτλο «Αντισταθείτε» των «Νέων») και τη διαχείριση του πολιτικού χρόνου. Με άλλα λόγια, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να προκαλέσει εκλογές από μία «μη συμφωνία» κυβέρνησης-δανειστών, καταφεύγει τώρα στην ενίσχυση και εκδήλωση της αγανάκτησης, με σκανδαλολογία και διάχυση ψευδών ειδήσεων. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σήμερα, πάρα πολλοί αρθρογράφοι στις εφημερίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι και λογοτέχνες! Είναι το νέο είδος γραφιάδων που χρειάζεται η παραγωγή των Fake news της δεύτερης κατηγορίας, δηλαδή του αληθοφανούς ψεύδους. Οι δημοσιογράφοι-λογοτέχνες γνωρίζουν πολύ καλά τους κανόνες του «μυθιστορηματικού χρονικού». Σ’ αυτό υπάρχει μία αληθινή βάση, τα res factae, τα πραγματικά δηλαδή γεγονότα, και πάνω σ’ αυτή τη βάση κτίζονται τα res fictae, τα φανταστικά γεγονότα. Κάποια ψήγματα αλήθειας είναι η βάση και πάνω σ’ αυτή «χτίζονται» τα τούβλα των ψευδών, που ανήκουν στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Με άλλα λόγια, στην τεχνική του «μυθιστορηματικού χρονικού» (θυμηθείτε την περίφημη «Γάτα Ιμαλαΐων») το χρονικό είναι η αφήγηση των πραγματικών γεγονότων (res factae), ενώ η μυθοπλασία, τα μυθιστορηματικά δηλαδή στοιχεία (res fictae) προκύπτουν από την «προοπτική», δηλαδή από την πολιτική σκοπιμότητα, που δίνει στα πραγματικά γεγονότα η φαντασία του συγγραφέα. Έτσι, μισή αλήθεια και άλλο μισό ψεύδος μας κάνουν ένα τεράστιο ψεύδος, που θα διαχυθεί με τη λογοτεχνική δύναμη της μυθιστορίας παντού. Αυτά είναι τα πιο διεισδυτικά και αληθοφανή fake news σε σχέση με τα απολύτως ψευδή, που γρήγορα καταρρέουν, ακόμα κι αν διαχέονται από τα πιο ισχυρά media. 

Αλλά πέρα από το ελληνικό μικρο-πεδίο παραγωγής και κατανάλωσης των fake news, υπάρχει και το πλανητικό, που ομοίως είναι δύο ειδών. Αυτό που παράγει άμεσα αποτελέσματα, και το οποίο είδαμε, και αυτό που παράγει μεσομακροπρόθεσμα. Ποιος θυμάται το σκάνδαλο με την έρευνα στο facebook, όπου οι χρήστες χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα προκειμένου να ερευνηθούν οι συγκινησιακές αντιδράσεις τους; Οι έρευνες είχαν ανατεθεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ(πρόγραμμα Minerva) σε τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών, όπως αυτό του πανεπιστημίου Cornell υπό τη διεύθυνση της Υπηρεσίας έρευνας της αμερικάνικης πολεμικής αεροπορίας, στο οποίο επιδιώκονταν να δημιουργηθεί ένα μοντέλο της «δυναμικής της κινητοποίησης και της μολυσματικότητας ενός κοινωνικού κινήματος»(δες Βενεζουέλα σήμερα, Ουκρανία χθες, Κάιρο και Τυνησία προχθές). Γι’ αυτό το σκοπό κατασκοπεύουν τις ανταλλαγές μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου να ταυτοποιήσουν τα άτομα που κινητοποιούνται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Σε ανάλογη έρευνα για τους «όρους γέννησης των πολιτικών κινημάτων που επιδιώκουν μια οικονομική και πολιτική αλλαγή ευρείας κλίμακας» προβαίνει το πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Επίσης, το πανεπιστήμιο του Μαίριλαντ έχει επιφορτιστεί να ερευνήσει τους κινδύνους κοινωνικής ανάφλεξης, που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή(δες την άρνηση της συμφωνίας για την κλιματική αλλαγή από τον Ντ. Τραμπ και την μερική υποχώρησή τους τελευταία). Τέλος, αν και δεν υπάρχει τέλος, στο πρόγραμμα Minerva, που περιλαμβάνει όλες τις έρευνες, υπάρχει μία ερευνητική εργασία με τίτλο «ποιος δεν γίνεται τρομοκράτης και γιατί;», όπου εξομοιώνονται όλοι οι ακτιβιστές με τους οπαδούς της πολιτικής βίας. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις παρακολουθήσεις της NSA και των αντίστοιχων υπηρεσιών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας δημιουργούν ένα οργουελικό πλανητικό περιβάλλον. 

Γι’ αυτό, ο εκδημοκρατισμός του χρόνου και των θεσμών-θερμοστατών (μίντια, κοινωνικά δίκτυα) είναι κυρίαρχο ζήτημα στη σημερινή, φενακισμένη ψευδο-δημοκρατία.


Πηγή: artinews.gr

Bloomberg για προαπαιτούμενα









Η Ελλάδα έχει ακόμη να εφαρμόσει πολλά μέτρα το 2018, την ώρα που το πολιτικό και οικονομικό κόστος για την εφαρμογή τους παραμένει τεράστιο. 

Όπως επισημαίνει σε ανταπόκρισή του από την Αθήνα το Bloomberg...

, οι δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα δεν έχουν τελειώσει ακόμη, ενώ το πρακτορείο κάνει ειδική αναφορά στις εναπομείνασες μεταρρυθμίσεις που καλείται να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση. 

Παρά τη δημοσιονομική πρόοδο, η χώρα έχει δείξει λίγα πράγματα ως προς την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. 

«Οι απαιτήσεις των δανειστών για επιπλέον μέτρα απειλούν να καταστήσουν εκρηκτική την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, καθώς το κόστος της οικονομικής κρίσης είναι δυσβάσταχτο για πολίτες και επιχειρήσεις». 

Οι εκταμιεύσεις των επόμενων δόσεων, όπως τονίζει το Bloomberg, εξαρτώνται πλέον από την πορεία εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων. 

Σημειώνεται ότι Ελλάδα και πιστωτές έχουν συμφωνήσει να υλοποιηθούν 140 μεταρρυθμίσεις και επιπλέον 100 πρόσθετες δράσεις, ώστε η χώρα να αποκτήσει πρόσβαση στα εναπομείναντα 26,9 δισ. ευρώ του τρέχοντος προγράμματος βοήθειας, το οποίο λήγει τον Αύγουστο του 2018. 

Στο δημοσίευμα αναγράφονται όλες οι μέχρι στιγμής, μεγάλες διαρθρωτικές τομές, όπως η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. «Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο εισόδημα ενός μέσου νοικοκυριού» σχολιάζει ο Γεράσιμος Μοσχονάς, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. 
Επίσης, το πρακτορείο κάνει ειδική μνεία στην πορεία υλοποίησης του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, επικαλούμενο ως παράδειγμα την περίπτωση του Ελληνικού, αλλά και στη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. 


Πηγή: thetoc.gr


 kafeneio

Πετιμέζι Οφέλη για την Υγεία

Πετιμέζι: Φυσικό Γλυκαντικό, Πηγή Ενέργειας, Πλούσιο σε Σίδηρο και Ασβέστιο (Ιδιότητες και Συνταγή)



Θεωρούμε σημαντικό να ανακαλύπτουμε τρόπους να αξιοποιούμε τα τρόφιμα που έχουμε στα χέρια μας, παράγοντας προϊόντα από υλικά που πετάμε ή ανακαλύπτοντας τεχνικές προγενέστερων γενεών που αξίζει να διασωθούν και να αναβιώσουν στην εποχή μας.
Η τεχνική με την οποία θα ασχοληθούμε σε αυτό το άρθρο έχει να κάνει με την παραγωγή ενός φυσικού γλυκαντικού, υψηλής θρεπτικής αξίας και με πολλά οφέλη για την υγεία, γνωστό ως πετιμέζι.
Το σκούρο αυτό παχύρρευστο ελιξίριο γλυκαίνει τον ουρανίσκο του ανθρώπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα, το πετιμέζι, το κολλώδες σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας και ξαφρίζοντας τον μούστο (τον χυμό των πατημένων σταφυλιών πριν αρχίσει η διαδικασία της ζύμωσης), το βρίσκουμε σε περιοχές και σε χωριά σε όλη την Ελλάδα όπου οι κάτοικοι παράγουν το δικό τους κρασί και σε επιλεγμένα ράφια ορισμένων καταστημάτων στις πόλεις. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει ένα είδος αξιολογικής κλίμακας για τον μούστο που διαφοροποιούσε το γλυκαντικό από το πόσο είχε βράσει και πήξει. Υπήρχε ο γλεύκος που εκτιμάται ότι ήταν κάτι που έμοιαζε με τον φρέσκο μούστο από υπερβολικά ώριμα σταφύλια. Το έψημα ήταν συμπυκνωμένος χυμός σταφυλιών με την πυκνότητα του μελιού, που συχνά το αντικαθιστούσε. Ο εψετός ήταν λίγο λιγότερο πυκνός.
Στη σύγχρονη κουζίνα, το αρχαίο αυτό γλυκαντικό βλέπει μια κάποια αναγέννηση, οι χρήσεις του επεκτείνονται πέρα από τη σφαίρα της ζαχαροπλαστικής και προστίθεται σε πιάτα με κρέατα, ψάρια και λαχανικά, σε σάλτσες και ντρέσινγκ προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των σύγχρονων Ελλήνων γαστρίμαργων για κάτι παραδοσιακό, αλλά και καινούργιο. Το πετιμέζι δρα και ως συντηρητικό στη χωριάτικη κουζίνα, ιδίως στα γλυκά του κουταλιού. Το πετιμέζι περιχύνεται πάνω σε ψημένο ψωμί, σε τσαλέτια (τηγανίτες από μπομπότα- γλυκός χυλός με βάση το αλεύρι- ένα παλιό πιάτο από τη Σάμο), σε μικρές χορτόπιτες από την Τήνο όπως η φεσκλόπιτα, σε περισσότερα πιάτα στην παραδοσιακή κουζίνα και τουλάχιστον σε ένα γλυκόξινο πιάτο με ψάρι, το σαβόρο, σε διάφορες εκδοχές από τις Κυκλάδες.


Αυτό το παχύρρευστο σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας τον μούστο είναι πλούσιο σε ενέργεια. Περιέχει βιταμίνες Α και C, βιταμίνες του συμπλέγματος B και μέταλλα όπως κάλιο, φώσφορο, μαγνήσιο, μαγγάνιο, σίδηρο και ασβέστιο. Δεν περιέχει συντηρητικά, χρωστικές και ζάχαρη.
Συγκεντρώνει τα περισσότερα θεραπευτικά συστατικά του σταφυλιού και συνήθως χρησιμοποιείται :
•    αυτούσιο όπως είναι σε μικρά «πρωινά σφηνάκια» για άμεση ενεργειακή ενδυνάμωση : άριστη πηγή σιδήρου (συμβάλει στην καταπολέμηση αναιμιών), έχει καταπραϋντικές ιδιότητες για το λαιμό, λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό
•    στην μαγειρική για μαριναρίσματα, ιδιαίτερα με ξίδι σε γλυκόξινες σάλτσες και με βαλσάμικο σε σαλάτες
•    στην ζαχαροπλαστική ως γλυκαντική ουσία σε ροφήματα, γιαούρτι, μουστοκούλουρα και ιδιαίτερα σιρόπι σε σπιτικές τηγανίτες

Θρεπτική αξία ( % ανά 100 γρ. )

  • Υδατάνθρακες 80.9
  • Λιπαρά 0.4
  • Πρωτεΐνες 0,9
  • Θερμίδες 33
  • Ασβέστιο 74mg
  • Φωσφόρος 40 mg
  • Σίδηρος 1,2mg
Επιμέλεια: copyrights © www.hippieteepee.gr

Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Η Μικρή Ψυχή και ο Ήλιος

Ένα καταπληκτικό κείμενο, με πολύ βαθειά σοφία, παρ' όλη τη φαινομενική του απλότητα... από τον Neale Walsch σε μετάφραση της Εβίτα...



Μια φορά και σε κανένα καιρό, ήταν μια Μικρή Ψυχή, που είπε στον Θεό: "Ξέρω Τι Είμαι!"
και ο Θεός είπε: "Αυτό είναι υπέροχο! Τι Είσαι;"
και η Μικρή Ψυχή φώναξε: "Είμαι το Φως!" 

O Θεός χαμογέλασε πλατιά, "Πολύ σωστά!" αναφώνησε, "Είσαι το Φως."
Η Μικρή Ψυχή ήταν τόσο χαρούμενη που κατάλαβε, αυτό που όλες οι ψυχές που βρίσκονταν στο Βασίλειο, ήταν εκεί για να το καταλάβουν.
"Ουάου! Τέλεια!" Είπε η Μικρή Ψυχή.
Σύντομα όμως, το ότι κατάλαβε Τι Είναι, δεν της ήταν αρκετό. 

Η Μικρή Ψυχή ένοιωσε εσωτερική αναταραχή και τώρα ήθελε να γίνει αυτό το οποίο ήταν.
Έτσι, η Μικρή Ψυχή ξαναπήγε στο Θεό (το οποίο δεν είναι κακή ιδέα για όλες τις Ψυχές που θέλουν να γίνουν Αυτό που Πραγματικά Είναι) και είπε: "Γεια σου Θεέ! Τώρα που ξέρω Τι Είμαι, είναι εντάξει για μένα και να Γίνω Αυτό που Είμαι;" 

Και ο Θεός είπε: "Εννοείς ότι θέλεις να γίνεις αυτό που είσαι ήδη;"
"Χμ," απάντησε η Μικρή Ψυχή, "είναι άλλο πράγμα να ξέρω Τι Είμαι και τελείως διαφορετικό πράγμα, το να Είμαι Πραγματικά Αυτό. Θέλω να νοιώσω πώς είναι να είσαι το Φως!" 

"Μα είσαι ήδη το Φως." Επανέλαβε ο Θεός, χαμογελώντας ξανά.
"Ναι, μα θέλω να μάθω πώς είναι, το να το νοιώθω!" ξεφώνησε παρακλητικά η Μικρή Ψυχή.
"Καλώς," είπε ο Θεός κρυφογελώντας, " Θα 'πρεπε να το ξέρω. Πάντα σου άρεσε η περιπέτεια."
Τότε η έκφραση του Θεού άλλαξε. "Μόνο, που υπάρχει ένα ζήτημα..."
"Τι είναι;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή. 

"Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο το Φως. Βλέπεις, δεν έχω δημιουργήσει τίποτα άλλο από αυτό που είσαι κι έτσι, δεν υπάρχει για σένα εύκολος τρόπος να βιώσεις τον εαυτό σου σαν Αυτό που Είσαι, εφ' όσον δεν υπάρχει τίποτα που να μην Είσαι."
"Εέεε;" είπε η Μικρή Ψυχή, που τώρα ήταν λίγο μπερδεμένη. 

"Σκέψου το έτσι," είπε ο Θεός. "Είσαι σαν ένα κερί μέσα στον Ήλιο. Βρίσκεσαι μέσα σ' αυτόν, μαζί με εκατομμύρια, δισεκατομμύρια άλλα κεριά που αποτελούν τον Ήλιο. Και ο Ήλιος, δεν θα ήταν ο Ήλιος, χωρίς εσένα. Ούτε θα ήταν Ήλιος, χωρίς κάποιο από τα κεριά του... δεν θα υπήρχε καθόλου Ήλιος, γιατί δεν θα έλαμπε τόσο αστραφτερά. Παρ' όλα αυτά, πώς να διακρίνεις τον εαυτό σου σαν Φως, εφ' όσον είσαι μέσα στο Φως; Αυτό είναι το θέμα." 

"Πολύ καλά," αναθάρρεψε η Μικρή Ψυχή, "Εσύ είσαι ο Θεός. Σκέψου κάτι!"
Γι' άλλη μια φορά ο Θεός χαμογέλασε. "Το έχω σκεφτεί ήδη" είπε. "Εφ' όσον δεν μπορείς να νοιώσεις τον εαυτό σου σαν Φως, όσο είσαι μέσα στο Φως, θα σε περιβάλλω λοιπόν με σκοτάδι." 

"Τι είναι το σκοτάδι;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή.
Ο Θεός απάντησε: "Είναι αυτό που δεν είσαι."
"Θα το φοβάμαι το σκοτάδι;" κλαψούρισε η Μικρή Ψυχή.
"Μόνο αν επιλέξεις να το φοβάσαι." απάντησε ο Θεός. "Δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά να φοβάσαι, εκτός αν το αποφασίσεις ότι υπάρχει. Καταλαβαίνεις; Το επινοείς. Υποκρίνεσαι."
"Άααα! Έτσι!" είπε η Μικρή Ψυχή, που ένοιωθε ήδη καλύτερα.
Κατόπιν, ο Θεός εξήγησε, ότι για να έχουμε την εμπειρία οποιουδήποτε πράγματος, θα πρέπει να εμφανιστεί το ακριβώς αντίθετο. 

"Είναι μεγάλο δώρο", Είπε ο Θεός, "γιατί χωρίς αυτό, δεν θα μπορούσες να γνωρίζεις πώς είναι το οτιδήποτε. Δεν θα μπορούσες να γνωρίζεις το Ζεστό, χωρίς το Κρύο, το Πάνω χωρίς το Κάτω, το Γρήγορο χωρίς το Αργό. Δεν θα μπορούσες να γνωρίζεις Αριστερό χωρίς Δεξί, Εδώ χωρίς Εκεί, Τώρα χωρίς Τότε. Γι' αυτό, όταν θα βρεθείς να περιβάλλεσαι απ' το σκοτάδι, μην τινάζεις τη γροθιά σου και μην υψώνεις την φωνή σου αναθεματίζοντας το σκοτάδι. Απλά να είσαι το Φως μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να παραφρονείς. Τότε θα ξέρεις τι Πραγματικά Είσαι, καθώς και όλοι οι άλλοι επίσης. Άσε το Φως σου να λάμψει, ώστε όλοι να γνωρίζουν πόσο εξαιρετικό είσαι!"
"Δηλαδή εννοείς, ότι δεν πειράζει να δείχνω και στους άλλους πόσο εξαιρετικό Είμαι;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή. 

"Βεβαίως! Δεν πειράζει καθόλου!" Ο Θεός ξαναχαμογέλασε. "Να θυμάσαι όμως, -εξαιρετικό- δεν σημαίνει -καλύτερο-. Ο καθένας είναι εξαιρετικός, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο! Παρ' όλα αυτά, πολλοί άλλοι το έχουν ξεχάσει αυτό. Θα καταλάβουν και για τους ίδιους, ότι δεν πειράζει να είναι εξαιρετικοί, μόνο όταν εσύ καταλάβεις ότι δεν πειράζει να είσαι εξαιρετικό." 

"Ουάου", είπε η Μικρή Ψυχή, χορεύοντας και χοροπηδώντας και γελώντας με χαρά. "Μπορώ να είμαι τόσο εξαιρετικό, όσο θέλω εγώ να είμαι!"
"Ναι και μπορείς ν' αρχίσεις αμέσως τώρα" είπε ο Θεός, που χόρευε, χοροπηδούσε και γελούσε μαζί με τη Μικρή Ψυχή. "Ποιό μέρος του εξαιρετικού θέλεις να είσαι;"
"Ποιό μέρος του εξαιρετικού;" επανέλαβε η Μικρή Ψυχή. "Δεν καταλαβαίνω." 

"Καθώς έλεγα," εξήγησε ο Θεός, "το να είσαι το Φως είναι εξαιρετικό και το να είσαι εξαιρετικός, έχει πολλούς τομείς. Είναι εξαιρετικό το να είσαι καλόκαρδος. Είναι εξαιρετικό το να είσαι δημιουργικός. Είναι εξαιρετικό το να είσαι υπομονετικός. Μπορείς να σκεφτείς άλλους τρόπους που μπορείς να είσαι εξαιρετικός;" 

Η Μικρή Ψυχή έμεινε σιωπηλή για λίγο. "Μπορώ να σκεφτώ πολλούς τρόπους να είναι κάποιος εξαιρετικός!" αναφώνησε μετά η Μικρή Ψυχή. "Είναι εξαιρετικό να είσαι εξυπηρετικός. Είναι εξαιρετικό να μοιράζεσαι. Είναι εξαιρετικό να είσαι φιλικός. Είναι εξαιρετικό να σέβεσαι τα αισθήματα των άλλων!"
"Ναι!" συμφώνησε ο Θεός "Και μπορείς να είσαι όλα αυτά τα πράγματα μαζί, ή όποιο μέρος τού εξαιρετικού επιθυμείς εσύ να είσαι, οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό σημαίνει να είσαι το Φως." 

"Ξέρω τι θέλω να είμαι, ξέρω τι θέλω να είμαι!" ανακοίνωσε η Μικρή Ψυχή με μεγάλο ενθουσιασμό. "Θέλω να είμαι το μέρος του εξαιρετικού που συγχωρεί. Δεν είναι εξαιρετικό το να συγχωρείς;" 

"Μα και βέβαια," επιβεβαίωσε ο Θεός τη Μικρή Ψυχή. "Είναι πολύ εξαιρετικό."
"Εντάξει" είπε η Μικρή Ψυχή. "Αυτό είναι που θέλω να είμαι. Θέλω να είμαι αυτός που συγχωρεί. Έτσι θέλω να βιώσω την εμπειρία του εαυτού μου."
"Πολύ καλά" είπε ο Θεός, "υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να ξέρεις."
Η Μικρή Ψυχή, γινόταν τώρα λίγο ανυπόμονη. Έμοιαζε πάντα να υπάρχει κάποιο μπέρδεμα. "Τι είναι αυτό;" ρώτησε αναστενάζοντας η Μικρή Ψυχή.
"Δεν υπάρχει κανείς που να μπορείς να τον συγχωρήσεις." 

"Κανείς;" Η Μικρή Ψυχή μετά βίας μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε ειπωθεί.
"Κανείς!" Επανέλαβε ο Θεός. "Οτιδήποτε έχω δημιουργήσει είναι Τέλειο. Δεν υπάρχει ούτε μία και μοναδική Ψυχή σε όλη τη δημιουργία, λιγότερο Τέλεια από σένα. Κοίτα γύρω σου."
Τότε ήταν που η Μικρή Ψυχή αντιλήφθηκε ένα τεράστιο πλήθος που είχε μαζευτεί. Ψυχές είχαν έρθει από πολύ μακριά, απ' όλο το Βασίλειο, γιατί είχε ακουστεί, ότι η Μικρή Ψυχή είχε αυτή την απίθανη συζήτηση με τον Θεό και όλοι ήθελαν ν' ακούσουν αυτά που λέγονταν. 

Βλέποντας τις αμέτρητες άλλες Ψυχές που είχαν μαζευτεί εκεί, η Μικρή Ψυχή κατάλαβε ότι έπρεπε να συμφωνήσει.
Καμιά δεν φαινόταν λιγότερο Μεγαλειώδης, ή λιγότερο Τέλεια από την ίδια. Τόσο ήταν το δέος για τις Ψυχές που ήταν γύρω της και τόσο λαμπερό το Φως τους, που μετά βίας μπορούσε να τις αντικρίζει. 

"Ποιόν, λοιπόν, να συγχωρήσεις;" ρώτησε ο Θεός.
"Ωωω! Θεέ μου, έτσι που πάει το πράγμα δεν είναι καθόλου ευχάριστο!" παραπονέθηκε η Μικρή Ψυχή. "Ήθελα να βιώσω τον εαυτό μου σαν κάποιον που συγχωρεί. Θέλω να γνωρίσω πως είναι να είσαι αυτό το μέρος του εξαιρετικού." 

Και η Μικρή Ψυχή, έμαθε πώς πρέπει να είναι, όταν νοιώθεις θλιμμένος.
Τότε ήταν που ξαφνικά, μια Φιλική Ψυχή προχώρησε μπροστά από το πλήθος. "Μην ανησυχείς Μικρή Ψυχή" είπε η Φιλική Ψυχή, "εγώ θα σε βοηθήσω."
"Αλήθεια, θα το κάνεις;" η Μικρή Ψυχή αναθάρρησε. "Μα τι μπορείς να κάνεις;"
"Μπορώ να σου δώσω κάποιον να συγχωρήσεις!"
"Μπορείς;" 

"Βεβαίως!" είπε κεφάτα η Φιλική Ψυχή. "Μπορώ να έρθω στην επόμενή σου ζωή και να σου κάνω κάτι για να με συγχωρήσεις." 

"Μα γιατί; Για ποιο λόγο θα το έκανες αυτό;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή. "Εσύ, που είσαι ένα Όν απόλυτης Τελειότητας! Εσύ, που δονείσαι με τόση ταχύτητα, που δημιουργεί ένα Φως τόσο λαμπερό, που μετά βίας μπορώ ν' αντικρίσω! Τι θα μπορούσε να σου προκαλέσει το να θέλεις να επιβραδύνεις τη δόνησή σου σε τέτοια ταχύτητα, ώστε να γίνει το Φως σου σκοτεινό και πηχτό; Ποια θα ήταν η αιτία να θέλεις -εσύ που είσαι τόσο ανάλαφρη και χορεύεις πάνω στ' αστέρια και κινείσαι μέσα σε όλο το Βασίλειο με τη ταχύτητα της σκέψης- να έρθεις στη ζωή μου και να κάνεις τον εαυτό σου τόσο βαρύ, ώστε να μπορέσεις να κάνεις κάτι τόσο κακό;"
"Είναι πολύ απλό," είπε η Φιλική Ψυχή. "Θα το έκανα γιατί Σ' Αγαπώ." 

Η Μικρή Ψυχή Φάνηκε να εκπλήσσεται από την απάντηση. 

"Μην εκπλήσσεσαι," είπε η Φιλική Ψυχή. "Έχεις κάνει το ίδιο πράγμα για μένα. Δεν θυμάσαι; Έχουμε χορέψει μαζί, εσύ κι εγώ, πολλές φορές. Διά μέσω των αιώνων και όλων των εποχών έχουμε χορέψει. Κατά τη διάρκεια όλων των καιρών έχουμε διασκεδάσει μαζί. Απλά δεν θυμάσαι. Έχουμε υπάρξει και οι δύο μαζί το Παν. Έχουμε υπάρξει το Πάνω και το Κάτω του, το Αριστερό και το Δεξί του, το Εδώ και το Εκεί του, το Τώρα και το Τότε του. Έχουμε υπάρξει το Αρσενικό και το Θηλυκό, το Καλό και το Κακό, και οι δύο μαζί έχουμε υπάρξει το Θύμα και ο Θύτης του."

"Όπως καταλαβαίνεις, έχουμε ξαναβρεθεί μαζί εσύ κι εγώ πολλές φορές από πριν. Ο καθένας φέρνει στο άλλον, αυτήν ακριβώς την τέλεια ευκαιρία, ώστε να εκφραστεί και να βιώσει την εμπειρία Αυτού που Πραγματικά Είναι. Και έτσι, θα έρθω στην επόμενη ζωή σου και θα είμαι ο 'Κακός' αυτή τη φορά. Θα σου κάνω κάτι τόσο απαίσιο, οπότε μπορείς να αποκτήσεις την εμπειρία του εαυτού σου ως Αυτός που Συγχωρεί."
"Μα τι θα κάνεις;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή λίγο ανήσυχα, "που θα είναι τόσο απαίσιο;"
"Κάτι θα σκεφτούμε", απάντησε η Φιλική Ψυχή σπινθηρίζοντας.
Μετά η Φιλική Ψυχή φάνηκε να σοβαρεύει και είπε με ήσυχη φωνή "Ξέρεις, έχεις δίκιο σ' ένα πράγμα."
"Ποιό είναι αυτό;" θέλησε να μάθει η Μικρή Ψυχή.
"Θα πρέπει να επιβραδύνω την δόνησή μου και να γίνω πολύ βαριά, ώστε να καταφέρω να κάνω αυτό, 'το όχι και τόσο καλό πράγμα'. Θα πρέπει να υποκριθώ, ότι είμαι κάτι τελείως διαφορετικό από τον εαυτό μου. Γι' αυτό, δεν έχω παρά μόνο μία χάρη να σου ζητήσω σαν αντάλλαγμα." 

"'Ωω, οτιδήποτε, οτιδήποτε!" ξεφώνησε η Μικρή Ψυχή και άρχισε να χορεύει και να τραγουδάει, "Θα γίνω αυτός που συγχωρεί, θα γίνω αυτός που συγχωρεί!"
"Τότε η Μικρή Ψυχή παρατήρησε, ότι η Φιλική Ψυχή παρέμενε πολύ σιωπηλή."
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε η Μικρή Ψυχή. "Τι μπορώ να κάνω για σένα; Εσύ είσαι ένας Άγγελος που προθυμοποιείσαι να κάνεις αυτό το πράγμα για μένα!"
"Φυσικά! Αυτή η φιλική Ψυχή είναι ένας Άγγελος!" διέκοψε ο Θεός. "Όλοι είναι! Πάντα να θυμάσαι: Δεν σου έχω στείλει τίποτα, παρά μόνον Αγγέλους’’. και χαμογέλασε.
Κι έτσι η Μικρή Ψυχή ήθελε περισσότερο από ποτέ, να ικανοποιήσει το αίτημα της Φιλικής Ψυχής. 

"Τι μπορώ να κάνω για σένα;" την ξαναρώτησε.
"Τη στιγμή εκείνη που θα σε κατακεραυνώσω και θα σε πλήξω," απάντησε η Φιλική Ψυχή, "τη στιγμή που σου κάνω το χειρότερο που θα μπορούσες να φανταστείς, εκείνη ακριβώς τη στιγμή..."
"Ναι;" η Μικρή Ψυχή διέκοψε, "Ναι...;"
"Θυμήσου Ποιός Πραγματικά Είμαι!"
"Ώω! Μα ναι!" φώναξε συγκινημένη η Μικρή Ψυχή, "στο υπόσχομαι! Πάντα θα σε θυμάμαι, όπως ακριβώς σε βλέπω εδώ αυτή τη στιγμή!" 

"Πολύ καλά," είπε η Φιλική Ψυχή, "γιατί, όπως καταλαβαίνεις, θα έχω προσπαθήσει τόσο σκληρά για να υποκριθώ, που θα έχω ξεχάσει Ποιός Πραγματικά Είμαι και ίσως να μην μπορέσω να θυμηθώ για πάρα πολύ καιρό. Και αν ξεχάσω Ποιός Είμαι, ίσως ακόμα κι εσύ ξεχάσεις Ποιός Είσαι και τότε θα είμαστε και οι δύο χαμένοι. Οπότε θα χρειαστούμε μια άλλη Ψυχή να έρθει για να ξαναθυμήσει και στους δυό μας Ποιοί Είμαστε." 

"Όχι, δεν θα χαθούμε!" υποσχέθηκε η Μικρή Ψυχή ξανά. "Θα σε θυμηθώ! Και θα σ' ευχαριστήσω που μου πρόσφερες αυτό το δώρο - την ευκαιρία να βιώσω τον εαυτό μου, ως Αυτός ο οποίος Είμαι." 

Έτσι, η συμφωνία είχε γίνει. Η Μικρή Ψυχή προχώρησε σε μία νέα ζωή, συγκινημένη που είναι το φως, το οποίο ήταν τόσο εξαιρετικό και ενθουσιασμένη που είναι το μέρος του εξαιρετικού που ονομάζεται Συγχώρεση.
Και η Μικρή Ψυχή περίμενε με ανυπομονησία, να καταφέρει να βιώσει την εμπειρία του εαυτού της μέσα από τη Συγχώρεση και να ευχαριστήσει όποια άλλη Ψυχή το έκανε εφικτό. 

Και κατά τη διάρκεια όλων των στιγμών αυτής της νέας ζωής, όποτε μία νέα Ψυχή εμφανιζόταν στο προσκήνιο, είτε αυτή η νέα Ψυχή έφερνε χαρά, είτε λύπη - και ιδιαίτερα αν έφερνε λύπη - η Μικρή Ψυχή, σκεφτόταν αυτό που είχε πει ο Θεός. 

"Πάντα να θυμάσαι," ο Θεός είχε χαμογελάσει, "δεν σου έχω στείλει τίποτα, παρά μόνον Αγγέλους."


Copyright 2002 Neal Walsch,
Μετάφραση Εβίτα


vickytoxotis

Αυτή είναι η χρονιά που η ζωή στη Γη θα αλλάξει για πάντα.

Τα αυτοκίνητα θα είναι αυτόνομα και ηλεκτρικά, η τεχνητή νοημοσύνη θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, τα κοτόπουλα που θα έχουμε στο πιάτο μας θα είναι προϊόν εργαστηρίου, ενώ η εικονική πραγματικότητα θα έχει διαδοθεί στον πληθυσμό.

Όλα αυτά και άλλα πολλά, προβλέπεται να συμβούν το
2021 και όπως αναφέρει το τεχνολογικό επιστημονικό έντυπο του ΜΙΤ, technologyreview.com, αποτελεί, πλέον, έτος ορόσημο για τις τεχνολογικές εξελίξεις και τον αντίκτυπο που θα έχουν στην κοινωνία.

Ο πιο πρόσφατος κρίκος στην αλυσίδα των ανακοινώσεων και των προβλέψεων για το 2021 ήταν αυτή του startup που ανταγωνίζεται την Uber, Lyft, το οποίο ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει το δικό του αυτόνομο όχημα μέχρι την εν λόγω χρονολογία. Και άλλες εταιρείες που αναπτύσσουν αυτοκίνητα χωρίς οδηγό έχουν βάλει ως όριο το 2021, εξάπτοντας το ενδιαφέρον για τα όσα θα ακολουθήσουν μετά από τη «χρονιά των εξελίξεων».

Ηλεκτρικά αυτοκίνητα

Όπως προβλέπουν οι ειδικοί, στην Αττική Οδό, μετά το 2021 δεν θα βλέπουμε μόνο ρομπότ να πηγαίνουν βόλτα τα σκυλιά με το αμάξι. Παράλληλα, θα αναζητούμε με απόγνωση, ίσως, την επόμενη πρίζα για το ηλεκτρικό όχημά μας. Σύμφωνα με έρευνα του Bloomberg New Energy Finance τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα φτάσουν το 4% στις ΗΠΑ και το 5% των πωλήσεων στην Ευρώπη. Η Volvo έχει προαναγγείλει ένα αυτόνομο όχημα και πέντε ηλεκτρικά μοντέλα μέχρι το 2021.

Εικονική πραγματικότητα

Οι προβλέψεις της IDC αναφέρουν ότι το 2021 οι συσκευές VR θα καλύπτουν περισσότερα από 92.000.000, αριθμός δεκαπλάσιος από τις συσκευές που πουλήθηκαν το 2016. Μεγάλη ώθηση αναμένεται να δοθεί από τις εφαρμογές της ενισχυμένης πραγματικότητας (AR).

Φτηνότερη μορφή ενέργειας η ηλιακή

Εδώ και αρκετά χρόνια μειώνεται διαρκώς το ενεργειακό κόστος. Σύμφωνα με τους ειδικούς του χώρου, το 2021 η φτηνότερη μορφή ενέργειας θα είναι η ηλιακή. Οι χώρες που θα βρεθούν στην πρωτοπορία της ενεργειακής κούρσας θα είναι η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό, η Βραζιλία και η Μεγάλη Βρετανία.

Κοτόπουλο εργαστηρίου

Η εταιρεία Memphis Meats υπόσχεται ότι θα έχει αναπτύξει στο εργαστήριο φτηνό κρέας πουλερικών. Σύμφωνα με την εταιρεία, το κόστος αυτήν τη στιγμή για την παραγωγή εργαστηριακού κρέατος πουλερικών είναι περίπου $18.000 το κιλό.

Πηγή:
CNN.gr

Το δώρο του ελεύθερου χρόνου

Το δώρο του ελεύθερου χρόνου


Εδώ και 4 μήνες οι καταστάσεις με ζόρισαν να ζήσω επιτέλους τι
 θα πει «δίνω χρόνο στον εαυτό μου». Βοήθησε η σχεδόν
 ασταμάτητη βροχή για 3 μήνες, ότι μένω σε τροχόσπιτο
 στη φύση και ότι έχω ησυχία.
Νόμιζα πως είχα αποδεχθεί πολλά πράγματα για να μπορέσω
 να είμαι καλά σε όλα τα επίπεδα, αλλά ο ελεύθερος χρόνος
 μου έδειξε πως η αποδοχή ήταν επιφανειακή και η πραγματικότητα
 σκουπισμένη κάτω από το χαλί της πολυάσχολης ζωής μου…
Ήμουν σίγουρη πως είχα θέματα να λύσω
και πως απ’ την ευτυχία αυτά με κρατούσαν πίσω.
Βιαζόμουν, είχα ένταση, τα ήθελα όλα τώρα
«γρήγορα, τι κάθεστε, δεν έχουμε ώρα!»
όλα έντονα μ’ έκαναν να νιώσω
χωρίς να δίνω τον απαραίτητο χρόνο
τις εμπειρίες ν’ αφομοιώσω.
Είχα την απαίτηση μέσα από τις σχέσεις μου να πραγματώσω
ό,τι από μόνη μου αδυνατούσα να βιώσω·
έτσι ο άλλος ήταν πάντα υπεύθυνος για το πόσο εγώ πονούσα
και είδα πως αυτά που δεν ήθελα, αλλά ζούσα
ήταν ακριβώς αυτά που εγώ δημιουργούσα.
Νόμιζα πως ήμουνα ελεύθερη
από των άλλων τις προσδοκίες
αλλά οι δικές μου προβολές
δημιούργησαν μεγάλες ανισορροπίες.
Τι άλλωστε θα πει ελευθερία;
Σύμφωνα με της λέξης την ετυμολογία:
«Ελευθερία» δεν είναι η άρνηση απ’ του σκλάβου τα δεσμά
αλλά η πράξη σύμφωνα με ό,τι έρωτα σου γεννά.
Βαδίζοντας λοιπόν σύμφωνα με ό,τι έρωτα μου προκαλεί
δηλαδή αυτό που με ενθουσιάζει και μου ταράζει την ψυχή
κατέληξα να ζω πιο ήρεμα στης φύσης τον παλμό
όπου ο χώρος και ο χρόνος μου έδειξαν κάτι συγκλονιστικό.
Δίνοντας στον εαυτό μου ΧΡΟΝΟ
είδα πως η ίδια η προσπάθεια ν’ αλλάξω,
καθιστά αδύνατον την ηρεμία ν’ αδράξω·
και πως η απελευθέρωση από την προσδοκία της αλλαγής
μου δίνει το χώρο να γίνω παρατηρητής.
Δίνοντας στον εαυτό μου ΧΡΟΝΟ
την ηχώ της ησυχίας ανταμώνω,
o εγωισμός μου αποδυναμώνεται
…και ο νους μου σε συχνότητες άλλες κορυφώνεται.
Δίνοντας στον εαυτό μου ΧΡΟΝΟ
τα συναισθήματά μου ηρεμούν
και απ’ τα μοτίβα μου γυμνά πλέον στο χωροχρόνο
επιλέγω μόνο αυτά που με εξυπηρετούν.
Εάν ο χρόνος είναι χρήμα, τότε το χρήμα είναι χρόνος
και ίσως να μη χάνουμε χρήμα χωρίς την εργασία
αλλά ο ελεύθερος χρόνος να είναι η αφθονία
…  και το μεγάλο βήμα προς την ευτυχία.
Όσο πιο πολύ χρόνο μου δίνω
τόσο συνειδητοποιώ πως και άλλο χρειάζομαι
να μάθω στον εαυτό μου πως δε βιάζομαι·
πως το μόνο που θέλω
είναι αυτό που ήδη έχω
και απλά κάθε μέρα να θυμάμαι να το βλέπω.
 
 enallaktikos
 

Manuka: Ο Βασιλιάς του μελιού από τη Νέα Ζηλανδία!


To μέλι Manuka δεν είναι μόνο το προνόμιο της αποκλειστικής διάθεσης για τη Νέα Ζηλανδία , αλλά και το πιο θρεπτικό μέλι στον κόσμο, γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαία η εθνική του ονομασία , «Βασιλιάς μελιού» . Το μέλι Manuka συλλέγεται από τα λουλούδια του θάμνου Manuka , ενός άγριου τσαγιού , οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου ήταν γνωστές από την αρχαιότητα ακόμη από τις φυλές Μαορί . Στη γλώσσα των Μαορί η λέξη Manuka σημαίνει καλή διάθεση , ενεργητικότητα , ενθουσιασμός . 

Παρά το γεγονός ότι ακόμη και οι πρώτοι άποικοι της Νέας Ζηλανδίας παρατήρησαν ότι οι ντόπιοι χρησιμοποιούν με επιτυχία το manuka σε διάφορα εγκαύματα , τραύματα και δερματίτιδες , η έρευνα σχετικά με τις αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του μελιού Manuka ξεκίνησε μόλις πριν από 30 χρόνια και έδειξε ως αποτέλεσμα την απίστευτη ικανότητα του μελιού να καταστρέφει επιτυχώς διάφορα βακτήρια όπως ο Staphylococcus aureus, τα οποία είναι πολύ επικίνδυνα λόγω της υψηλής αντοχής τους σε ποικίλα είδη αντιβιοτικών . Επιπροσθέτως, εξακριβώθηκαν και οι αντιφλεγμονώδεις , αντιμικροβιακές , αντιιικές , αντιοξειδωτικές , αντισηπτικές και αντιμυκητιακές ιδιότητες του Manuka μελιού ...


Αυτή η μοναδική ικανότητα του Manuka μελιού οφείλεται στην παρουσία σε αυτό ειδικής ουσίας φυσικής προέλευσης , που ονομάζεται - μεθυλογλυοξάλη ή MgO, η οποία κυμαίνεται σε αυτό από 100 έως 1000 mg / kg, και το καθιστά ένα εξαιρετικά ισχυρό φάρμακο. Για παράδειγμα, σε άλλους τύπους μελιού η MGO κυμαίνεται από 0 έως 10 mg / kg . Όσο υψηλότερη είναι η συγκέντρωση της μεθυλογλυοξάλης , τόσο ισχυρότερες είναι και οι αντιβακτηριακές ιδιότητες του μελιού , πόσο μάλλον στην περίπτωση του Manuka μελιού ... 

Ο μηχανισμός της επίδρασης της MGO πάνω στο βακτήριο « Staphylococcus aureus » μπορεί να διαπιστωθεί με το παράδειγμα ενός ανθρώπινου κυττάρου. Όταν το εν λόγω βακτήριο εισέρχεται στο κύτταρο , αυτομάτως αρχίζει να τρέφεται με τα θρεπτικά συστατικά του κυττάρου , πολλαπλασιάζεται και αρχίζει να αφαιρεί τα θρεπτικά συστατικά των γειτονικών κυττάρων .Το Methylglyoxal ή MGO μελιού διεισδύει μέσα στο προσβεβλημένο κύτταρο και βοηθάει το κύτταρο να αποβάλει την υγρασία του , αποτρέποντας έτσι τη δυνατότητα του επιβλαβούς σταφυλόκοκκου να συνεχίζει να τρέφεται , πράγμα που οδηγεί στην εξόντωσή του , και το κύτταρο αποκαθιστά τα επίπεδα της υγρασίας κι ανανεώνεται . Έτσι , η θεραπευτική δύναμη του μελιού Manuka μετριέται σε MgO, αλλά δεν περιέχουν όλα τα είδη μελιού Manuka την ίδια ποσότητα μεθυλογλυοξάλης .



Ανάλογα με την ποσότητα της ουσίας στο μέλι ,το κατηγοριοποιούν ως προς το βαθμό της δραστηριότητας ή ως προς το UMF (Unique Manuka Factor), που καθορίζει την ποσότητα της MGO σε χιλιοστόγραμμα ανά χιλιόγραμμο μελιού . Έτσι οι θεραπευτικές ιδιότητες του μελιού χαρακτηρίζονται μέτριες (MGO 100+, 10+) , υψηλές (MGO 250+, UMF 15+), ύψιστες (MGO 400+, UMF 20+) και υπερ-ενεργές (MGO 550+, UMF 25+) ως προς τους δείκτες δραστηριότητας . Το Manuka μέλι με δείκτες 30+ MGO ή 5+ UMF θεωρείται ένα κοινό μέλι με μηδενική ειδική βακτηριοκτόνο δράση .... 

Το Manuka μέλι με υψηλότερο δείκτη δραστηριότητας MGO 400+, UMF 20+ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του κρυολογήματος και του πονόλαιμου , για τα έλκη στομάχου , τη δερματίτιδα , τα εγκαύματα , τις πληγές , τα εξανθήματα , την ακμή , τις κατακλίσεις , τις εκδορές , τα φλεβικά έλκη . Το υπερδραστικό μέλι με δείκτες MG 550+, UMF25 + είναι κατάλληλο για τη θεραπεία μολυσμένων τραυμάτων.... 

Η εσωτερική χρήση του Manuka μελιού είναι επίσης κατάλληλη , αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη η εξατομικευμένη αντίδραση. Σε κάθε περίπτωση , η διαβούλευση με ένα γιατρό θα πρέπει να γίνει εκ των προτέρων.


Πηγή: econet.ru...

melissocosmos

H σημερινή συμπεριφορά των επικυρίαρχων ελίτ μπορεί να θεωρηθεί, κατά έναν τρόπο, ανάλογη προς τις κραυγές “Μετά από εμάς, ο κατακλυσμός!”



(Από τον Μεσαίωνα στην Παγκοσμιοποίηση)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο πιο “διαβρωτικός δημόσιος εφιάλτης”, όπως είχε χαρακτηρίσει ο Άγγλος δημιουργός Χάρολντ Πίντερ την σημερινή εποχή της “παγκοσμιοποίησης”, είναι η αποθέωση της άγνοιας, της αλαζονείας, της βλακείας και της πολεμικής έξαρσης. 

Χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα έλεγε το 2003, αν και δεν είχε προλάβει να δει την εκτεταμένη φτωχοποίηση και παρακμή της Δύσης μετά την κρίση του 2007:

“Δεν μπορείς να γλυτώσεις / βγήκαν τα μεγάλα πέη / θα βιάσουν ό,τι βλέπει το μάτι / Πρόσεχε την πλάτη σου”... 

Προφανώς κανείς δεν τον άκουσε, όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί ήταν πάντα αποκλεισμένος από τα μέσα ενημέρωσης-παραπληροφόρησης για να μην φθάσει η φωνή του στο μεγάλο κοινό.


Η γνώμη του ήταν επικίνδυνη για τις κερδοσκοπικές ελίτ, όπως και κάθε ανεξάρτητου πνευματικού ανθρώπου που καταγγέλλει την σημερινή συμπεριφορά των Επικυρίαρχων. 

Αυτός είναι ο λόγος που στην 7ετία των Μνημονίων στην πλειοψηφία των θεατρικών μας δρώμενων απουσιάζουν τα έργα του Πίντερ, αλλά βομβαρδιζόμαστε από κάθε μετα-μοντέρνο σκουπίδι για να δεχθούμε χωρίς αντίσταση την ασυδοσία των αγορών.

Η τρέλλα του χρήματος, η θεσμοποίηση της υπερβολικής ανταγωνιστικότητας, η μεγιστοποίηση του κέρδους, η διεθνής ασυλία του πολυεθνικού κεφαλαίου, ο πολλαπλασιασμός όσων ζουν στα όρια -και κάτω απ' αυτά- της φτώχειας, η έκρηξη των ανισοτήτων αντιπροσωπεύουν όλο και περισσότερο το σύμπαν του σύγχρονου ανθρώπου.

Η λογική της παγκοσμιοποιημένης μαφίας είναι το τέλος της σχετικής τιμιότητας του καπιταλισμού, αφού καταστρέφει ακριβώς αυτά πάνω στα οποία βασίστηκε η καπιταλιστική αγορά και η συσσώρευση του πλούτου: οι κανόνες και οι νόμοι. 

Στα ερείπια του έθνους-κράτους γεννιέται μια ζώνη αδιαφάνειας, ημι-νομιμότητας... ευλυγισίας. Αλλά ο καπιταλισμός, όπως έχει επισημανθεί από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο και τους Πατέρες του αμερικανικού έθνους, τον ίδιο τον Άνταμ Σμιθ, αλλά και τον Μαρξ και τον Βέμπερ, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ηθική.

Με λίγα λόγια, η σημερινή συμπεριφορά των επικυρίαρχων ελίτ μπορεί να θεωρηθεί, κατά έναν τρόπο, ανάλογη προς τις κραυγές “Μετά από εμάς, ο κατακλυσμός!” και “Ο σώζων εαυτόν, σωθείτω”, που έβγαιναν από την γαλλική αριστοκρατία πριν από το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789.

Η νέα κοινωνική αταξία

Ζούμε σε μια ταραγμένη μεταβατική εποχή όπου καταρρέουν καθημερινά όλοι οι θεσμοί συλλογικής πίστης του νεώτερου κόσμου. Ένα άγνωστο μέλλον πλέον μας επιφυλάσσεται, όπως αυτό που περιγραφόταν στην διακήρυξη του Ινδιάνου αρχηγού Σηάτλ (Seattle) προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1894: 

“Ένα άγνωστο μέλλον πλέον επιφυλάσσεται για μας επειδή δεν καταλαβαίνουμε γιατί όλοι οι βίσωνες σφαγιάζονται, τα άγρια άλογα υποτάσσονται, τα μυστικά μέρη του δάσους γίνονται πολυάνθρωπες χαβούζες και η θέα των ωραίων λόφων βεβηλώνεται από τα σύρματα του τηλέγραφου. Πού βρίσκονται οι μεγάλες σκιερές λόχμες; Εξαφανισμένες. Πού είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Για μας αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή της επιβίωσης”.

Η αγωνία του σοφού αυτού ανθρώπου, πάνω από έναν αιώνα πριν, δεν διαφέρει και πολύ από την αγωνία των σημερινών “ιθαγενών” πολιτών μπροστά στο οικονομικό, πολιτιστικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό αναποδογύρισμα του κόσμου γύρω μας. 

Πρόκειται για μια υπαρξιακή αγωνία στα πλαίσια ενός “Ανάποδου Κόσμου”, όπως ευφυώς έχει ορίσει την εποχή μας ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, ένας από τους πιο μαχητικούς κατηγόρους της παράνοιας και του ψεύδους της Οργουελλικής παγκοσμιοποίησης.

Να, μερικές “ανάποδες αλήθειες”, που οι χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι της καθεστωτικής πολιτικής προπαγάνδας χρησιμοποιούν κατά κόρον -αλλά περνάνε και “εξ απαλών ονύχων” στα μυαλά των ανθρώπων από την μεταμοντέρνα εκπαίδευση:

- Ο μαφιόζικος καπιταλισμός λέγεται κομψά “οικονομία της αγοράς”

- Ο ιμπεριαλισμός και η διεθνής ασυλία του κεφαλαίου λέγεται “παγκοσμιοποίηση”

- Η υποταγή και η λεηλασία λέγεται “ρεάλ πολιτίκ” και “μνημόνια”

- Η ανεργία λέγεται “ευελιξία της αγοράς εργασίας”

- Η πολιτιστική ισοπέδωση και οι κομμένες πολιτισμικές φλέβες που αιμορραγούν γύρω μας είναι λέει ... “πολυπολιτισμικότητα! Η καταστροφή δηλαδή κάθε λαϊκής παράδοσης και η αντικατάστασή της από την μαζική υποκουλτούρα.

- Όσοι ψάχνουν για εργασία και φυτοζωούν είναι οι “απασχολήσιμοι”. Ιδιωτικοποίηση ακόμα και της φύσης, διατροφική μετάλλαξη, καταστροφή της πρωτογενούς αγροτικής δομής.

Και το πιο ωραίο απ' όλα είναι ο νέος ορισμός για την φτώχεια: έλλειψη κοινωνικότητας...

Είναι μικρή η απόσταση πλέον από την ώρα που μέσα στα πλαίσια της τεράστιας χειραγώγησης των λαών, η οποία λαμβάνει χώρα στο όνομα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, τα εκατομμύρια των φτωχών των λαϊκών τάξεων και όσοι ζουν οριακά στην επισφάλεια θα χαρακτηρίζονται και ως ταραχοποιά στοιχεία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα αντιμετωπίζεται ποινικά το περιθώριο και η φτώχεια στο νεώτερο δυτικό κόσμο.



Παγκοσμιοποίηση: ο συνήθης ύποπτος

Ενώ όλοι οι μηχανισμοί ενημέρωσης του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου επιχειρούν ν μας πείσουν για το αναπόφευκτο της “νέας εποχής” που έρχεται, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση είναι μια παλιά διαδικασία.

 Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι διεθνείς οικονομικοί δεσμοί ήταν στενότεροι κατά τον 19ο αιώνα απ' ό,τι εν πολλοίς στον 20ο αιώνα. Το οικονομικό σύστημα αυτής της “πρώτης παγκοσμιοποίησης” της περιόδου μετά το 1870 παρουσίαζε μεγαλύτερη συνοχή. Παρ' όλα αυτά, κατέρρευσε μετά το 1914 με την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μερικοί άλλοι, όπως ο Kevin O' Rounke και ο Jeffrey Williamson, πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω στο βιβλίο τους “Μετά τον Κολόμβο”. Αναφέρονται στην μεγάλη ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου που ακολούθησε τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου και του Βάσκο ντε Γκάμα, στα τέλη του 15ου αιώνα.

Στην πρώϊμη νεώτερη ευρωπαϊκή περίοδο που ακολούθησε υπήρξε μεν ανάπτυξη των πόλεων αλλά, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, το πρόβλημα της φτώχειας, της ανεργίας, της ανέχειας και των περιθωριακών πληθυσμών, πήρε τεράστιες διαστάσεις.
Μέσα στην κοινή απόγνωση, οι φτωχοί των πόλεων, βιοτέχνες, κληρικοί της υπαίθρου και χρεωκοπημένοι ευγενείς, συμμαχούσαν συχνά με τους φτωχούς αγρότες, όπως στη μεγάλη εξέγερση των χωρικών το 1514.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφραζόταν απέναντι στους ευγενείς, που θεωρούντο ως “ο αμείλικτος αντίπαλος του λαού” και με την λαϊκή ληστεία. Διάσημοι ήταν οι λήσταρχοι της Κεντρικής Γαλλίας, οι Καταλανοί ληστές των Πυρηναίων, ο Ρομπέν των Δασών στην Αγγλία, οι Ανδαλουσιανοί ληστές “οι Άγιοι της Καμπρίγια”, οι περιπλανώμενοι ληστές, συνήθως Κοζάκοι, της Ρωσσίας. 

Σήμερα, όποιος έχει παρακολουθήσει χωρίς ενθουσιασμό την πορεία της παγκοσμιοποίησης τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνει ότι αυτή γεννά τελικά μια δυναμική, η οποία, διαψεύδοντας τις αρχικές ελπίδες, οδηγεί σε νέες παγκόσμιες συγκρούσεις. Ακόμα και ένθερμοι οπαδοί της, όπως ο Τζωρτζ Σόρος, μολονότι αναγνωρίζουν την δύναμη της παγκοσμιοποίησης να παράγει πλούτο, συμφωνεί ότι έχει φτωχοποιήσει πολλούς ανθρώπους τόσο στον αναπτυσσόμενο, όσο και στον δυτικό κόσμο.

Η “ετυμηγορία” τους είναι απλή: η παγκοσμιοποίηση έχει στρεβλώσει την διεθνή κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πόρων προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων και προς ζημίαν του κοινού καλού. Και οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές είναι επιρρεπείς στις κρίσεις.

Με λίγα λόγια, η τωρινή παγκοσμιοποίηση είναι, αλλά δεν θα είναι για πολύ, μια μεταβατική κατάσταση. Χάνει το παιχνίδι γιατί είναι ένα απατηλό σύστημα. Αν ήθελε να είναι πραγματικό, θα έπρεπε να καταπολεμά την ανισομέρεια του πλούτου και την αδικία, αλλά προφανώς δεν το μπορεί. Ούτε και το θέλει γιατί η θερμοκοιτίδα της είναι η Μπίλντερμπεργκ, η Τριλάτεραλ και όλες αυτές οι παρασυναγωγές των λίγων υπερπλουσίων, που κατέχουν τόσο πλούτο όσο και τα υπόλοιπα 7 δισεκατομ. του πλανήτη.


Το πρόβλημα της φτώχειας

Η πρώϊμη νεώτερη Ευρώπη στιγματίστηκε σοβαρά από το ζήτημα της φτώχειας, τόσο από την έκτασή του, όσο και για τις νέες ιδεολογίες και τους τρόπους αντιμετώπισής του από τις αρχές. Πάντα υπήρχαν φτωχοί, αλλά η μαζική επαιτεία και αλητεία και ο φόβος από την μη-κοινωνική ένταξη αυτών των μαζών που ζούσαν σε απόλυτη πενία, ιδιαίτερα τον 16ο αιώνα, ήταν ένα νέο φαινόμενο.

Η αποστασιοποίηση από την μεσαιωνική χριστιανική φιλανθρωπία είχε σαν αποτέλεσμα την μεγαλύτερη οικονομική εκμετάλλευση και περιθωριοποίηση των φτωχών και την επικράτηση ενός συνδυασμού μέτρων ποινικοποίησης και πειθάρχησης για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Έτσι, με διάφορες δικαιολογίες, υιοθετήθηκε η πολιτική του χωροταξικού περιορισμού των φτωχών και των περιθωριακών.

Τα πολλά πρόσωπα των φτωχών στην περίοδο που εξετάζουμε δεν περιελάμβαναν μόνο τις παραδοσιακές ομάδες (χήρες, ορφανά, ανάπηρους κ.ά.), αλλά και μεγάλους αριθμούς πτωχευμένων αριστοκρατών και αστών μισθωτών, όπως και χωρικών ή μεροκαματιάρηδων, που ζούσαν υπό εξαιρετικά επισφαλείς συνθήκες.

Στο πρώτο ήμισυ του 16ου αιώνα και στις αρχές του 17ου, μια σειρά αιτιών όπως οι κακές σοδιές, η επανεμφάνιση επιδημιών και λιμών, η νομισματική στενότητα και οι πόλεμοι (Τριακονταετής, Δυναστικοί) πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των φτωχών και των επαιτών στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Οι σωματικές αδυναμίες εξ αιτίας της ανεπαρκούς θρέψης και της ανθυγιεινής διαβίωσης, οι τραυματισμοί από εργατικά ατυχήματα και οι αναπηρίες πολλών στρατιωτών υποχρέωσαν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων να ζητιανεύουν για να επιβιώσουν.

Οι χωρικοί της πρώϊμης νεότερης Ευρώπης βίωναν μια μεγάλη υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου λόγω αυξημένου κόστους ζωής, εντεινόμενου δανεισμού και διόγκωσης της φορολογίας.
Η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που καταχωρήθηκαν ως πένητες ήταν οι ηλικιωμένοι. Οι χήρες και οι εγκαταλελειμμένες από τους συζύγους τους γυναίκες υπολογίζεται ότι αποτελούσαν το ένα τρίτο, ή και παραπάνω, των αποδεκτών των επιδομάτων για φτωχούς. Όμως, την καλύτερη στήριξη την έβρισκαν στους συγγενείς τους.

Στην ανατολική και νότια Ευρώπη, οι ηλικιωμένοι συχνά ζούσαν σε νοικοκυριά με πολλές συγγενικές οικογένειες -παιδιά, γονείς, παππούδες-, ή πήγαιναν από το ένα παντρεμένο παιδί τους στο άλλο. Όμως, στην Ιταλία και την Ισπανία, όσοι δεν είχαν συγγενείς μπορούσαν να βρεθούν στον δρόμο, εγκαταλελειμμένοι. 

Τα αρχεία βοήθειας και περίθαλψης φτωχών της Σεβίλλης και της Βαρκελώνης δείχνουν ότι η φτώχεια μιας μητέρας που είχε χάσει τον σύζυγό της και της κόρης της μπορούσε να ωθήσει την κόρη στην πορνεία και να κάνει την μητέρα προαγωγό της. Στην βόρεια και δυτική Ευρώπη, οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι ζούσαν μόνοι τους, όσο αυτό ήταν εφικτό. Οι ηλικιωμένοι ζούσαν με τα παντρεμένα παιδιά τους μόνο όταν ήταν φτωχοί.

Στην Αγγλία οι φτωχοί ηλικιωμένοι είχαν δικαίωμα να τύχουν κάποιας κοινωνικής πρόνοιας. Σ' ένα φυλλάδιο των ενοριών της Αγγλίας του 1641 υπολογίζεται πως το ένα τέταρτο των μελών τους είναι δυστυχείς και φτωχοί χωρίς κανένα μέσο επιβίωσης. Στη Νορμανδία, στις αρχές του 16ου αιώνα, σε μια αγροτική απογραφή πληθυσμού καταγράφονται ως “φτωχοί και επαίτες” το 24% των κατοίκων.

Την ίδια περίοδο, στη νότια Σαξονία οι φτωχοί ανέρχονται στο 30% του πληθυσμού, στο Μπέργκαμο, το 1575, στο 35% του συνόλου των κατοίκων κ.ο.κ…

Ο φτωχός της υπαίθρου ήταν, σε γενικές γραμμές, ένα πρόσωπο προβληματικό, είχε όμως την συμπαράσταση των δικών του και της κοινότητας. Ο φτωχός, όμως, στις πόλεις που αναπτύσσονται, ήταν μια ανώνυμη ύπαρξη που περιπλανιόταν χωρίς καμμιά στήριξη, πέρα από αυτήν των ομοίων του. Η πραγματικότητα αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι στην πόλη η ένδεια ήταν συνδεδεμένη με την απόλυτη αναγκαιότητα της καθημερινής εργασίας.

Οι περιπλανώμενοι πληθυσμοί

Το πρώτο, αναπόφευκτο, αποτέλεσμα αυτών των καταστάσεων ήταν η έκρηξη των “επαιτικών πληθυσμών”: ξεριζωμένοι άστεγοι, περιπλανώμενοι επαίτες, άνεργοι αγροτοεργάτες, πρώην πολεμιστές κ.ά. 

Το πρόβλημα των περιπλανώμενων πληθυσμών ήταν μια κοινωνική επίπτωση του φαινομένου της φτώχειας και της αλητείας που συνδέθηκε περισσότερο με ομάδες παρά με άτομα.
Μέρος του προβλήματος της αλητείας ήταν η εμφάνιση των Τσιγγάνων, μετά τις αρχές του 15ου αιώνα, σε όλη την Ευρώπη. Ζουν περιπλανώμενοι, κατασκηνώνοντας έξω από τις πόλεις και επιβιώνουν από την άσκηση της μαγείας, τις κλοπές και τις απάτες εις βάρος των οργανωμένων κοινοτήτων.

Μια δεύτερη μεγάλη συνέπεια της αύξησης της αγροτικής φτώχειας ήταν η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής των αγροτικών κοινοτήτων, η μεγαλύτερη κοινωνικο-οικονομική πόλωση μεταξύ ευπόρων και φτωχών και η παράλληλη ανάπτυξη μιας αγροτικής “αριστοκρατίας” και ενός αγροτικού προλεταριάτου.

Μέσα απ' αυτές τις συγκυρίες (φτώχεια, υπερφορολόγηση) ξεσπάνε σε όλη την Ευρώπη ταραχές και εξεγέρσεις με ποικίλες αφορμές: στη Νορμανδία εναντίον της φορολογίας του αλατιού, στις Κάτω Χώρες με το πρόσχημα μιας θεολογικής διαμάχης, στη Γαλλία εναντίον των βασιλικών οργάνων με αφορμή το επισιτιστικό πρόβλημα κ.ο.κ.

Στην κοινωνία της πρώιμης νεότερης Ευρώπης εμφανίζονται και δύο άλλες καταστάσεις ως απόρροια της κινητικότητας των χιλιάδων φτωχοποιημένων πληθυσμών: α) ένα σημαντικό μεταναστευτικό ρεύμα στο εσωτερικό της ηπείρου και στις νέες κτήσεις, β) ένας υπόγειος περιθωριοποιημένος κόσμος επαιτών με δικούς τους κώδικες, διάλεκτο και οργάνωση. 

Μια ακόμα επίπτωση του φαινομένου της φτώχειας ήταν η προσφορά φθηνής εργατικής δύναμης από εξαθλιωμένους χωρικούς, η οποία λειτούργησε ανασχετικά για την βελτίωση των μεθόδων της αγροτικής παραγωγής.

Η έντονη κινητικότητα του πληθυσμού αποτελούσε μια καθημερινή πραγματικότητα λόγω της αναζήτησης εργασιακής απασχόλησης και της οικονομικής ένδειας. «Οι μετανάστες και οι πλάνητες ήταν εξαιρετικά κινητικοί, διασχίζοντας ολόκληρα έθνη και θάλασσες», όπως λέει ο Henry Kamen στην εξαιρετική Πρώϊμη Νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία του (Εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα, 2002).
Σας θυμίζει κάτι αυτό;… Μόνο που τότε η κατεύθυνση της μετανάστευσης στην Δυτική Ευρώπη ήταν από βορρά προς νότο.

Η ανεργία και η οργανωμένη μετακίνηση των φτωχών πυροδοτούσε τους πολιτικούς φόβους πως το φαινόμενο εξέτρεφε την παρεμβατικότητα, η οποία θα έπρεπε να σωφρονιστεί. Οι επαίτες άρχισαν να θεωρούνται σαν μια «καταραμένη φάρα» που προέτρεπε τον λαό σε φασαρίες και αναταραχή. 

Η πεποίθηση ότι, οι φτωχοί και οι αδαείς εύκολα «πιστεύουν στα παραμύθια» και εξωθούνται στην εξέγερση, ήταν ευρέως διαδεδομένη στην ελισαβετιανή Αγγλία, όπως φαίνεται και στα έργα του Σαίξπηρ. Καθόλου τυχαίο ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σήμερα από τις ελίτ απέναντι σε όσους «λαϊκιστές» αντιδρούν.


Τις πρώτες ταραγμένες δεκαετίες του 16ου αιώνα, το πρόβλημα της φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων γνώρισε έκρηξη. Η νέα κοινωνική αντίληψη είδε τον φτωχό σαν κοινωνικό μίασμα αλλά και κίνδυνο.

 Πρωταγωνιστές της προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, όπως οι Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) και Ιωάννης Καλβίνος (1509-1564), υποστήριζαν από κοινού την ποινικοποίηση των περιπλανώμενων επαιτών και την καταναγκαστική εργασία των φτωχών.

Οι νέες θεωρήσεις της φτώχειας

Οι νέες ποιότητες και ποσότητες του φαινομένου της φτώχειας, συν το γεγονός ότι η κοινωνία απομακρυνόταν από τις θρησκευτικές και ηθικές αξίες της μεσαιωνικής φιλανθρωπίας, προκάλεσαν την εμφάνιση νέων ιδεολογικών και πρακτικών τρόπων αντιμετώπισής του.

Στην προβιομηχανική Ευρώπη, η φτώχεια δεν αντιμετωπιζόταν μόνο σαν έλλειμμα υλικών αγαθών, αλλά και ως κίνητρο για την αγαθοεργία της χριστιανικής κοινότητας, της οποίας οι φτωχοί θεωρούντο αναπόσπαστο μέρος.

Στην μεσαιωνική περίοδο ο αδύναμος, ο φτωχός, ο ασθενής ταυτιζόταν με την εικόνα του «πάσχοντος Χριστού», προς τον οποίο η εκκλησιαστική προτροπή ήταν να δείχνεται αλληλεγγύη και βοήθεια. Αντίστοιχα, ο τοκογλύφος ήταν το «δημιούργημα του διαβόλου» και το μόνο που του άξιζε ήταν η κόλαση. Ο Μέγας Βασίλειος είναι σαφής: «Τοῦ πεινῶντός ἐστιν ὁ ἄρτος͵ ὃν σὺ κατέχεις· τοῦ γυμνητεύοντος τὸ ἱμάτιον͵ ὃ σὺ φυλάσσεις ἐν αποθήκαις∙ τοῦ ἀνυποδέτου τὸ ὑπόδημα …».

Απέναντι στον φτωχό τοποθετείται πάντα ο πλούσιος, που οφείλει ο,τιδήποτε πλεονάζει προς την μεριά του να το δίνει στον φτωχό, ο οποίος δικαιωματικά το δικαιούται. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, οι φτωχοί αποτελούν μέρος ενός κοινωνικού και ηθικού διπόλου στην βάση της Θείας οικονομίας.

Η μεσαιωνική εκκλησία ήταν ο ισχυρότερος ιδιοκτήτης εκείνου του καιρού και έγινε, φυσικά, ο φορέας της κοινωνικής πρόνοιας. Στην μεσαιωνική κοινωνία, άλλωστε, η παραγωγή ήταν προσανατολισμένη κυρίως στην αυτοκατανάλωση, ικανοποιώντας πάνω απ’ όλα τις ανάγκες του παραγωγού και της οικογένειάς του.

Στην πρώϊμη νεωτερικότητα αρχίζει να σπάει η μεσαιωνική κοινωνική σύμβαση, σύμφωνα με την οποία ο πλούσιος οφείλει να τιμά τον Θεό, αγαπώντας τον πλησίον του. Η φτώχεια ταυτίστηκε με την οκνηρία και οι φτωχοί θεωρήθηκαν κοινωνικά μιάσματα και επικίνδυνοι.

Η «θεοποίηση» της εργασίας προσέλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις στις προτεσταντικές, αλλά και σε καθολικές χώρες, ως συνδυασμένο προϊόν της ηθικολογίας του ανερχόμενου αστισμού και της ιδεολογίας του μερκαντιλισμού. 

Τον 16ο αιώνα, τόσο στην προτεσταντική όσο και στην καθολική Ευρώπη της Αντιμεταρρύθμισης εντείνονται οι προσπάθειες κοινωνικής αναμόρφωσης και ηθικής πειθάρχησης: απαγόρευση επαιτείας, εξαναγκασμός σε εργασία των ικανών απόρων, συστηματικές εκτοπίσεις, επιβολή φόρων «υπέρ φτωχών» κ.λπ.

Ο περιορισμός των φτωχών και των απόκληρων έγινε, σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Michel Foucault, μία από τις βασικές αρχές μιας συνολικής κοινωνικής πολιτικής βασισμένης σε πειθαρχικά μέτρα.



Η αρχή του «μεγάλου εγκλεισμού»

Στην περίοδο αυτή αρχίζει να υιοθετείται μια ακραία διαφορετική θεώρηση απέναντι στην χριστιανική και ουμανιστική λογική, που ήθελε τους φτωχούς να δικαιούνται την κοινωνική αλληλεγγύη. 

Η προσέγγιση ότι τα αίτια της φτώχειας είναι κοινωνικά δίνει την θέση της στην άποψη ότι ευθύνεται η ίδια η ανεπάρκεια των φτωχών, οι οποίοι χρήζουν γι’ αυτό αναμόρφωσης για να μη γίνουν φορείς αταξίας και παρεκτροπής.

 Εμφανίζεται έτσι μια πρωτοκαπιταλιστική αντίληψη των «winners» και «losers» του σύγχρονου αμερικανικού ονείρου και της παγκοσμιοποίησης του «ανάποδου κόσμου» του 21ου αιώνα, που βλέπει την φτώχεια… ως έλλειψη κοινωνικότητας. Φληναφήματα που κι αυτά, με την σειρά τους, έχουν απογυμνωθεί.

Η προτεσταντική μεταρρύθμιση κερδίζει έδαφος και, μαζί της, η αυξανόμενη τάση ποινικοποίησης της φτώχειας και αντιμετώπισής της με τον εγκλεισμό των απόρων. Για τους ανίκανους να εργαστούν ιδρύθηκαν νοσοκομεία, ενώ για τους ικανούς για εργασία τα αντίστοιχα ιδρύματα ήταν περισσότερο κέντρα καταναγκαστικής εργασίας και πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού.

Οι νέες αυτές κρατικές πολιτικές υλοποιήθηκαν με πολλούς τρόπους από τις αρχές των διαφόρων δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Το 1560, η Συνέλευση των Τάξεων της Ορλεάνης κάλεσε “όλους αυτούς τους απατεώνες, που είναι γνωστοί ως Βοημοί ή Αιγύπτιοι, να εγκαταλείψουν το βασίλειο αλλιώς θα σταλούν στις γαλέρες”. 

Στην Ισπανία η αυστηρή νομοθεσία περιελάμβανε και ένα διάταγμα του 1633, που διέτασσε να μην ντύνονται πλέον όπως πριν και να ξεχάσουν τη γλώσσα τους σε συνδυασμό με την απαγόρευση της δημόσιας συνάθροισής τους. 

Στην Αυγούστα, τη Νυρεμβέργη, το Στρασβούργο κ.ά. απαγορεύτηκε η επαιτεία μετά το 1522, στο Παρίσι οι αρχές υποχρέωσαν περιπλανώμενους επαίτες, ικανούς για εργασία, να επισκευάσουν τα τείχη της πόλης ή να πάνε σε γαλέρες.

Στις προτεσταντικές χώρες, κάποιες πλούσιες γυναίκες, όπως η Lady Margaret Hungerford, ίδρυσαν σχολεία και πτωχοκομεία. Η Lady Hungerford είδε το έργο της ως θρησκευτικό καθήκον, αλλά ήταν επίσης ένα μέσον κοινωνικού ελέγχου.

Στην Ολλανδία, χήρες και παντρεμένες συχνά υπηρετούσαν ως διευθύντριες, επιβλέποντας τα πτωχοκομεία καθημερινά, επιτηρώντας τις λειτουργίες τους και συνεισφέροντας στην επιτυχία της ολλανδικής φιλανθρωπίας.

Τόσο στην Αγγλία όσο και στην Γαλλία, το κράτος προσπάθησε να καταπιαστεί με το πρόβλημα της φτώχειας, αλλά με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Ο αγγλικός Νόμος για τους Φτωχούς, του 1601, εισήγαγε τον υποχρεωτικό θεσμό της κοινωνικής πρόνοιας που, από τους φόρους, προσέφερε ανακούφιση σε όσους είχαν ανάγκη. Με κάποιες τροποποιήσεις, ο νόμος αυτός διατηρείτο μέχρι το 1834.

Ο Λουδοβίκος 14ος δημιούργησε καταλύμματα για ζητιάνους, εκ των οποίων τα πιο γνωστά ήταν το LaCharité στην Λυών (1614) και το La Salpêtrière (1656) στο Παρίσι. Οι φτωχοί ουσιαστικά ήταν έγκλειστοι σε εκείνα τα ιδρύματα.

Η προσφυγή στα σωφρονιστικά ιδρύματα έχει θεωρηθεί ως το πρώτο στάδιο του «μεγάλου εγκλεισμού»με την ιδρυματοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας από το νεώτερο κράτος. Έως τα μέσα, όμως, του 18ουαιώνα υπάρχουν πολύ λίγα σωφρονιστικά ιδρύματα στα αστικά κέντρα και η μεγάλη πλειοψηφία των απόρων συνέχιζε να ζει εκτός της ακτίνας δράσης τους.


Λεπτομέρεια από το εκπληκτικό μεσαιωνικό αστρονομικό ρολόϊ της Πράγας. Ορισμένα αγαλματίδια που περιβάλλουν το ρολόϊ αποτυπώνουν τις ηθικές αξίες της μεσαιωνικής περιόδους. Αυτές οι τέσσερις αλληγορικές φιγούρες αποτελούν την προσωποποίηση της ματαιοδοξίας, της τοκογλυφίας, του θανάτου και της λαγνείας.

 Η τρίτη φιγούρα, που είναι ο Θάνατος, ανακοινώνει τον χρόνο που περνά κρούοντας ένα καμπανάκι. Ο τοκογλύφος (2η φιγούρα) θεωρείτο δημιούργημα του διαβόλου από την χριστιανική θεολογία, ενώ ο φτωχός ήταν εξίσου απαραίτητος στην κοινωνία με τον πλούσιο.

Το ξεχαρβαλωμένο ρολόϊ

Στις προνεωτερικές κοινωνίες, οι Ευρωπαίοι δεν καταπιέζονταν από μια σαφή διάκριση μεταξύ εργασιακού και ελεύθερου χρόνου. Ο ελεύθερος χρόνος κυριαρχούσε στην ζωή όλων των κοινωνικών τάξεων όπως οι δεκάδες θρησκευτικές γιορτές και τα καρναβάλια. 

Η μεσαιωνική διαίρεση του χρόνου δεν ήταν ποτέ ακριβής και ακολουθούσε τις καμπάνες της εκκλησίας περισσότερο, παρά τις εργασιακές υποχρεώσεις. Η προτεσταντική ηθική, που επιβραβεύει τη συσσώρευση πλούτου, αλλά και τα ρολόγια μετά τον 17ο αιώνα, άλλαξαν τον χαλαρό ρυθμό των προηγούμενων εποχών. 

Η οργάνωση του χρόνου, στα πλαίσια της εντατικοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας, έγινε εκ των ουκ άνευ μέσα στο μαθηματικό σύμπαν των λογίων του Διαφωτισμού.

Μετά τη νεώτερη εποχή, η θρησκευτική ερμηνεία του κόσμου έπρεπε να αντικατασταθεί από ένα αψεγάδιαστο ορθολογικό σχέδιο όπου τα πάντα συνέβαιναν μέσα σ' ένα λογικό, ωρολογιακό μηχανισμό με αλάνθαστο τρόπο... Ο κόσμος δεν είχε πλέον χώρο για ήρωες και δράκους, μύθους και αποχρώσεις του λυκόφωτος. 

Επί ενάμιση αιώνα μετά την πτώση της Βαστίλλης, τα διάφορα “εκσυγχρονιστικά”, επαναστατικά κινήματα έδιναν και έπαιρναν, όλα κλαδιά του ίδιου κορμού που φύτρωσε με τον Διαφωτισμό: Γιακωβινισμός, Αναρχισμός, Σοσιαλισμός, Πρώτη και Δεύτερη Διεθνής, Μπολσεβικισμός, Τρίτη Διεθνής, Κοινωνία των Εθνών, Λαϊκά Μέτωπα, Κομιντέρν, Τέταρτη Διεθνής, και πάει λέγοντας.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες, μερικά λεπτά για τον ιστορικό χρόνο, τα περισσότερα ξεράθηκαν και οι «δράκοι» είναι πάλι εδώ, αν και έγιναν μεγάλες και ορατές βελτιώσεις στην ποιότητα ζωής των λαϊκών μαζών, που τώρα απειλούνται να θυσιαστούν στον βωμό της απληστίας της υπερεθνικής ελίτ.

Από την πρώϊμη νεώτερη εποχή, τον Διαφωτισμό, την βιομηχανική επανάσταση, επανειλημμένα είδαμε την άνοιξη της ελπίδας και της προόδου να καταλήγει στον χειμώνα της απελπισίας.

Έτσι και οι έννοιες του συρμού, όπως «παγκόσμιο χωριό», «πολυπολιτισμικότητα», «κοινωνίες των πληροφοριών», «ελαστική εργασία», «οικονομία των υπηρεσιών», δεν αποκτούν κανένα νομοτελειακό νόημα επειδή ετσιθελικά προσπαθεί να τις επιβάλλει μια πληθώρα διαμορφωτών της διεθνούς πολιτικής και της κοινής γνώμης. 

Το αναπόφευκτο ή όχι των νέων θεσμών, δομών, σχέσεων και καταστάσεων θα κριθεί στον πραγματικό ιστορικό χρόνο, μέσα από σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις και πολέμους, και όχι στην virtual reality.

Οι σύγχρονοι “άθλιοι” της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης, το εξαθλιωμένο προλεταριάτο και το νέο πρεκαριάτο – τα φτωχοποιημένα μεσαία στρώματα, εισβάλλουν ξανά στο ιστορικό προτσές για να εκδικηθούν τις αλαζόνες ελίτ.

Όσο οι τελευταίες επιμένουν να διαχειρίζονται οι ίδιες τις συνέπειες των καταστροφών που έσπειραν, επενδύοντας στον μηδενισμό, την αποπολιτικοποίηση και την καταβαράθρωση της κοινωνίας, το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι επισφαλές έως ζοφερό...

Άλλωστε, η ιστορία απέδειξε ότι η «πρόοδος» και η «ανάπτυξη» είναι ρηχοί μύθοι, που γρήγορα γελοιοποιούνται και αφοπλίζονται. Είναι “κλισέ” χωρίς ρίζες και δεν έχουν την απαιτούμενη καύσιμη ύλη για το Όνειρο, που να επαρκεί στα κακοτράχαλα χρόνια που έρχονται.

Έχουμε μπροστά μας τα πάντα, έχουμε μπροστά μας το τίποτε, για να θυμηθούμε τον Κ. Ντίκενς.
Για να υπερβούμε τον φαύλο κύκλο των καπιταλιστικών, κοινωνικο-οικονομικών κρίσεων, αλλά και την νεωτερική και μετανεωτερική κρίση νοήματος, χρειαζόμαστε μια νέα υπερβατική αντίληψη, ένα νέο πνευματικό αφήγημα για να αποκαταστήσουμε την έννοια του ιερού της ανθρώπινης φύσης και να αναζωογονήσουμε την έννοια μιας ελεύθερης, ανθρωπιστικής, δίκαιης και αλληλέγγυας, ευημερούσας κοινωνίας!


*Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.253, Ιούνιος 2017


oimos-athina