Έξω είναι όλο φως και λάμπουν, στραφταλίζουν τα λιθάρια.

 

 

Ο νους θα συναντήσει την καρδιά, θα χορέψει μαζί της βαλς

άλλους εξωφρενικούς αλλά και εξωτικούς χορούς

ο νους στο τέλος θα γίνει καρδιά κι η καρδιά νους

αυτά τα δυο θα γίνουν ένα. Τίποτα δεν τα χωρίζει

τίποτα δεν τα χώριζε εξ αρχής. Μετά έπεσε ανάμεσα η σκέψη

και τα έφτιαξε όλα ρημαδιό.

Μα η σκέψη θα σβήσει, όπως σβήνει η μακρινή ηχώ

η ανάμνηση θα λιγοστέψει - απ΄όλη την ανάμνηση θα μείνει μόνο

η όμορφη ωφέλιμη στιγμή της. Τίποτ' απολύτως άλλο.

Θα υπάρξει κάθαρσις όλων των παρασίτων. Όλες οι σχέσεις της ζωής

θα διαλεχτούν και θα μείνει στο τέλος μια σταγόνα ζουμί.

Το ενενήντα εννέα τοις εκατό μερικών ανθρώπων θα ριχτεί στην πυρά σου, μα το ένα τοις εκατό τους θα σταθεί ικανό να πάρει όλη την εκτίμησή σου - αρκεί να είσαι ευτυχισμένος και θα συγχωρείς για χρόνια.

Έτσι θα γίνει: κάθε σκέψη σου θα βρει το αίσθημά της και κάθε αίσθημά σου το λόγο και την έκφραση του. Όταν θα μείνεις χωρίς κενό τότε θα είσαι στο απόλυτο κενό με διάθεση από πούπουλο.

Δεν είναι τρόμος αυτό, είναι ευλογία.

Θα είσαι μια ανοιχτή ύπαρξη στην αγάπη. Ξέρεις τίποτα καλύτερο; έχεις να κάνεις τα βράδια τίποτα καλύτερο; άνοιγε λοιπόν, άνοιγε πανί και θα βρεθούν άτομα στην ζωή σου - λες απεσταλμένα γι' αυτό το σκοπό: Να συντρίψουν, να διαλύσουν, να καταστρέψουν το εγώ σου, αυτή τη δεύτερη κτίση.

Το εγώ πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς. Το εγώ είναι βάσανο, είναι πόνος. Είσαι ον, είσαι ύπαρξη, μια ελαφριά σκιά του εγώ ίσως αρκεί για να την έχεις ως δεύτερη γλώσσα στον εγώ- κόσμο. Όμως η ύπαρξη δεν είναι προορισμός της να υποφέρει. Ο πόνος έχει επιβληθεί τεχνικά κι η θλίψη επίσης. Η ύπαρξη είναι βαθιά, λαμπερή και χαρούμενη. Λιτή, όμορφη, απλή και χορεύει στο σεληνόφως. Η ύπαρξη είναι η ίδια η φύση που χαμογελάει στον εαυτό της, μια κρυσταλλική αντανάκλαση κι η ζωή αξίζει χίλιες φορές τη ζωή της κι είναι δώρο. Όλα εκεί έξω είναι έρωτας.

 Το ταξίδι μακρύ, επίπονο και βασανιστικό. Όμως αξίζουν όλα αυτά, και δις αξίζουν, για μι' ανοιχτή, ορθάνοιχτη στιγμή δικιά σου. Και μετά ο θάνατος τι είναι; ένα μονάχα πέρασμα, μια ελαφριά μετακίνηση απ΄το ένα στο άλλο. Τόσο απλό είναι τότε το φαινόμενο του θανάτου που θα μπορούσες να πεις: Α, θάνατος είναι; ωραία, πάμε λοιπόν! είμαι έτοιμος τώρα!

Μα δεν χρειάζεται δα και καμιά βιασύνη. Θα πεθάνουμε. Ίσως να είμαστε κιόλας νεκροί. Ή θα ζήσουμε. Ίσως ο θάνατος είναι αυτή η ζωή. Όμως ποιος νοιάζεται γι' αυτά; ποιος βιάζεται και ποιος δεν βιάζεται; Υπάρχει ένα τραπεζάκι δίπλα μου, μια ζεστή σοκολάτα, ένα αρωματισμένο τσιγάρο, μια αρκετά όμορφη διάθεση κι απλώς αγγίζω τα πλήκτρα χωρίς απ΄την ψυχή να βγαίνει μοιρολόι. Τι άλλο θέλω; Πολλά. Λίγα. Κάποια πράγματα. Μα όλο και λιγότερο ανησυχώ και στεναχωριέμαι γι' αυτά. Ίσως τελικά να μην τα θέλω μα να τα θέλει ο άλλος. Ετούτος ο άλλος πολλά θέλησε, για πολλά ανησύχησε που τελικά τα περισσότερα αποδείχτηκαν πλάνες. Γι' αυτό εγώ κι ο άλλος συχνά τα λέμε κι όλο λιγότερο καυγαδίζουμε. Έλα άλλε φύγε άλλε, του λέω, και μου μοιάζει να είναι κάτι σαν συγγραφικό δαιμόνιο.

Ποιος νοιάζεται για μένα δεν ξέρω κι αληθινά απορώ πως τα καταφέρνω. Μα κάποιος νοιάζεται για μένα. Ω ναι! Είμαι βέβαιος πια γι' αυτό. Δεν ξέρω τί όνομα να του δώσω. (Εσύ στον δικό σου άγγελο τί όνομα δίνεις;) Πατέρας, Θεός, Σύμπαν, Ανώτερος Εαυτός, όπως κι αν το πεις το ζήτημα είναι να ξεθάβει η καρδιά σου εμπιστοσύνη και να αποδίδεται. Κι αγάπη. Και να αποδίδεται. Και ευγνωμοσύνη. Και να αποδίδεται. Και ευσέβεια. Αυτά. 

 

 triala