Υπάρχει ένα αίσθημα το οποίο δεν απαντάται σε κανένα λεξικό. Υπερβαίνει την έννοια και το βίωμα της συγκίνησης. Όταν ακούς όλα αυτά που ήθελες να πεις και η φωνή που τα ξεστομίζει μεταλλάζει σε δική σου. Ας είμαστε ειλικρινείς. Έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τις αλήθειες μας. Ειδάλλως αυτές μισοκαίνε μέσα μας σαν ψιλές φλόγες. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια λέξη ικανή να περιγράψει επαρκώς αυτή την έξαψη που γεννιέται όταν ανακαλύπτουμε πως κάτι κοινό κρυβόταν στα βάθη του ψυχισμού μας. Είναι απ' τις λίγες φορές που αισθάνομαι πραγματικά δυνατός, ολότελα ζωντανός και αποφασισμένος. Τότε, δεν ενώνονται μόνο οι φωνές μας, αλλά κι οι φλόγες μας.Ο ένας ζει μέσα απ' τον άλλον, περισσότερο απ' όσο θα μπορούσε να ζήσει μόνος του.
« Κάθε αρχή αφορμάται απ' το τέλος της. Ποιος θα υμνούσε τα φωτεινά χρώματα τ' ουρανού δίχως το φόβο και τη νοσταλγία που γεννά το πηχτό σκοτάδι; Αν το κρύο δεν ήταν πια μια απειλή, αν οι ανάσες μας δεν πάγωναν στο ψυχρό άγγιγμα της νύχτας, αργά ή γρήγορα η ζέστη θα γινόταν για όλους μια αφόρητη τιμωρία. Η φαντασία μας θα χανόταν στο χάος της αιωνιότητας κι εμείς σαν μαριονέτες με μπαλωμένες καρδιές θα κυνηγούσαμε το τίποτα έχοντας ήδη χάσει τα πάντα. Σήμερα γνώρισα τον φόβο μου. Ύστερα από χρόνια μια ανόητης παρεξήγησης τον ευχαρίστησα για πρώτη φορά. Σήμερα βγήκα απ' το σπίτι μου με βιασύνη κι έτρεξα να προλάβω το ηλιοβασίλεμα. Έχει μια απόκοσμη ομορφιά κάθε φορά που χάνεται πίσω απ' τα θολά χνώτα του ορίζοντα.»
anthropini-epanastasi
Η παρακάτω σκηνή είναι από την ταινία "Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα", ομώνυμη του μυθιστορήματος. Ακολουθεί ένα απόσπασμα απ' το διήγημα "Η ζωή κι ο φόβος" που είχα γράψει το 2014.
anthropini-epanastasi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου