Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

H δύναμη της αλλαγής

Η Δύναμη της Αλλαγής


Πλάτωνας

Καθημερινά όλοι γινόμαστε μάρτυρες των μεγάλων αλλαγών που συντελούνται στον πλανήτη και στην ζωή μας. Με την έλευση δε του καινούργιου αιώνα η μεταμόρφωση του πολιτισμού μας έχει μπει σε μια καινούργια φάση. Πράγματα που μας ήταν οικεία πριν λίγα χρόνια τείνουν να εξαφανιστούν, και άλλα που θεωρούσαμε «προχωρημένα» σήμερα έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Μέσα από τις μεγάλες αλλαγές, λοιπόν, που συμβαίνουν, η αντίληψή μας για τον κόσμο και τον εαυτό μεταβάλλεται διαρκώς. Όλα γύρω μας δείχνουν πια, πως η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι μια προβολή του νου μας. Και αν κατανοήσουμε σε βάθος ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας, αυτό είναι και το πρώτο κλειδί για να την αλλάξουμε.

Γιατί όμως να νοιαζόμαστε για την αλλαγή; Πραγματικά είναι μεγάλος μπελάς. Να, όμως που έρχεται μια στιγμή που όλοι και όλα αρχίζουν ξαφνικά στη ζωή μας να φωνάζουν. Ακόμη και τα κύτταρά μας σκαρφαλώνουν με τα τέσσερα γι’ αυτό το καλό, παλιό συναίσθημα που μας ωθεί να ασκήσουμε την ελεύθερή μας βούληση, η οποία μας λέει να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό…το συνηθισμένα καθημερινό.

Μήπως θα είναι καλύτερα να πάμε να αράξουμε σε ένα βολικό καναπέ; Ή μήπως πάλι όχι; Οι άνθρωποι καλούμαστε να κάνουμε αυτή την επιλογή μόνοι μας, μιας και στον δρόμο της ζωής μας ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τα αποτελέσματα των επιλογών και των αποφάσεών μας.

Αρκετοί από εμάς βολεύονται με τη ζωή τους όπως είναι, με το να έχουμε μια δουλειά από τις οκτώ μέχρι τις τέσσερις και μετά να βλέπουμε τηλεόραση, ή να διασκεδάζουμε. Δεν λέμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι, αλλά έχουμε υπνωτιστεί να πιστεύουμε ότι αυτό είναι κανονικό και άρα φυσικό. Οι κυβερνήσεις πάλι, έχοντας αποθρασυνθεί από την εξουσία που τους παρέχει η συγκατάθεση του κόσμου, θεσμοθετούν με το περίφημο «πολιτικώς ορθό» όλο και περισσότερα μέτρα που συνεπάγονται τον περιορισμό όλο και περισσότερων ελευθεριών.

Καθημερινά υιοθετούνται νόμοι και διατάξεις που λαμβάνουν λίγο ή καθόλου υπόψη την απώλεια της ελευθερίας των επιμέρους πολιτών. Κυβερνήσεις και λαοί προσηλώνουν εξίσου το βλέμμα στους διακηρυγμένους στόχους τους και ελάχιστη σημασία δίνουν στις ελευθερίες που καταπατούνται στη διάρκεια της πορείας τους προς τον εκάστοτε στόχο.

Ο ωφελιμιστικός τρόπος σκέψης των κυβερνώντων, απανταχού του πλανήτη μας, όσον αφορά στην επιλογή των μέσων για την επίτευξη κάθε στόχου θεωρούν ότι πρόκειται για θέμα μόνο υπολογιστικό, αποκλείοντας έτσι κάθε έννοια διαφορετικής βούλησης ή ρύθμισης και αλληλεγγύης. Δρουν σαν κάπως από την θεωρία του Τόμας Χομπς (1588-1679), ο οποίος στο έργο του Λεβιάθαν περιγράφει τη «φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας» ως μια συνθήκη «πολέμου όλων εναντίον όλων»

…καθώς το εγωιστικό, ιδιοτελές και ωφελιμιστικό άτομο επιδίδεται σε αγώνα ζωής ή θανάτου για την προστασία των συμφερόντων του. Για να επιτύχει αυτό το στόχο αδιαφορεί για τα άλλα άτομα εφόσον δεν του είναι χρήσιμα και σε αντίθετη περίπτωση προσπαθεί είτε δια της βίας και του εξαναγκασμού είτε δια της απάτης και του προσωρινού προσεταιρισμού του –«διαίρει και βασίλευε»– να προωθήσει και να προστατέψει τα συμφέροντά του.

Επειδή, λοιπόν, ο «λύκος είναι λύκος για τον άνθρωπο», χρειάζεται να υπάρχει ένα απολυταρχικό «κράτος-Λεβιάθαν» (το μυθικό κήτος) για να αποτραπεί η αλληλοεξόντωση των ανθρώπων. Έτσι, ο Χομπς δεν αφήνει περιθώρια στους ανθρώπους να δράσουν με βάση τις έννοιες του «κοινωνικού συμβολαίου», της «κοινωνικής συνεργασίας» και της «κοινωνικής αλληλεγγύης». Όσο, λοιπόν, ισχύει το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», το μόνο που μπορεί να κάνει ένα βουλητικά λογικό άτομο είναι προσπαθήσει να δραπετεύσει από τη φυλακή του «κράτους-Λεβιάθαν».

Η Κάμπια που Γίνεται Πεταλούδα: Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι που έχουν μια έντονη επιθυμία μέσα τους για δραπέτευση από αυτή την φυλακή. Προβάλλουν τη βούλησή τους για την Γνώση του «αλλιώς» και του «διαφορετικά». Αυτοί προσπαθούν να παρασύρουν και τους βολεμένους είτε με συνθήματα είτε με τρόπο ζωής και έκφρασης της γνώσης, καλώντας τους να ξεπεράσουνε τον λήθαργο ή την κόπωση και την προσωπική αμφιβολία. Και έρχεται κάποια μέρα η στιγμή που προσπαθούν όλοι μαζί να κάνουν τα πρώτα βήματα, κόντρα σε όσα ήδη γνωρίζουν και είναι συνδεδεμένα με τον τρόπο που ήταν μέχρι τούδε η ζωή τους.

Αυτό το γεγονός από μόνο του φέρνει τον άνθρωπο μπροστά στο άλμα: την δράση που κάνει την διαφορά στο αύριο, για όλο τον κόσμο. Γιατί, είναι γνωστό πλέον από την κβαντική φυσική, ότι κάθε φορά που προβάλλει μια ιδέα στον κόσμο της πραγματικότητας, εμφανίζεται σχεδόν ταυτόχρονα σε πολλά μέρη του κόσμου. Σαν να «βρισκόταν στον αέρα»!

Και αυτό συμβαίνει διότι, κατά τη θεωρία των Μορφογενετικών Πεδίων, εάν μια γνώση, δεξιότητα, ή συμπεριφορά υιοθετηθεί από το 1/10 της τετραγωνικής ρίζας ενός πληθυσμού, που είναι ο μαθηματικός τύπος υπολογισμού της «κρίσιμης μάζας», τότε ολόκληρος ο πληθυσμός υιοθετεί αυτόματα την συγκεκριμένη ιδιότητα!!!…..

Από την Ιστορία βλέπουμε πως, οι παραδοσιακές κοινωνίες εξελίσσονται, αλλά τόσο αργά, που η εξέλιξή τους μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο με την προοπτική πολλών αιώνων, ή ακόμα και χιλιετιών. Αυτός είναι ο τρόπος της Φύσης.

Και η αρχή της φυσικής ανάπτυξης μπορεί να περιγραφεί με το παράδειγμα της ανάπτυξης ενός δένδρου από τον καρπό του. Το εν δυνάμει δένδρο είναι πλήρως παρόν μέσα στον καρπό του και, μέσω μιας διαδικασίας γραμμικής ανάπτυξης, αυτό το δυναμικό πραγματοποιείται μέσα σε μια χρονική περίοδο, καθώς ο σπόρος εξελίσσεται σε φυτώριο, που ωριμάζει σε δένδρο. Αυτό προσπαθεί να κάνει και η κοινωνία των ανθρώπων, άλλοτε σε γόνιμο έδαφος και άλλοτε σε ακατάλληλο. Ακόμη και στα ακατάλληλα εδάφη όμως υπάρχουν τα πουλιά, ακόμη-ακόμη κι ο αέρας, που μεταφέρουν κάποιους σπόρους αλλού.

Ένας άλλος τρόπος εξέλιξης είναι αυτός της κάμπιας. Σ’ ένα ορισμένο σημείο της μεταμορφωτικής διαδικασίας, η κάμπια υφαίνει ένα κουκούλι, μέσα στο οποίο κυριολεκτικά διαλύεται σε μια σκοτεινή μάζα στοιχειώδους οργανικής ύλης, που δεν έχει ούτε τις ιδιότητες της κάμπιας ούτε εκείνες της πεταλούδας. Τότε λαμβάνει χώρα μια μυστηριώδης επαναδιοργάνωση της σκοτεινής μάζας. Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά εμφανίζεται μια πεταλούδα.

Το επικοινωνιακό πνεύμα, ως άλλο πουλί ή αέρας, μα και ως κάμπια η οποία γίνεται πεταλούδα που δρα σαν καταλύτης της μεταμορφωσιακής ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν λείπει και δεν θα λείψει ποτέ! Κατά καιρούς, μια προμηθεϊκή μορφή ή κατάσταση κλέβει συνειδητά κάποιο είδος «θεϊκής φωτιάς» από το Συλλογικό Ασυνείδητο, φέρνοντας την αλματώδη μεταμόρφωση της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας.

Και ο πολιτισμός μας έχει δει πολλά τέτοια άλματα μεταμόρφωσης π.χ., όπως η έλευση του Χριστιανισμού, η Αναγέννηση, η Βιομηχανική Επανάσταση, και στις μέρες μας η επιταχυνόμενη τεχνολογική ανάπτυξη, με το τεράστιο δυναμικό της να μας επηρεάζει άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά μα και να διδάσκει την ανθρώπινη διάνοια. Τη στιγμή αυτή, φαίνεται πως αντικρίζουμε την είσοδο της ανθρωπότητας σε μια νέα μεταμορφωσιακή φάση μέσα σ’ αυτή την διαδικασία προμηθεϊκών ιδεών.

Ελευθερία και Ανεξαρτησία: Μια πλευρά αυτής της διαδικασίας της μεταμόρφωσης στην κοινωνία των ανθρώπων είναι πρωτεύουσας σημασίας. Αυτή είναι το γεγονός, ότι το έργο της κοινωνικής μεταμόρφωσης δεν πρέπει να κατευθυνθεί ή να οργανωθεί εκ των έξω.

Από το σημείο της εμφάνισης και κατόπιν της αποδοχής της καινούργιας «φλόγας-ιδέας» που «κλάπηκε» από το Συλλογικό Ασυνείδητο, πρέπει να αφεθεί να συμβεί, και όχι να αναγκαστεί να συμβεί. Αν εφαρμόσουμε αυτή την αρχή στην ανθρώπινη κοινωνία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι, αν αφεθεί ελεύθερη, η κοινωνία, μέσα από συγκρούσεις και σποραδικές υποτροπές, υφέσεις, κρίσεις και ανατροπές, θα προχωρήσει σε όλο και μεγαλύτερα και πιο δημιουργικά επιτεύγματα.

Εδώ, θα πρέπει να επισημάνουμε το αυτονόητο, ότι ευαίσθητες και συμπαραστατικές οργανώσεις –μη κυβερνητικές κατά προτίμηση– θα πρέπει να υπάρχουν για να μετριάζουν τον ανθρώπινο πόνο που μπορεί να προκληθεί από τα λιγότερο ευτυχή επεισόδια μέσα στην διαδικασία της μεταμόρφωσης. Το δημιουργικό πνεύμα της συλλογικής ανθρώπινης προσπάθειας, αργά ή γρήγορα θα μεταμορφωθεί μέσα από την σύγκρουση και την τελική συμφιλίωση των κοινωνικών αντιθέτων, αν η κοινωνία αφεθεί ελεύθερη.

Στην αγορά ο υγιής ανταγωνισμός παράγει πιο επιθυμητά αποτελέσματα από ό,τι μια κατευθυνόμενη, κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, η οποία στερείται ανταγωνισμού και κέρδους και δημιουργεί μονοπώλια. Η αποτυχία της κομμουνιστικής και της σοσιαλιστικής οικονομίας σ’ όλο τον κόσμο επήλθε ακριβώς επειδή αγνοήθηκε αυτή η αρχή. Στην αγορά των ιδεών, πάντα έχουμε τα καλύτερα και πιο δημιουργικά αποτελέσματα όταν υπάρχει απόλυτη ελευθερία σκέψης, έρευνας και πληροφορίας.

Οι αλήθειες, λοιπόν, αποδεικνύονται καλύτερα στην αρένα της ελεύθερης αλχημικής αλληλεπίδρασης. Ο κόσμος έχει δει πολλή «αστυνόμευση της σκέψης» και πολλή προπαγάνδα διαφόρων ειδών και ποιοτήτων. Με παρόμοιο τρόπο, στην σφαίρα της προσωπικής μας συμπεριφοράς, τα άτομα πρέπει να βρουν την δική τους ηθική αλχημεία, με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι η ηθική αυτονομία κάποιου δεν θα βλάπτει τους υπόλοιπους.

Ο Καρλ Γιουνγκ παρατήρησε σχετικά μ’ αυτό ότι «δεν υπάρχει ηθική χωρίς ελευθερία». Ηθική είναι η οριοθέτησή μας μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης αλυσίδας και από την οποία πηγάζει ο αυτοσεβασμός και η εκτίμηση προς τους άλλους και προς το κάθε τι γύρω μας. Όταν δεν έχουμε ως σημείο αναφοράς το Είναι μας, με τον όγκο των συναισθημάτων του, το βάθος των γνώσεών του και το ύψος της αυτοεκτίμησής του, τότε βαδίζουμε στο δρόμο της ελευθεριότητας που οδηγεί στην έλλειψη της αυτονομίας και την κατάργηση της ανεξαρτησίας.

Και ο φιλόσοφος εγκυκλοπαιδιστής Ντιντερό έγραψε ένα έργο Est-il Bon? Est-il Mechant? (Είναι Καλός ή Είναι Κακός;), στο οποίο συνοψίζει το νεωτερικό τρόπο σκέψης με τον οποίο αντιμετωπίζονταν τα ερωτήματα που αφορούσαν την ανθρώπινη ηθική από το Διαφωτισμό: σαν προβλήματα που επιλύονταν με την διανοητική έρευνα παρά με την επιβολή μιας εξωτερικής εξουσίας.

Ο φιλόσοφος επίσης, Στέφαν Χόϊλερ λέει πως «το όραμα της ελευθερίας δεν είναι ούτε αυταπάτη ούτε αντικατοπτρισμός. Βαθιά μέσα μας, μια φωνή φωνάζει δηλώνοντας ότι κατά κάποιο μυστήριο τρόπο έχουμε στ’ αλήθεια «γεννηθεί ελεύθεροι», και ότι είναι υποχρέωσή μας να υλοποιήσουμε αυτό το κληρονομικό μας δικαίωμα. Κανείς δεν γεννιέται θιασώτης της ελευθερίας, γίνεται. Πρέπει, και πάλι, να βρεθεί η «μέση οδός», η κρυμμένη μέσα στους στίχους του Yeats: «οι καλύτεροι δεν στερούνται πεποιθήσεων, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι παθιασμένη ένταση».

Καλούμαστε λοιπόν να αναζητήσουμε το μοντέλο της ελεύθερης σκέψης όπου η παρουσία του είναι βουλησιαρχική. Αυτό το μοντέλο βρίσκεται μέσα από τη Κριτική Σκέψη που δεν προγραμματίζεται, που επιλέγει μεταξύ περισσοτέρων κρίσεων και που αναπτύσσει το άτομο υπευθυνότητα μέσω της ελευθερίας ανάληψης ευθυνών. Επίσης η ελεύθερη σκέψη δομείται στην Δημιουργική Σκέψη, μέσα από την διατύπωση ερωτήσεων, που οι απαντήσεις έχουν συνέπεια για την ανθρωπότητα και δημιουργείται ή αναδομείται το κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι. Και τέλος, το μοντέλο της ελεύθερης σκέψης περικλείει την Διαλεκτική Σκέψη μέσα στην οποία γεννιέται η αμφισβήτηση, απομυθοποιείται το status προσώπων και ιδεών και ο άνθρωπος απελευθερώνεται.

Όταν, όμως, η διάνοια γίνεται αντικείμενο χειρισμών, εξαπάτησης ή εκμετάλλευσης, παύει να μεταμορφώνεται και να οδεύει προς την εξέλιξη. Εξαρτάται από άλλους, που αποφασίζουν «ερήμην αντ’ αυτών». Η εξάρτηση γίνεται συνήθεια κι αυτή με τη σειρά της εθισμός. Και ο εθισμός είναι αρρώστια, που στερεί όχι μόνο την ρώμη και την πνευματικότητα της ανθρωπότητας, μα στερεί και το νόημα της ζωής κάθε ανθρώπου. Ελεύθεροι, λοιπόν, ίσως και να είμαστε. Κατά πόσο, όμως, είμαστε ανεξάρτητοι;…

Εκείνοι που δεν εμπιστεύονται τη ζωή, πρέπει οπωσδήποτε να την χειρίζονται, και τα αποτελέσματα αυτού του χειρισμού είναι πάντοτε καταστροφικά. Όπως προαναφέρθηκε, η μεταμόρφωση πρέπει να συμβεί, δεν μπορεί να αναγκαστεί να συμβεί. Σ’ αυτή την παραδοχή βρίσκεται η αληθινή, ψυχολογική δικαίωση της ελευθερίας και ο λόγος που όλες οι τυραννίες, άσχετα από τις ίσως καλές προθέσεις τους, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Και ο Τζορτζ Όργουελ στο προφητικό του βιβλίο 1984, έδωσε στους τυράννους του εικοστού αιώνα ένα ταιριαστό όνομα: Μεγάλος Αδελφός. Ο Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί τους ανθρώπους για περισσότερα χρόνια απ’ όσα θα θέλαμε να θυμηθούμε και ίσως, τελικά, να έφτασε η ώρα να αποσυρθεί από την σκηνή.

Τα Νέα Σύνορα της Εξατομίκευσης: Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ(1712-1778) γράφει στο βιβλίο του Το Κοινωνικό Συμβόλαιο: «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, αλλά παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος. Ακόμη κι αυτός που πιστεύει ότι είναι αφέντης των άλλων, δεν παύει να είναι πιο σκλάβος απ’ αυτούς τους άλλους. Πως έγινε αυτή η αλλαγή; Δεν το ξέρω. Και ποιος μπόρεσε να την καταστήσει νόμιμη; Αν είχα κατά νου μόνο την εξουσία και τις επιπτώσεις που προέρχονται απ’ αυτή θα έλεγα: Από την στιγμή που ένας λαός εξαναγκάζεται να υπακούει κι υπακούει, τότε καλά κάνει;

Μόλις μπορεί ν’ αποτινάξει από πάνω του το ζυγό της εξουσίας και τον αποτινάσσει, κάνει ακόμη καλύτερα? γιατί αφού ξαναπαίρνει την ελευθερία του με το ίδιο δικαίωμα που του την άρπαξαν, ή είναι σωστό να την ξαναπάρει, ή δεν έπρεπε να αφήσει καθόλου να του την πάρουν. Αλλά η κοινωνική τάξη, το καθεστώς είναι ένα ιερό δικαίωμα, που χρησιμεύει σαν βάση για όλα τα άλλα. Ωστόσο το δικαίωμα αυτό δεν παρέχεται καθόλου από την Φύση. Στηρίζεται πάνω σε συμβάσεις…».

Μήπως ήρθε η ώρα, λοιπόν, για μια καινούργια σύμβαση με τη ζωή μας; Μάλλον ναι! Κι αυτό το καινούργιο αρκετοί το αποκαλούν «νέα τάξη του κόσμου», όρος που ίσως θα μας άρεσε να υιοθετήσουμε, με την προϋπόθεση ότι καταλαβαίνουμε ότι το νόημά του διαφέρει από εκείνο που ήδη του έχουν προσδώσει. Τα τείχη συνεχίζουν να πέφτουν ακόμη και σήμερα, και τα νέα σύνορα που αρχίζουν να διαμορφώνονται δεν είναι πλέον μια χώρα ή ένας πλανήτης; Οι συμβάσεις άλλαξαν. Τα νέα σύνορα πλέον είναι ο νους και η καρδιά, και τα οποία είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα σ’ αυτή την ζωή.

Η πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει όταν δεν είναι κανείς εκεί για να την παρατηρήσει και να την συναισθανθεί μαζί με τους άλλους. Η θεωρία της σχετικότητας έχει ήδη αποδείξει ότι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον φαίνονται να υποχωρούν καθώς ο χρόνος επηρεάζεται από τα βαρυτικά πεδία. Έτσι, καλούμαστε να καταλάβουμε πως έχουμε μόνο μια ευκαιρία για να ζήσουμε.

Αν την εκμεταλλευτούμε και αν δώσουμε ένα πιο πνευματικό νόημα σ’ αυτή την ζωή, τότε η νέα τάξη του κόσμου δεν θα είναι μια υπερεθνική κυβέρνηση, δεν θα είναι μια νέα ιδεολογία που θα πάρει την θέση των καταστροφικών ιδεολογιών του παρελθόντος, δεν θα εγκαθιδρύσει τεράστια κολεκτιβιστικά συστήματα στο μέλλον για να χειρίζονται τα ανθρώπινα όντα ή για να ξαναφτιάξουν τον κόσμο. Αντίθετα, αυτή η νέα φάση πρέπει να είναι, και ελπίζουμε ότι θα είναι, μια νέα κατάσταση που θα επιτρέπει στα άτομα να είναι περισσότερο ελεύθερα στο χώρο και το χρόνο απ’ όσο υπήρξαν ποτέ άλλοτε.

Οι μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες προκαλούν αλλαγές στον κοινωνικό χαρακτήρα, δηλαδή νέες ανάγκες. Οι νέες αυτές ανάγκες γίνονται φορείς ιδεών και κάνουν κατά κάποιο τρόπο τους ανθρώπους να δέχονται τις ιδέες αυτές. Με τη σειρά τους οι νέες αυτές ιδέες τείνουν να σταθεροποιήσουν και να καταστήσουν πιο έντονο το νέο κοινωνικό χαρακτήρα και καθορίζουν τις ενέργειες των ανθρώπων.

Τα μόλις προαναφερόμενα γίνονται η επιχειρηματολογία για το ότι ερχομός αυτής της νέας φάσης αναγγέλλεται από το εύρος της διάδοσης νέων ιδεών και από πολλά γεγονότα που ήδη συμβαίνουν. Το καλύτερο θα ήταν να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε ότι η παρούσα ηθική αναβίωση και αλληλεγγύη, μέσω των νέων ιδεών, αποτελεί μέρος μιας γενικής ανάπτυξης της ανθρώπινης συνειδητότητας.

Στις προηγούμενες κοινωνικές ζυμώσεις του περασμένου αιώνα, ξεχνούσαμε ότι η υλική πρόοδος παραμένει επισφαλής χωρίς την ηθική πρόοδο. Επινοήθηκαν κοινωνικές πολιτικές που ισχυρίζονταν ότι ήταν ηθικά ουδέτερες ή «απαλλαγμένες αξιών», αν και συχνά ανακαλύπταμε ότι αυτές οι πολιτικές ήταν με την σειρά τους γεμάτες καταστροφικές ηθικές επιπτώσεις και συνέπειες. Είναι πλέον σαφές ότι σήμερα πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι, μέσα στους οποίους τα άτομα μιας κοινωνίας θα έχουν ως πρώτο μέλημα την υπευθυνότητα του εαυτού τους, την βούληση του να δημιουργούν και να δείχνουν την αλληλεγγύη τους.

Η αυτογνωσία και η εξατομίκευση –αυτές οι σύγχρονες έννοιες της Γνώσης δεν προήλθαν από το κενό, αλλά ανήκουν σ’ ένα πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ένα τέτοιο πλαίσιο έχει αναπόφευκτα τις δικές του γεωγραφικές, εθνικές και ιστορικές ρίζες, χωρίς τις οποίες ούτε η διαδικασία της εξατομίκευσης ούτε και τα ψυχολογικά της χαρακτηριστικά γίνονται κατανοητά.

Αν και σήμερα λέγονται πολλά και για την πλανητική πνευματικότητα, είναι σημαντικό να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι ούτε η πνευματικότητα ούτε η αυτογνωσία μπορούν να ξεκινήσουν σε παγκόσμια κλίμακα. Πρέπει να προέλθουν και να καλλιεργηθούν μέσα σ’ ένα ορισμένο πολιτισμικό πλαίσιο.

Έτσι είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι το περιεχόμενο του πολιτισμού μας είναι σημαντικό για μας. Δεν ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε μόνο στον απομονωμένο χώρο του Εγώ μας, ούτε ζούμε στον αχανή χώρο ολόκληρου του πλανήτη. Ο καθένας και η κάθε μια από εμάς έχει μια κουλτούρα, μια ιστορία, τις αρχετυπικές του εικόνες και ένα πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργούν οι κοινωνικές μας ζυμώσεις.
Θα λέγαμε, λοιπόν, πως η κουλτούρα μας είναι ο αποστακτήρας εντός του οποίου υπάρχουν όλα αυτά και εκεί λαμβάνει χώρα η μεταμόρφωσή μας. Αν η στάση μας απέναντι στη ζωή δεν έχει καταπίεση από τη μια μεριά, ή ανώριμο, συναισθηματικό ρομαντισμό από την άλλη, τότε το απόσταγμα θα λειτουργήσει μεν σειρά του ως αγγελιοφόρος της εξέλιξής μας, αποσταλμένο από την αλήθεια της εποχής μας.

Γιατί, όπως έγραψε και ο Χ. Έσσε: «Ο άνθρωπος δεν είναι καθορισμένος, ξεκάθαρα προσδιορισμένος μια για πάντα, είναι κάτι εν εξελίξει. Ένα πείραμα, ένας υπαινιγμός του μέλλοντος, η αναζήτηση και η νοσταλγία της φύσης για νέες μορφές βούλησης και δυνατότητες πραγμάτωσης».

© ΣΑΣΗ ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ ψυχολόγος και ερευνήτρια εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας.



enallaktikidrasi

Η «φωτιά» στη Μεσόγειο και ο ρόλος της Ελλάδας


Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 

Το φοβικό πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό κατεστημένο των Αθηνών θέλει να πιστεύει ότι η Συρία είναι μακριά. Το ίδιο θέλει να πιστεύει και για την Αίγυπτο, τη Λιβύη, το Ιράν, τον Λίβανο.
Το κατεστημένο των Αθηνών, πιο εθελόδουλο και σε παρακμή από ποτέ μεταπολεμικά, θέλει να ασχολείται μόνο με τα δημοσιονομικά αδιέξοδα, να κάνει υποκλίσεις στο Βερολίνο και στην Άγκυρα, επικοινωνιακές πολιτικές προς τις άλλες μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου και, αν είναι δυνατόν, να προστατεύει τους κομματικούς «ποντικούς» που δεκαετίες τώρα εκτρέφει στους διαδρόμους των πολιτικών του γραφείων.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και κανείς δεν θα ρωτήσει το ελληνικό κατεστημένο για τις απόψεις του. Ούτε καν οι ίδιοι οι έλληνες. Γιατί όλοι γνωρίζουν σε τι υπεκφυγές θα καταφύγει. Η περίπτωση προαναγγελθείσης στρατιωτικής επέμβασης Αγγλο-αμερικανών και Γάλλων στη Συρία, πλήττοντας από τα πλοία στρατιωτικούς στόχους των δυνάμεων του Άσαντ, έρχεται να προστεθεί στο σκηνικό της συνολικής ανατροπής των δεδομένων στο πεδίο της Β. Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.

Ο απλούστατος λόγος είναι ότι αν αύριο το καθεστώς Άσαντ κατέρρεε, η επόμενη ημέρα θα ήταν το χάος τύπου Ιράκ, με εμφύλιες συγκρούσεις, ανθρωποσφαγές εις βάρος των αλεβιτών, χριστιανών αλλά και προοδευτικών μουσουλμάνων από τους μουτζαχεντίν εγκληματίες, που οργάνωσε η Τουρκία, η περαιτέρω ενίσχυση του δικτύου της Αλ Κάιντα, η κλιμάκωση της έντασης στην Αίγυπτο, η επέκτασή της στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Αλγερία, στην Υεμένη και τη «μαύρη» Αφρική.

Την ίδια ώρα, ό,τι και να κάνουν οι πύραυλοι Τόμαχοκ στα στρατόπεδα της Δαμασκού, η σύγκρουση σουνιτών – σιιτών θα κορυφωθεί στα μέτωπα του Λιβάνου και της Σαουδικής Αραβίας, με το Ιράν να κηρύττει εκ νέου «ιερό πόλεμο» τόσο ενάντια σε Δύση – Ισραήλ όσο και απέναντι στις δυνάμεις του σουνιτισμού.
Η σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσίας, τροφοδοτούμενη από τους μυστικούς σχεδιασμούς και χειρισμούς Ευρωπαίων και Τούρκων, που, σημειωτέον, συνεχίζουν να έχουν ηγετικό ρόλο στην Ισλαμική Διάσκεψη παροπλίζοντας τους Άραβες, πέραν των ορίων του ΟΗΕ, συμπληρώνει το παζλ του χάους.
Όλα καταλήγουν σε ένα μεγάλο λάθος, που ξεκίνησε από την παραδοχή ότι η Τουρκία του μετριοπαθούς ισλάμ θα μπορούσε να δομήσει ένα κοσμικού τύπου σουνιτικό χαλιφάτο, δημιουργώντας συνθήκες σύγκλισης Δύσης και Ανατολής.
Η Τουρκία, αντί αυτού, τελικά δημιούργησε αποδιοργάνωση στην Αραβική Άνοιξη, ευθυγραμμιζόμενη με την Αλ Κάιντα και τους σαλαφιστές, χρηματοδοτούμενη από ισλαμιστικούς κύκλους της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων και της Χαμάς.
Στην προσπάθεια διαφυγής από τον δρόμο της καταστροφής, που έχει οριοθετηθεί με την μορφή του «ισλαμικού χειμώνα», κρίσιμο ρόλο θα παίξει η εμπέδωση του στρατηγικού άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας και η θεωρία της «Μεσευρώπης», που συνδέει τη Μεσόγειο και την Αφρική με τη νότια Ευρώπη και τη Βαλκανική, με οριζόντια χάραξη.

Η ανοικοδόμηση του Ιράκ, της Μεσοποταμίας δηλαδή, όπου η βάση του Αραβικού Χαλιφάτου, η καντονοποίηση της Συρίας, ο διαχωρισμός των εδαφών των Κούρδων από το κράτος των Περσών, το σημερινό Ιράν, ο συντονισμός της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Λιβύης, του Λιβάνου, του Μαρόκου και της Τυνησίας με τον άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα, η επίλυση χρονιζόντων ζητημάτων, όπως του Κυπριακού και του Παλαιστινιακού, η συγκρότηση τετραμερούς συμμαχίας σταθερότητας από Ελλάδα – Βουλγαρία – Σερβία – Ρουμανία στα Βαλκάνια, η συγκρότηση του έθνους – κράτους των Κούρδων, το ενδεχόμενο διάλυσης της Τουρκίας, είναι τα πλέον πιθανά επεισόδια στο μέλλον.

Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»

kostasxan

Δυστυχώς είστε αθώοι – δυστυχώς είστε και ζωντανοί ακόμα

Μία δίκη – μία ιδεολογία 

«Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας». Με αυτή τη φράση ξεκίνησε την αγόρευσή της η εισαγγελέας στη δίκη των 13 που είχαν συλληφθεί γιατί έγραψαν ένα σύνθημα σε κουβούκλιο του ΟΑΣΘ την επόμενη μέρα του θανάτου του 19χρονου από το Περιστέρι από έναν ελεγκτή για 1,40 ευρώ.

Ήταν 14 Αυγούστου, όλοι έλειπαν σε διακοπές και οι λίγοι κοινωνικά ευαίσθητοι αλλά και οικονομικά αδύναμοι γιατί δεν είχαν χρήματα να πάνε διακοπές, σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα να απευθυνθούν σε όσους ήταν στην ίδια οικονομική μοίρα και είχαν απομείνει στην πόλη. 
Σκέφτηκαν ότι αυτοί τουλάχιστον θα τους καταλάβαιναν. 

Κάποιοι από αυτούς έγραψαν το σύνθημα «19χρονος νεκρός για ένα εισιτήριο» σε ένα κουβούκλιο του ΟΑΣΘ. Κόσμος μαζεύτηκε να ρωτήσει, να μάθει, να καταλάβει πώς φτάσαμε ως εδώ. Να αξίζει η ζωή ένα και σαράντα του ευρώ. Το Κράτος παρακολουθεί και αμέσως επεμβαίνει. Τα σήματα από το κέντρο στα περιπολικά και σε μια ομάδα αη-Δίας είναι καθαρά: «βρείτε ποιοι γράφουν συνθήματα και ξεσηκώνουν τον κόσμο και φέρτε τους μέσα»... να συμπληρώσω αυθαίρετα, αλλά όχι ψεύτικα ότι ασχέτως αν το είπαν, αυτό που έκαναν ήταν «θα βρούμε εμείς να τους φορτώσουμε μια ψεύτικη κατηγορία για να πάνε και αυτόφωρο και να καταδικαστούν σε βαριά ποινή...δυσανάλογα βαριά για ένα σύνθημα». 

Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν πολλά τα συνθήματα, δεν με ενδιαφέρει αν εκτός από τα λεωφορεία γράφτηκαν και αλλού, δεν θα κλάψω για το άγαλμα του Βενιζέλου. 

Δεν χέζουμε μάρμαρα, όπως θα ‘λεγε κι ο Μότσαρτ. Με ενδιαφέρει ότι ένα παιδί σκοτώθηκε, ότι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες που έχουν κρατήσει ήθος, ανάστημα, αξιοπρέπεια, θάρρος και κοινωνικές ευαισθησίες, αντέδρασαν και συνελήφθησαν γιατί ενημέρωναν τον κόσμο μιλώντας και γράφοντας συνθήματα για ένα γεγονός που ακόμα ήταν κάτω από τη συστηματική παραπληροφόρηση των καθεστωτικών ΜΜΕ. Στη δίκη δεν υπήρξε καμία απόδειξη ενοχής, γιατί το Κράτος δεν το νοιάζουν οι αποδείξεις αλλά το θέαμα. Εκείνη την ώρα της σύλληψης έπρεπε να δείξει στους υπόλοιπους ότι όποιος σηκώνει κεφάλι τον μαζεύουμε και όποιος κοιτάει τη δουλειά του τον αφήνουμε. 

Ένας κατηγορούμενος κατέθεσε στη δίκη ότι «ο Άιχμαν κοίταζε τη δουλειά του» προκαλώντας την έκρηξη της προέδρου. 

Έτσι μας θέλουν, άβουλους, βουβούς, σκυφτούς αδιάφορους να κοιτάμε προς τα κάτω...κάτω είναι ο αφαλός μας, τα γεννητικά μας όργανα, τα πόδια μας και τα παπούτσια τους. 

Κάτω είναι και τα πτώματα των δολοφονημένων από το Κράτος, μπορούμε και πρέπει να τα κοιτάμε και αυτά για να εμπεδώνουμε το φόβο. 

Ο φόβος είναι το μήνυμα. 
Η έλλειψή του είναι ο κίνδυνος. 
Η έλλειψή του είναι ενοχή. 

Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά επειδή δεν φοβάστε πρέπει να σας κρίνω ενόχους έστω ελλείψει στοιχείων, πρέπει να σας ρίξω τη μεγαλύτερη ποινή για ένα σύνθημα. 
Δώδεκα μήνες φυλακή. 

Το μήνυμα του Κράτους είναι καθαρό. 
Η έλλειψη φόβου είναι τεκμήριο ενοχής, ακόμα και αν δυστυχώς στα χαρτιά της αγοραπωλησίας της αστικής δημοκρατίας πουλιέται ακόμα το σενάριο του τεκμηρίου της αθωότητας. 

Σε αυτό το θέατρο άλλα λέει το σενάριο και άλλα παίζουν οι ηθοποιοί, δικαστές, αστυνομικοί, εισαγγελείς και δημοσιογράφοι. 

Σε αυτό το θέατρο το εισιτήριο αξίζει τις ζωές μας και δεν υπάρχει εξιτήριο... εκτός κι αν πάψουμε να φοβόμαστε... και τους θάψουμε μαζί με τις «αξίες» τους και τα τεκμήριά τους. 

Από τις σημειώσεις του Marx Factor

Πηγή  
aorata-gegonota.

Η μεγάλη στροφή των νέων στη γεωργία. Μύθος και πραγματικότητα

campoagricola
Τα τελευταία 2-3 χρόνια, έχουμε παρατηρήσει όλοι μας, τη στροφή των νέων προς τη γεωργία. Μάλιστα η στροφή αυτή εστιάζεται προς τις λεγόμενες νέες καλλιέργειες ή καινοτόμες εκτροφές. Έχουμε δει έρευνες και μελέτες που υποδεικνύουν και τη θέληση των γονιών να γίνουν τα παιδιά τους αγρότες. Έχουμε ανακαλύψει εκατοντάδες «αγροτικά» site στο διαδίκτυο, δεκάδες τεχνογνώστες της μιας ή της άλλης καλλιέργειας και εκτροφής, έκδοση «εξειδικευμένων» βιβλίων, κλπ. Και όπως κάναμε πάντοτε σαν λαός, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Η δημιουργία και συντήρηση μύθων, είναι χαρακτηριστικό του λαού μας από τα πολύ πολύ αρχαία χρόνια. Μόνο που τα αρχαία χρόνια υπήρχε και η αίσθηση του μέτρου, σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Οι Νεοέλληνες έχουμε χάσει πλέον εδώ και δεκαετίες το μέτρο, και αρεσκόμαστε στην υπερβολή, δημιουργώντας και συντηρώντας νέους μύθους. Πολύ φοβούμαι πως αυτή η πολυδιαφημιζόμενη στροφή των νέων στην Αγροτική Οικονομία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια νέα υπερβολή, από ένα νέο μύθο. Δεν είναι η «στροφή» που φταίει, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζεται. Όπως ακριβώς δεν είναι το κλείσιμο της ΕΡΤ που έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο, αλλά ο τρόπος που έγινε. Πριν μερικές δεκαετίες, όταν η γενιά μου έδινε εξετάσεις να εισαχτεί στο Πανεπιστήμιο, το όνειρο των γονιών ήταν το παιδί του να σπουδάσει γιατρός – δικηγόρος – μηχανικός. Και ξόδευαν περιουσίες σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα για να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Σήμερα πήγαμε στο άλλο άκρο. Ξοδεύονται περιουσίες για τη μεταστέγαση από την πόλη στο χωριό και τη δημιουργία κάποιας γεωργικής εκμετάλλευσης. Λες και δεν υπάρχει μέση οδός, λες και δεν υπάρχει μέτρο.
Κανείς δεν μελετά σε βάθος τις πραγματικές συνθήκες της Ελληνικής Αγροτικής Οικονομίας, και την ικανότητα του ατόμου να προσαρμοστεί στις συνθήκες αυτές. Η Ελλάδα ήταν και θα παραμείνει για πολλές δεκαετίες ακόμα μια χώρα με μικρό κλήρο. Οι προσπάθειες αναδασμού που έγιναν στη δεκαετία του 70 και μετά, προσέκρουσαν στο βέτο τοπικών ισχυρών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, με αποτέλεσμα η προσπάθεια να είναι ημιτελής. Το εργατικό κόστος είναι αρκετά υψηλότερο των ανταγωνιστριών χωρών. Οι αρδευόμενες εκτάσεις είναι το μικρότερο ποσοστό του συνόλου. Δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης υδάτων. Ένα απλό παράδειγμα είναι η τριαντάχρονη προσπάθεια εκτροπής του Αχελώου για την άρδευση του Θεσσαλικού κάμπου, τη στιγμή που έχουμε το φράγμα Μέγδοβα και τον Πηνειό ποταμό, με εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού να χύνονται στη θάλασσα. Επιπλέον τα χρήματα που δόθηκαν μέσω διαφόρων διαδρομών (Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα, Πακέτα Ντελόρ, Αγροτικές Επιδοτήσεις, κλπ), για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της Αγροτικής Οικονομίας, απορροφήθηκαν από την κατανάλωση, με αποτέλεσμα τον γιγαντισμό του εμπορίου και τη συρρίκνωση του Αγροτικού Τομέα. Υπήρχαν και υπάρχουν αγρότες που απέκτησαν μεγάλη εμπειρία στις παραδοσιακές έστω καλλιέργειες, αλλά η εμπειρία αυτή δεν μεταφέρθηκε στις επόμενες γενιές, συνειδητά τις περισσότερες φορές, γιατί προτιμούσαμε να στρέψουμε τα παιδιά μας σε άλλους τομείς, με αποκαρδιωτικά πολλές φορές αποτελέσματα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η εμπειρία να μεταφερθεί σε εποχιακούς εργάτες γης, σε αλλοδαπούς εποχικούς εργαζομένους, ή χάθηκε μαζί με τους δημιουργούς της.
skagit-valley-agricultural-corridor-sukey-jacobsen
Από την άλλη μεριά, οι εκάστοτε εξουσίες, δημιούργησαν το πρότυπο του επιδοτούμενου ψηφοφόρου, και ο αγρότης, γεννημένος και μεγαλωμένος σε περιόδους κατοχής και εμφυλίου, το είδε σαν λύση στις οικονομικές του δυσκολίες, και το αποδέχθηκε. Για όλους αυτούς τους λόγους, ίσως και για άλλους τόσους ίσως, η αγροτική παραγωγή μειώθηκε, υπήρξε στασιμότητα στη διερεύνηση νέων καλλιεργειών και εκτροφών. Σήμερα λοιπόν δημιουργείται ένα νέο αγροτικό-lifestyle, με πολλές υποσχέσεις για λίγες ώρες δουλειάς και μεγάλες εύκολες και γρήγορες χρηματικές αποδόσεις.
Οι ίδιοι οι νέοι, μεγαλωμένοι σε ένα καθαρά αστικό περιβάλλον, δεν είχαν καμία επαφή με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Δέχονται εύκολα τις υποσχέσεις των «ειδικών» , και οι συνθήκες απόγνωσης τους μετατρέπουν σε εύκολα θύματα, ωραίων υποσχέσεων. Ας σκεφτούμε λοιπόν και ας προβληματιστούμε πριν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε.
  • Α) Ποιο είναι το κρίσιμο μέγεθος της γεωργικής εκμετάλλευσής μας, ώστε να είναι βιώσιμη;
  • Β) Έχουμε εξασφαλίσει, ή τουλάχιστον έχουμε έρθει σε συζητήσεις και καταρχάς συμφωνίες για τη διάθεση του προϊόντος μας;
  • Γ) Είναι η περιοχή μας, το χώμα μας, το νερό μας, κατάλληλα για την εκμετάλλευση που σκεφτόμαστε να υλοποιήσουμε;
  • Δ) Ποιο είναι το πραγματικό κόστος των υλικών και μηχανημάτων που απαιτούνται για την εύρυθμη λειτουργία της εκμετάλλευσής μας;
  • Ε) Γνωρίζουμε κάτι για την εκμετάλλευση με την οποία σκεφτόμαστε να ασχοληθούμε, και αν όχι, έχουμε βρει τρόπο να ενημερωθούμε;
Από την εμπειρία μου καταθέτω ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτα λαμβάνεται η απόφαση ασχολίας με κάποια γεωργική εκμετάλλευση και κατόπιν ακολουθεί η απάντηση των υπολοίπων ερωτημάτων. Στον χώρο μου, τον χώρο της σαλιγκαροτροφίας, ακολουθείται ακριβώς η πιο πάνω αναφερόμενη τακτική. Το αποτέλεσμα; Το 60-70% των εκτροφέων, σταματά τη δραστηριότητά του μετά τον δεύτερο χρόνο. Γιατί; Διότι δεν ακολουθήθηκαν οι επιχειρηματικοί κανόνες. Οι υπόλοιποι όμως που ασχολούνται σοβαρά, επαγγελματικά, με μεράκι, με υπομονή και επιμονή, ακολουθούν μια σταθερά επιτυχημένη και ανοδική πορεία.
Η λύση είναι η συνεργασία, η δημιουργία ομάδων παραγωγών ή συνεταιρισμών. Η πιστοποίηση του προϊόντος, η ευρηματική και πρωτοπόρα σχεδιαστικά τυποποίηση. Οι νέοι που κάνουν τη μεγάλη στροφή στην Αγροτική Οικονομία, μπορεί να έχουν έλλειμμα εμπειρίας, αλλά διαθέτουν μόρφωση, ικανοποιητική γνώση των νέων τεχνολογιών, και αυτά είναι τα μεγάλα όπλα τους. Μπορούν και έχουν την ικανότητα να γίνουν οι οδηγοί μιας άλλης αντίληψης. Να γίνει η νέα γενιά, η γενιά των επιχειρηματιών-αγροτών.
Η Γεωργική Οικονομία δεν είναι το νέο Eldorado, αλλά μπορεί να γίνει μια παραγωγική και αποδοτική διαδικασία, προς όφελος και των ιδίων και της Ελληνικής Οικονομίας.
  Τάσος Υψηλάντης -  επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης της ΑΓΡΟΦΑΡΜΑ
  Πηγή:  eleftheria.gr

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ


Κάτι νέο ή κάτι παλιό;
ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο τρόπος με τον οποίο οι Πατέρες της Οικονομίας δίδαξαν την οικονομική ιστορία είναι ένα από τα πολλά κακά της μοίρας, μέσα στα οποία ζούμε εγκλωβισμένοι.

Σήμερα, που από ώρα σε ώρα η ιδιωτική περιουσία θα ακολουθήσει τη μοίρα της "δημόσιας", εμείς μιλήσαμε για Νέα Φεουδαρχία. Εταιρείες - Φεουδάρχες θα είναι ιδιοκτήτες σπιτιών, δημόσιων χώρων και κρατικών επιχειρήσεων. Διαχειριστές όλων των βασικών αγαθών που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να ζήσει, όπως το νερό, οι συγκοινωνίες και το ρεύμα. Ο Πρόεδρος της Nestle θεωρεί ακραία την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα στο νερό. Για τον φυσικό και ορυκτό πλούτο ούτε λόγος για το πού πρέπει να πάνε.
Είναι, όμως, αυτό  κάτι "νέο" ή μας έρχεται από τα παλιά;
"Γεννηθήτω Καπιταλισμός" αναφώνησαν οι Πατέρες και ... νομίζουμε ότι έχουμε Καπιταλισμό, περίπου, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης του  18ου αιώνα. Είναι η στιγμή που ο Άνταμ Σμιθ ανακάλυψε το "αόρατο χέρι των αγορών" στη θέση του αόρατου Θεού... Κι έκτοτε ζούμε μαζί του. Είναι το χέρι που ενορχηστρώνει τη ζωή μας.  Βάζει τις νότες, τους κανόνες  και τους νόμους σε μια Τάξη. Δίνει το ρυθμό στον οποίο εμείς οι αποκάτω οφείλουμε συμμόρφωση και υπακοή.
(Οσονούπω η συμμόρφωση περιλαμβάνει την παράδοση του σπιτιού μου στην εφορία ή στην εταιρεία που θα το αγοράσει, κατόπιν νόμιμης διαδικασίας κατάσχεσης. Επειδή χρωστάω, δίχως να έχω πάρει δάνειο. Επειδή φορολογούμαι, δίχως να έχω εισόδημα).

Η παράδοση του κράτους και των "υπηρεσιών" του σε ιδιώτες και η εκμετάλλευση μιας γεωγραφικής περιοχής από εταιρείες δεν είναι κατάσταση του νεωτερικού φαινόμενου που αποκλήθηκε Καπιταλισμός. Κεφάλαια και Εταιρείες  υπήρχαν ανέκαθεν και νόμοι που ρύθμιζαν τις σχέσεις της Πολιτείας και Εταιρειών ήταν σε ισχύ από αρχαιοτάτων χρόνων. Η σχέση τους με την πολιτική εξουσία ήταν, πάντα, σχέση πολιτεύματος και οικονομικά ισχυρών ανθρώπων. Το ποιος, κάθε φορά, είχε το πάνω χέρι ήταν και είναι θέμα Πολιτεύματος.
Η εξέλιξη ενός οικονομικού συστήματος ήταν περισσότερο θέμα αποφάσεων και λιγότερο θέμα εξέλιξης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (Μαρξ) ή νόμων της αγοράς(οικονομικός φιλελευθερισμός).
Ο Ναυτικός Κώδικας της Ρόδου (479-475 π.Χ), που ενσωματώθηκε στη συνέχεια στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στους νόμους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι  η βάση του Ναπολεόντειου Εμπορικού Κώδικα και όλων των μεταγενέστερων νόμων του θαλάσσιου και μη εμπορίου, ως σήμερα. ( ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αντωνίνος Πίος είχε διατάξει όπως κάθε δύσκολο  ναυτικό ζήτημα να λύνεται σύμφωνα με το παλιό ροδιακό δίκαιο, μάλιστα λέγεται ότι είπε « εγώ μεν κύριος του κόσμου, ο δε ρόδιος νόμος, κύριος της θαλάσσης»).
Το Δίκαιο, η απόφαση κάποιων ανθρώπων να ορίσουν κανόνες στις μεταξύ τους συναλλαγές, καθόρισε τις συναλλαγές, πολύ περισσότερο και πολύ πιο πριν από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της "ελευθερίας των αγορών".
-----------------
Η παράδοση καθηκόντων ενός κράτους σε εταιρείες ιδιωτών δεν είναι σημερινό φαινόμενο.Είναι φαινόμενο που απαντάται, για πρώτη φορά στον ύστερο Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι η βασική αρχή του οικονομικού  (νεο)φιλελευθερισμού είναι ο χωρισμός Κράτους και Αγοράς και η μέγιστη δυνατή αποδυνάμωση του Κράτους υπέρ της Αγοράς.  Κανείς από τους Πατέρες (αριστερούς ή δεξιούς) δεν μας έχει πει ότι αυτό που είναι η αγορά σήμερα είναι δημιούργημα της κρατικής εξουσίας ή της σχέσης κάποιων με την κρατική εξουσία. Ο Μύθος της "ελεύθερης από το κράτος αγοράς" προσπαθεί να επιβιώσει σήμερα που όλοι βλέπουν το κράτος να αποφασίζει ποιον θα "διασώσει" και ποιον θα "καταβαραθρώσει", έξω και πέρα από κάθε λογική "ελεύθερης αγοράς" και "ανεξάρτητου κράτους". Σώζονται οι χρεοκοπημένες τράπεζες, με χρήματα που φορτώνονται ως χρέος στον πολίτη και εξοντώνονται οι πολίτες, επειδή χρωστούν στις "διασωσμένες" με δικά του λεφτά τράπεζες.
Θα συντομεύσουμε την επαφή με την ιστορία, λέγοντας μόνο ότι ο όρος «τράπεζα» προέρχεται από το «τραπέζι» («τράπεζα» στα αρχαία ελληνικά) ή τον «πάγκο» (εξ ού και οι λατινογενείς όροι banca, banque, bank) που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι «τραπεζίτες» για να προσφέρουν τις διαμεσολαβητικές υπηρεσίες τους στους πελάτες τους. Τέτοιες απλές τράπεζες υπήρχαν ήδη στην αρχαία Αθήνα, προσφέροντας κυρίως υπηρεσίες ανταλλαγής διαφόρων νομισμάτων αλλά και πιστώσεις για τη χρηματοδότηση του τότε «διεθνούς εμπορίου». Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η πείρα των τραπεζικών χάθηκε μαζί με τους τραπεζίτες. Οι επόμενες μορφές τραπεζικών συναλλαγών εμφανίζονται στο Μεσαίωνα όπου οι αργυραμοιβοί, οι χρυσοχόοι και οι έμποροι δέχονταν καταθέσεις για τις οποίες εξέδιδαν πιστοποιητικά – βεβαιώσεις.

Η πρώτη τράπεζα του ύστερου Μεσαίωνα έχει σχέση με τις Σταυροφορίες.
 "Οι Φτωχοί Συμπολεμιστές του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα", γνωστότεροι σε μας ως "Ναίτες Ιππότες" ήταν αυτοί που επανασυγκρότησαν μετά τη Ρωμαϊκή εποχή το πρώτο ολοκληρωμένο δυτικοευρωπαϊκό τραπεζικό, δανειστικό, προεξοφλητικό και εμβασματικό σύστημα. (1129-1312). Το Τάγμα διαλύεται από τη Σύνοδο της Βενετίας και η χρηματοπιστωτικές εργασίες περνούν στους ενετούς και λοιπούς βορειοϊταλούς και εβραίους χρυσοχόους, υπό τη σκέπη της Αγίας Έδρας. Το ότι ο τεκτονισμός, η μασονία και οι μυστικιστικές στοές, όπως η Golden Dawn ή η "Εταιρεία της Θούλης", έχουν την ίδια μήτρα με τη σύγχρονη τραπεζική  και είναι, επίσης, συγγενικές καταστάσεις με ιδεολογίες προσκείμενες σε τραπεζίτες ,  αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η Αρχή της σχέσης Τραπεζών και Κράτους – Χρήματος και Χρέους
Το 1407 το αβάσταχτο χρέος της Ρεπούμπλικας της Γένοβας αναχρηματοδοτήθηκε μερικώς με χρεόγραφα και εξαγοράστηκε καθ' ολοκληρία από την Τράπεζα Αγίου Γεωργίου (μετοχική εταιρεία, η οποία συστάθηκε από τους δανειστές της Ρεπούμπλικας μέσω της αναλογικής μετοχοποίησης των απαιτήσεων τους).  Ίσως, είναι η πρώτη Κεντρική Τράπεζα του πλανήτη, γιατί οι ανώνυμες μετοχές της κυκλοφορούσαν στην πιάτσα(πλατεία) παράλληλα με τα χρεόγραφα της Ρεπούμπλικας.
Στη Βόρεια Ιταλία εμφανίζεται η πρώτη έκδοση κρατικών χρεογράφων, ομολόγων για τη χρηματοδότηση του κράτους. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα του 14ου-15ου αιώνα, οι μεσαιωνικές πόλεις - κράτη της Τοσκάνης - η Φλωρεντία, η Πίζα και η Σιένα- βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους ή με άλλες ιταλικές πόλεις. Κάθε πόλη προσελάμβανε με σύμβαση στρατιωτικούς, οι οποίοι μάζευαν μισθοφορικό στρατό για να προσαρτήσουν και να λεηλατήσουν γειτονικά εδάφη.  Η Ρεπούμπλικα της Φλωρεντίας αναδείχθηκε νικήτρια των πολέμων αυτών, γιατί πλήρωνε περισσότερα, έχοντας τη δυνατότητα χρηματοδότησης του πολέμου, μέσω του δανεισμού από τους πολίτες αντί της φορολόγησης των υπηκόων( μέθοδο περισσότερο προσφιλή στις Μοναρχίες και τα Δουκάτα). Το χρέος της Φλωρεντίας από 50.000 φιορίνια στις αρχές του 14ου αιώνα, εκτινάχθηκε στα 5.000.000 το 1427. Το χρέος καθόρισε τους νικητές του πολέμου και δημιούργησε τη Φλωρεντινή Αναγέννηση, έργα της οποίας θαυμάζουμε ως σήμερα. Οι ίδιοι άνθρωποι που, ως "Δημοκρατία" (Ρεπούμπλικα), εξέδιδαν τα ομόλογα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που τη δάνειζαν.
Μαζί με τις νίκες και την Αναγέννηση, χάρις στο δανεικό χρήμα, ήρθε και το τέλος της όποιας "Δημοκρατίας".
Η Ρεπούμπλικα, μέσω αυτού του δανεισμού πέρασε στην επιρροή των τραπεζιτών, οι οποίοι είχαν όνομα:  Μέδικοι
Πατριάρχης της οικογένειας ήταν ο Κόζιμο Μέδικος ο Πρεσβύτερος (1389-1464), ο πλουσιότερος άνθρωπος της πόλης, που πέτυχε να εξορίσει τους αντιπάλους του. Από το 1469 ως το 1492, κεφαλή της οικογένειας ήταν ο Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1449- 1492), τραπεζίτης, πολιτικός, ποιητής και μαικήνας πολλών καλλιτεχνών και επιστημόνων. Το 1494, οι Μέδικοι διώχθηκαν από την Φλωρεντία ύστερα από εξέγερση που προκλήθηκε από τη διαφθορά τους και τα φλογερά κηρύγματα του Σαβοναρόλα. Το 1512 ωστόσο επέστρεψαν στην πόλη, ενώ ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε Μέντιτσι έγινε πάπας με το όνομα Λέων Ι΄ το 1513 και ακολούθησε ο Κλήμης Ζ΄. Δύο έγιναν βασίλισσες της Γαλλίας (Αικατερίνη και Μαρία των Μεδίκων). Τρεις έγιναν δούκες της Φλωρεντίας, του Νεμούρ και της Τοσκάνης. Δεν θα γνωρίζαμε τον Γαλιλαίο, τον Μποτιτσέλι, τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Μακιαβέλι, αν δεν υπήρχαν οι Μέδικοι.
Μια ιστορική παρένθεση:
  • Η ύπαρξη άφθονου χρήματος ήταν αυτή που γέννησε αυτό που λέμε σήμερα "Αναγέννηση". Η ανακάλυψη του εύχρηστου μεταλλικού νομίσματος στη Λυδία, στη θέση κεραμικών υλικών ή βαρέων σιδηρικών,  ήταν αυτή που γέννησε αυτό που λέμε και ήταν η "αρχαία Ελλάδα" και ότι μεγάλο αυτή δημιούργησε.
Στο "πρόσωπο" των Μεδίκων κάνει την εμφάνιση της η τρομαχτική πολιτική -και όχι μόνο-  ισχύς που μπορούν να αποκτήσουν οι τραπεζίτες, ως ιδιοκτήτες και διαχειριστές του χρήματος.
Πάπας Πίος ο Β για τον Κόζιμο ντε  Μέντιτσι: "Στον οίκο του διευθετούνται πολιτικά ζητήματα. Ο άνθρωπος που επιλέγει έχει εξουσία... Αυτός είναι που αποφασίζει για την ειρήνη και τον πόλεμο και ελέγχει τους νόμους.. Μόνο κατ' όνομα δεν είναι βασιλιάς".

Το Πιστωτικό Χρήμα και τα "παρακολουθήματα" του
Αυτή είναι η περίοδος όπου πρωτοεμφανίζεται το χρήμα χωρίς αντίκρισμα, ένα "κοινό μυστικό" των πρώτων τραπεζιτών, το οποίο χρηματοδότησε αυτό που λέγεται Αναγέννηση στη Βόρεια Ιταλία. Οι Μέδικοι και το ιταλικό τραπεζικό σύστημα έγιναν το παράδειγμα για την ανάπτυξη της τραπεζικής σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη. Τα μοντέλα των Συμβουλίων της αριστοκρατίας του χρήματος που διοικούσαν τις Ρεπούμπλικες της Βόρειας Ιταλίας αποτέλεσαν την έμπνευση από την οποία προέρχονται τα μεταγενέστερα και σημερινά παρλιαμέντα(κοινοβούλια) του Βορρά. Κακώς εμείς στην Ελλάδα μεταφράζουμε τις Ρεπούμπλικες ως "Δημοκρατία" και τα παρλιαμέντα (από το ιταλικό παρλάρε, τόπος συζητήσεων) ως "Κοινοβούλια".
Τα κοινοβούλια που υποχρεώθηκαν να ιδρύσουν οι Μοναρχίες του βορρά είναι αποτέλεσμα της αύξησης της ισχύος της Αριστοκρατίας των ιδιοκτητών του χρήματος έναντι της αριστοκρατίας των ιδιοκτητών γης. Ήταν οι τόποι διευθέτησης των διαφορών τους. Και τις διαφορές τους τις έλυναν συνασπισμένοι σε φατρίες, που σήμερα τις λέμε κόμματα. (Αυτό εμείς το λέμε, ακόμα, «δημοκρατία»).
Το χρέος -  το πιστωτικό χρήμα, μέσα στο οποίο βράζουμε σήμερα, είναι επινόηση του 13ου - 14ου αιώνα στη Βόρεια Ιταλία. Είναι η επινόηση της εποχής της Αναγέννησης, η οποία δεν θα υπήρχε με αυτό το όνομα αν δεν τη χρηματοδοτούσε η αναδυόμενη χρηματιστική - τραπεζική.  Είναι η περίοδος της "σιωπηλής αποδοχής" του χάρτινου χρήματος, μιας σύμβασης, δίχως αντίκρισμα σε πολύτιμο μέταλλο.  Έπρεπε να περιμένουμε ως το 1694, για να νομιμοποιηθεί το χρήμα δίχως αντίκρισμα με την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας.
Άνταμ Σμιθ: "Η συνετή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, με τη χρήση του χαρτιού ως υποκατάστατου μιας μεγάλης ποσότητας χρυσού και αργύρου ανοίγει  ένα δρόμο στον ουρανό"
Για ποιον είναι αυτός ο δρόμος; Οι φαντασιώσεις του Πατέρα της Οικονομικής Επιστήμης δεν επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα. Οι πολλοί βαδίζουν, χάρις στο χαρτί, προς οδυνηρές κατευθύνσεις.
Το πιστωτικό χρήμα έχει ως αντίκρισμα τη φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους. Έχει ως αντίκρισμα τη δική μας ικανότητα να δημιουργούμε εισόδημα, μέσω της εργασίας ή της επιχειρηματικότητας. Έχει για αντίκρισμα τη δική μας εργασία.
  • Κι όμως, σήμερα, παραβιάζοντας όλους τους νόμους της οικονομίας, της πολιτικής και της ηθικής, οι ιδιοκτήτες του πιστωτικού χρήματος απαιτούν χρήμα από όσους δεν έχουν εισόδημα ή εργασία.
Αυτό δεν είναι όμοιο με καμία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.   


Η Εκχώρηση Εξουσίας σε Εταιρείες ιδιωτών. 
Η Ρεπούμπλικα της Γένοβας, αδυνατώντας να εξυπηρετήσει το χρέος της στην Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου( Casa delle Compere di San Giorgio) εκχώρησε στην Τράπεζα την είσπραξη ορισμένων φόρων.
Αυτό μοιάζει με την σημερινή διαδικασία διάλυσης των εφοριών και την ανάθεση σε ιδιώτες της είσπραξης φόρων, με σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους. Το παιχνίδι με την προσωρινή μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και την έμφαση στους φορολογικούς ελέγχους για την είσπραξη του, που κάνει πως δεν βλέπει το πραγματικό γεγονός της έλλειψης κύκλου εργασιών, θα αποτελέσει τη δικαιολογία, για την παράδοση της φοροείσπραξης σε ιδιώτες. Μετά το Γενάρη θα ακούσουμε να μιλάνε για τους φοροφυγάδες εστιάτορες και τον αποτυχημένο κρατικό μηχανισμό φοροείσπραξης. (Κυριακή κοντή γιορτή)
Στη Γένοβα του 15ου αιώνα, παρά την ανάθεση της είσπραξης σε ιδιώτες- δανειστές - τραπεζίτες, η φοροείσπραξη απέτυχε. Το 1453, η Ρεπούμπλικα αποφάσισε να εκχωρήσει στην Τράπεζα την πλήρη διοίκηση ορισμένων κτήσεων της (Κορσική, Cazaria και άλλες). Από το 1453 αυτή η τράπεζα έλεγχε όλες τις κτήσεις στη Μαύρη θάλασσα, ενώ οι Γενουάτες έμποροι, αλλά και όσοι έμποροι αποκτούσαν δικαιώματα πολίτη της Γένουας, τοποθετούσαν τα κεφάλαιά τους σε αυτή. Η Τράπεζα εγκατέλειψε τις ιδιωτικές συναλλαγές δανεισμού κλπ και ασχολιόταν με διοικητικά θέματα και την είσπραξη φόρων. Η Τράπεζα συνέχισε να διοικεί την Κορσική ακόμα και στην περίοδο 1464-1482 κατά την οποία η κτήση περιήλθε στο Δουκάτο του Μιλάνου! (Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η Τράπεζα μένει).  Η Τράπεζα επέστρεψε την Κορσική στην Ρεπούμπλικα της Γένοβας το 1563 και διαλύθηκε το 1805, μετά την κατάκτηση της Βόρειας Ιταλίας από τον Ναπολέοντα.
 Η Γένοβα, όμως ίδρυσε και τις "Μαόνες", μετοχικές εταιρείες στις οποίες ανέθετε τη διοίκηση κτήσεων της. Η γνωστότερη περίπτωση είναι αυτή της Μαόνας της Χίου, η οποία κατακτήθηκε το 1346, με στρατιωτική επιχείρηση πλοιοκτητών και εμπόρων με αμοιβή! Επειδή η Ρεπούμπλια της Γένοβας δεν μπόρεσε να πληρώσει τους πλοιοκτήτες που έβαλαν τα πλοία και τους εμπόρους που χρηματοδότησαν την εκστρατεία παραχώρησε τη διοίκηση της νήσου στην εταιρεία (μαόνα) που συνέστησαν οι 29 δανειστές. Η εταιρεία αυτή, γνωστή και ως εταιρεία των Ιουστινιάνι διατήρησε τον έλεγχο και εκμετάλλευση της Χίου ως το 1566, οπότε κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εταιρεία αυτή διατήρησε τη διοίκηση του νησιού και μετά την ανάκτηση της Χίου από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το 1363. (Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η εταιρεία μένει). Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο κυβερνήτης διοριζόταν από τον βυζαντινό αυτοκράτορα αντί από τη Γένοβα! (Η παρουσία των Γενοβέζων εμπόρων και πλοικτητών στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ξεκινά, με εμπορικές συμφωνίες και εκχώρηση προνομίων, το 1155).

Αν αυτά μοιάζουν με αυτό που συμβαίνει σήμερα ή με αυτό που έρχεται, μη χαλιέστε. Σύμπτωση είναι. Πολύ πιθανά, οι τωρινοί να μην έχουν διαβάσει ιστορία. Και ο Κυβερνήτης, σήμερα, λέγεται Κυβέρνηση και δεν διορίζεται από την Τρόικα των δανειστών, αλλά "εκλέγεται". Το ποιος ελέγχει τις εκλογές είναι, επίσης, μια άλλη ιστορία, που έχει να κάμει και με τη βασικές αρχές της Δημοκρατίας που είναι: Ισηγορία, Ισονομία και Ισοπολιτεία. Η διευθέτηση της πρώτης βασικής αρχής έχει ανατεθεί στα ΜΜΕ και  τις άλλες δύο έχει αναλάβει να τις τηρεί η "Κυβέρνηση".

Αν, πάλι, όλα αυτά δεν είναι  "Καπιταλισμός" (Κεφαλαιοκρατία), τότε τι είναι; Η χρηματοπιστωτική επανάσταση προηγήθηκε της βιομηχανικής, το εμπορικό κεφάλαιο προηγήθηκε και χρηματοδότησε, μαζί με τους τραπεζίτες, την ανάπτυξη της βιομηχανίας και η εταιρική συγκρότηση του κεφαλαίου είναι μια παλιά ιστορία. Αυτό που παρέμεινε αμετάβλητο είναι η παραμονή της εξουσίας στα χέρια κάποιων λίγων, των οικονομικά ισχυρών. Μήπως η ιστορία της Κεφαλαιοκρατίας πρέπει να ξαναγραφεί, για να ξέρουμε τι μας περιμένει;

Όπως κι αν το ονομάσουμε, αυτό που ζούμε, σήμερα,  μοιάζει περισσότερο με αυτό που εμφανίστηκε τον 14ο-15ο αιώνα στην Βόρεια Ιταλία, παρά με αυτό που ξέραμε ως "Καπιταλισμό".
Πρώτα συμπεράσματα:
1. Το χρήμα, με τη βοήθεια της κρατικής και πάντα ολιγαρχικής εξουσίας, έφτιαξε την Κεφαλαιοκρατία. Αυτό που λέμε "καπιταλισμό".
2. Η παράδοση ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας σε μετοχικές εταιρείες και τράπεζες είναι παλιά ιστορία .  Οι παλιές ιστορίες και καταστάσεις είναι το παρόν και το μέλλον μας. Η εποχή της φιλελεύθερης ή σοσιαλιστικής ψευδαίσθησης τέλειωσε. Είμαστε τα κρέατα στην κρεατομηχανή τους (σε ρυθμούς fast food, κατά το fast track της εκποίησης της κρατικής περιουσίας). Ραντεβού στα φαστφουντάδικα ή "καλή αντάμωση στα γουναράδικα".
Αν δεν επιτεθούμε στους ιδιοκτήτες του χρήματος, δημοκρατία, ζωή και αξιοπρέπεια, ας μην περιμένουμε. . .
ΣΗΜ: Από όλα αυτά, εμείς μάθαμε μόνο ότι ο Ιουστινιάνι(Giustiniani)  πολέμησε στο πλευρό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και αποχώρησε, τραυματισμένος, λίγο πριν την Άλωση. Το γιατί πολέμησε δεν μας το είπαν ποτέ. Είχαμε μείνει με την εντύπωση πως το έκαμε γιατί ήταν καλός χριστιανός κι όχι γιατί το βόρειο τμήμα του Κεράτιου είχε εκχωρηθεί στους γενοβέζους εμπόρους.
(Τέλος πρώτου μέρους)


Βιβλιογραφία:
Κώστα Λαμπρόπουλου: ΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ (εξαιρετικό βιβλίο από κάποιον που δηλώνει μαρξιστής και τροτσκιστής και κολάει στον τοίχο τους πνευματικούς του πατέρες. Με μεγάλο εύρος και βάθος σε πληροφορίες και ανάλυση, έχει και ρεαλιστικές προτάσεις για αυτό που ονομάζει "σοσιαλισμό". Εμείς θα το λέμε Δημοκρατία)
Niall Ferguson: Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, Μια οικονομική ιστορία του κόσμου (Βιβλίο με χρήσιμες πληροφορίες.  Aπολογητής των τραπεζιτών και επίσημος βιογράφος του Οίκου Ρόθτσιλντ. Για αυτό το έργο έχει λάβει και βραβείο. )


στην εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ
στο πληκτρολόγιο: Ο Α.Φ.Μ. 021443912

www.ithacanet.gr