Ο Rachid Achachi ανοίγει τις πόρτες της ρωσικής ψυχής
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Κατανοώντας τη Ρωσία, από την προέλευση μέχρι σήμερα ,του Kontre Kulture, θέσαμε στον Rashid Achachi έντεκα ερωτήσεις, όπως οι έντεκα τσάροι της Ρωσίας.
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε στους Δυτικούς, που μπερδεύουν τα πάντα, ότι ο Πούτιν δεν είναι κληρονόμος του Στάλιν; Κατά τη γνώμη σας, ο Στάλιν θα ήταν περισσότερο ένας Πέτρος Α ́ ή ένας Ιβάν Γ ́ bis;
Αν μιλάμε για μια συγκεκριμένη «ελίτ» των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, όπως αυτή που βρίσκουμε στο CNews, τότε είναι χάσιμο χρόνου. Γιατί οι τελευταίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Πούτιν δεν είναι ένας αιμοδιψής αυταρχικός. Αρκεί να κοιτάξετε την καριέρα του από το 1999 και ακόμη και πριν, για να συνειδητοποιήσετε ότι είναι στην πραγματικότητα ένας από τους πιο δυτικόφιλους Ρώσους ηγέτες.
Θυμηθείτε την επιθυμία που εξέφρασε στον Μπιλ Κλίντον να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τις καλές σχέσεις του με τον Ζακ Σιράκ, τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον Μπερλουσκόνι, την υποστήριξη του Πούτιν στον αμερικανικό στρατό στον πόλεμο στο Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τις τεράστιες επενδύσεις που έκανε τότε η Ρωσία για να προμηθεύσει την Ευρώπη με ενέργεια...
Ο Πούτιν δεν ονειρεύτηκε ποτέ να εισβάλει στην Ευρώπη, αλλά πάντα ονειρευόταν να είναι μέρος της. Και μόνο μετά από αρκετές αποτυχίες και ταπεινώσεις αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η Δύση δεν θα θεωρήσει ποτέ τη Ρωσία ίση. Πάντα θεωρούνταν από τις δυτικές πολιτικές ελίτ ως έθνος βαρβάρων, ή το πολύ ως Γαλλο-Ρωμαίοι που έπρεπε να υποταχθούν και να αφομοιωθούν.
Αυτό τον ανάγκασε να δεχτεί να ενσαρκώσει το πεπρωμένο του, αυτό του να είναι ο ηγέτης μιας Ρωσίας που είναι κυρίαρχη από άποψη πολιτισμού, αλλά που πρέπει να αντιμετωπίσει έναν περίπλοκο κόσμο, που κυριαρχείται τόσο εσωτερικά όσο και παγκοσμίως από το δυτικό παράδειγμα.
Από αυτή την άποψη, ο Πούτιν είναι πιο κοντά σε έναν Βυζαντινό αυτοκράτορα παρά σε έναν Μογγόλο Χαν ή έναν Στάλιν.
Όσο για τον Στάλιν, είναι προφανές ότι ο αριθμός στον οποίο πλησιάζει περισσότερο αν θέλουμε να παραμείνουμε σε ρωσικό μητρώο είναι αυτός του Ιβάν Δ'. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Ιβάν Δ', παρά τη σκληρότητά του, είχε συνείδηση και φόβο Θεού.
Αλλά προσωπικά, τον βλέπω περισσότερο με την πονηριά, τον κυνισμό και τη σκληρότητά του, ως Μογγόλο Χαν. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι δεν ήταν Σλάβος αλλά Γεωργιανός.
Αν δεν είναι πλέον έτσι σήμερα, μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι μια αντίρροπη δύναμη; Είναι αυτή που κρατά στο πορτμπαγκάζ της τη διάσημη ρωσική ψυχή; Τέλος, η ρωσική ψυχή δεν είναι απλώς πίστη;
Μπορεί να το κάνει μόνο εάν η ρωσική κυβέρνηση αποφασίσει να το κάνει. Σήμερα, είναι πιο κοντά σε ένα πνευματικό όργανο της ρωσικής εξουσίας παρά σε μια αντιδύναμη.
Για να καταλάβουμε πώς έγινε αυτό, πρέπει να επιστρέψουμε στις μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου Πέτρου και στον ευνουχισμό της Εκκλησίας, που είδε ως τροχοπέδη και εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό και τον εκδυτικισμό της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε τη σοβιετική παρένθεση με τους μαζικούς διωγμούς κατά της Εκκλησίας, αλλά και τον εισοδισμό που πέτυχε η KGB εντός της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Πολλοί από τους πατριάρχες ήταν συνεργάτες της KGB και έπρεπε να διασφαλίσουν ότι δεν θα προερχόταν διαφωνία μεταξύ των πιστών.
Αυτό μπορεί να ήταν το τίμημα για να συνεχίσει να υπάρχει η Εκκλησία στο ρωσικό έδαφος, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι έχασε την αυτονομία της και, κατά κάποιο τρόπο, την αύρα της.
Όσο για τη ρωσική ψυχή, είναι ευρύτερη και βαθύτερη από την Ορθόδοξη πίστη. Επιπλέον, σε αυτό το βιβλίο, κάνω μια αρχαιολογία αυτής της ψυχής εξηγώντας ότι είναι η έκφραση πολλών στρωμάτων (Σλαβισμός, παγανισμός, Βυζαντισμός, Ορθοδοξία...) που συνεχίζουν να συνυπάρχουν με συγχρονικό τρόπο μέχρι σήμερα.
Από το 1990, οι Αγγλοαμερικανοί προσπαθούν να πυροδοτήσουν εθνικιστικές εστίες στην πρώην ρωσική (γνωστή ως σοβιετική) αυτοκρατορία. Αυτό οδηγεί τη Ρωσία να σκληρύνει το παιχνίδι της, να ενισχυθεί και να αποστασιοποιηθεί από τη Δύση. Έχουν σκεφτεί οι Αγγλοαμερικανοί αυτή την προσέγγιση με την Κίνα;
Όταν οι Αγγλοαμερικανοί άρχισαν να αποσταθεροποιούν τον πρώην σοβιετικό χώρο τη δεκαετία του 1990, η Κίνα δεν ήταν ακόμη αυτό που είναι σήμερα. Από αυτή την άποψη, η προσέγγιση μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου δεν έγινε αντιληπτή ως κίνδυνος. Το αντίθετο μάλιστα. Δεδομένου ότι στη Μεγάλη Σκακιέρα, ο Zbigniew Brzezinski εξηγεί ότι απομακρύνοντας την Ουκρανία από τη Ρωσία, το κέντρο βάρους της Ρωσίας θα μετατοπιστεί στην Ασία, κάτι που θα την εμποδίσει για πάντα να γίνει ξανά δύναμη ή αυτοκρατορία. Πρώτον, αποκαλύπτει λανθάνοντα αντιασιατικό ρατσισμό από την πλευρά αυτών των αγγλοαμερικανικών ελίτ για τις οποίες η Ασία δεν θα είναι ποτέ τίποτα περισσότερο από ένα εργαστήριο της Δύσης και ότι ήταν αδιανόητο ότι μια ασιατική χώρα θα μπορούσε ποτέ να διεκδικήσει παγκόσμια γεωπολιτική ηγεσία. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να εξηγηθεί από τη μέθη αυτής της μονοπολικής στιγμής, η οποία οδήγησε αυτές τις ελίτ να πιστέψουν ότι η αγγλοαμερικανική ηγεμονία στον κόσμο ήταν πλέον οριστική.
Η ψυχρότητα των αγγλοσαξόνων γεωπολιτικών επιστημόνων δεν πρέπει ποτέ να μας οδηγήσει να συσκοτίσουμε το βάρος της υποκειμενικότητας και ενός ορισμένου παραλογισμού στο όραμά τους για τον κόσμο και στην ανάλυσή τους.
Περιορίζεται η Ρωσία σε αυτό το δίλημμα: λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης ή καταστροφικός φιλελευθερισμός, με άλλα λόγια το τέλος του ισχυρού κράτους;
Για να το θέσω λακωνικά, μια Ρωσία χωρίς ισχυρό κράτος ονομάζεται Ουκρανία. Αυτή είναι η χαοτική διάσταση των Σλάβων, οι οποίοι, ελλείψει ισχυρού κράτους, καταλήγουν να κατακερματίζονται σε φυλές, για να επανενωθούν ξανά μπροστά σε έναν υπαρξιακό κίνδυνο γύρω από έναν ισχυρό ηγέτη. Αυτή είναι η τραγική κυκλικότητα της ρωσικής ιστορίας. Και μέχρι στιγμής, οι Ρώσοι δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρουν μια χρυσή τομή και ένα σταθεροποιητικό παράδειγμα, που να τους επιτρέπει ταυτόχρονα να έχουν ένα ισχυρό κράτος για να τους υπερασπιστεί και να τους ενώσει, αλλά και έναν χώρο εκπλήρωσης και ελευθερίας για τα άτομα που το απαρτίζουν. Προσθέστε σε αυτό την πολυεθνική διάσταση της χώρας, η οποία περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Ωστόσο, πιστεύω βαθιά ότι ο Πούτιν κατάφερε να αποδείξει ότι αυτή η ισορροπία είναι δυνατή. Αλλά θα είναι πραγματικά έτσι μόνο με την οριστική έλευση ενός πολυπολικού κόσμου και μια σημαντική υποχώρηση της αγγλοαμερικανικής ηγεμονίας. Γιατί μου φαίνεται πολύ περίπλοκο να το κάνεις σε έναν κόσμο όπου οι δυτικές ελίτ χρησιμοποιούν όλα τα δυνατά μέσα για να σε αποσταθεροποιήσουν και να προκαλέσουν την κατάρρευσή σου.
Βλέπουμε στην ιστορία ότι μια επέκταση της Ρωσίας είναι δαπανηρή, ανθρώπινα και διπλωματικά, αλλά ότι μια συρρίκνωση μπορεί επίσης να είναι επικίνδυνη (βλ. την τρέχουσα πίεση από το ΝΑΤΟ)... Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για το ρωσικό κράτος σήμερα;
Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το ρωσικό κράτος είναι πολλοί. Το πρώτο είναι δημογραφικό. Ο πληθυσμός της Ρωσίας μειώνεται, παρ' όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι αρχές για να ενθαρρύνουν τις γεννήσεις. Και η οικονομική ανάπτυξη μιας περιοχής τόσο τεράστιας όσο αυτή της Ρωσίας απαιτεί αφθονία ανθρώπινου δυναμικού και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη διαχείριση της χώρας.
Διότι στην πραγματικότητα, η Ρωσία έχει τα μέσα να κάνει τους πολίτες της να ζουν καλύτερα από τους Σουηδούς ή τους Δανούς. Αλλά η διαφθορά, η δημογραφική παρακμή και οι γεωπολιτικές προκλήσεις που επιβάλλονται από τους Αγγλοαμερικανούς δυσκολεύουν την πατριωτική φυλή εντός της ρωσικής ελίτ. Και αν το ρωσικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του ευρασιατικό σήμερα, είναι αρκετά διαφορετικό για τη ρωσική νεολαία, η οποία έχει μεγαλώσει με τη δυτική κουλτούρα και τον τρόπο ζωής από τη δεκαετία του 1990. Φυσικά, είναι περήφανοι για τη χώρα τους και αρνούνται να υποταχθούν, αλλά υπάρχει πραγματική ανθρωπολογική δουλειά που πρέπει να γίνει για να ριζώσουν ξανά στο πολιτισμικό τους έδαφος, αυτό του ρωσικού κόσμου, χωρίς να απαγορεύουν στους εαυτούς τους να ανοιχτούν σε άλλους πολιτισμούς.
Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να έχει αυτόν τον ρόλο του πνευματικού προζύμι και του ηρεμιστικού παράγοντα για τους ανθρώπους σήμερα;
Όλα εξαρτώνται από τη γενιά. Για άτομα άνω των 50 ετών, αυτό ισχύει σχετικά. Αλλά για τους άλλους, ήταν ένα πνευματικό κενό μέχρι το 2022, με την ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, η οποία δημιούργησε έναν βιταλισμό στη ρωσική κοινωνία, που σήμερα αρχίζει ακόμη και να φέρνει σε δύσκολη θέση το κράτος. Γιατί αν για την κυβέρνηση, αυτός ο πόλεμος είναι πάνω απ' όλα ένας αμυντικός πόλεμος και ένα μέσο για την εξισορρόπηση της ισορροπίας δυνάμεων με τη Δύση και τη διεκδίκηση της ρωσικής κυριαρχίας, για τους «Ζντιστές» όπως τους αποκαλούν στη Ρωσία, έχει γίνει σχεδόν θρησκεία, με ένα Ζ αντί για τον σταυρό.
Από τη θετική πλευρά, βοήθησε να αφυπνιστεί ο ρωσικός λαός, βγάζοντάς τον από τον λήθαργο και τις δυτικές ρίζες του. Αλλά ο κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι η δύναμη, η δέσμευση και η σημασία τους θα μπορούσαν να περιπλέξουν το έργο του ρωσικού κράτους σε αυτό το νέο μεγάλο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι, αφού, ό,τι και να λένε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η ρωσική κυβέρνηση είναι ρεαλιστική, λογική και δεν θέλει Αρμαγεδδώνα ή ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Δύσης.
Η Ρωσία πάντα ταλαντευόταν μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Πού είναι το κέντρο βάρους του;
Δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά για το κέντρο βάρους της. Κατοικεί μέσα της. Για να το θέσουμε πιο ξεκάθαρα, έγκειται στην ικανότητά του να ενσωματώνει τη σκιά του για να χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο του Γιουνγκ και να ενσωματώνει τα σλαβικά, βυζαντινά, μογγολικά και ευρωπαϊκά αρχέτυπά του. Γιατί σε κάθε στάδιο της ιστορίας του, ήταν πάντα ένα αρχέτυπο που κυριαρχούσε και συνέτριβε τα άλλα, πριν δώσει τη θέση του σε ένα άλλο αρχέτυπο. Για να γίνει αυτό, πρέπει να βγει από αυτή τη δυαδική ανάγνωση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και να συλλογιστεί με όρους συγκρητισμού. Αυτό άρχισε να κάνει ο Πούτιν από την ομιλία του στο Μόναχο [2007], και ακόμη περισσότερο από το 2014.
Η δύναμη του Πούτιν γίνεται όλο και πιο βυζαντινή, όπου σε επίπεδο λαού δεν είναι ακόμη απολύτως σαφής.
Μπορούμε πραγματικά να εξηγήσουμε τη σημερινή ρωσική δυσπιστία προς τους Εβραίους από το παλιό δουλεμπόριο που οφείλεται στους Εβραίους εμπόρους (Ραντανίτες ή Χαζάρους);
Υπάρχουν βέβαια αρκετοί παράγοντες που εξηγούν αυτή τη δυσπιστία. Το μαζικό δουλεμπόριο που οργανώθηκε από τους Εβραίους Radhanite είναι αναμφίβολα μέρος αυτού. Πολύ περισσότερο που χαρακτηριζόταν από ανείπωτη σκληρότητα. Φυσικά, είναι προφανές ότι οι περισσότεροι Ρώσοι σήμερα δεν γνωρίζουν ποιοι ήταν οι Ραντανίτες και δεν έχουν ακούσει ποτέ αυτό το όνομα. Αλλά στο βαθύτερο συλλογικό ασυνείδητο του ρωσικού λαού, αυτό το τραύμα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά ασυνείδητα.
Υπάρχει επίσης η χριστιανική Ορθοδοξία, για την οποία οι Εβραίοι είναι ένας λαός θεοκτόνος, και η αίρεση του Νόβγκοροντ, όπου μια ορθολογιστική εβραϊκή αίρεση κατάφερε μέσω του εισοδισμού της να διεισδύσει ακόμη και στο περιβάλλον του Ιβάν Γ' και στην υψηλή ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, με στόχο να καταστρέψει την τελευταία.
Στην αρχή του πολέμου του 2022, τα γαλλικά (και δυτικά) μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για έναν απαρχαιωμένο στρατό, σχεδόν εξοπλισμένο με τανκς της δεκαετίας του '40. Το ΝΑΤΟ έκανε το ίδιο λάθος με τη Βέρμαχτ: γιατί κάνουμε τόσο συχνά λάθος για τη Ρωσία; Είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστεί;
Αυτό μας φέρνει πίσω στον λανθάνοντα ρατσισμό των δυτικών ελίτ, ο οποίος συχνά τις οδηγεί να υποφέρουν από γνωστικές προκαταλήψεις αυτού του είδους. Και εδώ, μιλάω κυρίως για τα μέσα ενημέρωσης και τις δυτικές πολιτικές και πνευματικές ελίτ. Όσο για τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και τα επιτελεία, η προκατάληψη είναι εντελώς διαφορετικής φύσης. Επειδή στην πραγματικότητα, είχαν δίκιο να αμφιβάλλουν για την ικανότητα του ρωσικού στρατού να βγει νικητής από αυτόν τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων. Πράγματι, οι μεταρρυθμίσεις Serdyukov ήταν μια καταστροφή για τον ρωσικό στρατό. Και όσον αφορά την Ε&Α, η Ρωσία δεν έχει πλέον τα οικονομικά μέσα της Σοβιετικής Ένωσης για να επενδύσει μαζικά στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και νέων όπλων.
Αλλά η γνωστική προκατάληψη αυτών των ειδικών έγκειται στο γεγονός ότι βλέπουν απλώς τους Ρώσους ως Δυτικούς που είναι λιγότερο καλά εξοπλισμένοι από τη Δύση σε ποιοτικό επίπεδο. Ωστόσο, οι Ρώσοι δεν είναι Δυτικοί και είναι πάντα ικανοί να εμψυχώνονται, όταν η κατάσταση γίνεται υπαρξιακή, από υπερατομικά συναισθήματα και ιδανικά. Αυτό ισχύει και για τους Ουκρανούς. Όλοι τους, Ρώσοι και Ουκρανοί, πολεμούν σαν Σλάβοι. Δηλαδή, ηρωικά και μέχρι θανάτου, και συχνά, σε συνθήκες αδιανόητες για έναν σύγχρονο Δυτικό. Αυτός ο ηρωισμός, σε συνδυασμό με έναν ορισμένο ρομαντικό μηδενισμό, είναι η μεταβλητή που συχνά αποκρύπτεται από τους δυτικούς αναλυτές.
Η Πολωνία, η Λιθουανία, η Σουηδία, οι –απειλητικοί– πρωταγωνιστές αρκετών αιώνων είναι ακόμα εκεί: τους απειλεί πραγματικά η νέα Ρωσία;
Όσο για την Πολωνία, καθόλου. Για τις χώρες της Βαλτικής, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Πράγματι, η ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ απειλεί να εκμηδενίσει τρεις αιώνες θυσιών και πολέμων που διεξήγαγαν οι Σαρδάτοι και στη συνέχεια η Ρωσική Αυτοκρατορία, για να προσφέρει στον εαυτό της ένα παράθυρο και πρόσβαση στη Βόρεια Θάλασσα. Από εδώ και πέρα, αυτή η θάλασσα κινδυνεύει να μοιάζει με λίμνη του ΝΑΤΟ. Κάτι που η Ρωσία αντιλαμβάνεται ως ζωτική απειλή. Ειδικά μετά την εισβολή των Μογγόλων και στη συνέχεια τη χειραφέτηση της Ρωσίας από αυτόν τον ζυγό, η Ρωσία βλέπει τον εαυτό της ως μια χώρα που απειλείται με εισβολή, πολιορκημένη και περίκλειστη. Και συχνά, το σκέφτεται, δικαίως. Για να μην αναφέρουμε τον διάδρομο Suwalsky, ο οποίος συνδέει τη Ρωσία με τον θύλακα του Καλίνινγκραντ μέσω των λιθουανο-πολωνικών συνόρων, και τον οποίο η Λιθουανία απειλεί συχνά να κλείσει.
Γνωρίζοντας όμως ότι οι χώρες της Βαλτικής είναι μέρος του ΝΑΤΟ, μια μετωπική εισβολή φαίνεται να αποκλείεται. Ωστόσο, ένας υβριδικός πόλεμος είναι πολύ πιθανός. Σημαντικές περιοχές αυτών των χωρών εξακολουθούν να αποτελούνται από την πλειοψηφία των ρωσόφωνων, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, αντιτίθενται από τις αρχές των διαφόρων χωρών της Βαλτικής στη ρωσική τους ταυτότητα. Έτσι, δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να εμφανιστούν αιτήματα για ανεξαρτησία σε αυτές τις περιοχές, με την αυτοανακήρυξη νέων αυτόνομων δημοκρατιών όπως στο ουκρανικό σενάριο, και γιατί όχι, με την εμφάνιση των λεγόμενων «μικρών πράσινων ανθρώπων», όπως συνέβη στην Κριμαία το 2014.
Η Ρωσία έχει μάθει το μάθημά της και τώρα ξέρει πώς να αμυνθεί. Και μέχρι στιγμής, πρόκειται για αμερικανικές βάσεις που απέχουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Μόσχα και όχι για ρωσικές βάσεις στο Μεξικό ή τον Καναδά...
Έχουν δίκιο οι αντιρώσοι φύλακες του πολιτικού-μιντιακού μας συστήματος να καταγγέλλουν μια νέα ρωσική αυτοκρατορική όρεξη;
Η ειρωνεία αυτού είναι ότι ισχυρίζονται ότι στιγματίζουν μια φανταστική αυτοκρατορία, τη ρωσική αυτοκρατορία, σαν να κρύβουν μια πραγματική αυτοκρατορία, την αγγλοαμερικανική αυτοκρατορία.
Η Ρωσία δεν έχει αυτοκρατορικές αξιώσεις. Πρώτον, επειδή δεν έχει τα μέσα να το κάνει. Η δημογραφία και η οικονομία του δεν το επιτρέπουν. Δεύτερον, επειδή όλη η εξωτερική πολιτική που ασκεί η Ρωσία από τη στρατιωτική εισβολή στη Γεωργία το 2008 μέχρι σήμερα, δεν είχε ποτέ στόχο την επέκταση της ρωσικής επικράτειας (νομίζω ότι με περισσότερα από 17 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δεν το χρειάζονται πραγματικά), αλλά στην αποτροπή της στρατηγικής ασφυξίας που επέβαλαν οι Αμερικανοί.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι φύλακες των μέσων ενημέρωσης της εβραιο-αγγλοαμερικανικής αυτοκρατορίας γνωρίζουν ότι λένε ανοιχτά ψέματα και ότι τα ψέματά τους συμβάλλουν στην παράταση ενός πολέμου που μέχρι στιγμής έχει κοστίσει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Σλάβων, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ελίτ στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο.
Η μόνη ελπίδα έγκειται στο γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των ευρωπαίων πολιτών κατανοεί τη χειραγώγηση αλλά δεν τολμά ακόμη να την καταγγείλει ανοιχτά.
ΑΣΤΕΡΑΚΙ.....
