Θλιβερή επέτειος: Πώς η Ελλάδα παρέδωσε το 1922 την ανατολική Θράκη στους Τούρκους χωρίς να πέσει ούτε μία ντουφεκιά!

 Συμπληρώνονται 103 χρόνια από την «Ανακωχή των Μουδανιών» και την εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό πληθυσμό της, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή , ακολούθησε η «θρακική καταστροφή», που σήμανε την απομάκρυνση των Ελλήνων από περιοχές όπου κατοικούσαν για αιώνες οι πρόγονοί τους…

Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, ξέσπασε Κίνημα του Στρατού και του Ναυτικού στη Χίο και τη Λέσβο και σχηματίστηκε Επαναστατική Επιτροπή με επικεφαλής τους Νικόλαο Πλαστήρα, Στυλιανό Γονατά και Δημήτριο Φωκά.

Στις 28 Αυγούστου 1922, είχε παραιτηθεί η κυβέρνηση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη και σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Τριανταφυλλάκο. Εν τω μεταξύ, από τη Χίο και τη Λέσβο όπου ξεκίνησε η Επανάσταση, τα στρατεύματά της έφτασαν στο Λαύριο στις 13 Σεπτεμβρίου 1922. Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ παραιτήθηκε και αναχώρησε για την Ιταλία. Στις 15 Σεπτεμβρίου, οι κινηματίες μπήκαν στην Αθήνα, όπου και ματαίωσαν την προσπάθεια του αποστρατευμένου υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου να επωφεληθεί από την Επανάσταση και να αναλάβει αυτός την εξουσία.

Σχηματίστηκε πολιτική κυβέρνηση με πρόεδρο τον Σωτήριο Κροκιδά. Την εξουσία όμως κατείχε η Επαναστατική Επιτροπή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας. Η διεθνής εκπροσώπηση της Ελλάδας, ανατέθηκε στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, οι κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, έστειλαν ανακοίνωση στον Κεμάλ με την οποία του ζητούσαν να τους γνωρίσει αν είναι διατεθειμένος να στείλει αντιπρόσωπό του σε διάσκεψη που θα γινόταν στη Βενετία ή αλλού για τη σύναψη οριστικής ειρήνης μεταξύ Ελλάδας ,Τουρκίας και Συμμάχων.

Στη διακοίνωση, που υπογραφόταν από τον Γάλλο πρωθυπουργό και υπουργό εξωτερικών Πουανκαρέ, τον Βρετανό υπουργό εξωτερικών Λόρδο Κόρζον και τον πρεσβευτή της Ιταλίας στο Παρίσι Κόμη Σφόρτσα, αναφερόταν ότι οι Σύμμαχοι είναι θετικά διακείμενοι στην τουρκική αξίωση να της δοθεί η Θράκη ως τον Έβρο. Η απόφαση αυτή των Συμμάχων, φαίνεται ανεξήγητη, ωστόσο ερμηνεύεται από το γεγονός ότι πλέον ήταν σίγουροι για τα κέρδη τους. «Η Μεγάλη Βρετανία στη Μεσοποταμία, το Κουρδιστάν και τα πετρέλαια της Μοσούλης, η Γαλλία στη Συρία και τον Λίβανο και η Ιταλία για την καταστροφή της Ελλάδας» (Δημήτρης Α. Μαυρίδης, «Από την Ιστορία της Θράκης,1875-1925»).

Το μέλλον της Ανατολικής Θράκης κρίθηκε στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1922. Η απόφαση για την εκκένωσή της, επικυρώθηκε στις 9/9/1922, μετά από θυελλώδεις διαπραγματεύσεις τριών ημερών μεταξύ του Γάλλου πρωθυπουργού και του υπουργού εξωτερικών Πουυανκαρέ και του Βρετανού υπουργού εξωτερικών Λόρδου Κόρζον. Οι παρακλήσεις του Βενιζέλου προς τον Πουανκαρέ, αντιμετωπίστηκαν παγερά από τον Γάλλο.

Το σπίτι όπου υπογράφηκε η ανακωχή των Μουδανιών

Παρά την στρατιωτική συντριβή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, ο τουρκικός στρατός, μάλλον ήταν αδύνατο να μπορέσει να περάσει την Προποντίδα και να καταλάβει την Ανατολική Θράκη. Οι Τούρκοι δεν διέθεταν ναυτική δύναμη και τα ελληνικά θωρηκτά μπορούσαν να καταφέρουν πολλά… Αν η χώρα μας δε δεχόταν να εκκενώσει την Ανατολική Θράκη, θα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο. Οι Τούρκοι, αν περνούσαν τον Βόσπορο ή τον Ελλήσποντο που κατείχαν με λίγες δυνάμεις οι Βρετανοί, θα ερχόταν σε σύγκρουση μ’ αυτούς, κάτι άκρως ευνοϊκό για τη χώρα μας. Ήδη μάλιστα, στον στρατό του Κεμάλ, είχαν παρουσιαστεί σημάδια αποδιοργάνωσης… Αν και νικητές, ιδιαίτερα καταπονημένοι και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ευρωπαϊκή ακτή, πολλοί στρατιώτες προερχόμενοι από τα βάθη της Ανατολίας, είχαν αρχίσει να λιποτακτούν. Προβλήματα παρουσιάστηκαν επίσης και στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας. Παράλληλα ο επερχόμενος χειμώνας, θα έκανε αδύνατες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Θράκη και ο ελληνικός στρατός θα μπορούσε να ανασυνταχθεί, κάτι που έγινε.

Στις 19/9/1922, σε συνομιλία του με τον λόρδο Κόρζον, ο Ελευθέριος Βενιζέλος αρνήθηκε την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Ανατολική Θράκη πριν τη Διάσκεψη της Ειρήνης, καθώς αν γινόταν κάτι τέτοιο, δε θα υπήρχε τίποτα για διαπραγμάτευση. Όπως είπε ο Κόρζον, η νύξη και μόνο για εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, έκανε τον Βενιζέλο να χάσει τη συνηθισμένη ψυχραιμία του. Όμως, τρεις μόνο μέρες αργότερα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ανακοίνωσε στον Κόρζον ότι συνέστησε στην ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί αμέσως την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης. Τι μεσολάβησε, δε γνωρίζουμε και, πιθανότατα δε θα μάθουμε ποτέ…

Θράκες πρόσφυγες

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1922, ο Βενιζέλος έστειλε τηλεγράφημα στους ηγέτες της Επανάστασης .
«Η επελθούσα εν Ελλάδι μεταβολή πρέπει να γνωρίζει ότι επήλθον ήδη καταστροφαὶ αίτινες είναι ανεπανόρθωτοι. Μεταξύ των συντελεσθεισών καταστροφών περιλαμβάνονται πλην της Βορείου Ηπείρου και η Δυτική Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη , εφ’ όσον αι τρεις μεγάλαι και πρώην σύμμαχοι ημών Δυνάμεις απεφάσισαν την απόδοσιν ταύτης εις την Τουρκίαν , ουδείς δε εχέφρων πολίτης δύναται να διανοηθεί την συνέχειαν του πολέμου με την Τουρκίαν εν πλήρει ημών διπλωματική και στρατιωτική απομόνωση». Σχετικά με την Ανατολική Θράκη έγραψε τα εξής :

Αν η κυβέρνηση επέμενε να κρατήσει την Ανατολική Θράκη παρά την αντίθετη άποψη των «συμμάχων», «αι θερμαὶ ευχαὶ μου θα συνοδεύσουν τον αγώνα τούτον του Έθνους , αλλὰ ευρίσκομαι εν τοιαύτῃ περιπτώσει , εις την θλιβεράν ανάγκην, να αρνηθώ την αποδοχήν της τιμητικής εντολής , όπως αντιπροσωπεύσω την χώραν εις το εξωτερικόν».

Η διάσκεψη για το μέλλον της Ανατολικής Θράκης, αποφασίστηκε τελικά να γίνει στα Μουδανιά (σημ. Mudanya), πόλης της Μικράς Ασίας στη Βιθυνία, επίνειο της Προύσας. Ξεκίνησε στις 20/9/1922, χωρίς τη συμμετοχή της ελληνικής πλευράς! Όπως είπε ο Ισμέτ πασάς (μετέπειτα Ισμέτ Ινονού) στον Σ. Μαρκεζίνη το 1972, βασικό αντικείμενο της διάσκεψης θα ήταν «η γραμμή» μέχρι την οποία θα αποσύρονταν οι Έλληνες. Ο Ινονού είπε στους «συμμάχους»: «Ας φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα και οι Έλληνες θα υποχρεωθούν να το δεχθούν» (Σ.Μαρκεζίνης, «Πολιτική Ιστορία της Σύγχρονου Ελλάδος»)
Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, φέρονταν σαν σύμμαχοι των Τούρκων, ενώ οι Βρετανοί, απηυδισμένοι και κουρασμένοι ήταν οι μόνοι που έδειχναν κατανόηση για τις ελληνικές θέσεις. Όπως γράφει ο Σπύρος Μαρκεζίνης : «Οι Έλληνες παρέμειναν βωβοί θεατές και οι Τούρκοι ήγειραν συνεχώς και νέες αξιώσεις»

Ο Κεμάλ, πρόβαλε την εξωφρενική απαίτηση, να μη φτάσει στα Μουδανιά η ελληνική αντιπροσωπεία με ελληνικό πλοίο ! Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, όχι μόνο δέχτηκαν την αξίωσή του, αλλά πίεσαν και τους μάλλον διστακτικούς, Βρετανούς να κάνουν το ίδιο!

Η ελληνική αντιπροσωπεία στα Μουδανιά απαρτιζόταν από τους : Αλέξανδρο Μαζαράκη Αινιάν (Υποστράτηγος), Παύλος Οικονόμου Γκούρα (ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών), Αλέξανδρο Μελά (έφεδρος λοχαγός), Φιλώτα Χατζηλάζαρο, Κώστα Αθάνατο (δημοσιογράφο λογοτέχνη , το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Κωνσταντίνος Καραμούζης και τον συνταγματάρχη Πτολεμαίο Σαρηγιάννη, πρώην υπαρχηγό του Επιτελείου στη Μικρά Ασία.

O Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν

Όλοι αυτοί επιβιβάσθηκαν στο πλοίο «Σφενδόνη», μαζί με τον Νικόλαο Πλαστήρα, ο οποίος δεν συμμετείχε ενεργά στις διαβουλεύσεις αλλά τις παρακολουθούσε. «εκ του σύνεγγυς» (κατά τον Στυλιανό Γονατά). Στη Ραιδεστό, το σκάφος σταμάτησε , για ανθράκευση. Οι Βρετανοί, δόλια κινούμενοι, προσφέρθηκαν να μεταφέρουν την ελληνική αντιπροσωπεία στα Μουδανιά με ένα ταχύ αντιτορπιλικό, ικανοποιώντας έτσι το αίτημα του Κεμάλ, ενώ η ελληνική αντιπροσωπεία είχε πλήρη άγνοια.

Δυστυχώς, η άγνοια της ελληνικής αντιπροσωπείας, δεν περιοριζόταν εκεί. Η επαναστατική κυβέρνηση, έχοντας και το άγχος της διεθνούς αναγνώρισης, θεώρησε θετική την πρόσκληση στα Μουδανιά. Είχε δε την εντύπωση, ότι εκεί θα συζητούνταν απλά οι όροι της ανακωχής των εχθροπραξιών.

Ο Υποστράτηγος Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν, είχε λάβει έγγραφο διορισμού του, στο οποίο αναφερόταν ρητά ότι αποκλειόταν οποιαδήποτε δέσμευση για μη ενίσχυση του στρατού στην Ανατολική Θράκη και ακόμα γραφόταν επί λέξει : «…πλήρης εκκένωσις της Ανατολικής Θράκης μέχρι του ποταμού Έβρου αποκλείεται απολύτως» (Αυτό αναφέρει ο ίδιος ο Μαζαράκης Αινιάν). Στην περιοχή υπήρχαν 45.000 άνδρες περίπου (5 μεραρχίες) και αρκετά ισχυρή δύναμη Πυροβολικού.

Ο Ν. Πλαστήρας, πήγε αυτοπροσώπως στην περιοχή και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι «η Θράκη δια την Ελλάδα θεωρείται η ζωή αυτής» (25/9/1922 με το παλιό ημερολόγιο)(Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος « Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949), τόμος Ι, σελ. 769). Επίσης, ο ηγέτης του κινήματος, δήλωσε τα εξής : « Η Θράκη αποτελεί την ψυχήν της Ελλάδος. Ο δε στρατός ανασυγκροτούμενος θα αποτελέσει το προπύργιον της Θράκης… Θαρρείτε εφ’όσον η επανάστασις αγρυπνεί και το ζήτημά σας διαχειρίζεται ο μέγιστος των πολιτικών (ενν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος). Η επανάστασις… δηλώνει ότι ως πρώτιστον και αντικειμενικόν σκοπό έχει, δι’ αμειλίκτου εφαρμογής των νόμων, να επαναφέρει το κράτος εις την οδόν της τιμής και του καθήκοντος και να διοργανώσει στρατόν αντάξιον των περιστάσεων προς σωτηρίαν της Θράκης… πρέπει να ελπίζουν πάντες ότι δε θα δοκιμάσει δουλείαν η Θράκη, διότι η χριστιανική Ευρώπη(sic) δε θα ανεχθεί τούτο και διότι την διακυβέρνησιν της χώρας ανέλαβον ηθικότερα στοιχεία, τη δε διαχείρισιν του θρακικού ζητήματος ο μεγαλύτερος πολιτικός νους… Η Θράκη δια την Ελλάδα θεωρείται η ζωή αυτής …»
(Εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» 26/9/1922, σελ. 1)

Ο Νικόλαος Πλαστήρας

Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ευνοϊκά για τη χώρα μας… κατά την Τρίτη ημέρα της διάσκεψης, οι Έλληνες αντιπρόσωποι ενημερώθηκαν για το συμφωνημένο κείμενο, με βάση το οποίο οι ελληνικές δυνάμεις πρέπει να εγκαταλείψουν άμεσα την Ανατολική Θράκη. Μόνο οι λεπτομέρειες θα μπορούσαν να συζητηθούν.
Όπως είναι φυσικό, η ελληνική αντιπροσωπεία αντέδρασε έντονα, γεγονός που εξόργισε τον Γάλλο αντιπρόσωπο στα Μουδανιά Charpy. Κάποιοι μάλιστα τον χαρακτήρισαν «άθλιο», για την όλη συμπεριφορά του στα Μουδανιά. Ο Ιταλός αντιπρόσωπος, ήταν πιο μετριοπαθής από τον Γάλλο, αν και συμφωνούσε σε γενικές γραμμές μαζί του. Αντίθετα, η βρετανική πλευρά, φαινόταν φιλικά διακείμενη προς την Ελλάδα.

Η ελληνική αντιπροσωπεία, αρνήθηκε τελικά να υπογράψει και προχώρησε στη σύνταξη ενός κειμένου. Δυστυχώς, την ίδια μέρα ο Ε. Βενιζέλος αποδεχόταν τη γραμμή του Έβρου ως συνοριακή, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στις 25/9/1922 τηλεγράφησε απ’ το Παρίσι «Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα» και «ανάγκη Θράκες να εγκαταλείψωσι την γην, ην από τόσων αιώνων κατοικούσιν, αυτοί και πρόγονοί των» .Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Α. Μαυρίδης « ήταν ακόμη μία από τις εθνικές εκκαθαρίσεις του 20ου αιώνα, παρ’ όλο που το πρωτόκολλο της ανακωχής των Μουδανιών αφορούσε μόνο την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό στρατό και όχι από τον ελληνικό πληθυσμό».

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσπάθησε μάταια να πείσει τους Ευρωπαίους ότι δεν χρειαζόταν η παράδοση της ανατολικής Θράκης στους Τούρκους

Μετά τις εξελίξεις αυτές, δόθηκαν νέες οδηγίες στον Μαζαράκη – Αινιάν. Ωστόσο, αμέσως μετά ακολούθησε νέο τηλεγράφημα από την Αθήνα, με το οποίο ο Έλληνας αξιωματικός, υποχρεωνόταν να δεχθεί σαν σύνορο τη γραμμή της παλιάς Βουλγαροτουρκικής μεθορίου του 1915. Ο Μαζαράκης σχολίασε σκωπτικά τότε ( και αποδείχθηκε αργότερα ότι είχε δίκιο…) πως οι ιθύνοντες του Υπουργείου Εξωτερικών και του Γενικού Επιτελείου, αγνοούσαν ότι η συνθήκη αυτή καθόριζε τη Βουλγαροτουρκική μεθόριο 2 χιλιόμετρα ανατολικά του Έβρου. Με το πρώτο τηλεγράφημα όμως ο Μαζαράκης – Αινιάν λάμβανε τη διαταγή να συναινέσει στην εκκένωση όλης της ανατολικής όχθης του ποταμού και της περιοχής του Κάραγατς.

Ο Πλαστήρας αντιλαμβανόμενος τις δραματικές εξελίξεις , έφυγε αθόρυβα από τα Μουδανιά, προφανώς για να μείνει, κατά το δυνατόν, στο απυρόβλητο. Ο Charpy, ήταν έξαλλος από την άρνηση των Ελλήνων να υπογράψουν όσα είχαν συμφωνηθεί (ερήμην τους…) . Είπε στον Μαζαράκη μάλιστα ότι οι Σύμμαχοι είχαν εμποδίσει τους Τούρκους από το να κυνηγήσουν τους Έλληνες της Θράκης ! Βέβαια το θράσος αυτό πήγαζε και από αχαρακτήριστες δηλώσεις, όπως αυτή του Κονδύλη, ότι « αν οι Τούρκοι έφταναν στη Θράκη, μόνο ο Κορινθιακός Κόλπος θα σταματούσε τους Έλληνες από τη φυγή» (Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος, «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού(1833-1949)», Τόμος Ι)

Για τη διάσκεψη των Μουδανιών, είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ Έλληνες και Τούρκοι δε βρέθηκαν να συζητούν στο ίδιο τραπέζι. Καλούνταν εκ περιτροπής στις συνεδριάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες έγιναν στο Βρετανικό πολεμικό σκάφος «Iron Duke». Η ελληνική αντιπροσωπεία δεν κατέβηκε ποτέ στην ξηρά!

Τελικά, στις 28 Σεπτεμβρίου 1922 ( 11 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) , υπογράφηκε η σύμβαση από τους Συμμάχους και τους Τούρκους, όχι όμως και από την ελληνική πλευρά, που είχε σαφείς εντολές να δεχθεί μόνο την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από την Ανατολική Θράκη. Οι υπάλληλοι της ελληνικής διοίκησης και οι άντρες της Χωροφυλακής, θα παρέμεναν εκεί. Τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας, πήγαν στη Ραιδεστό και από εκεί με το πλοίο «Ασπίς» έφτασαν στο Φάληρο.

Η ελληνική κυβέρνηση (του Σ. Κροκιδά θυμίζουμε), εξέφρασε την ευαρέσκεια της προς τον Μαζαράκη και τα υπόλοιπα μέλη της αντιπροσωπείας μας στα Μουδανιά. Λίγο αργότερα, έγινε σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου και της «Επαναστατικής Επιτροπής». Σ’ αυτήν αποφασίστηκε να γίνουν αποδεκτά τα τετελεσμένα των Μουδανιών και εξουσιοδοτήθηκε ο Έλληνας αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη να υπογράψει το Πρωτόκολλο της εκκένωσης της Ανατολικής Θράκης. Έκπληκτος ο Ισμέτ πασάς ( Ινονού) , είπε στον Κεμάλ : «Οι Γιουνάν (Έλληνες) μας χαρίζουν την Ανατολική Θράκη !»
Το ίδιο είπε και 50 χρόνια αργότερα στον Σ. Μαρκεζίνη: « Η Θράκη μας παραδόθηκε χωρίς να ριφθεί ούτε ένας πυροβολισμός» …

Πρόκειται για μια από τις σκοτεινότερες στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τι ήταν αυτό που έκανε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αλλάξει γνώμη σε 3 μέρες; Γιατί αποφασίστηκε, παρά τα όσα διακήρυττε ο Πλαστήρας, η εγκατάλειψη της Ανατολικής Θράκης; Σε ποιο σοβαρό κράτος, θα υπήρχε (ανεπίτρεπτη) άγνοια για το πού ήταν η μεθόριος δύο γειτονικών κρατών πριν 7 χρόνια;
Αξιοπρεπέστερη και εθνικά ορθή φαίνεται ότι ήταν η στάση της ελληνικής αντιπροσωπείας στα Μουδανιά, κάτι που αναγνώρισαν ο Γάλλος Charpy, υποβολέας (τουλάχιστον) των Τούρκων μαζί με τον Franklin –Bouillon, ο Ιταλός Mombelli και ο Βρετανός Harrington, που ηγούνταν των αντιπροσωπειών των «Συμμάχων».

«Η ελληνική αντιπροσωπεία διαπιστώνει ότι ουδεμία των υποδείξεων τας οποίας διετύπωσεν εις τα προηγουμένας δηλώσεις της, ελήφθει υπ’ όψιν κατά την σύνταξιν του οριστικού της στρατιωτικής συμφωνίας. Κυρίως επί του θέματος της γραμμής αποχωρήσεως των ελληνικών στρατευμάτων, των οποίων ήδη εδήλωσεν ότι δε δύναται να δεχθεί, δεν έλαβε ικανοποίησιν…»
Με την Ανακωχή των Μουδανιών (Armistice of Mudanya) παραχωρήθηκε στην Τουρκία και το λεγόμενο Τρίγωνο του Κάραγατς, έκτασις με αριθμό 24.500 τ.χλμ., με μεγάλη οικονομική και στρατιωτική σημασία.(Δείτε σχετικά στο άρθρο μας για τη συνεργασία Λένιν-Κεμάλ, στο άρθρο μας στο protothema.gr 9/4/2017.

Επίλογος
Στις 30/9/1922, ο στρατηγός Κ. Νίδερ, εξέδωσε διαταγή για την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού δυτικά του Έβρου. Η αποχώρηση άρχισε στις 2/10/1922 και ολοκληρώθηκε στις 18/10/1922.
Από τις 5/10/1922 ως τις 18/10/1922, περισσότεροι από 250.000 Έλληνες (αλλού αναφέρεται ότι ήταν 400.000, εγκατέλειψαν την, ελληνική, Ανατολική Θράκη σε κλίμα απελπισίας και πανικού. Ανάμεσά τους και Μικρασιάτες, που είχαν εγκατασταθεί προσωρινά εκεί. Οι ελληνικές πολιτικές αρχές, αναχώρησαν ως το τέλος Οκτωβρίου 1922. Τελευταίοι έφυγαν οι κάτοικοι της Χερσονήσου της Καλλίπολης . Και, όπως είπε ο Ισμέτ Ινονού, όλα αυτά, χωρίς να ριχτεί ούτε μία ντουφεκιά…

Η Ανατολική Θράκη
Στις αρχές του 20ου αιώνα, κατοικούσαν στην περιοχή 360.000 Έλληνες, ενώ στην Κωνσταντινούπολη κατοικούσαν άλλοι 300.000 Έλληνες (Ρωμιοί). Ο υπόλοιπος πληθυσμός της Ανατολικής Θράκης, που αποτελούσε σχεδόν το μισό του συνολικού πληθυσμού της, ήταν Τούρκοι, Αλβανοί μουσουλμάνοι, Βούλγαροι , Αρμένιοι , Τσιγγάνοι, Εβραίοι και χριστιανοί Τούρκοι ( Γκαγκαούζοι).

Κυριότερα κέντρα του Ελληνικού της Ανατολικής Θράκης, ήταν η Αδριανούπολη, οι Σαράντα Εκκλησιές , η Ραιδεστός , τα 28 χωριά των Γανοχώρων, πάνω και γύρω από το μοναστικό κέντρο του Ιερού Όρους (Όρος Γάνος), η Μακρά Γέφυρα, η Βιζύη, η Χώρα, οι Επιβάτες, το Εξάστερο και η Σηλύβρια που αποτελούσε οχυρό έρεισμα του αμυντικού συστήματος της Κωνσταντινούπολης. Αμιγώς ελληνικοί πληθυσμοί και μάλιστα ακμάζοντες, υπήρχαν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, στην ακτή της Προποντίδας, στην ανατολική ακτή του Εύξεινου Πόντου, στο Ιερό Όρος και στην περιοχή των βουνών της Στράντζας. Ελληνικοί ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία κι οι πληθυσμοί στον Κόλπο του Σάρου στις ακτές του Αιγαίου και μέχρι τις εκβολές του Έβρου, όπου βρισκόταν η γνωστή κι από την αρχαιότητα, πόλη Αίνος.

Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και με τις διώξεις των Νεοτούρκων (1914-1918), πολλές χιλιάδες Θρακιώτες εντοπίστηκαν ή υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα (κυρίως στη Μακεδονία) ή το εξωτερικό . Μετά τη Συνθήκη των Σεβρών και τον ερχομό του ελληνικού στρατού στην Ανατολική Θράκη, τον Ιούλιο του 1920, πολλοί επέστρεψαν στις εστίες τους, τις οποίες όμως εγκατέλειψαν για πάντα μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την Ανακωχή των Μουδανιών το φθινόπωρο του 1922…

(Τα περισσότερα στοιχεία που αναφέραμε μέχρι εδώ, προέρχονται από το βιβλίο του Δημήτρη Α. Μαυρίδη, «Από την Ιστορία της Θράκης 1875-1925», έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθωρίου, Ξάνθη 2006.)
Από τη μικρασιατική καταστροφή στην Ανακωχή των Μουδανιών


Πηγές:
Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, « Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού(1833-1949), τόμος Ι».
Ευχαριστούμε θερμότατα τον Δρα. Ι. Παπαφλωράτο που με μεγάλη ευγένεια και προθυμία μας έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από το έργο του.
Δημήτρης Α. Μαυρίδης, «Από την Ιστορία της Θράκης (1875-1925)», έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθωρίου, Ξάνθη 2006.
Γρηγόριος Δαφνής , «Η Ελλάς Μεταξύ δύο Πολέμων,1923-1940», εκδόσεις Κάκτος 1997.

https://www.protothema.gr

Ο ειδικός σε θέματα χρυσού Μπιλ Χόλτερ προειδοποιεί για επικείμενη κατάρρευση του δολαρίου και οικονομικό χάος

 

• Νόμισμα Fiat και Χρέος: Ο Μπιλ Χόλτερ προειδοποιεί ότι το δολάριο ΗΠΑ, ένα νόμισμα fiat αποκομμένο από τα ενσώματα περιουσιακά στοιχεία, είναι χτισμένο σε μια ασταθή βάση μη βιώσιμου εθνικού χρέους, που παρομοιάζεται με κινούμενη άμμο.
• Πιστωτική Κρίση και Χάος: Ο Χόλτερ προβλέπει μια επικείμενη πιστωτική κρίση που θα οδηγήσει σε κοινωνικό χάος, με πιθανές βλάβες στις υποδομές και έλλειψη βασικών αγαθών στις μεγάλες πόλεις.
• Κρίση στην αγορά ασημιού: Η αγορά ασημιού βρίσκεται στα πρόθυρα της αποτυχίας λόγω διαρθρωτικού ελλείμματος, με τη ζήτηση να ξεπερνά κατά πολύ την προσφορά, θέτοντας τις βάσεις για οικονομική κατάρρευση και αύξηση της αξίας των φυσικών μετάλλων.
• Διαφοροποίηση και Ετοιμότητα: Ο Holter συμβουλεύει τα άτομα να διαφοροποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε φυσικό χρυσό και ασήμι και να προετοιμαστούν για ένα μέλλον όπου το δολάριο είναι άχρηστο, συμπεριλαμβανομένων εναλλακτικών πηγών ενέργειας και μέτρων αυτοάμυνας.
• Κρυπτονομίσματα και Έλεγχος: Ο Χόλτερ εκφράζει ανησυχίες σχετικά με τα σταθερά κρυπτονομίσματα και τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών, προειδοποιώντας για πιθανή απώλεια προσωπικής ελευθερίας και παρακολούθησης χρηματοοικονομικών συναλλαγών.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Μπιλ Χόλτερ, γνωστός ως «Κύριος Γκολντ», συζήτησε μαζί με τον Μάικ Άνταμς την επισφαλή κατάσταση του αμερικανικού δολαρίου και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Χόλτερ, ένας διάσημος οικονομικός εμπειρογνώμονας, περιέγραψε μια ζοφερή εικόνα της βάσης του δολαρίου, την οποία παρομοίασε με κινούμενη άμμο, λόγω της φύσης του ως fiat και του μη βιώσιμου επιπέδου εθνικού χρέους.

Το Ίδρυμα Κινούμενης Άμμου του Δολαρίου

Ο Χόλτερ τόνισε ότι η ιδιότητα του δολαρίου ΗΠΑ ως νομίσματος fiat, αποκομμένο από οποιοδήποτε απτό περιουσιακό στοιχείο όπως ο χρυσός, έχει δημιουργήσει ένα θεμέλιο κινούμενης άμμου για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. «Το χρέος δεν μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί με τους τρέχοντες όρους, αυτό είναι το συμπέρασμα», δήλωσε. Υποστήριξε ότι το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και τα ομόλογά του, οι ακρογωνιαίοι λίθοι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι χτισμένα πάνω σε αυτό το ασταθές θεμέλιο.

Πιστωτική Κρίση και Κοινωνικό Χάος

Ο Χόλτερ προέβλεψε μια επικείμενη πιστωτική κρίση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακραίο κοινωνικό χάος. Προειδοποίησε ότι η κατάρρευση του δολαρίου και η επακόλουθη πιστωτική κρίση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα σενάριο τύπου Mad Max στις μεγάλες πόλεις. «Εάν το δολάριο καταρρεύσει, οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα να στηριχτούν», είπε. «Μιλάμε για πόλεις όπου οι υποδομές αποτυγχάνουν, οι δυνάμεις επιβολής του νόμου αποσύρονται και βασικές ανάγκες όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα σπανίζουν».

Αγορά Ασημιού στο Χείλος της Πτώσης

Ο Χόλτερ έκρουσε επίσης τον κώδωνα του κινδύνου για την αγορά ασημιού, την οποία περιέγραψε ως στα πρόθυρα μιας καταστροφικής αποτυχίας λόγω διαρθρωτικού ελλείμματος. «Ο κόσμος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε διαρθρωτικό έλλειμμα ασημιού, με τη ζήτηση να υπερβαίνει κατά πολύ την προσφορά», εξήγησε. Επεσήμανε ότι η αδυναμία παράδοσης φυσικού ασημιού θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, προκαλώντας κατάρρευση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και αύξηση της αξίας των φυσικών μετάλλων.

Προετοιμασία και Διαφοροποίηση

Για να προετοιμαστεί για ένα μέλλον όπου το δολάριο θα χάνει την αξία του, ο Χόλτερ συμβούλεψε τα άτομα να διαφοροποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε φυσικά μέταλλα όπως ο χρυσός και το ασήμι. «Μπορεί να μην είστε σε θέση να ελέγξετε το πεπρωμένο σας, αλλά μπορείτε να το κατευθύνετε», είπε. Τόνισε τη σημασία της ύπαρξης μιας ευρείας άποψης για την επιβίωση, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, μιας κοινότητας και μέτρων αυτοάμυνας.

Ανατίμηση χρυσού και δημόσιο χρέος

Όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα επανεκτίμησης του χρυσού για την αποπληρωμή του χρέους, ο Χόλτερ ήταν σκεπτικός. «Ίσως να επρόκειτο ήδη για ληστεία χρυσού», σημείωσε, επισημαίνοντας την έλλειψη ελέγχου των αποθεμάτων χρυσού των ΗΠΑ από το 1956. Υποστήριξε ότι μια τέτοια επανεκτίμηση θα μπορούσε να καταστήσει χώρες όπως η Κίνα, οι οποίες κατέχουν σημαντικά αποθέματα χρυσού, απίστευτα πλούσιες και ισχυρές.

Ο Ρόλος των Κρυπτονομισμάτων

Ο Χόλτερ εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τον ρόλο των κρυπτονομισμάτων, ιδίως των σταθερών κρυπτονομισμάτων που υποστηρίζονται από χρέος του Δημοσίου. «Δεν είναι σταθερά. Είναι απλώς σύμβολα χρέους», είπε. Προειδοποίησε ότι τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των χρηματοοικονομικών συναλλαγών, οδηγώντας σε απώλεια της προσωπικής ελευθερίας.

Προετοιμασία για το αναπόφευκτο

Το μήνυμα του Χόλτερ ήταν σαφές: το τρέχον χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο και τα άτομα πρέπει να προετοιμαστούν για ένα μέλλον όπου το δολάριο δεν θα αποτελεί πλέον αξιόπιστο μέσο αποθήκευσης αξίας. «Ο μέσος άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι θα είναι μόνος του», κατέληξε. «Προετοιμαστείτε τώρα, γιατί δεν είναι θέμα αν, αλλά πότε».

Για όσους επιθυμούν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, ο ιστότοπος του Holter, Billholter.com , προσφέρει πόρους και υπηρεσίες για την αγορά, πώληση και αποθήκευση πολύτιμων μετάλλων. Τόνισε τη σημασία των φυσικών μετάλλων ως αντιστάθμισμα έναντι της οικονομικής αβεβαιότητας και ως εγγύηση έναντι της πιθανής κατάρρευσης του δολαρίου.

Τελικές Σκέψεις

Οι προειδοποιήσεις του Χόλτερ χρησιμεύουν ως αφύπνιση για τα άτομα, ώστε να λάβουν προληπτικά μέτρα για την προστασία της οικονομικής και σωματικής τους ευημερίας. «Έρχονται δύσκολες στιγμές», είπε. «Λάβετε υπόψη τις προειδοποιήσεις και πάρτε το στα σοβαρά».

Καθώς ολοκληρώθηκε η συνέντευξη, η σοβαρότητα των προβλέψεων του Χόλτερ και ο επείγων χαρακτήρας των συμβουλών του ήταν σαφείς. Τα θεμέλια του αμερικανικού δολαρίου είναι πράγματι κινούμενη άμμος και η ώρα για προετοιμασία είναι τώρα.

Δείτε ολόκληρο το επεισόδιο του "Health Ranger Report" με τον Mike Adams, τον Health Ranger, και τον Bill Holter, καθώς μιλούν για το σενάριο κατάρρευσης του Mad Max, που είναι τώρα πιο κοντά από ποτέ.

Αυτό το βίντεο προέρχεται από το κανάλι Health Ranger Report στο Brighteon.com .

https://www.naturalnews.com/

Κάποτε που ήμασταν …πιο άνθρωποι!

 

Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι.

Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.

Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα.

Κάποτε που στο σχολειό η μηλιά ήτο μηλέα και ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά παρέμενε ζωντανός.

Κάποτε που τα απογεύματα οι αυλές γέμιζαν με σκαμνάκια και γειτόνισσες.

Κάποτε που όλη η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια.

Κάποτε που οι πόρτες μας ήταν ολημερίς ξεκλείδωτες, με το κλειδί επάνω.

Κάποτε που κάθε σπιτικό είχε τον μπαξέ του, τα κηπευτικά του, τα ζωντανά του.

Κάποτε που ο τενεκές του λαδιού βαφόταν με μεράκι για να υποδεχθεί χρυσάνθεμα και γιασεμιά.

Κάποτε που κάθε Κυριακή φοράγαμε τα καλά μας για τον απογευματινό περίπατο και το σινεμαδάκι.

Κάποτε που περνούσαμε αξέχαστες στιγμές σε λιτά ταβερνάκια, με το τζουκ-μποξ συντροφιά.

Κάποτε που στις υπόγειες ντισκοτέκ καρδιοχτυπούσαμε μ΄ένα καμπάρι στο χέρι.

Κάποτε που οι νοικοκυρές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πηγαινοέρχονταν καμαρωτές στο φούρνο με τις λαμαρίνες γεμάτες κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Κάποτε που τις Απόκριες ντυνόμασταν με ό,τι βρίσκαμε στο μπαούλο.

Κάποτε που τα παιδιά που έψελναν τα κάλαντα, πρόσφερναν χαρά στο σπιτικό.

Κάποτε που το μαγκάλι ζέσταινε όλο το σπίτι και έψηνε τα κάστανα.

Κάποτε που ο μπακάλης πουλούσε βερεσέ και ο γαλατάς μάς ξυπνούσε.

Κάποτε που τα κοκόρια λαλούσαν και μας καλημέριζαν.

Κάποτε που ο καθένας έδινε στον φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα ρούχο, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.

Κάποτε που μας ένοιαζε για τον διπλανό μας.

Κάποτε που στα σπίτια ζούσαν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.

Κάποτε που μας έλεγαν παραμύθια του Αισώπου σε συνέχειες.

Κάποτε που διαβάζαμε για κάποιους «Άθλιους» κάποιου Ουγκώ, για κάποιον καπετάν-Μιχάλη, για κάποιον Γιάννη Αϊ-Γιάννη, για ένα αγόρι που το έλεγαν Μέλιο και αγαπούσε μιαν Αγράμπελη.

Κάποτε που παίζαμε στις αλάνες.

Κάποτε που κάναμε φίλους καρδιακούς.

Κάποτε που κοκκινίζαμε όταν ντρεπόμασταν.

Κάποτε που ξέραμε να λέμε κι ένα «συγγνώμη».

Κάποτε…

Κάποτε…

Κάποτε που ήμασταν …πιο άνθρωποι!

Χρήστος Κωστελίδης

ΜΠΙΣΜΠΙΚΗΣ.Η παρεκτροπή του Εραστή της λαίδης D και Η αποκαθήλωσή του---[Και ενα εξαιρετικό σχόλιο του Π.Σαββίδη]

 Manos Lambrakis

Ο Βασίλης Μπισμπίκης δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός.

Είναι η συμπύκνωση μιας κοινωνικής φαντασίωσης που επένδυσε στην επιτελεστικότητα της ρωγμής, μέχρις ότου αυτή η ρωγμή καταστεί αδιαχειρίστως πραγματική. Αυτό που τώρα εκτυλίσσεται δεν είναι απλώς μια ποινική περιπέτεια: είναι η αποδόμηση ενός λατρευτικού φαινομένου που διατήρησε για πολύ την επίφαση της αυθεντικότητας, προτού διαρραγεί στο ίδιο το σημείο όπου κάθε ρόλος καταρρέει — στο σώμα.

Η αρρενωπότητα που πρόβαλε ο Μπισμπίκης δεν ήταν οργανική, μα μηχανικά επιτελεσμένη. Σχεδιάστηκε για να μοιάζει ανεξέλεγκτη, αλλά ελέγχθηκε επακριβώς όσο διαρκούσε η χρηστικότητά της. Πλαισιωμένος από το ψευδο-αυθεντικό σύμπαν μιας «ανδρικής αμφισβήτησης» της τηλεοπτικής και θεατρικής νόρμας, φλέρταρε όχι με τη στιβαρότητα αλλά με την παραβατικότητα. Και το έκανε με επιμονή. Δεν προέβαλε απλώς έναν ρόλο του «κακού παιδιού» αλλά τον έζησε. Έπινε, κάπνιζε, βωμολοχούσε, εκθέτοντας δημόσια την ίδια την κατασκευασμένη δυσφορία του — έναν ιδιότυπο ναρκισσισμό παραβατικότητας, όπου το «ανδρικό όριο» δεν είναι πια όριο αλλά αισθητικό συμβάν.

Τα τελευταία χρόνια, αυτό το όριο ξεπεράστηκε επανειλημμένα — όχι κρυφά, αλλά με θράσος. Όχι ως ατύχημα, αλλά ως μέρος του ρεπερτορίου. Η δημόσια εικόνα του Μπισμπίκη άρχισε να μετατρέπεται σε κανονιστική παρέκκλιση: να είναι κανείς επιθετικός, σπασμωδικός, ασυγκράτητος, ανεύθυνος — να εγκαταλείπει συμβάσεις και ίσως και… τόπους συμβάντων. Ο ηθοποιός δεν έκρυψε ποτέ την επιθυμία του να ζει στα άκρα. Απλώς κάποτε η κοινωνία πίστεψε ότι αυτό συνιστά ριζοσπαστική ειλικρίνεια. Τώρα ανακαλύπτει ότι πρόκειται για ανορθολογική αυθαιρεσία. Και η εικόνα του με χειροπέδες δεν είναι απλώς στιγμιότυπο ενός τυχαίου λάθους, είναι το απαύγασμα μιας μακράς πορείας επιθετικής αυτοκατανάλωσης.

Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει το περιβάλλον του. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τον αποθέωναν ως λαϊκό ίνδαλμα, που ενέκριναν τον «ενσαρκωμένο τραμπουκισμό» ως «αλήθεια», είναι τώρα αυτοί που επιμελούνται τη δημόσια διαπόμπευσή του — με μια σχεδόν τελετουργική κακεντρέχεια. Οι χειροπέδες παύουν να είναι ποινικό εργαλείο και καθίστανται εικονική νέμεσις — φιλτραρισμένες, διοχετευμένες, κυκλούμενες εικόνες που κλείνουν τον κύκλο του «επικίνδυνου αρσενικού». Η αρχική λατρεία βασιζόταν στη σκηνογραφημένη ρήξη. Η αποπομπή του βασίζεται τώρα στην ανεξέλεγκτη επαλήθευσή της. Το θέαμα δεν αντέχει το αληθινό ρήγμα — το επινοεί, αλλά δεν το συγχωρεί όταν αυτό εκδηλωθεί εκτός ρόλου.

Η ίδια η κοινωνία που τον κατασκεύασε, είναι εκείνη που τώρα τον λιθοβολεί. Διότι δεν μισεί την υπέρβαση — τη φοβάται όταν παύει να είναι αποδομήσιμη. Όταν η παραβατικότητα μετατραπεί από αξεσουάρ του μύθου σε πραγματικό συμβάν, τότε το πρόσωπο οφείλει να εξαφανιστεί. Το σώμα του Μπισμπίκη γίνεται φορέας του υπερβολικού ρόλου, και η κοινωνία δεν συγχωρεί τον υπερβάλλοντα ρόλο: τον εξευτελίζει. Το ίδιο το κοινό που αποθέωσε τον «αντί-ήρωα» της μητροπολιτικής μπαχαλοσύνης, δεν ζητά πλέον εξηγήσεις αλλά ζητά αποκεφαλισμούς.

Στο σύστημα της υπερδιαφάνειας, δεν τιμωρείται το λάθος, αλλά η απειλή που φέρει μια μη-αντιστρέψιμη εικόνα. Ο Μπισμπίκης, ως αμφιλεγόμενο είδωλο, υπήρξε αποδοχή ακριβώς επειδή δεν ξεπερνούσε ποτέ τη μυθολογική του «σκηνοθεσία». Από τη στιγμή που την υπερέβη —από τη στιγμή που η παραβατικότητα έγινε κυριολεκτική, που το ατύχημα δεν είχε πια αφήγημα— τότε καταλύθηκε και η δυνατότητα αναπαράστασης. Η κοινωνία δεν μισεί τον εγκληματία βρε, μισεί τον ρόλο που δεν ξαναπαίζεται.

Η αρρενωπότητα, όπως έχει διαμορφωθεί στο ψηφιακό πολιτισμικό πλαίσιο, δεν είναι ανδρεία. Είναι ένα διαχειρίσιμο φαντασιακό παραπάτημα. Όταν το φαντασιακό γίνεται απειλή, τότε πρέπει να καταστραφεί — και να καταστραφεί δημοσίως. Και εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης υποκρισία του συστήματος: απαιτεί ρήξη, αλλά μόνο ως θεατρική πρόζα και απαιτεί υπέρβαση, αλλά μόνο ως προσωρινή παρεκτροπή. Ο «κακός άντρας» πρέπει να έχει όρια. Αν τα ξεπεράσει, δεν είναι πια ρόλος, μα πρόβλημα. Και τα προβλήματα στην κουλτούρα της προβολής δεν λύνονται.

Ως γνωστόν, εξαφανίζονται.

Ποιοι όμως φτιάχνουν αυτά τα πρότυπα; Ποιοι τα εξωθούν; Ποιοι τα θυσιάζουν; Ποιοι τα απολαμβάνουν;

Δεν είναι ο Μπισμπίκης απλώς ένας παραστρατημένος ηθοποιός. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να φαντασιώνεται την ελευθερία μέσω της εκτροπής, και να βιώνει την κάθαρση μέσω του δημόσιου εξευτελισμού.

Όμως όποια κοινωνία μετατρέπει τους παραβάτες σε θεάματα, γρήγορα μετατρέπει και τον εαυτό της σε καταναλωτή αποδιοπομπαίων. Και κάποια μέρα, όταν δεν θα υπάρχουν πια ούτε «ανδρικά πρότυπα» να καταρρεύσουν ούτε παραβατικά είδωλα να διαπομπευτούν, ίσως κοιτάξουμε τον καθρέφτη — και δούμε, για πρώτη φορά, ποιοι είμαστε χωρίς αυτούς.

Ε;

**********

Pantelis Savvidis

Εδώ θα σχολιάσουμε μια παράγραφο του αρθρου του κ. Μάνου Λαμπράκη,που μας προβληματίζει, διαρκώς, και εμάς. Είναι το ένα απο τα δύο θέματα που μας απασχολούν στο γιατί. Το άλλο είναι γιατί εξελίχθηκε, όπως την βιώνουμε σήμερα, η Επανάσταση του 1821.

Αλλά ας μείνουμε στο θέμα.

Γράφει ο κ. Λαμπράκης:

"Δεν είναι ο Μπισμπίκης απλώς ένας παραστρατημένος ηθοποιός. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να φαντασιώνεται την ελευθερία μέσω της εκτροπής, και να βιώνει την κάθαρση μέσω του δημόσιου εξευτελισμού".

Ο πρωταγωνιστής του δράματος δεν μας απασχολεί. Μας απασχολεί η συμπεριφορά της κοινωνίας και, κυρίως, εκείνο το "καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να φαντασιώνεται την ελευθερία μέσω της εκτροπής".

Γιατί συμπεριφέρεται έτσι η ελληνική κοινωνία;

Μια εξήγηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι οι ρίζες της συμπεριφοράς. Μια κρυφή, για να μην τιμωρηθεί, διάθεση αντίστασης στην οθωμανική σκλαβιά και η αποθέωση του Κλέφτη και του Αρματολού που διερρήγνυε τα δεσμά του φόβου και της σιωπής.

Έτσω και αν η συμπεριφορά του έβλαπτε, πολλές φορές, και τους ίδιους τους σκλαβωμένους.

Αυτήν την γενετική καταγραφή θα την διαχειριζόταν το νεοελληνικό κράτος του 1830. Την διαχειρίστηκε;

Όχι προς όφελος της κοινωνίας αλλά της εξουσίας.

Νομοθετούσε ένα ελεγχόμενο σώμα και πολλές φορές οι νόμοι έρχονταν σε αντίθεση και με την λαϊκή αίσθηση και με τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτή η νομοθετική νοοτροπία διέτρεξε τον βίο του κράτους ως σήμερα. Και σήμερα είναι κυρίαρχη.

Σήμερα, λοιπόν, κομμματικοί λόχοι στη βουλή, τυπικά νομιμοποιημένοι αλλά ουσιαστικά μετέωροι, αποφασίζουν νόμους σε βάρος της κοινωνίας στο όνομα του "αυτοί γνωρίζουν και η κοινωνία πρέπει να αποδεχθεί".

Η φιλοσοφική αναφορά αυτής της άποψης ανάγεται στον Σωκράτη. Λησμονούν, όμως, πως ο Σωκράτης ζητούσε την αποδοχή ενός νομικού πλαισίου που αποφάσιζε ο Δήμος με τις ανοικτές διαδικασίες της αθηναϊκής-τότε- δημοκρατίας.

Σήμερα, οι νόμοι που πνίγουν τον λαό και θεωρούνται άδικοι είναι πολλοί. Και ψηφίζονται απο αντπροσώπους που είναι υποτελείς στον αρχηγό, όχι στους ψηφοφόρους.

Μια τέτοια συνταγματική διάταξη είναι το άρθρο 86 για τα πολιτικά πρόσωπα που η ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι έθεσε στον υπουργό δικαιοσύνης. Και πήρε την απάντηση ότι θα αναθεωρηθεί.

Το άρθρο, λοιπόν, αυτό θεωρείται απο την ευρωπαία εισαγγελέα ότι εμποδίζει την δικαστική διερεύνηση κατηγορούμενων πολιτικών προσώπων (άρα όχι, μόνο, αχρείαστο αλλά και επικίνδυνο) και η κυβερνητική δήλωση ότι θα αλλάξει δείχνει ότι και η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν έπρεπε να υπάρχει.

Η ψήφισή του, επομένως, ήταν καταχρηστική. Έπρεπε να υποταχθεί η κοινωνία σε αυτό;

Μια κοινωνική αντίδραση κατά του άρθρου θα έπαιρνε την απάντηση ότι νόμοι και σύνταγμα πρέπει να τηρούνται και αν η κοινωνία δεν τα αποδέχεται ας ψηφίσει στις επόμενες εκλογές πολιτικούς φορείς που θα τα αλλάξουν.

Πέραν του γεγονότος ότι το σύστημα φρόντισε να μην υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί φορείς, το ερώτημα είναι τι γίνεται όχι με το άρθρο 86 αλλά με νόμους που επηρεάζουν την καθημερινή επιβίωση των πολιτών; Που πολλές φορές τους οδηγούν σε τραγικά αδιέξοδα;

Πρέπει να τηρούνται είναι το αφήγημα διότι, αν δεν τηρούνται θα περάσουμε σε ένα καθεστώς αναρχίας.

Σε αυτό δεν μπορεί να αντιτάξει και πολλά η κριτική στάση. Αν οι νόμοι και το σύνταγμα δεν τηρούνται τότε η κοινωνία θα οδηγηθεί σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. Με το περιεχόμενό τους τι γίνεται;

Την κοινωνική εντροπία, όμως, την επηρεάζει καθοριστικά και η μη επίλυση αυτού του προβλήματος: της αναντιστοιχίας, δηλαδή, νόμου και κοινωνικών αναγκών.

Και εδω είναι που ο άνθρωπος ενσωματώνει αναγκαστικά την καταπίεση, διότι δεν μπορεί να αντιδράσει και να πετύχει κάτι καλύτερο. Ενσωματώνει μια οδυνηρή αντίφαση.

Εσωτερικοποιεί, την καταπίεση, δηλαδή, του νόμου και, κυρίως, αυτών που τους ψηφίζουν. Που είναι όλο το πολιτικό σύστημα. Και αν κάποιος αποκλίνει και προτείνει αλλαγές, η άποψή του δεν θα γίνει γνωστή στους ψηφοφόρους. Θα φροντίσουν τα Μέσα Ενημέρωσης να θαφτεί.

Αυτήν την εσωτερική καταπίεση εκδηλώνει ασυνείδητα ο πολίτης με τον εκθειασμό του παραβάτη. Ή την αναζήτηση ενός προτύπου που κινείται στα όρια του νόμου και των κρατικών κανόνων.

Λύση στο πρόβλημα δεν θα υπάρξει. Διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται. Το πολιτικό καθεστώς έχει πάψει προ πολλού να είναι δημοκρατικό. Δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό, διότι οι εντολοδόχοι ακούν τον αρχηγό και όχι τους εντολείς τους. Και ο αρχηγός ακούει ένα σύστημα διαπλοκής που για το μόνο που ενδιφέρεται είναι η κατοχή και η νομή της εξουσίας.

ΥΓ: για την Επανάσταση θα γράψω άλλη φορά ευκαιρίας δοθείσης.

---το σχόλιο προσπαθεί να δείξει ότι η κοινωνία ασχολείται υποσυνείδητα με το πρόσωπο της επικαιρότητας. Ωθείται απο μια έξη που δημιουργήθηκε ιστορικά και αναπαράγεται απο την διαχρονική κρατική συμπεριφορά

https://enaasteri.blogspot.com/