ΑΟΖ: Αυτός είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας

 

Έπρεπε να βρισκόσασταν στην Νέα Υόρκη την Παρασκευή 30 Απριλίου του 1982 για την ψηφοφορία στον ΟΗΕ, που δημιούργησε το Σύνταγμα των Θαλασσών και των Ωκεανών. Εκεί θα βλέπατε πως αντέδρασε η αντιπροσωπεία της Τουρκίας, όταν συνειδητοποίησε πόσο μικρή θάλασσα θα διέθεταν οι ακτές της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ενθυμούμαι ότι, επιστρέφοντας στην Ουάσιγκτον, είδα για πρώτη φορά τον επόμενο χάρτη της ΑΟΖ της Τουρκίας στο Γραφείο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του State Department.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ




Αυτός ο χάρτης είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας και γι’ αυτό, επί τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται, ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών, που θεσμοθέτησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982 με την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Οι τουρκικές διεκδικήσεις συνδέονται με οικονομικά συμφέροντα που σχετίζονται με τα θέματα της αλιείας και των υδρογονανθράκων. Η Τουρκία, μονότονα αρνείται την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, επικαλούμενη δύο επιχειρήματα. Κατά πρώτον τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, αλλά μόνο οι ηπειρωτικές ακτές και κατά δεύτερον ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, τότε πρέπει να ισχύει η αρχή των «ειδικών περιστάσεων» και επομένως η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα ανατολικά των ελληνικών νησιών.

Εκείνο που προκαλεί εντύπωση και κατάπληξη είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα, μέχρι σήμερα, υποστηρίζει ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, αλλά ξεχνά ότι η Τουρκία καταψήφισε το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω ΑΟΖ! Όλος ο πλανήτης ασχολείται με την ΑΟΖ εκτός από εμάς. Ήδη 138 κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ.

Η UNCLOS αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Η ξεκάθαρη παράκαμψη της Τουρκίας από το “ενεργειακό τρίγωνο” Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με την συμπαράσταση της Αιγύπτου, έχει θορυβήσει τους Τούρκους. Έτσι η αντίδρασή τους είναι η άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα», η μεγαλύτερη άσκηση σε θάλασσα, αέρα και ξηρά στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η Τουρκία βλέπει ότι την πνίγουν οι υδρογονάνθρακες της περιοχής και αντιλαμβανόμενη ότι χάνει το παιχνίδι γίνεται πιο προκλητική χρησιμοποιώντας την στρατιωτική δύναμη ,ώστε να διεκδικήσει θαλάσσιες περιοχές και ενεργειακά κοιτάσματα. Ο κύριος στόχος της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα» δεν είναι τίποτε άλλο από το να μπει η Άγκυρα σφήνα και να απαιτήσει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Τώρα το παιχνίδι θα γίνει ακόμα πιο κρισιμότερο και πιο επικίνδυνο διότι αναβαθμίζεται η γεωπολιτική αξία της Κύπρου μετά την ανακάλυψη ενός μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ. Το κοίτασμα που ανακάλυψε το γεωτρύπανο της κοινοπραξίας ExxonMobil – Qatar Petroleum στον στόχο «Γλαύκος» ανέρχεται σε 5-8 τρις κυβικά πόδια (142-227 δις κυβικά μέτρα) και πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις παγκόσμια τα τελευταία τρία χρόνια.

Από το 2011, η Τουρκία κυκλοφορεί τον παρακάτω χάρτη που δείχνει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια εξόφθαλμη παραβίαση των κανόνων της UNCLOS, αφού δίνει στη Ρόδο, στην Κάρπαθο και το Καστελόριζο μόνο 6 ν.μ. χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Δίνει επίσης ελάχιστη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της Κρήτης και παριστάνει ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, που συνορεύει με την Αιγυπτιακή ΑΟΖ. Υποτίθεται ότι αυτή η οριοθέτηση είναι σύμφωνη με την αρχή της ευθυδικίας, την προσφιλή μέθοδο οριοθέτησης για την Άγκυρα.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ



Πηγή: Bayram Οztürk1 and Sertac Hami Başeren, The exclusive economic zone debates in the Eastern Mediterranean Sea and fisheries , Journal of Black Sea/Mediterranean Environment Vol.14 : 77-83 (2008)

Έτσι φτάσαμε σήμερα στην «Γαλάζια Πατρίδα». Ο Ερντογάν δεν ήταν ευχαριστημένος με τον παραπάνω χάρτη και δημιούργησε ένα ακόμη πιο παράνομο χάρτη, αυτό της «Γαλάζιας Πατρίδας» και άρχισε μια τεράστια αεροναυτική άσκηση σε θαλάσσιο όγκο 462 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος δημοσίευσε στην εφημερίδα Καθημερινή τον χάρτη των νέων τουρκικών διεκδικήσεων που αυτή τη φορά φτάνουν μέχρι και την Γαύδο!

ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ



Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό στην Ελλάδα είναι ότι η Τουρκία, με όλες αυτές τις διεκδικήσεις της, για δεκαετίες τώρα, ετοιμάζεται για την Χάγη. Όπως μου είχε εξηγήσει ο μεγάλος δάσκαλός μου Ντόρης Χαλκιόπουλος, νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι Τούρκοι θέλουν πάντοτε να δείχνουν και να επιμένουν ότι διαθέτουν ένα μεγάλο θαλάσσιο χώρο, διαφορετικά δεν μπορούν να προσφύγουν σε ένα διεθνές δικαστήριο για έναν θαλάσσιο χώρο, που ποτέ δεν ανέφεραν ότι τους ανήκει.

Για αυτό ο στρατηγός Χουλουσί Ακάρ, σημερινός υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, δήλωσε πρόσφατα, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στην Καισάρεια της Τουρκίας:

«Έχουμε λάβει κάθε φροντίδα για την προάσπιση των δικαιωμάτων και του δίκιου μας στην 462 χιλιάδων τ.χλμ. Γαλάζια πατρίδα μας. Λαμβάνονται κάθε είδους μέτρα στο Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο και την Μαύρη Θάλασσα. Δεν θα έχουν καμία τύχη βήματα που δεν συμπεριλαμβάνουν την Τουρκία. Σε αυτά τα μέρη που ανέφερα, δεν θα επιτρέψουμε κανένα τετελεσμένο».

Ο στόχος του Ακάρ δεν είναι τίποτε άλλο από τα πιθανά μεγάλα κοιτάσματα σε όλη την θαλάσσια περιοχή της Κρήτης προσπαθώντας να επιβάλει έναν ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας από τον θαλάσσιο χώρο Καστελόριζου-Κύπρου-Κρήτης.

Επίσης ο Αντιναύαρχος Παναγιώτης Παστουσέας έδωσε μια ακριβή και σωστή ερμηνεία της «Γαλάζιας Πατρίδας σε ένα άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο liberal και σημειώνει:

«Η άσκηση «Γαλάζια πατρίδα» αποτελεί την κλασική περίπτωση χρήσης της «Ναυτικής Ισχύος» στις Διεθνείς Σχέσεις για τον εξαναγκασμό του αντιπάλου. Η «Ναυτική Ισχύς», ο στόλος δηλαδή που θα κινηθεί από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Α. Μεσόγειο είναι η επίδειξη των δυνάμεων με την οποία ένα κράτος αυξάνει το ειδικό του βάρος και την επιρροή του διεθνώς με την δυνατότητα που η ισχύς αυτή του παρέχει για την διαμόρφωση των καταστάσεων προς όφελός του. Ουσιαστικά τα κράτη χρησιμοποιούν την Ναυτική τους Ισχύ ως εργαλείο για να προβάλουν τις διεκδικήσεις τους και να επιβάλουν την ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.»

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, χωρίς να βασίζεται πουθενά, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Εκείνο που είναι πραγματικά τραγικό, είναι το γεγονός ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από όλα αυτά που είχε επισημάνει πριν πολλά χρόνια, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, Νομικός Σύμβουλος του ΥΠΕΞ:

«Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες:
στην ισχύ έναντι της χώρας μας,
στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και
στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου.

Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»

Συμμερίζομαι απόλυτα τις θέσεις του υποστράτηγου ε.α. Κώστα Λουκόπουλου που αναφέρει στο άρθρο του «Το Μεγάλο Στοίχημα με τις ΑΟΖ», ότι χρειαζόμαστε:

* Έντονη και συστηματική διπλωματική προετοιμασία.

* Οικοδόμηση συμμαχιών με βάση κοινά συμφέροντα.

* Ολοκληρωμένη νομική και τεχνική υποστήριξη.

* Δημιουργία αρραγούς εσωτερικού πολιτικού μετώπου.

* Καθορισμό εθνικής ενεργειακής στρατηγικής.

* Επικοινωνιακή σχεδίαση, για τις κυβερνήσεις και οργανισμούς τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.

* Περαιτέρω ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδική σχεδίαση για διασφάλιση των δικαιωμάτων που πηγάζουν από την ΑΟΖ.

Του Θεόδωρου Καρυώτη

https://parapona-rodou.blogspot.com/

Η αγανάκτηση μπορεί να γίνει δύναμη.

 

Η Ελλάδα μας έχει φωνάξει πολλές φορές για βοήθεια. Την έχουν πληγώσει με αποφάσεις που δεν σέβονται τον κόπο των ανθρώπων που κρατούν την χώρα όρθια. Οι αγρότες μας δεν ζητούν τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο. Να μπορούν να ζήσουν από τον ιδρώτα τους. Να μην χρωστάνε για να καλλιεργήσουν. Να μη γονατίζουν μπροστά στις τιμές της ενέργειας και των εφοδίων που έχουν πάρει την ανηφόρα χρόνια τώρα. Κουράστηκαν να τους λένε υποσχέσεις που χάνονται στο πρώτο φως της επόμενης μέρας

Η πενταετία που πέρασε έφερε σκάνδαλα, ολιγωρία, αδικίες. Η ζωή σε όλη τη χώρα έγινε πιο δύσκολη ενώ άλλοι πλούτιζαν στην πλάτη όλων μας. Στην υγεία περιμέναμε μήνες για ένα ραντεβού. Στην παιδεία είδαμε σχολεία να μένουν με ελλείψεις. Στην ασφάλεια οι πολίτες νιώθουν μόνοι τους. Απαιτούμε πραγματικό σεβασμό στα χρήματα μας και διαφάνεια σε κάθε απόφαση που μας αφορά

Οι άνθρωποι της παραγωγής, της υπαίθρου, της καθημερινής μάχης αξίζουν καλύτερη Ελλάδα. Δεν ζητούν χάρες. Είναι περήφανοι. Απαιτούμε να ακουστεί η φωνή τους παντού. Να προστατευτεί η γη τους, η δουλειά τους, τα παιδιά τους. Η χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στο τουρισμό και σε μακέτες. Η Ελλάδα παράγει. Η Ελλάδα δημιουργεί. Η Ελλάδα δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια

Η αγανάκτηση μπορεί να γίνει δύναμη. Η απογοήτευση μπορεί να γίνει αλλαγή. Η σιωπή τελείωσε. Νιώθω μέσα μου πως έφτασε η ώρα να πούμε φτάνει πια. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς φόβο και χωρίς να κοιτάμε το προσωπικό συμφέρον. Έτσι αλλάζουν τα πράγματα, με καρδιά και πείσμα

Μαζί στον αγώνα για ευημερία!!!

Yiannis Panagiotopoulos

Julius Evola εἶπε : «Καμμία ἰδέα δέν εἶναι τόσο παράλογη ὅσο ἡ ἰδέα τῆς προόδου.»

 

«Οὔτε ἡ εὐχαρίστηση οὔτε ὁ πόνος πρέπει νὰ ἀποτελοῦν κίνητρα ὅταν κάποιος πρέπει νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει.» 

 «Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ ἀπὸ τὸ μελάνι τῶν φιλοσόφων καὶ τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν.» 

 «Νὰ εἶσαι ριζοσπαστικός, νὰ ἔχεις ἀρχές, νὰ εἶσαι ἀπόλυτος, νὰ εἶσαι αὐτὸ ποὺ ἡ ἀστικὴ τάξη ἀποκαλεῖ ἐξτρεμιστικό: νὰ δίνεις τὸν ἑαυτό σου χωρὶς νὰ μετρᾶς ἢ νὰ ὑπολογίζεις, μὴν ἀποδέχεσαι αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν «πραγματικότητα τῆς ζωῆς» καὶ νὰ ἐνεργεῖς μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ δὲν θὰ γίνεις δεκτὸς ἀπὸ αὐτὸ τὸ εἶδος «ζωῆς», ποτὲ μὴν ἐγκαταλείπεις τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀγῶνα.» 

 «Οἱ ἀρχές μου εἶναι μόνο ἐκεῖνες πού, πρὶν ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, κάθε εὐγενὴς ἄνθρωπος θεωροῦσε λογικὸ καὶ φυσιολογικό.» 

 «Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶναι ἡ ζωντανὴ ἀντίκρουση τοῦ καρτεσιανοῦ ἀξιώματος «Σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω»: Οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν σκέφτονται, κι ὅμως ὑπάρχουν.» 

 «Τὸ λεγεωνάριο πνεῦμα εἶναι ἡ φωτιὰ κάποιου ποὺ θὰ ἐπιλέξει τὸν πιὸ δύσκολο δρόμο, ποὺ θὰ πολεμήσει μέχρι θανάτου ἀκόμα καὶ ὅταν ὅλα ἔχουν ἤδη χαθεῖ.» 

 «Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν πρέπει μόνο νὰ ἀγωνιστεῖ ἐνάντια στὸν ὑλισμό, ἀλλὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὶς παγίδες καὶ τὰ θέλγητρα τοῦ ψεύτικου ὑπερφυσικοῦ. Ἡ ἄμυνά του θὰ εἶναι σταθερὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ μόνο ἂν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐπιστρέψει στὶς ρίζες, νὰ ἀφομοιώσει τὶς ἀρχαῖες παραδόσεις καὶ στὴ συνέχεια νὰ βασιστεῖ στὴν ἄσκηση γιὰ νὰ ἐκτελέσει τὸ ἔργο τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἐσωτερικῆς του κατάστασης. Διότι μέσῳ αὐτοῦ, αὐτὲς οἱ παραδόσεις θὰ τοῦ ἀποκαλύψουν τὸ βαθύτερο καὶ διαχρονικὰ πραγματικό τους περιεχόμενο καὶ θὰ τοῦ δείξουν, βῆμα πρὸς βῆμα, τὸ μονοπάτι.» 

 «Ἂς τὸ ἐπαναλάβουμε: ἡ ἐσωτερικὴ δράση πρέπει νὰ προηγεῖται κάθε ἄλλης δράσης.» 

 «Ἡ μοναξιὰ δὲν πρέπει νὰ εἶναι βάρος, κάτι ποὺ ὑποφέρεται, ποὺ φέρεται ἀκούσια ἢ στὸ ὁποῖο καταφεύγει κανεὶς λόγῳ τῶν περιστάσεων, ἀλλὰ μᾶλλον, μιὰ φυσική, ἁπλῆ καὶ ἐλεύθερη διάθεση. Σὲ ἕνα κείμενο [Sutta nipāta] διαβάζουμε: «Ἡ μοναξιὰ ὀνομάζεται σοφία, αὐτὸς ποὺ εἶναι μόνος θὰ διαπιστώσει ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος» 

 «Ἡ βασιλεία ἦταν ἡ ὑπέρτατη μορφὴ διακυβέρνησης καὶ πιστευόταν ὅτι βρισκόταν στὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων. Δὲν χρειαζόταν σωματικὴ δύναμη γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ, καὶ ὅταν χρειαζόταν, ἦταν μόνο σποραδικά. Ἐπιβαλλόταν κυρίως καὶ ἀκαταμάχητα μέσῳ τοῦ πνεύματος.» 

 «Ἂς ἀφήσουμε τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους στὶς «ἀλήθειές» τους καὶ ἂς μᾶς ἀπασχολεῖ μόνο ἕνα πρᾶγμα: νὰ συνεχίσουμε νὰ στεκόμαστε ἀνάμεσα σὲ ἕναν κόσμο ἐρειπίων.» 

 «Ὅταν τὸ ὑπερβιολογικὸ στοιχεῖο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀληθινῆς ἀρρενωπότητας χάνεται, οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ αὐτοαποκαλοῦνται ἄνδρες, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἁπλῶς εὐνοῦχοι καὶ ἡ πατρότητά τους ἁπλῶς ἀντανακλᾶ τὴν ποιότητα τῶν ζώων πού, τυφλωμένα ἀπὸ τὸ ἔνστικτο, ἀναπαράγουν τυχαῖα ἄλλα ζῶα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρά τους εἶναι ἁπλῶς ἀπομεινάρια ὕπαρξης.» 

 «Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἕνα ἰδανικό, ἀλλὰ στὴν προοπτικὴ ποὺ ὑποδεικνύει αὐτὴ ἡ φόρμουλα τοῦ Γκαῖτε: «Ὁτιδήποτε ἀπελευθερώνει τὸ πνεῦμα μας χωρὶς νὰ μᾶς ἀνυψώνει σὲ μιὰ μεγαλύτερη κυριαρχία τοῦ ἑαυτοῦ μας, μᾶς διαφθείρει».

ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΘΑΝΑΤΟΝ,ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

«Σταλμένος από τον Θεό» – O Putin «κλειδώνει» τον Καύκασο και τσακίζει τα νεο-οθωμανικά σχέδια του Erdogan

 Ο χαρακτηρισμός «σταλμένος από τον Θεό» που αποδόθηκε στον Vladimir Putin από ηγέτες της Κεντρικής Ασίας δεν ήταν απλώς μια φιλοφρόνηση∙ ήταν προάγγελος των γεωπολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν.

Με κινήσεις–αστραπή, η Μόσχα επιχειρεί να «κλειδώσει» τον Καύκασο, ενεργοποιώντας νέες συμμαχίες και στρατιωτικά προγράμματα που αλλάζουν τους συσχετισμούς ισχύος στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή, ο Recep Tayyip Erdogan ενισχύει το νεοσύστατο «τουρκικό ΝΑΤΟ», μια φιλοδοξία που προκαλεί έντονη αντίδραση στο Κρεμλίνο.
Η απάντηση του Putin δεν περιορίζεται στη ρητορική• είναι στρατηγική, στοχευμένη και —κυρίως— προειδοποιητική.
Στον Καύκασο, το παιχνίδι ισχύος μόλις ξεκίνησε.
Ειδικότερα, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει την έναρξη ενός ολοκληρωμένου προγράμματος εξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ), με στόχο την ενίσχυση της στρατιωτικής ετοιμότητας και την αναβάθμιση των συστημάτων αεράμυνας.
Τη σχετική δήλωση έκανε ο Vladimir Putin κατά τη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού στο Μπισκέκ.
Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε ότι η Μόσχα επιδιώκει τη βελτίωση της διοίκησης και του ελέγχου του στρατιωτικού αποσπάσματος του ΟΣΣΑ, ενώ επεσήμανε ότι η ανάπτυξη των αεροπορικών δυνάμεων και των συστημάτων αεράμυνας αποτελεί βασική προτεραιότητα της ρωσικής προεδρίας το 2026.
Παράλληλα, ανέφερε ότι η Ρωσία προγραμματίζει την εμβάθυνση της συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, ώστε ο Οργανισμός να διατηρήσει τεχνολογική υπεροχή.
Οι δηλώσεις του Putin θεωρούνται αντανακλαστική κίνηση μετά τις πρόσφατες συνομιλίες μεταξύ ηγετών της Κεντρικής Ασίας και του προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump, όπως εξήγησε ο στρατιωτικός αναλυτής και απόστρατος συνταγματάρχης Viktor Litovkin.
Ο ίδιος υπενθύμισε ότι ο Trump έτυχε θερμής υποδοχής από τους ηγέτες της περιοχής, με τον Πρόεδρο του Καζακστάν, Tokayev, να τον χαρακτηρίζει «σταλμένο από τον Θεό».
Ωστόσο, σημείωσε ότι η Ρωσία επί χρόνια προμήθευε τον εξοπλισμό των χωρών του ΟΣΣΑ σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές, συχνά σε επίπεδα εργοστασιακού κόστους.

Η ανάγκη εκσυγχρονισμού

Κατά τον Litovkin, η δήλωση του Putin εντάσσεται στην προσπάθεια διατήρησης της ρωσικής επιρροής στην περιοχή, καθώς ο εξοπλισμός των δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας χρειάζεται αναβάθμιση.
Παράλληλα, η Ρωσία επιδιώκει να αποτρέψει τον προσανατολισμό των χωρών αυτών προς κινεζικά ή δυτικά οπλικά συστήματα, δεδομένου ότι η αγορά ρωσικού εξοπλισμού συνοδεύεται από εκπαιδευτική συνεργασία και πολιτική επιρροή.
Οι ρωσικές ανησυχίες δεν περιορίζονται στη γεωπολιτική.
Η περιοχή διαθέτει στρατηγικά κοιτάσματα σπάνιων γαιών, ουρανίου, φυσικού αερίου και ορυκτών.
Επιπλέον, αποτελεί το «υπογάστριο» της Ρωσίας, μια περιοχή από όπου ιστορικά έχουν εκδηλωθεί απειλές εναντίον της.
Ο Litovkin υπενθύμισε τη σημασία της 201ης ρωσικής στρατιωτικής βάσης στο Τατζικιστάν, σημειώνοντας ότι τυχόν ρωσική αποχώρηση θα δημιουργούσε άμεσα κενό ασφαλείας, το οποίο θα μπορούσαν να καλύψουν ριζοσπαστικές ομάδες, όπως οι Taliban.

Η τουρκική και αζερική δραστηριότητα

Ο ειδικός Mikhail Alexandrov ανέφερε ότι η δήλωση του Putin αποτελεί έμμεσο μήνυμα προς την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, τα οποία ενισχύουν τον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (OTG), μετατρέποντάς τον από πολιτιστικό σε στρατιωτικοπολιτικό πλαίσιο, με κοινές ασκήσεις και εξοπλιστικά προγράμματα.
Η Μόσχα ανησυχεί ότι η Άγκυρα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα «τουρκικό ΝΑΤΟ», ικανό να επηρεάσει τα τουρκόφωνα εδάφη της Ρωσίας, όπως το Μπασκορτοστάν και το Ταταρστάν, μέσω δικτύων δολιοφθοράς ή εξτρεμιστικών πυρήνων.
Σύμφωνα με τον Alexandrov, το ρωσικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα έχει πλέον αποκτήσει τέτοια δυναμική, ώστε μετά το πέρας των μαχών στην Ουκρανία θα χρειαστεί είτε να μειώσει την παραγωγή είτε να στραφεί στις εξαγωγές.
Η προμήθεια εξοπλισμού στις χώρες του ΟΣΣΑ αναμένεται να γίνει σε ρωσικές —και όχι διεθνείς— τιμές, χωρίς ωστόσο να επηρεαστεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Η πρωτοβουλία Putin αποτελεί μια προσπάθεια ενίσχυσης της συμμαχικής συνοχής, αλλά και προληπτικής θωράκισης της Κεντρικής Ασίας απέναντι στη διείσδυση των ΗΠΑ, της Κίνας και της Τουρκίας.
Παράλληλα, διαψεύδει τη δυτική ρητορική ότι η Ρωσία σχεδιάζει επιθετικές ενέργειες στην περιοχή.
Κατά τον Alexandrov, το Καζακστάν εξακολουθεί να διατηρεί συμμαχική σχέση με τη Μόσχα, παρά τις επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, ενώ οι ισχυρισμοί ότι η Ρωσία σχεδιάζει επίθεση στη χώρα είναι «απολύτως αβάσιμοι».

www.bankingnews.gr

ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: μπορεί η Ευρώπη να απεξαρτηθεί απο την Γερμανική επικυριαρχία;

 

πηγή: εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”

Του Παντελή Σαββίδη

Η Ευρώπη βρίσκεται ξανά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ένα νέο – αόρατο αυτήν τη φορά – τείχος υψώθηκε μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα τείχος από κανόνες, μηχανισμούς, οικονομισμό και πολιτισμική ηγεμονία. Είναι αυτό που ο Γάλλος ιστορικός Εντουάρ Ουσσόν ονομάζει «η Δημοκρατία του Βερολίνου»∙ ένα σύστημα όπου η Γερμανία κάνει «ό,τι της καπνίσει» και οι υπόλοιποι προσπαθούν να προσαρμοστούν.

Για να κατανοήσουμε όμως αυτή την κυριαρχία, πρέπει να δούμε τις ιδεολογικές της ρίζες. Γιατί ο σύγχρονος γερμανικός τρόπος άσκησης ισχύος είναι προϊόν μιας μακράς παράδοσης που ξεκινά από τον γερμανικό ρομαντισμό, διαπερνά τον Χέρντερ και τον εθνικό ιδεαλισμό, και φτάνει μέχρι την πολιτική κουλτούρα της σημερινής ΕΕ.

Όπως σημειώνει ο Ρίτσαρντ Βόλιν στο βιβλίο του “η γοητεία του ανορθολογισμού”, ο γερμανικός ρομαντισμός εισήγαγε μια βαθιά τομή: αντικατέστησε τον οικουμενικό ορθό λόγο του Διαφωτισμού με μια «νέα αρχή πραγματικότητας, ηθικής και ιστορίας» βασισμένη όχι στην καθολικότητα, αλλά στο «Volk», στο «έθνος-λαό» με τις δικές του ιδιαίτερες πνευματικές δυνάμεις .

Στη θέση της οικουμενικότητας εμφανίζεται μια «ποικιλία εθνικών πνευμάτων που αγωνίζονται από κοινού να αναπτύξουν τις ξεχωριστές τους δυνάμεις» . Αυτό το σχήμα παράγει σχεδόν αναπόφευκτα μια ιδεολογική ιεράρχηση: δεν είναι όλα τα έθνη ίσα∙ κάποια θεωρούνται φορείς ανώτερου ιστορικού προορισμού.

Από εκεί ως την «θεοποίηση του κράτους» και την εμπιστοσύνη στην εξουσία «των μεγάλων ανδρών» υπάρχει μία μόνο γραμμή. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως τονίζει ο Βόλιν, ο γερμανικός λαός παρουσιάζεται ιστορικά ως «έρμαιο των ιδεών»∙ των μεγάλων αφηγήσεων που τον οδηγούν είτε στα σημαντικότερα επιτεύγματα είτε στις καταστροφικότερες παρεκτροπές του

Με άλλα λόγια: ο πυρήνας της γερμανικής ιδεολογίας δεν είναι ούτε ανθρωπιστικός ούτε διαφωτιστικός. Είναι οργανικός, ιεραρχικός, τελεολογικός. Και αυτό το πολιτισμικό φορτίο ταξιδεύει μέχρι το σήμερα.

Μετά το 1989, όταν η Γερμανία επανενώθηκε, η Ευρώπη αντί να βρει την ευκαιρία να χαλαρώσει, παγιδεύτηκε. Αντί η Γαλλία – όπως σημειώνει ο Ουσσόν – να ξαναβρεί την εθνική της ανεξαρτησία, «κλείστηκε στην ήπειρο», υιοθέτησε το κοινό νόμισμα και μετατράπηκε στον μόνιμο συνοδό του Βερολίνου.

Το αποτέλεσμα; Η Γερμανία επέβαλε τα κριτήρια του Μάαστριχτ, την αυστηρή δημοσιονομική ορθοδοξία, την άρνηση κάθε κοινής οικονομικής πολιτικής, την ενεργειακή αυτοχειρία της εξόδου από την πυρηνική ενέργεια, την επέκταση της ΕΕ όπως εκείνη επιθυμούσε και μια καταστροφικά μονομερή σχέση με τη Ρωσία, που οδήγησε στην ουκρανική κρίση.

Όλα αυτά είναι έκφραση ενός ιδεολογικού τρόπου ύπαρξης: ο γερμανικός τρόπος ως γενικός κανόνας. Η ταύτιση του Volk με το Norm. Ο “λαός”, ως ενιαία και αυθεντική οντότητα, εξισώνεται με την ίδια την πηγή της κανονικότητας. Ό,τι θέλει ο «λαός» είναι από μόνο του ο κανόνας, ο νόμος, το σωστό.

Από τις Autobahns και την αισθητική του υπερμεγέθους μέχρι τη σύγχρονη οικονομική «γραφειοκρατία της ηθικής», η Γερμανία προβάλλει ως πρότυπο αυτά που το δικό της ιστορικό φαντασιακό θεωρεί αυτονόητα. Το διακύβευμα είναι βαθύτερο από νομισματική πολιτική: είναι η ηγεμονία ενός ολόκληρου πολιτισμικού υποδείγματος.

Αυτό το υπόδειγμα έφτασε στα όριά του. Η Ευρώπη συνειδητοποιεί πλέον ότι η γερμανική ηγεμονία δεν είναι ούτε ουδέτερη ούτε αθώα: είναι αποτέλεσμα μιας μακράς ιδεολογικής κληρονομιάς.

Στη Γαλλία, o Ουσόν εκφράζει μια ολόκληρη σχολή σκέψης που ζητά «να κατεδαφίσουμε το νέο Τείχος του Βερολίνου» και να σταματήσει η χώρα να υιοθετεί «γερμανικούς κανόνες ενάντια στα δικά της συμφέροντα».

Στην Ιταλία, κεντρικές πολιτικές δυνάμεις μιλούν ανοικτά για «γερμανικό εκβιασμό» μέσω της ΕΚΤ και του Συμφώνου Σταθερότητας.

Στην Ολλανδία, η άνοδος των αντισυστημικών κομμάτων συνδέεται με την κόπωση απέναντι στην «γερμανική Ευρώπη της λιτότητας».

Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, η συζήτηση για χαλάρωση των κανόνων αποκτά πλέον χαρακτήρα εθνικής επιβίωσης.

Στην Ανατολική Ευρώπη, οι κυβερνήσεις βλέπουν την διεύρυνση ως μηχανισμό γερμανικής οικονομικής διείσδυσης.

Στην Ελλάδα, η μνημονιακή εμπειρία έδειξε με τον πιο ωμό τρόπο τι σημαίνει μια ΕΕ που «οικοδομήθηκε πάνω σε γερμανικούς κανόνες»: δημοσιονομική εξόντωση χωρίς πολιτικό έλεγχο.

Η Ευρώπη συνειδητοποιεί ότι η γερμανική επικυριαρχία δεν είναι πια το τίμημα της σταθερότητας, αλλά το εμπόδιο κάθε πολιτικής αλλαγής.

Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι η Γερμανία δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της εκτός αυτής της θέσης.

 Η Γερμανία πιστεύει ότι εκφράζει έναν ορθολογικό, ηθικό ευρωπαϊσμό.

Όμως το σύστημα που παράγει είναι αποτέλεσμα ενός ανορθολογικού ρομαντικού υποβάθρου: μυστικισμός, πίστη σε ιστορικές αποστολές, ταύτιση του κράτους με την αλήθεια, παραδοσιακός ιδεαλισμός.

Όπως γράφει η Μπάτλερ, ( Αγγλίδα καθηγήτρια γερμανικής φιλολογίας (1884–1959)) ο γερμανικός λαός «είναι έρμαιο των ιδεών του» – και αυτό κάνει τη γερμανική πολιτική απρόβλεπτη, άκαμπτη και ενίοτε επικίνδυνη.

Η κρίση της «Δημοκρατίας του Βερολίνου» – από την ενεργειακή αυτοκτονία μέχρι την πολιτική αστάθεια – δεν είναι απλώς συγκυριακή. Είναι ιδεολογική. Και η Ευρώπη το βλέπει.

Γι’ αυτό, σε αντίθεση με όσα πολλοί πίστευαν μετά το 2008, σήμερα καταγράφονται τάσεις απεξάρτησης:  συμμαχίες Νότου για αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας, προσπάθειες για στρατηγική αυτονομία ανεξάρτητη από το Βερολίνο, αναθεώρηση της ευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής, νέες εθνικές ατζέντες που αμφισβητούν τη γερμανική μονόδρομη ορθοδοξία.

Και τώρα τι;

Το δίλημμα είναι απλό: ή η Ευρώπη θα συνεχίσει να ζει μέσα στο «νέο Τείχος του Βερολίνου» – ένα σύνολο κανονιστικών αλυσίδων που κατασκευάστηκαν εν πολλοίς από το γερμανικό πολιτισμικό φαντασιακό – ή θα αποκτήσει ξανά πολιτικό βηματισμό, στρατηγική σκέψη και δημοκρατική αυτονομία.

Η γερμανική ηγεμονία ήταν κάποτε το κόστος της σταθερότητας.

Σήμερα είναι το βασικό εμπόδιο της αλλαγής.

Και όπως έλεγε ο Ουσσόν, «όταν είσαι αιχμάλωτος της δικής σου επιθυμίας, δεν ξέρεις πια πώς μοιάζει η ελευθερία».

Αυτή είναι η στιγμή που οι ευρωπαϊκοί λαοί αρχίζουν να το θυμούνται.

πηγή: εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”

Παγγερμανισμός

ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ VOLK

Το Volk είναι από τις πιο φορτισμένες και παρεξηγημένες έννοιες της γερμανικής πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας. Αν δεν την “πιάσεις” στο ιστορικό της πλαίσιο, φαίνεται απλά σαν ένα ρομαντικό “έθνος-λαός”. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο σύνθετο και συχνά σκοτεινό.

Τι είναι το Volk

Στη γερμανική σκέψη (κυρίως 18ος–20ός αιώνας), το Volk δεν σημαίνει απλώς “λαός”.
Σημαίνει οργανική κοινότητα, μια σχεδόν βιοπολιτική ενότητα ανθρώπων που μοιράζονται:

• κοινή καταγωγή
• κοινή γλώσσα
• κοινή κουλτούρα
• κοινό “πνεύμα” (Volksgeist)

Δεν είναι πολιτικός όρος. Είναι πνευματο-εθνοτικός όρος.
Δεν είναι κάτι που “επιλέγεις”∙ είναι κάτι που είσαι.

Στο βάθος της ιδέας, το Volk λειτουργεί σαν ζωντανός οργανισμός με δική του “μοίρα”, δικά του “δεσμά αίματος”, και συχνά τίθεται πάνω από το άτομο.

Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Η ρίζα της βρίσκεται κυρίως:

1. Herder (τέλη 18ου αιώνα)

Ο Herder μίλησε για το Volksgeist — το “πνεύμα” κάθε λαού.
Δεν το εννοούσε ρατσιστικά. Ήθελε να δείξει ότι κάθε λαός έχει τη δική του πολιτισμική αξία.

Αλλά…
Αυτό το υλικό αργότερα το πήραν άλλοι και το χρησιμοποίησαν αλλιώς.

2. Ρομαντικός Εθνικισμός (19ος αιώνας)

Οι Γερμανοί ρομαντικοί, σε μια χώρα κατακερματισμένη, ήθελαν να χτίσουν ενότητα. Το Volk έγινε το “μυστικιστικό τσιμέντο” της γερμανικής εθνικής ταυτότητας.

Εκεί αρχίζει η εθνο-οργανική αντίληψη του έθνους.

 Πώς συνδέθηκε με την γερμανική ιδεολογία (και τον ναζισμό);

Εδώ γίνεται πιο έντονο:

Οι ναζί δεν “επινόησαν” την ιδέα του Volk.
Απλώς πήραν τις πιο ακραίες εκδοχές της και τις βιολογικοποίησαν.

Στον ναζισμό:

• Volk = φυλή
• Volk = “λαός αίματος” (Blut)
• Volk = σώμα που πρέπει να παραμείνει καθαρό
• Volk = έδαφος + αίμα (Blut und Boden)
• Το άτομο δεν έχει αυτονομία∙ υπάρχει μόνο ως μέλος του Volk

Ο Χίτλερ μιλάει συνεχώς για το “Volksgemeinschaft”:
μια “εθνική/φυλετική κοινότητα” όπου ο καθένας έχει ρόλο στην υπηρεσία της “φυλετικής μοίρας”.

Εδώ η έννοια μετατρέπεται σε ιδεολογία αποκλεισμού.
Μόνο όσοι είναι “μέσα στο Volk” έχουν δικαιώματα∙ οι υπόλοιποι είναι “ξένοι”, “υπάνθρωποι”, “εχθροί”.

Γιατί έχει σημασία ακόμη και σήμερα;

Γιατί:

• επηρέασε βαθιά την έννοια της γερμανικής ταυτότητας
• δημιούργησε ένα μοντέλο εθνικισμού κοινοτιστικού, όχι πολιτικού
• εξηγεί τη διαφορά Γερμανικού (ethnos) vs. Γαλλικού (demos) εθνικισμού
• ξαναεμφανίζεται σήμερα στην ακροδεξιά της Κεντρικής Ευρώπης, έστω με άλλους όρους

“Εμείς είμαστε ο λαός”

Γεωπολιτική Ανάλυση του Volk

1. Το Volk ως μονάδα ισχύος

Σε πολλές γεωπολιτικές παραδόσεις (κυρίως Haushofer, Ratzel, Kjellén), το κράτος θεωρείται ζωντανός οργανισμός.
Η γερμανική εκδοχή αυτού του οργανισμού είχε ως “ψυχή” το Volk.

Έτσι γεννήθηκε μια ιδέα:

Το κράτος δεν είναι απλώς θεσμικό μόρφωμα, αλλά η γεωπολιτική έκφραση του Volk.

Αυτό σημαίνει πως:

• τα σύνορα δεν είναι απαραίτητα νόμιμα∙ πρέπει να ταιριάζουν στην “κοινότητα”

• το Volk έχει “δικαίωμα” (ή ανάγκη) σε Lebensraum

• η ισχύς της Γερμανίας δεν είναι μόνο στρατιωτική αλλά και “φυλετική/πολιτισμική δυναμική”

Ήταν η βάση του μεσοπολεμικού γερμανικού επεκτατισμού.

2. Το Volk ως “χώρος” (Raum)

Οι Γερμανοί γεωπολιτικοί δεν έβλεπαν τον κόσμο υπό την κλασική γαλλική/βρετανική λογική κυριαρχίας.
Έβλεπαν ότι:

• ένα Volk “πνίγεται” όταν ο ζωτικός χώρος είναι μικρός

• ένα Volk δικαιούται ενοποίηση όταν είναι διασκορπισμένο

Γι’ αυτό:

• η Αυστρία έπρεπε να ενωθεί

• οι Σουδίτες Γερμανοί έπρεπε να ενσωματωθούν

• οι Γερμανοί του Βολγκογκράντ θεωρούνταν “κομμάτι του γερμανικού κόσμου”

• η Ανατολή παρουσιαζόταν ως φυσικός χώρος επέκτασης

Στα μάτια αυτής της ιδεολογίας, ο χάρτης δεν είναι ουδέτερος.

3. Το Volk ως πηγή γεωπολιτικής επιθετικότητας

Μια ιδέα-κλειδί:

Το Volk έχει περισσότερη νομιμοποίηση από το κράτος.

Άρα, όταν το Volk “καλεί”, η γεωπολιτική επιθετικότητα παρουσιάζεται ως ηθικό καθήκον.
Π.χ.:

• “Να προστατεύσουμε τους Γερμανούς όπου κι αν βρίσκονται.”

• “Να ενώσουμε τον γερμανικό κόσμο.”

• “Να απελευθερώσουμε τους ομοεθνείς που ζουν υπό ξένη κυριαρχία.”

4. Μετά το 1945: δεν πέθανε πραγματικά

Επίσημα, η Γερμανία αποναζιστικοποιήθηκε.
Όμως, απέφυγε να απορρίψει εντελώς την οργανική ιδέα του Volk.

• Η έννοια της ιθαγένειας μέχρι το 2000 βασιζόταν στο αίμα, όχι στο έδαφος.

• Οι Γερμανοί της Ανατολικής Ευρώπης συνέχιζαν να θεωρούνται “εξόριστο γερμανικό στοιχείο”.

• Η ιδέα της “πολιτισμικής ενότητας” του γερμανικού κόσμου παρέμενε σε νομικά και κοινωνικά επίπεδα.

Σήμερα έχει περιοριστεί, αλλά δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς.

5. Πώς επηρεάζει τη σύγχρονη γεωπολιτική της Γερμανίας;

α) Το άγχος του δημογραφικού

Αν το Volk νοείται ως “φορέας ιστορικής αποστολής”, τότε:

• η μείωση γεννήσεων

• η αντικατάσταση πληθυσμού
  θεωρούνται υπαρξιακές απειλές.

Αυτό εξηγεί μέρος της έντασης γύρω από:

• Μετανάστευση

• Προσφυγικό

• Ενσωμάτωση

β) Η εμμονή με την «ευρωπαϊκή τάξη»

Η Γερμανία, επειδή έχει ιστορικό τραύμα από την ιδέα του Volk ως επιθετικής δύναμης, σήμερα εξάγει την αντίστροφη ιδέα:

“Μόνο μέσα σε μια υπερεθνική δομή (ΕΕ) μπορεί το Volk να παραμείνει ασφαλές.”

Άρα:

• θέλει η Ευρώπη να είναι φέουδο γερμανικής οικονομικής ισχύος

• φοβάται το χάος των εθνικισμών (γιατί ταυτίζεται με το δικό της παρελθόν)

γ) Ο ρόλος της Ανατολικής Ευρώπης

Η γερμανική πολιτική στην Πολωνία, Ουγγαρία, Βαλτική έχει κάτι από τον παλιό “γερμανικό ζωτικό χώρο” — αλλά με οικονομικά, όχι στρατιωτικά μέσα.

Π.χ.:

• η Γερμανία θέλει σταθερή “ζώνη” ανατολικά της

• επενδύει μαζικά εκεί

• απορροφά εργατικό δυναμικό από εκεί

• δημιουργεί έναν οικονομικό χώρο εξαρτώμενο από το Βερολίνο

• 6. Η σχέση με Ελλάδα – Τουρκία  

  Η Γερμανία συχνά σκέφτεται τις διεθνείς σχέσεις όχι με όρους “κρατών” αλλά με όρους συστημάτων και χώρων.
  Γι’ αυτό:

  • βλέπει την Τουρκία ως κεντρικό παίχτη για τη “σταθερότητα” — όχι επειδή την εμπιστεύεται, αλλά επειδή την θεωρεί αναγκαίο άξονα

  • αντιμετωπίζει το Αιγαίο σαν σύνορο συστημάτων, όχι σαν χώρο κυριαρχικών δικαιωμάτων

  • μετράει όλα με βάση το πώς επηρεάζονται οι “ευρωπαϊκοί πληθυσμοί”

  • έχει εμμονή στη διατήρηση ροών (ενέργειας, πληθυσμών, εμπορίου)

  Η οργανική σκέψη του Volk εδώ μετασχηματίζεται σε γεωοικονομική λογική χώρου.

https://www.anixneuseis.gr/