Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξοδεύουν χρήματα σε εμπειρίες ζωής και όχι αντικείμενα

 Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν χρήματα για καινούργια ρούχα, μοδάτα παπούτσια και ακριβά κοσμήματα σε σημείο εθισμού. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε τη σημασία του να επενδύουμε σε εμπειρίες ζωής περισσότερο από ένα κομμάτι διάσημου σχεδιαστή. Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία

Φαίνεται ότι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον κόσμο είναι αυτοί που κρατούν αποστάσεις από την αλόγιστη σπατάλη σε άχρηστα πολλές φορές αντικείμενα.

Αντίθετα, ξοδεύουν τα χρήματά τους σε ταξίδια, εμπειρίες και αναμνήσεις. Αν όλοι επενδύαμε στο μέλλον μας παρά στα παπούτσια μας, η ζωές μας θα ήταν πιο όμορφες από ό,τιδήποτε άλλο που μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα.

Η ζωή είναι αναμνήσεις, όχι διαμάντια και άλλα αντικείμενα.

Απλά σκεφτείτε το: στο τέλος της ζωής σας θα αναπολείτε το γεγονός ότι είχατε ένα τελευταίας τεχνολογίας τηλέφωνο και παπούτσια διάσημου σχεδιαστή ή ανθρώπους που σας καθόρισαν;

Ερευνητές του San Francisco State University, διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε ότι  ζωή είναι οι αναμνήσεις που δημιουργούμε αλλά πέφτουμε στην παγίδα της υπερκατανάλωσης, την οποία στο τέλος μετανιώνουμε.

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΣΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Έρευνα του Cornell University πολλοί θα ήθελαν για κοινωνικό status να αγοράσουν ακριβά ρολόγια και κοσμήματα. Ζούμε σε μια κοινωνία της διαφήμισης και ό,τι αγοράζουμε είναι με κίνητρο την προβολή μας.

Ο Δρ. Thomas Gilovich είναι καθηγητής του Cornell University: «Αγοράζουμε πράγματα για να μας κάνουν χαρούμενους, και το πετυχαίνουμε. Αλλά για λίγο, τα καινούργια αντικείμενα μας ενθουσιάζουν αλλά μετά τα συνηθίζουμε». Και συνεχίζει: “Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να ανταμείψουμε τον εαυτό μας μετά από σκληρή δουλειά με ένα νέο ρούχο ή μια έξοδο, αλλά να επενδύουμε περισσότερα από εμπειρίες που δημιουργούν αναμνήσεις παρά σε αντικείμενα που δε θα έχουν ενδιαφέρον σε σύντομο διάστημα. Οι εμπειρίες είναι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας από τα αντικείμενα. Μπορεί να θεωρείτε ότι η σας συνδέεται με αυτά τα αντικείμενα, αλλά είναι έξω από εσάς. Αντίθετα, οι εμπειρίες σας είναι μέρος σας και αυτοί που είσαστε τελικά.”

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ

 Η κατανάλωση σίγουρα ανοίγει πολλές θέσεις εργασίας. Αλλά, πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πια τα ανεκτίμητα οφέλη ενός ταξιδιού, της εκπαίδευσης και των δημιουργικών δράσεων.

Αυτά συμβάλλουν στην προσωπική μας ευτυχία, σε μια θετική στάση ζωής.

Γιατί να αγοράσεις το τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας όταν μπορείς με τα λεφτά αυτά να πας σε μια χώρα για πρώτη φορά;

Είναι καιρός να σταματήσετε να ξοδεύετε σε αντικείμενα και σκεφτείτε τις αναμνήσεις που μπορείτε να φτιάξετε με λίγη αποταμίευση και ένα χάρτη!

https://juniorsclub.gr/

Ο αχάριστος είναι σαν ένα βάζο χωρίς πάτο, ό,τι και να βάλεις μέσα, πάλι άδειο παραμένει.

 

1. Τι είναι η αχαριστία;

Αχάριστος, αποκαλείται αυτός που δεν εκτιμά την προσφορά αλλά κι ο ανικανοποίητος που τα έχει όλα και γκρινιάζει για τα λίγα που δεν έχει. Ο αχάριστος είναι σαν ένα βάζο χωρίς πάτο, ό,τι και να βάλεις μέσα, πάλι άδειο παραμένει.

Η αχαριστία είναι μια συναισθηματική μειονεξία – ψυχική τσιγγουνιά –είναι ένα έκδηλο σημάδι κακού εγωισμού, το οποίο εκδηλώνεται ως αδιαφορία.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του;

Ο αχάριστος άνθρωπος συνεχώς παραπονιέται για τη δουλειά του, το σπίτι του, την πόλη του, την οικονομική του κατάσταση και τη ζωή του. Πάντα θα βρει κάτι άσχημο και δυσάρεστο να εστιάσει τη  προσοχή του.

Πιστεύει πως είναι άτυχος και όλα πάνε άσχημα στη ζωή του.

Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, ούτε ικανοποιημένος γιατί πάντα θα βρει κάτι που να μη του αρέσει ή να του λείπει.

Θεωρεί τους γύρω του υπεύθυνους για τη δυστυχία του και πιστεύει πως είναι το θύμα μίας περίστασης όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες.

Επίσης φθονεί και διακατέχεται από μια πεποίθηση ανωτερότητας.

2. Ποιοι οι λόγοι της αχαριστίας;

Είναι θέμα γονιδίων, βιωμάτων η έλλειψη παιδείας.

Αναμφίβολα, το περιβάλλον μπορεί να παίξει ρόλο στον ψυχισμό και στις αξίες του ατόμου.

Ο τρόπος που σε έχουν γαλουχήσει και σου έχουν φερθεί, επηρεάζουν τις μελλοντικές συμπεριφορές και επιλογές μέχρι ένα σημείο.

Είναι είδος ψυχικής αναπηρίας.

Φανερώνουν ψυχική φτώχεια και ναρκισσισμό.

Ο ίδιος έχει πιθανώς μεγαλώσει να σκέφτεται και να αντιμετωπίζει τους άλλους ανθρώπους σαν να του χρωστούν .

3. Είναι ζήτημα λαθών που κάνουν οι γονείς και της ακατάλληλης συμπεριφοράς τους;

Επίσης οι γονείς που συγκρίνουν τα παιδιά τους , είναι άδικοι και μεταξύ τους δεν κρατούν τις ισορροπίες δημιουργούν ένα πρότυπο το οποίο μπορεί να μιμηθούν τα παιδιά στην ενήλική του ζωή.

Άξιο αναφοράς είναι επίσης πως όταν παρέχουμε τα πάντα σε ένα παιδί και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να είναι ευτυχισμένο, περιμένουμε πως θα είναι χαμογελαστό και με πίστη στον εαυτό του. Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Το παιδί δείχνει δυστυχισμένο, μοιάζει αχάριστο και χωρίς αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς, η υπερβολική προσοχή χωρίς όρια και κανόνες, μεγαλώνει παιδιά που δεν ξέρουν να προσπαθούν, να προσαρμόζονται, να συνεργάζονται και να διεκδικούν σωστά. Η ασφάλεια έρχεται μέσα από περιβάλλοντα οροθετημένα, με αγάπη και κατανόηση και όχι μέσα από την ασυδοσία.

4. Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν εσύ για να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;

• Αγαπήστε περισσότερο τον εαυτό σας.
• Όρια, να εκφράζουμε ανοιχτά και καθαρά το πως νιώθουμε
• Σταμάτα να είσαι τόσο γενναιόδωρος μαζί του
• Απομακρύνσου

5. Μπορεί ο αχάριστος να βρει γιατρειά;

Η λύση είναι το ξεκίνημα ψυχοθεραπείας. Αλλιώς η κατάσταση θα διαιωνίζεται κάθε φορά όλο και χειρότερη. Με προσωπική ευθύνη καλείται το άτομο να βελτιώσει τον εαυτό του, το κλειδί της αλλαγής είναι η αυτογνωσία. Ο άνθρωπος αλλάζει και προοδεύει πέρα από αυτά που έχει κληρονομήσει και αυτά που έχει μάθει.

6. Πως μας επηρεάζει η συμπεριφορά της αχαριστίας από τους οικείους μας;

Όσοι έχουμε ζήσει έναν συγγενή, σύντροφο ή φίλο με αυτήν την συμπεριφορά, βγαίνουμε πληγωμένοι από κάθε συνάντηση μαζί του. Απορούμε γιατί η δική μας δοτικότητα και φροντίδα, χτυπάει πάνω στον «τοίχο» των σκληρών του αισθημάτων. Πάνω στην αγνωμοσύνη του.

Ο ευεργέτης, όταν ‘’προσδοκά ανταπόδοση’’ κι αυτή αργήσει, αρχικά κυριεύεται από παράπονο κι απογοήτευση, αγανάκτησης, κι ενοχής, που τελικά μετουσιώνεται σε απέχθεια προς τον ευεργετούμενο. Ο ευεργετούμενος που δεν νιώθε ευγνωμοσύνη και ανάγκη για ανταπόδοση, αδικεί κυρίως τον εαυτό του, γιατί η χαρά του (από κόμπλεξ κατωτερότητας) μετατρέπεται σε δυσφορία που δεν μπορεί να την ξεπεράσει.

7. Υπάρχουν λανθασμένοι τρόποι σκέψεις που γεννούν αχαριστία;

-Μείωση της σημασίας του θετικού. Η βάση της αχαριστίας βρίσκεται στη διαρκή απαξίωση.‘Σιγά το δώρο που μου έκανε.’

-Έμφαση στο αρνητικό. Επικέντρωση στη δυσάρεστη όψη των πραγμάτων. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα θετικά.
‘Ε και τι έγινε που πηγαίνουμε για σινεμά και φαγητό έξω; Ή σε καμιά συναυλία που και που; Ούτε μια εκδρομή δεν πήγαμε φέτος. Χάλια περνάμε.’

-Γενικεύσεις. Περιστατικά που συμβαίνουν λίγες ή ορισμένες φορές εκλαμβάνονται ως μόνιμα και παντοτινά.
‘Ποτέ δεν γυρίζεις σπίτι στην ώρα σου. Πάντα βάζεις τη δουλειά και τους φίλους σου πιο πάνω από μένα.’

8. Είναι νοσηρότητα;

Ένα από τα μεγαλύτερα , επτά λεγόμενα << θανάσιμα>> αμαρτήματα των ανθρώπων θεωρείται εκείνο της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει να προοδεύσουμε, να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες ή κάποιους κινδύνους.

9. Υπάρχουν έννοιες που είναι συνώνυμες της αχαριστίας;

Ναι βεβαίως , η απληστία, η γκρίνια , ο εγωκεντρισμός, ο ναρκισσισμός και η απαισιοδοξία.

10.Πως διακρίνουμε αν κάποιος είναι πραγματικά αχάριστος ή απλά εμείς τον βαφτίζουμε αχάριστο;

Πολλές φορές παρεξηγούμε τη μη ανταπόδοση της δοτικότητας μας, έτσι είναι εύκολο να χαρακτηρίσουμε τον ευεγερθέντα ως αχάριστο, αν δίνουμε όμως χωρίς να μας ζητηθεί κ αι περιμένουμε οπωσδήποτε ανταπόδοση τότε θα βιώσουμε ματαίωση, απογοήτευση και θυμό.

Η άλλη όψη της αχαριστίας είναι να νομίζουμε πως μόνο εμείς δίνουμε και όλοι οι άλλοι είναι αχάριστοι, για παράδειγμα δίνουμε (χωρίς να μας έχει ζητηθεί) και προσδοκούμε πάντα ανταπόδοση και ευγνωμοσύνη. Το κάνουμε δηλ με σκοπό να λάβουμε.
Αναζητούμε ανταλλάγματα με λίγα λόγια.

Να έχουμε κατά νου πως η αχαριστία εκδηλώνεται όταν προσφέρω και αντι να λάβω ευγνωμοσύνη , λαμβάνω παράπονα, σχόλια, κακία, φθόνο ή αδιαφορία.

11. επίλογος

Ας εξασκηθούμε στην ευγνωμοσύνη Η ευγνωμοσύνη είναι τρόπος ζωής.
Η έκφραση της ευγνωμοσύνης είναι ένας απλός και επιστημονικά αποδεδειγμένος τρόπος για να νιώσουμε μεγαλύτερη ευτυχία. Η ζωή αποκτά νόημα μόνο όταν αρχίζουμε να εξημερώνουμε ένστικτα.

Κωνσταντινίδου Ιωάννα 

https://www.awakengr.com/

"KAΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ" - Η ΤΑΙΝΙΑ - Από ἐχθές στους κινηματογράφους

 

            ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Διόδοτος

Οροσειρά Ροδοπης-Πομακοχωρια

 

Ευχόμαστε

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στα αδέρφια μας χριστιανούς με αγάπη καί ειρήνη

από τη Γιαμούρ καί τη Χατιτζέ,μαθήτριες τού γυμνασίου Σμίνθης στην ορεινή Ξάνθη!...

Συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι στις ΗΠΑ – «Πολλά μπορούν να αποφασιστούν πριν από την Πρωτοχρονιά»

 

Συνάντηση στο Μαρ-α-Λάγκο, πιθανότατα την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου, θα έχουν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ με τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σύμφωνα με ανάρτηση στο X του δημοσιογράφου του Axios Μπαράκ Ραβίντ ο οποίος επικαλείται πληροφορία ουκρανού αξιωματούχου.

Το Reuters δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει άμεσα την πληροφορία, ωστόσο σε ανάρτησή του, επίσης στο Χ, ο Ουκρανός πρόεδρος δήλωσε σήμερα, Παρασκευή, ότι συμφώνησε σε συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στο άμεσο μέλλον, ύστερα από εβδομάδες εντεινόμενων διπλωματικών προσπαθειών για τον τερματισμό του πολέμου με τη Ρωσία.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε σχόλιά του σε δημοσιογράφους που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το γραφείο του την Τετάρτη, δήλωσε ότι οι αποστολές της Ουκρανίας και των ΗΠΑ έχουν πλησιάσει στην οριστικοποίηση ενός σχεδίου 20 σημείων στις συνομιλίες που έγιναν το σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι.

«Πολλά μπορούν να αποφασιστούν πριν από την Πρωτοχρονιά», έγραψε ο Ζελένσκι στην ανάρτησή του στο Χ.

Ανοιχτός σε ανταλλαγή εδαφών ο Πούτιν

Από την άλλη πλευρά, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε σε κάποιους από τους κορυφαίους επιχειρηματίες της Ρωσίας ότι ίσως θα ήταν ανοικτός σε ανταλλαγή κάποιων εδαφών που ελέγχονται από τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία αλλά ότι επιθυμεί το σύνολο του Ντονμπάς, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Kommersant.

Ο Αντρέι Κολεσνίκοφ, ο αρμόδιος συντάκτης της Kommersant για το Κρεμλίνο, ανέφερε ότι ο Πούτιν ενημέρωσε κορυφαίους επιχειρηματίες για τις λεπτομέρειες του σχεδίου σε συνάντηση που έγινε αργά το βράδυ στο Κρεμλίνο στις 24 Δεκεμβρίου.

«Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ισχυρίστηκε ότι η ρωσική πλευρά συνεχίζει να είναι έτοιμη να κάνει τις παραχωρήσεις που εκείνος έκανε στο Άνκορατζ. Με άλλα λόγια, το “Ντονμπάς είναι δικό μας”», αναφέρεται στο δημοσίευμα της Kommersant, μιας από τις κορυφαίες εφημερίδες της Ρωσίας.

Στην ουσία, ο Πούτιν επιθυμεί το σύνολο του Ντονμπάς αλλά εκτός αυτής της περιοχής «δεν αποκλείεται μια μερική ανταλλαγή εδαφών από τη ρωσική πλευρά», έγραψε ο Κολεσνίκοφ.

Αντίθετα με την αρχική μορφή του αμερικανικού σχεδίου, το υπό συζήτησιν έγγραφο, που συντάχθηκε από την αμερικανική πλευρά, αφήνει σε εκκρεμότητα τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της Μόσχας για αποχώρηση των ουκρανικών δυνάμεων από τα εδάφη του Ντονμπάς που δεν έχουν κατορθώσει να καταλάβουν οι ρωσικές δυνάμεις και την ανάληψη νομικά δεσμευτικής δέσμευσης από το Κίεβο για μη ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Για τους λόγους αυτούς, η αποδοχή του αμερικανικού υπό την νέα μορφή του από την Μόσχα φαίνεται απίθανη.

Η Ρωσία ελέγχει το σύνολο της Κριμαίας την οποία προσάρτησε το 2014, περίπου το 90% του Ντονμπάς, το 75% των περιφερειών της Ζαπορίζια και της Χερσώνας, και τμήματα των περιφερειών του Χαρκόβου, του Σούμι, του Μικολάιφ και του Ντνιπροπετρόφσκ, σύμφωνα με ρωσικές εκτιμήσεις.

Ο Πούτιν δήλωσε στις 19 Δεκεμβρίου πως πιστεύει ότι μια ειρηνευτική συμφωνία θα πρέπει να βασίζεται στις αρχές των όρων που έθεσε το 2024: η Ουκρανία να αποσυρθεί από τις περιφέρειες του Ντονμπάς, της Ζαπορίζια και της Χερσώνας και το Κίεβο να αποκηρύξει επισήμως τον στόχο του για ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με την Kommersant, ο Πούτιν στη διάρκεια της συνάντησής του με επιχειρηματίες αναφέρθηκε επίσης στο θέμα του πυρηνικού σταθμού της Ζαπορίζια, του μεγαλύτερου στην Ευρώπη. Ο Πούτιν, σύμφωνα με την Kommersant, δήλωσε ότι συζητείται κοινή ρωσοαμερικανική διοίκηση του πυρηνικού σταθμού.

https://www.msn.com/el-gr/

Καλεντερίδης: Η Τουρκία περικυκλώνεται και νιώθει απειλή!

 

Καλεντερίδης στη «Ναυτεμπορική»: «Το Falcon 50 δεν είναι απλό δυστύχημα – τα

 “ηλεκτρικά” αφήνουν παράθυρο για δολιοφθορά»

Σειρά από «αναπάντητα ερωτήματα» και μια αλληλουχία γεωπολιτικών εξελίξεων

 που –όπως τόνισε– δημιουργούν «ξεκάθαρες υποψίες», έβαλε στο τραπέζι ο

 Σάββας Καλεντερίδης, μιλώντας στη «Ναυτεμπορική» για την πτώση του

 αεροσκάφους Falcon 50 στην Άγκυρα.Στον πυρήνα της παρέμβασής του, 

ο κ. Καλεντερίδης στάθηκε στο στοιχείο που κυκλοφορεί ως αιτία: πρόβλημα στα

 ηλεκτρικά συστήματα. Όπως επισήμανε, αυτό από μόνο του δεν αποδεικνύει 

κάτι, ωστόσο «αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο» ακόμη και για δολιοφθορά – χωρίς

 να υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση, αλλά με την τουρκική πλευρά, όπως είπε, να 

«βάζει στη σειρά» τα γεγονότα και να διαβάζει την υπόθεση μέσα στο ευρύτερο

 σκηνικό έντασης.

Η τουρκική «αλυσίδα» γεγονότων: από C-130 μέχρι τριμερείς και Συρία

Σύμφωνα με όσα μετέφερε, στην Τουρκία γίνεται προσπάθεια να ενταχθεί η

 συντριβή σε μια συνολικότερη εικόνα πίεσης και «πολλαπλών μηνυμάτων» προς 

την Άγκυρα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι αναφορές ξεκινούν –όπως είπε– από την 

πρόσφατη πτώση ενός τουρκικού C-130, ως πρώτο κομμάτι μιας ακολουθίας που 

αυξάνει τις υποψίες και την καχυποψία στο τουρκικό επιτελικό περιβάλλον.

Από εκεί και πέρα, ο κ. Καλεντερίδης συνέδεσε χρονικά και πολιτικά:

• την τριμερή Ελλάδας–Ισραήλ–Κύπρου, που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις

•  στην Τουρκία,

• με την ταυτόχρονη παρουσία του διευθυντή της ΜΙΤ στη Συρία, σε μια 

• περίοδο όπου –όπως σημείωσε– διαμορφώθηκε πρόθεση της Άγκυρας

• 
  

•  να προχωρήσει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Κούρδων χωρίς την

•  υποστήριξη των ΗΠΑ.

Μάλιστα, υπενθύμισε περιστατικό από κοινή συνέντευξη Τύπου του Σαϊμπάνι με 

τον Τούρκο ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν, όπου –όπως ανέφερε– ο Φιντάν «διακόπηκε»,

 στοιχείο που κατά την ανάγνωσή του δείχνει ένα περιβάλλον νευρικότητας και

 «απρόβλεπτων εξελίξεων» για την Τουρκία.

Λιβύη: Πακιστανικά οπλικά στον Χαφτάρ και σενάρια ανατροπής ισορροπίας

Επόμενος κρίκος που μπήκε στην ανάλυση ήταν η Λιβύη. Ο κ. Καλεντερίδης 

αναφέρθηκε σε πληροφορίες για συμφωνία πώλησης οπλικών συστημάτων

 από το Πακιστάν προς τον Χαφτάρ στην Ανατολική Λιβύη, κάτι που –όπως είπε

– τροφοδοτεί σενάρια ότι οι δυνάμεις του Χαφτάρ θα μπορούσαν να 

επιχειρήσουν κατάληψη/έλεγχο μεγαλύτερου τμήματος ή και του συνόλου 

της χώρας.

Κατά την εκτίμησή του, τέτοιες εξελίξεις «χτυπούν καμπανάκι» στην Άγκυρα,

 καθώς η Τουρκία έχει ζωτικό αποτύπωμα στη Δυτική Λιβύη και βλέπει να ανοίγει 

πεδίο ανατροπών.

Κύπρος–Λίβανος: ΑΟΖ, ενστάσεις Ερντογάν και νέα “νεύρα” στην Άγκυρα

Στην ίδια εξίσωση εντάχθηκε –όπως είπε– και η συμφωνία ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου 

και Λιβάνου, με τον Ερντογάν να επικοινωνεί με τον Αούν για να εκφράσει 

ενστάσεις.

Ο κ. Καλεντερίδης περιέγραψε ότι «με την τριμερή οι Τούρκοι βγήκαν στα 

κάγκελα», μεταφέροντας ως ενδεικτικό παράδειγμα τη γραμμή του τουρκικού 

Τύπου: η Hürriyet –όπως είπε– χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «Συμμαχία 

του διαβόλου».

«Η Τουρκία βλέπει περικύκλωση όταν οι άλλοι θωρακίζονται»

Στο πολιτικό συμπέρασμα της παρέμβασής του, ο Σάββας Καλεντερίδης 

υπογράμμισε ότι η Τουρκία, «όποτε βλέπει να θωρακίζονται οι γύρω της»,

 αισθάνεται ότι περικυκλώνεται και –όπως ανέφερε– κατηγορεί τους άλλους 

για κάτι που η ίδια πράττει, καθώς διατηρεί παρουσία σε τρίτες χώρες.

Η πραγματική τουρκική ανησυχία: εξοπλισμοί σε Ελλάδα και Κύπρο

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στο σημείο που, κατά την εκτίμησή του, «καίει» 

περισσότερο την Άγκυρα: τις πωλήσεις/ενισχύσεις οπλικών συστημάτων προς 

την Εθνική Φρουρά και τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Όπως σημείωσε, η Τουρκία ανησυχεί ειδικά για:

• την εγκατάσταση εξελιγμένων συστημάτων σε Έβρο και νησιά του Αιγαίου,

• καθώς και για την αγορά του BARAK, που προσθέτει ποιοτικά

•  χαρακτηριστικά στην αντιαεροπορική/αντιπυραυλική άμυνα.

Το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης και ο IMEC: «Όποιος το χτυπήσει, χτυπά 

διάδρομο που στηρίζουν οι ΗΠΑ»

Κλείνοντας, συνέδεσε το θέμα της ηλεκτρικής διασύνδεσης (το καλώδιο) με τη

 μεγάλη γεωοικονομική αρχιτεκτονική που διαμορφώνεται στην περιοχή. Όπως 

ανέφερε, πρόκειται για έργο που «θα ενταχθεί στον IMEC», και συνεπώς

 οποιαδήποτε προσβολή του δεν θα είναι απλώς ένα τοπικό επεισόδιο, αλλά

 θα μπορεί να εκληφθεί σαν προσβολή ενός ευρύτερου διαδρόμου Ινδίας που

 υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

---

Τι κρατά η παρέμβαση

Η βασική γραμμή Καλεντερίδη είναι ότι η συντριβή του Falcon 50 δεν εξετάζεται

 από την Τουρκία ως «τεχνικό συμβάν στο κενό», αλλά ως περιστατικό που πέφτει 

πάνω σε ένα φορτισμένο πλέγμα: Συρία, Λιβύη, τριμερείς, ΑΟΖ, εξοπλισμούς,

 μεγάλα έργα. Και μέσα σε αυτό το πλέγμα, η αναφορά σε «ηλεκτρικά» –όπως

 είπε– αφήνει χώρο για σενάρια που ξεπερνούν την απλή βλάβη, ακόμη κι αν 

τίποτα δεν έχει αποδειχθεί επίσημα.

Δείτε το βίντεο:

https://geopolitico.gr/

Όταν καταλάβεις πόσα αξίζεις, τότε όλα αλλάζουν

 

Στη ζωή μας είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Τα άτομα που θα βάλουμε στη καθημερινότητά μας, με τους οποίους θα μοιραστούμε ξεχωριστές στιγμές, εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα. Μερικοί από αυτούς μπορούν να παραμείνουν στη ζωή μας για χρόνια, άλλοι για λίγες μερικές στιγμές. Από όλους όμως θα μάθουμε κάτι.

Συχνά, ανακαλύπτουμε πως άτομα τα οποία στο μυαλό μας είχαμε φανταστεί αλλιώς, με μια διαφορετική σχέση, δεν είναι τελικά αυτό που ελπίζαμε. Αποδεικνύονται πολύ λιγότεροι των προσδοκιών μας και απογοητευόμαστε κυρίως γιατί πιστεύουμε πως οι άλλοι θα έκαναν για εμάς ό,τι θα κάναμε και εμείς για αυτούς. Μα δεν είναι πάντα έτσι.

Ανά πάσα στιγμή στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τοξικούς ανθρώπους. Μόνο που στην αρχή δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί όλοι στην αρχή θέλουν να δείχνουν καλοί. Είναι όταν πέφτουν οι μάσκες που εκδηλώνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του άλλου, όταν νιώθει πλέον άνετα και σε θεωρεί δεδομένο.

Οι τοξικοί άνθρωποι σου βγάζουν τον χειρότερο σου εαυτό. Σου απομυζούν την ενέργεια και σου βγάζουν έναν αρνητισμό που δεν ήξερες καν ότι έχεις. Είναι αυτοί που ποτέ δε θα ζητήσουν συγγνώμη για κάτι, πολύ απλά επειδή δεν αποδέχονται ούτε παραδέχονται πως έχουν κάνει λάθος ή ότι φταίνε σε τίποτα. Δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους αλλά την επιρρίπτουν σε εσένα, κατηγορώντας σε, παραποιώντας τα γεγονότα ώστε να φανούν το θύμα.

Είναι άτομα που ό,τι και να πεις ή να αποδείξεις δε θα αλλάξει κάτι γιατί στο μυαλό τους είναι όλα διαφορετικά και είναι πεπεισμένοι πως έχουν δίκιο. Οι τοξικοί άνθρωποι – συνήθως είναι και νάρκισσοι – πάντα βλέπουν τον εαυτό τους ως το θύμα σε μια κατάσταση, ασχέτως το πόσο άσχημα έχουν συμπεριφερθεί στους άλλους. Για αυτούς το πρόβλημα δεν είναι το φέρσιμό τους, αλλά το ότι κάποιος άρχισε να παρατηρεί αυτά τα πράγματα.

Το ίδιο το σώμα μας μας στέλνει προειδοποιητικά σήματα όταν έρχεται αντιμέτωπο με τόση τοξικότητα. Ξεκινά με ιώσεις, αρρώστιες, αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα, αποζητώντας ξεκούραση.

Όταν οι λάθος άνθρωποι αρχίζουν να φεύγουν από τη ζωή σου, τότε τα σωστά πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Οι φιλίες σου με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου – αυτούς που μένουν στα δύσκολα – δυναμώνουν, βρίσκεις νέα πράγματα που σε γεμίζουν θετική ενέργεια και αισιοδοξία, χαμογελάς περισσότερο, χαίρεσαι τη ζωή καλύτερα, και αρχίζουν να σε περιβάλλουν άτομα που θα σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος.

Οτιδήποτε άλλο, που σου κοστίζει δε την ηρεμία, τη ψυχική σου υγεία και τη γαλήνη, απλά δεν αξίζει. Μπορεί να χρειάζεται να διασχίσετε πολλούς δρόμους για να βρείτε τον σωστό, αλλά να είστε σίγουροι πως όταν καταλάβετε πως αξίζετε περισσότερα, τότε όλα αλλάζουν και γίνονται καλύτερα.

Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη

https://enallaktikidrasi.coΜ

Άτλαντες και Έλληνες είχαν Γραφή 11.500 χρόνια πριν, σύμφωνα με τον Πλάτωνα

 

Στην εποχή μας, η ύπαρξη της Ατλαντίδας όπως και ο πόλεμος που ξεκίνησε με την τότε Αθηναϊκή πολιτεία που οδήγησε στη βύθιση της πρώτης, θεωρούνται απλά ως ένας μύθος, ένα παραμύθι ή μια παραβολή που επινόησε ο Πλάτωνας προκειμένου να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες, αλλά και να ανεβάσει ή να ανανεώσει το ηθικό των Αθηναίων της εποχής του. Κατά συνέπεια, το ίδιο μυθική θεωρείται και η ύπαρξη της Αθηναϊκής πολιτείας εκείνης της εποχής. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μας αναφέρει για το θέμα της γραφής στα βιβλία Τίμαιος και Κριτίας που έγραψε ο Πλάτωνας.

Οι Αιγύπτιοι ιερείς ανέφεραν πολλά και σημαντικά πράγματα στον Αθηναίο νομοθέτη Σόλωνα (639-559 π.Χ.), όταν πήγε στην Σάιδα, ειδικότερα για τον πόλεμο που έγινε πριν από περίπου 9.000 χρόνια από την χρονολογία της επίσκεψής του, δηλαδή πριν περίπου 11.500 χρόνια, μετρώντας από σήμερα.

Οι Άτλαντες είχαν γραφή 11.500 χρόνια πριν

Κατά την ανάπτυξη της αφήγησης το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι πως οι Άτλαντες είχαν “αγάλματα, αφιερώματα ιδιωτών”, αλλά και “μεγάλα αφιερώματα και των βασιλέων και των ιδιωτών”, οπότε εδώ έχουμε την πρώτη ένδειξη ύπαρξης κάποιου είδους γραφής. Στη συνέχεια, γίνεται σαφές ότι είχαν νόμους και “διατάξεις που είχαν γραφεί υπό των πρώτων βασιλέων επάνω εις ορειχάλκινη στήλην, η οποία ευρίσκετο εις το κέντρο της νήσου, εντός του ιερού του Ποσειδώνος”.

Για την συγκεκριμένη στήλη, μαθαίνουμε λίγο παρακάτω ότι “ήσαν χαραγμένα τα γράμματα” και ότι “εκτός των νόμων, είχε γραφεί και όρκος περιέχων μεγάλας κατάρας εναντίων των παραβατών”. Επιπλέον, όταν οι άρχοντες δίκαζαν “έγραφαν τας αποφάσεις των εις χρυσήν πινακίδα”. Γίνεται, λοιπόν, ολοφάνερο ότι οι Άτλαντες είχαν γραφή και γνώριζαν ανάγνωση. Ας δούμε μία ακόμα παράμετρο:

Το ένα άκρο της Ατλαντίδας που βρισκόταν στο “πέλαγος που λέγεται Ατλαντικόν” (Ατλαντικός Ωκεανός), βρισκόταν “πλησίον των Ηρακλείων Στηλών, το μέρος της χώρας που ονομάζεται τώρα Γαδειρική” (κοντά στο Στενό του Γιβραλτάρ), “εξουσίαζαν πολλές άλλες νήσους διασπαρμένες εις το πέλαγος”, αλλά και μέρη “από τα έντευθεν των Στηλών μέρη μέχρι της Αιγύπτου και της Τυρρηνίας (αρχαία χώρα της Ιταλικής χερσονήσου)”. “Ένεκα της εξουσίας που είχαν, πολλά πράγματα μεταφέροντο από το εξωτερικόν, πάρα πολλά δε επρομήθευεν εις αυτούς η ίδια η νήσος”. Είναι, ίσως, πολύ πιθανόν σε αυτές τις περιοχές, ή/και σε άλλες, να γνώριζαν και να επικοινωνούσαν με την ίδια γραφή, των Ατλάντων.

Οι Έλληνες είχαν γραφή 11.500 χρόνια πριν

Σε ότι αφορά την οργάνωση της παλαιάς Αθηναϊκής πολιτείας, το βιβλίο Κριτίας, έμεινε ημιτελές και δεν έχουμε παρά ελάχιστα ψήγματα πληροφοριών που αφορούν το θέμα μας, δηλαδή αν γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Αυτά είναι:

Μετά τις καταστροφές και τα χρόνια που πέρασαν “η γενεά που απέμενε κάθε φορά εις την χώραν, όπως είπαμε και πρωτύτερα (στο βιβλίο Τίμαιος), έζη εις τα όρη και ήτο αγράμματος […]” που σημαίνει ότι οι προηγούμενες γενιές γνώριζαν γράμματα.

Στον Τίμαιο, μας εξηγεί για ποιο λόγο έμεναν αγράμματοι λέγοντας: “Εις την χώραν σας όμως (εννοεί του Σόλωνα), καθώς και σε άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθεί ώστε να είναι κατάλληλα για τα γράμματα και δια τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καθορισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά σθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανό και αφήνει ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και αμόρφωτους από εσάς, ώστε γίνεσθε εξαρχής πάλιν σαν νέοι […]”.

Στη συνέχεια εξηγεί πως πριν τον μεγάλο κατακλυσμό και τον πόλεμο, “η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία” και “όσον αφορά την μόρφωσιν, (λέει ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα) βλέπεις βέβαια πόση φροντίδα κατέβαλεν εξαρχής ο νόμος δια την τακτοποίησιν των πάντων, μέχρι της μαντικής και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμωσε τας θείας αυτάς επιστήμας εις τας ανθρώπινας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τα γνώσεις που προέρχονται από αυτάς”. Από τα τελευταία λόγια μπορούμε να φανταστούμε πως μόνο ένα πολύ εξελιγμένο σύστημα γραφής, πιθανότητα ένα αλφαβητικό, θα μπορούσε να συστηματοποιήσει όλες τις γνώσεις που προήλθαν από διάφορες επιστήμες.

Σύμφωνα με την αφήγηση του Πλάτωνα, γίνεται φανερό ότι τόσο οι Άτλαντες όσο και οι Αθηναίοι της ίδιας εκείνης εποχής, γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Ωστόσο, ούτε για τους μεν ούτε για τους δε μας δίνεται κάποιο στοιχείο για το ποιο ήταν αυτό το σύστημα γραφής. Ίσως – και για τους δύο – να ήταν κάποιο είδος αλφαβητικής γραφής, όπως με λίγη φαντασία φαίνεται να υποδηλώνεται από την ορειχάλκινη στήλη με τους νόμους και τις χρυσές πινακίδες των Ατλάντων. Με λίγη ακόμα περισσότερη φαντασία – σε συνδυασμό με το ότι ο Ποσειδώνας και η Αθηνά με τον Ήφαιστο που έτυχαν τους κλήρους για την Ατλαντίδα και την Αθήνα, αντίστοιχα, ήταν συγγενείς – θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι κάτοικοι που οι θεοί εγκατέστησαν στις περιοχές που τους κληρώθηκαν, έλαβαν ή διδάχτηκαν ένα και το ίδιο κοινό αλφάβητο.

Όλα αυτά, 9.000 χρόνια πριν από τον Σόλωνα και 11.500 από σήμερα. Πόσες χιλιετίες πίσω πριν τον πόλεμο και την βύθιση της Ατλαντίδας μπορεί να είχαν κάποιο σύστημα γραφής, αλφαβητικό ή οποιοδήποτε άλλο; Μα, φυσικά, από τότε που ιδρύθηκαν μετά την κλήρωση. Με λίγη φαντασία, πάρα πολλές χιλιάδες χρόνια πριν.

Όπως είπαμε και στην αρχή, η ιστορία της Ατλαντίδας και της παλαιάς Αθηναϊκής πολιτείας θεωρείται ως ένα είδος μυθοπλασίας βγαλμένη από το μυαλό του Πλάτωνα για πολιτικούς, ίσως, λόγους. Ωστόσο, λίγοι μελετητές προτείνουν ότι όσα περγράφονται δεν αποκλείεται να είναι εμπνευσμένα από παλαιότερες παραδόσεις, δίνοντας έτσι κάποιες μικρές πιθανότητες η αφήγησή του να περιέχει ψήγματα κάποιας αληθινής ιστορίας, χωρίς να μπορούν να προσδιοριστούν ποια είναι αυτά. Στη σημερινή εποχή, ήδη από τον 19ο αιώνα πολλοί θεωρούν την ύπαρξη της Ατλαντίδας και την βύθισή της, ως πραγματικό γεγονός. Πολλές έρευνες ιδιωτών έχουν ξεκινήσει προκειμένου να εντοπίσουν πιθανά ερείπιά της.

Άραγε, αν κάποτε βρεθεί, αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί η ύπαρξη της Ατλαντίδας κατά το παρελθόν, αντιλαμβάνεστε ότι το πιθανό αυτό γεγονός θα συμπαρασύρει ως αληθινή και την ύπαρξη της τότε Αθηναϊκής πολιτείας και τα όσα αναφέρονται γι’ αυτήν, πριν τουλάχιστον 11.500 χρόνια, από σήμερα;

Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τα βιβλία Κριτίας και Τίμαιος σε μετάφραση Α.Παπαθεοδώρου, εκδόσεις Πάπυρος

https://amfipolinews.blogspot.com/

Τό σύνδρομο του Τηλέμαχου-Χρειαζόμαστε την επιστροφή του Πατέρα και του Κράτους;

 

 Ντιέγκο Φουσάρο

Ο Massimo Recalcati επιβεβαιώνει ότι η εποχή μας είναι λεία του «συμπλέγματος του Τηλέμαχου». Στην εποχή του οιδιπόδειου καπιταλισμού που αναδύθηκε από τη δεκαετία του εξήντα, η ανθρωπότητα, όταν δεν βυθίζεται στον μηδενισμό της παραίτησης που προκαλεί ο θάνατος του Θεού, περιμένει την επιστροφή του εξατμισμένου πατέρα στο ενδιάμεσο.

Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου αντιστρέφει αυτό του Οιδίποδα. Αν η κατ' εξοχήν οιδιπόδεια πράξη είναι η αιμομικτική ηδονή που προέρχεται από την πατροκτονία, το telemaqueo είναι η νοσταλγία για την πατρική φιγούρα του νόμου και του μέτρου, τη μόνη ικανή να βάλει τέλος στη μακρά νύχτα των Μνηστήρων, στην οποία η ηδονή και η παράβαση υψώνονται ως ο μόνος νόμος. Στο ομηρικό παραμύθι, ο Τηλέμαχος περνά μεγάλο μέρος της ημέρας του στην ακρογιαλιά, απορροφημένος στις σκέψεις του και σαρώνοντας τον ορίζοντα, περιμένοντας τους ένδοξους στόλους που απέπλευσαν να επιστρέψουν στην Ιθάκη. «Και αν όλα όσα επιθυμούν εκπληρώνονταν στους θνητούς, το πρώτο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν να επιστρέψει ο πατέρας μου στην πατρίδα του», λέει ο Τηλέμαχος στην Οδύσσεια. Απουσία του πατέρα του Οδυσσέα (Οδυσσέας στη λατινοποιημένη εκδοχή), σύμβολο του νόμου, η ανομία της απεριόριστης απόλαυσης, που ενσαρκώνεται από τους Μνηστήρες, κυριαρχεί αναμφισβήτητα στην Ιθάκη.

Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου, του οποίου είμαστε φυλακισμένοι στη σημερινή μεταμοντέρνα νύχτα των Μνηστήρων, αποτελείται από αυτό το σπαρακτικό συναίσθημα μιας απουσίας ή, καλύτερα, μιας παρουσίας που δίνεται ερήμην. Συνοδεύεται από την ελπίδα ότι ο πατέρας που έχει φύγει θα επιστρέψει και θα αποκαταστήσει τον νόμο του δίκαιου μέτρου, ανακαλώντας την οιδιπόδεια φάση της νύχτας των Μνηστήρων. Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα, ο Τηλέμαχος δεν αντιλαμβάνεται στον πατέρα τη φυσιογνωμία ενός εχθρού, αλλά αυτή ενός συμμάχου με τον οποίο θα αποκαταστήσει το δίκαιο της κοινότητας που διαλύθηκε από την κυνική απόλαυση. Αν διαβαστεί με διαφάνεια, το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου αποκαλύπτει την παρουσία μιας νοσταλγίας που δεν πέφτει σε παραιτημένη απραξία, αλλά αντίθετα μεταφράζεται σε δράση. Ο γιος του Οδυσσέα δεν περιορίζεται στο να εξετάζει παθητικά τον ορίζοντα περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα του, ακολουθώντας το σύνδρομο –που το ίδιο συμμαχεί με την παραίτηση– κάποιου που περιμένει αδρανειακά τον Γκοντό. Ο Τηλέμαχος αναλαμβάνει μια ενεργή αναζήτηση του ήρωα που απέπλευσε για την Ιθάκη, πλέοντας προς την Πύλο και τη Σπάρτη. Η επιστροφή του πατέρα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν κάνουμε μια προσπάθεια να την πραγματοποιήσουμε, ακολουθώντας την πιο τυπική κίνηση κληρονομιάς που νοείται ως ανακατάκτηση με τη μεσολάβηση της δράσης, που απαθανατίζεται στους στίχους του Φάουστ: «Ό,τι έχεις κληρονομήσει από τους πατέρες σου, ξανακατάκτησέ το αν θέλεις να το κατέχεις πραγματικά».

Στην ομηρική αφήγηση, όταν ο πατέρας επιστρέφει, ο Τηλέμαχος αδυνατεί να τον αναγνωρίσει. Τον φανταζόντουσαν ως έναν χαρισματικό ήρωα, καλυμμένο με δόξα και τιμές. Αντίθετα, έχει μπροστά του έναν αγνώριστος ζητιάνο, μεταμορφωμένο από τη δυστυχία. Το μάθημα που διδάσκει η ιστορία του Τηλέμαχου είναι αδαμάντινο: ο πατέρας δεν μπορεί να επιστρέψει όπως όταν απέπλευσε, ένδοξος και θριαμβευτής. Γι' αυτό, όταν επανεμφανίζεται στην Ιθάκη, όλοι τον προσβάλλουν και τον διασύρουν.

Σήμερα, ο πατέρας που επιστρέφει μετά από μακρά απουσία είναι το εθνικό κράτος. Κανείς δεν είναι σε θέση να το αναγνωρίσει, γιατί όλοι βλέπουν μόνο τη φιγούρα μιας δύναμης που τώρα αποσυντίθεται ή, εναλλακτικά, το φάντασμα της φρίκης του παρελθόντος. Κανείς δεν καταφέρνει να ανακαλύψει στην Πολιτεία τι δυνητικά είναι. Για να το κληρονομήσετε, είναι απαραίτητο να το ξανακατακτήσετε, μετατρέποντας τη νοσταλγία σε αντιπροσαρμοστική δράση. Το εθνικό κράτος, όπως είπαμε, μπορεί σήμερα να διαδραματίσει τον ζωτικής σημασίας ρόλο της αποκατάστασης του δικαίου και των ορίων: πρώτον, βάζοντας ένα φράγμα στη μανία της απορρύθμισης της υπερεθνικής αγοράς και, δεύτερον, αποτελώντας τη βάση για τη θέσπιση μιας κοινοτικής ηθικής ικανής να καθολικοποιηθεί μέσω της πράξης που ενορχηστρώνεται από έναν νέο πρίγκιπα που ξέρει πώς να κεφαλαιοποιεί τα πολιτικά πάθη που σήμερα βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση.

Σε απόσταση ασφαλείας από τα κρατολογικά οράματα του παρελθόντος και τις τραγωδίες που τα συνόδευαν, η Πολιτεία μπορεί σήμερα να αποκαταστήσει νοηματοδοτημένο το αναπάντητο προς το παρόν ερώτημα για την επιβίωση του πατέρα στην εποχή της εξάτμισής του. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να ξαναζήσει το αντιπροσαρμοστικό ιδανικό που είναι μόνο λανθάνον σήμερα, το μεταμορφωτικό πάθος σε αναζήτηση μιας πραγματικότητας πιο συναρπαστικής από την παρούσα δυστυχία. Αν στη διαλεκτική φάση το εθνικό κράτος ήταν ο φορέας του καπιταλισμού (εξ ου και ο διεθνισμός που πρότεινε ο Μαρξ ως θεραπεία), σήμερα ο φανατισμός της οικονομίας είναι αποεδαφικοποιημένος και, όπως έκανε με την αστική τάξη, πρέπει να εξαλείψει τον πρώην σύμμαχό του: όπως η αστική τάξη, έτσι και το εθνικό κράτος είναι στην πραγματικότητα ασύμβατο με τον απόλυτο καπιταλισμό, στην οποία τα πάντα γίνονται εμπόρευμα και οι μόνες κυρίαρχες πραγματικότητες θα πρέπει να είναι οι πολυεθνικές, οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι διεθνικές ροές.

Αφημένος στον εαυτό του, ο Νόμος της οικονομίας υποτάσσει όλη την υλική και συμβολική πραγματικότητα στους παγωμένους νόμους του, καταστρέφοντας κάθε κοινότητα που δεν είναι λειτουργική για κατανάλωση. Είναι μια μελλοντική εξαπάτηση, αν όχι μια ιδεολογία, να πιστεύουμε στην ύπαρξη μιας προκαθορισμένης ισορροπίας και αρμονίας που εγγυάται αυτό το «αόρατο χέρι» της οικονομίας που παράγει αποκλειστικά ορατές τραγωδίες στην ηθική. Η ίδια η πολιτική τελειώνει αναπόφευκτα με το να αποδιαρθρώνεται από την πρωταρχική της λειτουργία –την κυρίαρχη διαχείριση, από τον λαό, της ίδιας της κοινοτικής του ύπαρξης– και με το να περιορίζεται σε έναν απλώς βοηθητικό ρόλο, ως συνέχεια της οικονομίας με άλλα μέσα.

Αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι η θλιβερή μοίρα που, τον τελευταίο καιρό, έπληξε την άτυχη ιταλική χερσόνησο. Μαζί με την παράδοση της δικής της κυριαρχίας στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης, η Ιταλία υπέστη πρώτα την παρέμβαση της οικονομικής της πολιτικής από το λογικά υπερευαίσθητο όργανο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ήταν τότε (στις 16 Νοεμβρίου 2011) το αντικείμενο της επιβολής, μέσω εν πολλοίς αντισυνταγματικών διαδικασιών, μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης – μιας στρατιωτικής χούντας οικονομικής φύσης, με εξάπλωση αντί για τανκς και με «δημόσιο χρέος» αντί για κανόνια – με μοναδική και αδυσώπητη εντολή την εφαρμογή των οικονομικών ελιγμών που υπαγόρευε η ευρωκρατία και, επομένως, να επιβάλει από τα πάνω, με τεχνοκρατικό τρόπο, τη «φιλελεύθερη επανάσταση», δηλαδή τη νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Το 1929, ο Στάλιν επέβαλε το παράδειγμά του για τον κομμουνισμό χωρίς καμία δημοκρατική εντολή, στο όνομα των ιερών νόμων της ιστορίας. Ομοίως, το 2011, η «τεχνική κυβέρνηση» του Μάριο Μόντι επέβαλε το ευρωπαϊκό μοντέλο στην Ιταλία χωρίς καμία δημοκρατική εντολή, στο όνομα των αδιαμφισβήτητων νόμων της οικονομίας. Αν ο Στάλιν είχε εθνικοποιηθεί για ανώτερους ιστορικούς λόγους, η κυβέρνηση Μόντι ιδιωτικοποίησε για υψηλότερους οικονομικούς λόγους, στο όνομα του καπιταλισμού της νέας εποχής που εγκαινιάστηκε το 1989.

Αυτή η σκόπιμα συγκλονιστική αναλογία μας επιτρέπει να καταλάβουμε γιατί βρίσκαμε πάντα τους μετανοημένους της αριστεράς στην πρώτη σειρά όταν πρόκειται να εγκρίνουμε τις πολιτικές του αίματος, του ιδρώτα και των δακρύων της κυβέρνησης Μόντι: η τυφλή πίστη στους νόμους της ιστορίας έχει μετατραπεί διαλεκτικά σε μια εξίσου τυφλή πίστη στους νόμους της οικονομίας. Ακριβώς όπως ο κομμουνιστικός διεθνισμός μετατράπηκε σε οικονομικό διεθνισμό και ο φιλοσοβιετικός προλεταριακός οικουμενισμός έγινε φιλοαμερικανικός ιμπεριαλιστικός οικουμενισμός. Το γεγονός ότι ήταν μια παρέμβαση της πολιτικής από την οικονομία εξηγεί επίσης γιατί οι παράγοντες αυτής της άθλιας διαδικασίας δεν είναι πλέον οι παραδοσιακές επαγγελματικές πολιτικές τάξεις, αλλά οι τεχνικοί και οι ειδικοί, που έχουν ενταχθεί στον πανεπιστημιακό μηχανισμό και οι πιστοί θιασώτες της οικονομικής θεολογίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, γίναμε μάρτυρες της κατάληψης της εξουσίας από την οικονομική κάστα και τους θαυματουργούς του χρήματος.

Μπροστά σε τόσες καταστροφές σε γρήγορη διαδοχή, (στις οποίες τα λόγια του Καθαρτηρίου του Δάντη (VI, 76-78) μπορούν να εφαρμοστούν με εξαιρετική συνάφεια: «Ω σκλαβωμένη Ιταλία, καταφύγιο θλίψεων, / πλοίο χωρίς τιμονιέρη σε μια μεγάλη καταιγίδα, / όχι κυρία των επαρχιών, αλλά οίκος ανοχής!») Είναι προφανές ότι το πρώτο καθήκον, με στόχο την επιβράδυνση και στη συνέχεια την αντιστροφή των σημερινών τάσεων, πρέπει να αναζητηθεί στην ανάκτηση της λειτουργίας του κράτους ως εγγυητή της υπεροχής της πολιτικής έναντι της οικονομίας, της ηθικής έναντι της αγοράς, των ανθρώπων έναντι των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που εγκυμονούν θεολογικές ιδιοτροπίες.

Αντί να υποβιβαστεί σε ancilla oeconomiae – υπηρέτη της οικονομίας – και επομένως σε απλή υποστήριξη της κυριαρχίας των υπερεθνικών οικονομικών οργανισμών (από τις τράπεζες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μέχρι τη χρηματική δικτατορία των πολυεθνικών και τις νέες πλουτοκρατικές κάστες), το εθνικό κράτος καλείται να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρώπινης κοινότητας. θεωρείται αυτοσκοπός και, κατά συνέπεια, να παίρνει θέσεις ενάντια στην παράλογη λογική του μονοθεϊσμού της παγκόσμιας αγοράς. Μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο (δηλαδή, μέχρι να οριστούν άλλες δυνάμεις ειδικά ικανές να ανατρέψουν την παγκόσμια χρηματική), μόνο το εθνικό κράτος, υπό την προϋπόθεση ότι θα πάψει να περιορίζεται στην επικύρωση όσων έχουν αποφασιστεί αυτόνομα από οικονομολόγους, από πολυεθνικές και από τη θεοποιημένη αγορά, μπορεί να αντιταχθεί και επομένως να δράσει αποτελεσματικά με σκοπό να ξεπεράσει την καλπάζουσα αποσύνθεση. ανοίγοντας ξανά μια διαλεκτική φάση στο κερδοσκοπικό σύστημα.

Η επαναφορά της πολιτικής κυριαρχίας είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για την εκ νέου διάδοση του κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Δεν είναι δυνατόν να δράσουμε πολιτικά αν δεν αναδημιουργήσουμε έναν οριοθετημένο χώρο στον οποίο θα αναπτύξουμε τον αγώνα ενάντια στον ταξισμό και για τη δημοκρατία, για την υπεράσπιση αυτού του στρώματος κοινωνικών δικαιωμάτων που η διεθνοποίηση των αγορών συνεχίζει να διαβρώνει. Η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, επιπλέον, συνεπάγεται επίσης την αποκατάσταση της αρχής της ανεξαρτησίας στην ισορροπία των εξουσιών, πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ένας αληθινός πλουραλισμός και ένα διεθνές δίκαιο που δεν είναι απλώς η ιδεολογία του κυρίαρχου. Χωρίς κυρίαρχα κράτη, το διεθνές δίκαιο –όπως φαίνεται προφανές σε αυτόν τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο– γίνεται μια απλή υπερδομή των σχέσεων εξουσίας. Για το λόγο αυτό, σήμερα το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο περιορίζεται σε μια τιτάνια επιχείρηση αφιερωμένη στην εξόντωση των «τρομοκρατών» και στην προστασία εκείνων των «γραμμών φιλίας» (Schmitt) που συνορεύουν με τον αποκλειστικό χώρο του «πολιτισμού». Οτιδήποτε πέρα από τη γραμμή φιλίας χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατία που πρέπει να καταπολεμηθεί. Με αυτόν τον τρόπο, το διεθνές δίκαιο και ο ιμπεριαλισμός αποκαλύπτονται ως αμοιβαία συστατικά: το διεθνές δίκαιο καταλήγει να είναι όλο και περισσότερο το εποικοδόμημα του νέου ιμπεριαλιστικού παρεμβατισμού, απελευθερωμένο πλέον από τους περιορισμούς του παλιού διεθνούς δικαίου.

Το ότι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό κράτος, πολύ περισσότερο από την παγκοσμιοποιημένη προλεταριακή τάξη ή τα ετερόκλητα αποεδαφικοποιημένα πλήθη του Τόνι Νέγκρι, είναι σε θέση να αναπτύξει μια επαναστατική λειτουργία αντίστασης στον παγκόσμιο φανατισμό της οικονομίας αποδεικνύεται από τη συνεχή δουλειά της δαιμονοποίησης με την οποία παρενοχλείται από το κυρίαρχο ρεύμα του κυρίαρχου ιδεολογικού ρεύματος. Τόσο από το τσίρκο των μέσων ενημέρωσης όσο και από τον πνευματικό κλήρο, το κράτος σήμερα στιγματίζεται συνεχώς ως ένα υπόλειμμα ανίκανο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής και, ως εκ τούτου, αξίζει να ξεπεραστεί σε συνοχή με την απρόσβλητη λογική της παγκοσμιοποίησης. Έχει εξορκιστεί επίμονα ως ένα επικίνδυνο όχημα για την αναγέννηση των χειρότερων εμπειριών του εικοστού αιώνα ή, απλώς, ως μια μη βιώσιμη επιλογή στην εποχή του «μετα-εθνικού αστερισμού» που έρχεται «μετά τον Λεβιάθαν».

Σύμφωνα με ένα ιδεολογικό τέχνασμα που θα έπρεπε ήδη να είναι γνωστό, το κράτος δηλώνεται ότι ξεπερνιέται για να μπορέσει να το ξεπεράσει οριστικά: δηλαδή, να αποδομήσει με ολοκληρωμένο τρόπο την κοινωνική και πολιτική λειτουργία που, αν και με όλο και πιο εύθραυστο και επισφαλή τρόπο, εξακολουθεί να είναι ικανό να εκπληρώσει. Στην εποχή της εξοικονόμησης της σύγκρουσης, της ατροφίας της δυστυχισμένης συνείδησης και του θριάμβου του γενικευμένου οικονομικού κρετινισμού, το κράτος μπορεί να τεθεί ως η μόνη συγκεκριμένη πολιτική δύναμη της ηθικής κοινότητας ως αυτοσκοπός και σε αναζήτηση της δικής του ανεξαρτησίας από την υπερεθνική δικτατορία της αγοράς.  

https://posmodernia.com/

ΑΣΤΕΡΑΚΙ.....