Χόρχε Μπουκάι: Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία

 

Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια…

Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.

Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…

Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι.

Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.

Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.

Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος.

Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).

Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν.

Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.

Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει.

Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.

Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “Να βλέπεις στον έρωτα”- Εκδ. opera

https://www.dinfo.gr/

Εκτροφή φρέσκων ψαριών και λαχανικών με ενυδρειοπονία στην αυλή...

 Η Aquaponics συνδυάζει δύο μεθόδους καλλιέργειας, την υδατοκαλλιέργεια και την υδροπονία, για να δημιουργήσει ένα αυτόνομο, καλά ισορροπημένο οικοσύστημα. Τα ψάρια τρέφονται και εκτρέφονται σε μια δεξαμενή και καθώς η βαρύτητα τραβάει τα λύματα μέσα από έναν υδροπονικό κήπο, τα βακτήρια τρέφονται με τα απόβλητα, διασπώντας τα σε απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη των φυτών.

Στη συνέχεια, το σύστημα επιστρέφει το καθαρισμένο νερό πίσω στη δεξαμενή ψαριών, ώστε η διαδικασία να ξεκινήσει ξανά.

Σε αυτό το βίντεο, ο Charles Collins μοιράζεται τους υδροπονικούς και υδροπονικούς κήπους της αυλής του, όπου μπορεί να καλλιεργήσει τιλάπια, φυλλώδη χόρτα, πιπεριές, βότανα και πολλά άλλα, όλα στην έρημο των προαστίων. Δείτε το παρακάτω...

https://www.ecosnippets.com/

Μία βέβηλη ἀλλά καί ἀποτυχημένη παράσταση…

 

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας 

 

Ἕνα φτηνό καί κακοπαιγμένο θέατρο εἴδαμε λοιπόν τελικά, δίχως ἰδιαίτερη οὐσία. Βεβαίως δέν ὑποτιμοῦμε τήν μιασματική βαρύτητα πού εἶχαν οἱ ἐναγκαλισμοί καί οἱ συμπροσευχές καί τά πολυχρόνια, ἀλλά μέ τέτοιες βεβηλώσεις ἔχουμε πλέον (δυστυχῶς) συνηθίσει. Τό σημαντικότερο εἶναι πώς καμία ἀπόφαση δέν ἐλήφθη καί τό μόνο στό ὁποῖο μπόρεσαν νά φτάσουν (ἐπί τοῦ παρόντος) οἱ ἐπί κεφαλῆς τῶν δύο σφηκοφωλιῶν, ἦταν μία διακήρυξη γεμάτη συμβουλές καί εὐχολόγια, πού ἀναμηρυκάζει ἁπλῶς γιά πολλοστή φορά τά πασίγνωστα πλέον ἀγαπουλίστικα τετριμμένα.

 

Τίποτε δέν εἴδαμε ἐπίσης (ὅπως ἀκριβῶς ἀναμέναμε) καί στό θέμα τῶν ὑποχωρήσεων πού δῆθεν θά ἔκανε ὁ ἀντίχριστος τῆς Ρώμης: γιατί ὅσοι γνωρίζουμε τά πράγματα, ξέρουμε πολύ καλά ὅτι ἀπό τήν μέρα πού ξεκίνησαν αὐτοί οἱ λεγόμενοι διαχριστιανικοί διάλογοι ἐδῶ καί 7 περίπου δεκαετίες, ὁ Παπισμός δέν ὑποχώρησε καί δέν παρεξέκλινε ποτέ οὔτε μισό ἑκατοστό ἀπό τίς πλάνες του. Αὐτό γιά κάποιους ἀφελεῖς πού πανηγύρισαν τό ἄνευ filioque Σύμβολο τῆς Πίστεως πού ἀπήγγειλε προχτές στήν Νίκαια ὁ Πάπας, ἐνῷ στήν πραγματικότητα ἦταν μία ἀπολύτως ἀνέξοδη γιά τόν ἴδιο «ὑποχώρηση» (ἄλλωστε ὅσες φορές συμπροσεύχονται παπικοί μέ δικούς μας σέ ὀρθοδόξους ναούς ἔτσι ἀκριβῶς τό λένε τό «Πιστεύω», ὡς στάχτη στά μάτια τῶν ἀνοήτων).

 

Μία βέβηλη ἀλλά καί ἀποτυχημένη παράσταση εἴδαμε λοιπόν, στήν ὁποία ἔλαμψαν μέ τήν ἀπουσία τους σχεδόν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ὁ Ἀρχοντώνης εἶχε ὀνειρευτεῖ κάποτε μία περίπου πανορθόδοξη μάζωξη στήν ὑποδοχή τοῦ βδελύγματος τοῦ Βατικανοῦ καί ἀντ’ αὐτοῦ τον ὑποδέχτηκε τελικά σχεδόν μόνος του, παρέα μέ τόν ὁμόφρονά του ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, τόν Ἐρντογάν καί τούς ἄνευ ποιμνίου καί ἐκκλησιαστικῆς ἰσχύος ρασοφόρους ὑφισταμένους του.

 

Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως δέν ὑπάρχουν οὔτε καί λόγοι ἐφησυχασμοῦ γιά ἐμᾶς. Κάθε ἄλλο. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι στήν κορύφωσή του, τό σχέδιο γιά τήν ὑποταγή καί βύθιση τῆς Ὀρθοδοξίας στόν νεοεποχίτικο ὑπόνομο προχωρᾶ καί ἄν κάποιες κρίσιμες ὑπογραφές καί ἀνακοινώσεις πῆραν μία ἀναβολή ἀκόμη, εἶναι βέβαιο ὅτι σύντομα θά ἐπανέλθουν στό προσκήνιο μέ τρόπο ἀκόμη πιό ἐφιαλτικό.

Ἐμεῖς ὀφείλουμε νά γρηγοροῦμε...

ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Η ΡΩΣΙΚΗ ΨΥΧΗ!!![Η δύναμη του Πούτιν γίνεται όλο και πιο βυζαντινή, ασχετα αν σε επίπεδο λαού δεν είναι ακόμη απολύτως σαφής.]

 

Ο Rachid Achachi ανοίγει τις πόρτες της ρωσικής ψυχής

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Κατανοώντας τη Ρωσία, από την προέλευση μέχρι σήμερα ,του Kontre Kulture, θέσαμε στον Rashid Achachi έντεκα ερωτήσεις, όπως οι έντεκα τσάροι της Ρωσίας.

Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε στους Δυτικούς, που μπερδεύουν τα πάντα, ότι ο Πούτιν δεν είναι κληρονόμος του Στάλιν; Κατά τη γνώμη σας, ο Στάλιν θα ήταν περισσότερο ένας Πέτρος Α ́ ή ένας Ιβάν Γ ́ bis;

Αν μιλάμε για μια συγκεκριμένη «ελίτ» των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, όπως αυτή που βρίσκουμε στο CNews, τότε είναι χάσιμο χρόνου. Γιατί οι τελευταίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Πούτιν δεν είναι ένας αιμοδιψής αυταρχικός. Αρκεί να κοιτάξετε την καριέρα του από το 1999 και ακόμη και πριν, για να συνειδητοποιήσετε ότι είναι στην πραγματικότητα ένας από τους πιο δυτικόφιλους Ρώσους ηγέτες.

Θυμηθείτε την επιθυμία που εξέφρασε στον Μπιλ Κλίντον να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τις καλές σχέσεις του με τον Ζακ Σιράκ, τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον Μπερλουσκόνι, την υποστήριξη του Πούτιν στον αμερικανικό στρατό στον πόλεμο στο Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου, τις τεράστιες επενδύσεις που έκανε τότε η Ρωσία για να προμηθεύσει την Ευρώπη με ενέργεια...

Ο Πούτιν δεν ονειρεύτηκε ποτέ να εισβάλει στην Ευρώπη, αλλά πάντα ονειρευόταν να είναι μέρος της. Και μόνο μετά από αρκετές αποτυχίες και ταπεινώσεις αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η Δύση δεν θα θεωρήσει ποτέ τη Ρωσία ίση. Πάντα θεωρούνταν από τις δυτικές πολιτικές ελίτ ως έθνος βαρβάρων, ή το πολύ ως Γαλλο-Ρωμαίοι που έπρεπε να υποταχθούν και να αφομοιωθούν.

Αυτό τον ανάγκασε να δεχτεί να ενσαρκώσει το πεπρωμένο του, αυτό του να είναι ο ηγέτης μιας Ρωσίας που είναι κυρίαρχη από άποψη πολιτισμού, αλλά που πρέπει να αντιμετωπίσει έναν περίπλοκο κόσμο, που κυριαρχείται τόσο εσωτερικά όσο και παγκοσμίως από το δυτικό παράδειγμα.

Από αυτή την άποψη, ο Πούτιν είναι πιο κοντά σε έναν Βυζαντινό αυτοκράτορα παρά σε έναν Μογγόλο Χαν ή έναν Στάλιν.

Όσο για τον Στάλιν, είναι προφανές ότι ο αριθμός στον οποίο πλησιάζει περισσότερο αν θέλουμε να παραμείνουμε σε ρωσικό μητρώο είναι αυτός του Ιβάν Δ'. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Ιβάν Δ', παρά τη σκληρότητά του, είχε συνείδηση και φόβο Θεού.

Αλλά προσωπικά, τον βλέπω περισσότερο με την πονηριά, τον κυνισμό και τη σκληρότητά του, ως Μογγόλο Χαν. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι δεν ήταν Σλάβος αλλά Γεωργιανός.

 

Αν δεν είναι πλέον έτσι σήμερα, μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι μια αντίρροπη δύναμη; Είναι αυτή που κρατά στο πορτμπαγκάζ της τη διάσημη ρωσική ψυχή; Τέλος, η ρωσική ψυχή δεν είναι απλώς πίστη;

Μπορεί να το κάνει μόνο εάν η ρωσική κυβέρνηση αποφασίσει να το κάνει. Σήμερα, είναι πιο κοντά σε ένα πνευματικό όργανο της ρωσικής εξουσίας παρά σε μια αντιδύναμη.

Για να καταλάβουμε πώς έγινε αυτό, πρέπει να επιστρέψουμε στις μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου Πέτρου και στον ευνουχισμό της Εκκλησίας, που είδε ως τροχοπέδη και εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό και τον εκδυτικισμό της Ρωσίας. Για να μην αναφέρουμε τη σοβιετική παρένθεση με τους μαζικούς διωγμούς κατά της Εκκλησίας, αλλά και τον εισοδισμό που πέτυχε η KGB εντός της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Πολλοί από τους πατριάρχες ήταν συνεργάτες της KGB και έπρεπε να διασφαλίσουν ότι δεν θα προερχόταν διαφωνία μεταξύ των πιστών.

Αυτό μπορεί να ήταν το τίμημα για να συνεχίσει να υπάρχει η Εκκλησία στο ρωσικό έδαφος, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι έχασε την αυτονομία της και, κατά κάποιο τρόπο, την αύρα της.

Όσο για τη ρωσική ψυχή, είναι ευρύτερη και βαθύτερη από την Ορθόδοξη πίστη. Επιπλέον, σε αυτό το βιβλίο, κάνω μια αρχαιολογία αυτής της ψυχής εξηγώντας ότι είναι η έκφραση πολλών στρωμάτων (Σλαβισμός, παγανισμός, Βυζαντισμός, Ορθοδοξία...) που συνεχίζουν να συνυπάρχουν με συγχρονικό τρόπο μέχρι σήμερα.

 

Από το 1990, οι Αγγλοαμερικανοί προσπαθούν να πυροδοτήσουν εθνικιστικές εστίες στην πρώην ρωσική (γνωστή ως σοβιετική) αυτοκρατορία. Αυτό οδηγεί τη Ρωσία να σκληρύνει το παιχνίδι της, να ενισχυθεί και να αποστασιοποιηθεί από τη Δύση. Έχουν σκεφτεί οι Αγγλοαμερικανοί αυτή την προσέγγιση με την Κίνα;

Όταν οι Αγγλοαμερικανοί άρχισαν να αποσταθεροποιούν τον πρώην σοβιετικό χώρο τη δεκαετία του 1990, η Κίνα δεν ήταν ακόμη αυτό που είναι σήμερα. Από αυτή την άποψη, η προσέγγιση μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου δεν έγινε αντιληπτή ως κίνδυνος. Το αντίθετο μάλιστα. Δεδομένου ότι στη Μεγάλη Σκακιέρα, ο Zbigniew Brzezinski εξηγεί ότι απομακρύνοντας την Ουκρανία από τη Ρωσία, το κέντρο βάρους της Ρωσίας θα μετατοπιστεί στην Ασία, κάτι που θα την εμποδίσει για πάντα να γίνει ξανά δύναμη ή αυτοκρατορία. Πρώτον, αποκαλύπτει λανθάνοντα αντιασιατικό ρατσισμό από την πλευρά αυτών των αγγλοαμερικανικών ελίτ για τις οποίες η Ασία δεν θα είναι ποτέ τίποτα περισσότερο από ένα εργαστήριο της Δύσης και ότι ήταν αδιανόητο ότι μια ασιατική χώρα θα μπορούσε ποτέ να διεκδικήσει παγκόσμια γεωπολιτική ηγεσία. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να εξηγηθεί από τη μέθη αυτής της μονοπολικής στιγμής, η οποία οδήγησε αυτές τις ελίτ να πιστέψουν ότι η αγγλοαμερικανική ηγεμονία στον κόσμο ήταν πλέον οριστική.

Η ψυχρότητα των αγγλοσαξόνων γεωπολιτικών επιστημόνων δεν πρέπει ποτέ να μας οδηγήσει να συσκοτίσουμε το βάρος της υποκειμενικότητας και ενός ορισμένου παραλογισμού στο όραμά τους για τον κόσμο και στην ανάλυσή τους.

 

Περιορίζεται η Ρωσία σε αυτό το δίλημμα: λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης ή καταστροφικός φιλελευθερισμός, με άλλα λόγια το τέλος του ισχυρού κράτους;

Για να το θέσω λακωνικά, μια Ρωσία χωρίς ισχυρό κράτος ονομάζεται Ουκρανία. Αυτή είναι η χαοτική διάσταση των Σλάβων, οι οποίοι, ελλείψει ισχυρού κράτους, καταλήγουν να κατακερματίζονται σε φυλές, για να επανενωθούν ξανά μπροστά σε έναν υπαρξιακό κίνδυνο γύρω από έναν ισχυρό ηγέτη. Αυτή είναι η τραγική κυκλικότητα της ρωσικής ιστορίας. Και μέχρι στιγμής, οι Ρώσοι δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βρουν μια χρυσή τομή και ένα σταθεροποιητικό παράδειγμα, που να τους επιτρέπει ταυτόχρονα να έχουν ένα ισχυρό κράτος για να τους υπερασπιστεί και να τους ενώσει, αλλά και έναν χώρο εκπλήρωσης και ελευθερίας για τα άτομα που το απαρτίζουν. Προσθέστε σε αυτό την πολυεθνική διάσταση της χώρας, η οποία περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Ωστόσο, πιστεύω βαθιά ότι ο Πούτιν κατάφερε να αποδείξει ότι αυτή η ισορροπία είναι δυνατή. Αλλά θα είναι πραγματικά έτσι μόνο με την οριστική έλευση ενός πολυπολικού κόσμου και μια σημαντική υποχώρηση της αγγλοαμερικανικής ηγεμονίας. Γιατί μου φαίνεται πολύ περίπλοκο να το κάνεις σε έναν κόσμο όπου οι δυτικές ελίτ χρησιμοποιούν όλα τα δυνατά μέσα για να σε αποσταθεροποιήσουν και να προκαλέσουν την κατάρρευσή σου.

 

Βλέπουμε στην ιστορία ότι μια επέκταση της Ρωσίας είναι δαπανηρή, ανθρώπινα και διπλωματικά, αλλά ότι μια συρρίκνωση μπορεί επίσης να είναι επικίνδυνη (βλ. την τρέχουσα πίεση από το ΝΑΤΟ)... Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για το ρωσικό κράτος σήμερα;

Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το ρωσικό κράτος είναι πολλοί. Το πρώτο είναι δημογραφικό. Ο πληθυσμός της Ρωσίας μειώνεται, παρ' όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι αρχές για να ενθαρρύνουν τις γεννήσεις. Και η οικονομική ανάπτυξη μιας περιοχής τόσο τεράστιας όσο αυτή της Ρωσίας απαιτεί αφθονία ανθρώπινου δυναμικού και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη διαχείριση της χώρας.

Διότι στην πραγματικότητα, η Ρωσία έχει τα μέσα να κάνει τους πολίτες της να ζουν καλύτερα από τους Σουηδούς ή τους Δανούς. Αλλά η διαφθορά, η δημογραφική παρακμή και οι γεωπολιτικές προκλήσεις που επιβάλλονται από τους Αγγλοαμερικανούς δυσκολεύουν την πατριωτική φυλή εντός της ρωσικής ελίτ. Και αν το ρωσικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του ευρασιατικό σήμερα, είναι αρκετά διαφορετικό για τη ρωσική νεολαία, η οποία έχει μεγαλώσει με τη δυτική κουλτούρα και τον τρόπο ζωής από τη δεκαετία του 1990. Φυσικά, είναι περήφανοι για τη χώρα τους και αρνούνται να υποταχθούν, αλλά υπάρχει πραγματική ανθρωπολογική δουλειά που πρέπει να γίνει για να ριζώσουν ξανά στο πολιτισμικό τους έδαφος, αυτό του ρωσικού κόσμου, χωρίς να απαγορεύουν στους εαυτούς τους να ανοιχτούν σε άλλους πολιτισμούς.

 

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να έχει αυτόν τον ρόλο του πνευματικού προζύμι και του ηρεμιστικού παράγοντα για τους ανθρώπους σήμερα;

Όλα εξαρτώνται από τη γενιά. Για άτομα άνω των 50 ετών, αυτό ισχύει σχετικά. Αλλά για τους άλλους, ήταν ένα πνευματικό κενό μέχρι το 2022, με την ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, η οποία δημιούργησε έναν βιταλισμό στη ρωσική κοινωνία, που σήμερα αρχίζει ακόμη και να φέρνει σε δύσκολη θέση το κράτος. Γιατί αν για την κυβέρνηση, αυτός ο πόλεμος είναι πάνω απ' όλα ένας αμυντικός πόλεμος και ένα μέσο για την εξισορρόπηση της ισορροπίας δυνάμεων με τη Δύση και τη διεκδίκηση της ρωσικής κυριαρχίας, για τους «Ζντιστές» όπως τους αποκαλούν στη Ρωσία, έχει γίνει σχεδόν θρησκεία, με ένα Ζ αντί για τον σταυρό.

Από τη θετική πλευρά, βοήθησε να αφυπνιστεί ο ρωσικός λαός, βγάζοντάς τον από τον λήθαργο και τις δυτικές ρίζες του. Αλλά ο κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι η δύναμη, η δέσμευση και η σημασία τους θα μπορούσαν να περιπλέξουν το έργο του ρωσικού κράτους σε αυτό το νέο μεγάλο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι, αφού, ό,τι και να λένε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, η ρωσική κυβέρνηση είναι ρεαλιστική, λογική και δεν θέλει Αρμαγεδδώνα ή ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Δύσης.

 

Η Ρωσία πάντα ταλαντευόταν μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Πού είναι το κέντρο βάρους του;

Δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά για το κέντρο βάρους της. Κατοικεί μέσα της. Για να το θέσουμε πιο ξεκάθαρα, έγκειται στην ικανότητά του να ενσωματώνει τη σκιά του για να χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο του Γιουνγκ και να ενσωματώνει τα σλαβικά, βυζαντινά, μογγολικά και ευρωπαϊκά αρχέτυπά του. Γιατί σε κάθε στάδιο της ιστορίας του, ήταν πάντα ένα αρχέτυπο που κυριαρχούσε και συνέτριβε τα άλλα, πριν δώσει τη θέση του σε ένα άλλο αρχέτυπο. Για να γίνει αυτό, πρέπει να βγει από αυτή τη δυαδική ανάγνωση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και να συλλογιστεί με όρους συγκρητισμού. Αυτό άρχισε να κάνει ο Πούτιν από την ομιλία του στο Μόναχο [2007], και ακόμη περισσότερο από το 2014.

Η δύναμη του Πούτιν γίνεται όλο και πιο βυζαντινή, όπου σε επίπεδο λαού δεν είναι ακόμη απολύτως σαφής.

 

Μπορούμε πραγματικά να εξηγήσουμε τη σημερινή ρωσική δυσπιστία προς τους Εβραίους από το παλιό δουλεμπόριο που οφείλεται στους Εβραίους εμπόρους (Ραντανίτες ή Χαζάρους);

Υπάρχουν βέβαια αρκετοί παράγοντες που εξηγούν αυτή τη δυσπιστία. Το μαζικό δουλεμπόριο που οργανώθηκε από τους Εβραίους Radhanite είναι αναμφίβολα μέρος αυτού. Πολύ περισσότερο που χαρακτηριζόταν από ανείπωτη σκληρότητα. Φυσικά, είναι προφανές ότι οι περισσότεροι Ρώσοι σήμερα δεν γνωρίζουν ποιοι ήταν οι Ραντανίτες και δεν έχουν ακούσει ποτέ αυτό το όνομα. Αλλά στο βαθύτερο συλλογικό ασυνείδητο του ρωσικού λαού, αυτό το τραύμα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά ασυνείδητα.

Υπάρχει επίσης η χριστιανική Ορθοδοξία, για την οποία οι Εβραίοι είναι ένας λαός θεοκτόνος, και η αίρεση του Νόβγκοροντ, όπου μια ορθολογιστική εβραϊκή αίρεση κατάφερε μέσω του εισοδισμού της να διεισδύσει ακόμη και στο περιβάλλον του Ιβάν Γ' και στην υψηλή ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, με στόχο να καταστρέψει την τελευταία.

 

Στην αρχή του πολέμου του 2022, τα γαλλικά (και δυτικά) μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για έναν απαρχαιωμένο στρατό, σχεδόν εξοπλισμένο με τανκς της δεκαετίας του '40. Το ΝΑΤΟ έκανε το ίδιο λάθος με τη Βέρμαχτ: γιατί κάνουμε τόσο συχνά λάθος για τη Ρωσία; Είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστεί;

Αυτό μας φέρνει πίσω στον λανθάνοντα ρατσισμό των δυτικών ελίτ, ο οποίος συχνά τις οδηγεί να υποφέρουν από γνωστικές προκαταλήψεις αυτού του είδους. Και εδώ, μιλάω κυρίως για τα μέσα ενημέρωσης και τις δυτικές πολιτικές και πνευματικές ελίτ. Όσο για τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και τα επιτελεία, η προκατάληψη είναι εντελώς διαφορετικής φύσης. Επειδή στην πραγματικότητα, είχαν δίκιο να αμφιβάλλουν για την ικανότητα του ρωσικού στρατού να βγει νικητής από αυτόν τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων. Πράγματι, οι μεταρρυθμίσεις Serdyukov ήταν μια καταστροφή για τον ρωσικό στρατό. Και όσον αφορά την Ε&Α, η Ρωσία δεν έχει πλέον τα οικονομικά μέσα της Σοβιετικής Ένωσης για να επενδύσει μαζικά στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και νέων όπλων.

Αλλά η γνωστική προκατάληψη αυτών των ειδικών έγκειται στο γεγονός ότι βλέπουν απλώς τους Ρώσους ως Δυτικούς που είναι λιγότερο καλά εξοπλισμένοι από τη Δύση σε ποιοτικό επίπεδο. Ωστόσο, οι Ρώσοι δεν είναι Δυτικοί και είναι πάντα ικανοί να εμψυχώνονται, όταν η κατάσταση γίνεται υπαρξιακή, από υπερατομικά συναισθήματα και ιδανικά. Αυτό ισχύει και για τους Ουκρανούς. Όλοι τους, Ρώσοι και Ουκρανοί, πολεμούν σαν Σλάβοι. Δηλαδή, ηρωικά και μέχρι θανάτου, και συχνά, σε συνθήκες αδιανόητες για έναν σύγχρονο Δυτικό. Αυτός ο ηρωισμός, σε συνδυασμό με έναν ορισμένο ρομαντικό μηδενισμό, είναι η μεταβλητή που συχνά αποκρύπτεται από τους δυτικούς αναλυτές.

 

Η Πολωνία, η Λιθουανία, η Σουηδία, οι –απειλητικοί– πρωταγωνιστές αρκετών αιώνων είναι ακόμα εκεί: τους απειλεί πραγματικά η νέα Ρωσία;

Όσο για την Πολωνία, καθόλου. Για τις χώρες της Βαλτικής, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Πράγματι, η ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ απειλεί να εκμηδενίσει τρεις αιώνες θυσιών και πολέμων που διεξήγαγαν οι Σαρδάτοι και στη συνέχεια η Ρωσική Αυτοκρατορία, για να προσφέρει στον εαυτό της ένα παράθυρο και πρόσβαση στη Βόρεια Θάλασσα. Από εδώ και πέρα, αυτή η θάλασσα κινδυνεύει να μοιάζει με λίμνη του ΝΑΤΟ. Κάτι που η Ρωσία αντιλαμβάνεται ως ζωτική απειλή. Ειδικά μετά την εισβολή των Μογγόλων και στη συνέχεια τη χειραφέτηση της Ρωσίας από αυτόν τον ζυγό, η Ρωσία βλέπει τον εαυτό της ως μια χώρα που απειλείται με εισβολή, πολιορκημένη και περίκλειστη. Και συχνά, το σκέφτεται, δικαίως. Για να μην αναφέρουμε τον διάδρομο Suwalsky, ο οποίος συνδέει τη Ρωσία με τον θύλακα του Καλίνινγκραντ μέσω των λιθουανο-πολωνικών συνόρων, και τον οποίο η Λιθουανία απειλεί συχνά να κλείσει.

Γνωρίζοντας όμως ότι οι χώρες της Βαλτικής είναι μέρος του ΝΑΤΟ, μια μετωπική εισβολή φαίνεται να αποκλείεται. Ωστόσο, ένας υβριδικός πόλεμος είναι πολύ πιθανός. Σημαντικές περιοχές αυτών των χωρών εξακολουθούν να αποτελούνται από την πλειοψηφία των ρωσόφωνων, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, αντιτίθενται από τις αρχές των διαφόρων χωρών της Βαλτικής στη ρωσική τους ταυτότητα. Έτσι, δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να εμφανιστούν αιτήματα για ανεξαρτησία σε αυτές τις περιοχές, με την αυτοανακήρυξη νέων αυτόνομων δημοκρατιών όπως στο ουκρανικό σενάριο, και γιατί όχι, με την εμφάνιση των λεγόμενων «μικρών πράσινων ανθρώπων», όπως συνέβη στην Κριμαία το 2014.

Η Ρωσία έχει μάθει το μάθημά της και τώρα ξέρει πώς να αμυνθεί. Και μέχρι στιγμής, πρόκειται για αμερικανικές βάσεις που απέχουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Μόσχα και όχι για ρωσικές βάσεις στο Μεξικό ή τον Καναδά...

 

Έχουν δίκιο οι αντιρώσοι φύλακες του πολιτικού-μιντιακού μας συστήματος να καταγγέλλουν μια νέα ρωσική αυτοκρατορική όρεξη;

Η ειρωνεία αυτού είναι ότι ισχυρίζονται ότι στιγματίζουν μια φανταστική αυτοκρατορία, τη ρωσική αυτοκρατορία, σαν να κρύβουν μια πραγματική αυτοκρατορία, την αγγλοαμερικανική αυτοκρατορία.

Η Ρωσία δεν έχει αυτοκρατορικές αξιώσεις. Πρώτον, επειδή δεν έχει τα μέσα να το κάνει. Η δημογραφία και η οικονομία του δεν το επιτρέπουν. Δεύτερον, επειδή όλη η εξωτερική πολιτική που ασκεί η Ρωσία από τη στρατιωτική εισβολή στη Γεωργία το 2008 μέχρι σήμερα, δεν είχε ποτέ στόχο την επέκταση της ρωσικής επικράτειας (νομίζω ότι με περισσότερα από 17 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δεν το χρειάζονται πραγματικά), αλλά στην αποτροπή της στρατηγικής ασφυξίας που επέβαλαν οι Αμερικανοί.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι φύλακες των μέσων ενημέρωσης της εβραιο-αγγλοαμερικανικής αυτοκρατορίας γνωρίζουν ότι λένε ανοιχτά ψέματα και ότι τα ψέματά τους συμβάλλουν στην παράταση ενός πολέμου που μέχρι στιγμής έχει κοστίσει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Σλάβων, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ελίτ στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο.

Η μόνη ελπίδα έγκειται στο γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των ευρωπαίων πολιτών κατανοεί τη χειραγώγηση αλλά δεν τολμά ακόμη να την καταγγείλει ανοιχτά.

ΑΣΤΕΡΑΚΙ.....

Δεν κάνουν πίσω οι αγρότες: Αποφάσισαν να ενισχύσουν τα μπλόκα -Στόχος για πάνω από 1.000 τρακτέρ στη Νίκαια

 

Διατεθειμένοι να μην κάνουν βήμα πίσω εμφανίζονται οι αγρότες, κατά τη δεύτερη ημέρα των κινητοποιήσεών τους, ζητώντας άμεσες λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Μετά τα μπλόκα στη Θεσσαλία, κλειστό είναι και το ρεύμα της Εθνικής προς Αθήνα στο ύψος των Μαλγάρων, με τους εκπροσώπους του αγροτικού κόσμου να διαμηνύουν ότι δεν θα υποχωρήσουν αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.

Η κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της διαμηνύει ότι δεν θα επιτρέψουν να κλείσουν οι δρόμοι. Την ίδια ώρα, ο Κώστας Τσιάρας τονίζει ότι «η πόρτα του υπουργείου είναι πάντα ανοιχτή για διάλογο».

Παράλληλα, στην κρίσιμη συνέλευση του συντονιστικού των αγροτών στη Νίκαια της Λάρισας έγινε εκτίμηση των δεδομένων, όπως διαμορφώθηκαν τις πρώτες δύο ημέρες, και αποφασίστηκε ενίσχυση των μπλόκων.

Οι αγρότες αναμένουν να αυξηθούν τα μπλόκα, ενώ για το μπλόκο της Νίκαιας έχει τεθεί ως στόχο τα τρακτέρ να ξεπεράσουν τα 1.000.

Οι αγρότες άνοιξαν το ρεύμα προς Θεσσαλονίκη στα διόδια των Μαλγάρων

Λίγο πριν από τις 15:30, οι αγρότες του Δήμου Δέλτα, που έστησαν το μπλόκο στα διόδια Μαλγάρων, έδωσαν στην κυκλοφορία το ρεύμα της Εθνικής Οδού προς Θεσσαλονίκη, ενώ το ρεύμα προς Αθήνα παραμένει κλειστό.

Η κινητοποίηση των αγροτών ξεκίνησε αιφνιδιαστικά, λίγο μετά τις 11:00, όταν αρχικά έκλεισαν ένα ρεύμα της Εθνικής Οδού στο ύψος των διοδίων Μαλγάρων και στη συνέχεια και το άλλο.

Νωρίτερα, οι αγρότες είχαν ξεκινήσει μηχανοκίνητη πορεία προς τα διόδια, σε συνεννόηση με την αστυνομία, ώστε να παραταχθούν εκατέρωθεν της οδού χωρίς να διακοπεί η κυκλοφορία.

Κατά την αναμονή τους στον παράδρομο, όμως, δεύτερη ομάδα αγροτών κινήθηκε αιφνιδιαστικά στον αυτοκινητόδρομο, προκαλώντας τον πλήρη αποκλεισμό.

Η αστυνομία παραμένει στο σημείο, ενώ οι οδηγοί καλούνται να επιλέγουν εναλλακτικές διαδρομές για την αποφυγή καθυστερήσεων.

https://www.iefimerida.gr

ΑΟΖ: Αυτός είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας

 

Έπρεπε να βρισκόσασταν στην Νέα Υόρκη την Παρασκευή 30 Απριλίου του 1982 για την ψηφοφορία στον ΟΗΕ, που δημιούργησε το Σύνταγμα των Θαλασσών και των Ωκεανών. Εκεί θα βλέπατε πως αντέδρασε η αντιπροσωπεία της Τουρκίας, όταν συνειδητοποίησε πόσο μικρή θάλασσα θα διέθεταν οι ακτές της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ενθυμούμαι ότι, επιστρέφοντας στην Ουάσιγκτον, είδα για πρώτη φορά τον επόμενο χάρτη της ΑΟΖ της Τουρκίας στο Γραφείο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του State Department.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ




Αυτός ο χάρτης είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας και γι’ αυτό, επί τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται, ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών, που θεσμοθέτησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982 με την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Οι τουρκικές διεκδικήσεις συνδέονται με οικονομικά συμφέροντα που σχετίζονται με τα θέματα της αλιείας και των υδρογονανθράκων. Η Τουρκία, μονότονα αρνείται την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, επικαλούμενη δύο επιχειρήματα. Κατά πρώτον τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, αλλά μόνο οι ηπειρωτικές ακτές και κατά δεύτερον ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, τότε πρέπει να ισχύει η αρχή των «ειδικών περιστάσεων» και επομένως η τουρκική υφαλοκρηπίδα δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα ανατολικά των ελληνικών νησιών.

Εκείνο που προκαλεί εντύπωση και κατάπληξη είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα, μέχρι σήμερα, υποστηρίζει ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, αλλά ξεχνά ότι η Τουρκία καταψήφισε το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω ΑΟΖ! Όλος ο πλανήτης ασχολείται με την ΑΟΖ εκτός από εμάς. Ήδη 138 κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ.

Η UNCLOS αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Η ξεκάθαρη παράκαμψη της Τουρκίας από το “ενεργειακό τρίγωνο” Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με την συμπαράσταση της Αιγύπτου, έχει θορυβήσει τους Τούρκους. Έτσι η αντίδρασή τους είναι η άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα», η μεγαλύτερη άσκηση σε θάλασσα, αέρα και ξηρά στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η Τουρκία βλέπει ότι την πνίγουν οι υδρογονάνθρακες της περιοχής και αντιλαμβανόμενη ότι χάνει το παιχνίδι γίνεται πιο προκλητική χρησιμοποιώντας την στρατιωτική δύναμη ,ώστε να διεκδικήσει θαλάσσιες περιοχές και ενεργειακά κοιτάσματα. Ο κύριος στόχος της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα» δεν είναι τίποτε άλλο από το να μπει η Άγκυρα σφήνα και να απαιτήσει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Τώρα το παιχνίδι θα γίνει ακόμα πιο κρισιμότερο και πιο επικίνδυνο διότι αναβαθμίζεται η γεωπολιτική αξία της Κύπρου μετά την ανακάλυψη ενός μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ. Το κοίτασμα που ανακάλυψε το γεωτρύπανο της κοινοπραξίας ExxonMobil – Qatar Petroleum στον στόχο «Γλαύκος» ανέρχεται σε 5-8 τρις κυβικά πόδια (142-227 δις κυβικά μέτρα) και πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις παγκόσμια τα τελευταία τρία χρόνια.

Από το 2011, η Τουρκία κυκλοφορεί τον παρακάτω χάρτη που δείχνει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια εξόφθαλμη παραβίαση των κανόνων της UNCLOS, αφού δίνει στη Ρόδο, στην Κάρπαθο και το Καστελόριζο μόνο 6 ν.μ. χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Δίνει επίσης ελάχιστη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο βόρειο τμήμα της Κρήτης και παριστάνει ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, που συνορεύει με την Αιγυπτιακή ΑΟΖ. Υποτίθεται ότι αυτή η οριοθέτηση είναι σύμφωνη με την αρχή της ευθυδικίας, την προσφιλή μέθοδο οριοθέτησης για την Άγκυρα.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ



Πηγή: Bayram Οztürk1 and Sertac Hami Başeren, The exclusive economic zone debates in the Eastern Mediterranean Sea and fisheries , Journal of Black Sea/Mediterranean Environment Vol.14 : 77-83 (2008)

Έτσι φτάσαμε σήμερα στην «Γαλάζια Πατρίδα». Ο Ερντογάν δεν ήταν ευχαριστημένος με τον παραπάνω χάρτη και δημιούργησε ένα ακόμη πιο παράνομο χάρτη, αυτό της «Γαλάζιας Πατρίδας» και άρχισε μια τεράστια αεροναυτική άσκηση σε θαλάσσιο όγκο 462 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος δημοσίευσε στην εφημερίδα Καθημερινή τον χάρτη των νέων τουρκικών διεκδικήσεων που αυτή τη φορά φτάνουν μέχρι και την Γαύδο!

ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ



Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό στην Ελλάδα είναι ότι η Τουρκία, με όλες αυτές τις διεκδικήσεις της, για δεκαετίες τώρα, ετοιμάζεται για την Χάγη. Όπως μου είχε εξηγήσει ο μεγάλος δάσκαλός μου Ντόρης Χαλκιόπουλος, νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι Τούρκοι θέλουν πάντοτε να δείχνουν και να επιμένουν ότι διαθέτουν ένα μεγάλο θαλάσσιο χώρο, διαφορετικά δεν μπορούν να προσφύγουν σε ένα διεθνές δικαστήριο για έναν θαλάσσιο χώρο, που ποτέ δεν ανέφεραν ότι τους ανήκει.

Για αυτό ο στρατηγός Χουλουσί Ακάρ, σημερινός υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, δήλωσε πρόσφατα, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στην Καισάρεια της Τουρκίας:

«Έχουμε λάβει κάθε φροντίδα για την προάσπιση των δικαιωμάτων και του δίκιου μας στην 462 χιλιάδων τ.χλμ. Γαλάζια πατρίδα μας. Λαμβάνονται κάθε είδους μέτρα στο Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο και την Μαύρη Θάλασσα. Δεν θα έχουν καμία τύχη βήματα που δεν συμπεριλαμβάνουν την Τουρκία. Σε αυτά τα μέρη που ανέφερα, δεν θα επιτρέψουμε κανένα τετελεσμένο».

Ο στόχος του Ακάρ δεν είναι τίποτε άλλο από τα πιθανά μεγάλα κοιτάσματα σε όλη την θαλάσσια περιοχή της Κρήτης προσπαθώντας να επιβάλει έναν ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας από τον θαλάσσιο χώρο Καστελόριζου-Κύπρου-Κρήτης.

Επίσης ο Αντιναύαρχος Παναγιώτης Παστουσέας έδωσε μια ακριβή και σωστή ερμηνεία της «Γαλάζιας Πατρίδας σε ένα άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο liberal και σημειώνει:

«Η άσκηση «Γαλάζια πατρίδα» αποτελεί την κλασική περίπτωση χρήσης της «Ναυτικής Ισχύος» στις Διεθνείς Σχέσεις για τον εξαναγκασμό του αντιπάλου. Η «Ναυτική Ισχύς», ο στόλος δηλαδή που θα κινηθεί από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Α. Μεσόγειο είναι η επίδειξη των δυνάμεων με την οποία ένα κράτος αυξάνει το ειδικό του βάρος και την επιρροή του διεθνώς με την δυνατότητα που η ισχύς αυτή του παρέχει για την διαμόρφωση των καταστάσεων προς όφελός του. Ουσιαστικά τα κράτη χρησιμοποιούν την Ναυτική τους Ισχύ ως εργαλείο για να προβάλουν τις διεκδικήσεις τους και να επιβάλουν την ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.»

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, χωρίς να βασίζεται πουθενά, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Εκείνο που είναι πραγματικά τραγικό, είναι το γεγονός ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από όλα αυτά που είχε επισημάνει πριν πολλά χρόνια, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, Νομικός Σύμβουλος του ΥΠΕΞ:

«Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες:
στην ισχύ έναντι της χώρας μας,
στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και
στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου.

Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»

Συμμερίζομαι απόλυτα τις θέσεις του υποστράτηγου ε.α. Κώστα Λουκόπουλου που αναφέρει στο άρθρο του «Το Μεγάλο Στοίχημα με τις ΑΟΖ», ότι χρειαζόμαστε:

* Έντονη και συστηματική διπλωματική προετοιμασία.

* Οικοδόμηση συμμαχιών με βάση κοινά συμφέροντα.

* Ολοκληρωμένη νομική και τεχνική υποστήριξη.

* Δημιουργία αρραγούς εσωτερικού πολιτικού μετώπου.

* Καθορισμό εθνικής ενεργειακής στρατηγικής.

* Επικοινωνιακή σχεδίαση, για τις κυβερνήσεις και οργανισμούς τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.

* Περαιτέρω ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδική σχεδίαση για διασφάλιση των δικαιωμάτων που πηγάζουν από την ΑΟΖ.

Του Θεόδωρου Καρυώτη

https://parapona-rodou.blogspot.com/

Η αγανάκτηση μπορεί να γίνει δύναμη.

 

Η Ελλάδα μας έχει φωνάξει πολλές φορές για βοήθεια. Την έχουν πληγώσει με αποφάσεις που δεν σέβονται τον κόπο των ανθρώπων που κρατούν την χώρα όρθια. Οι αγρότες μας δεν ζητούν τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο. Να μπορούν να ζήσουν από τον ιδρώτα τους. Να μην χρωστάνε για να καλλιεργήσουν. Να μη γονατίζουν μπροστά στις τιμές της ενέργειας και των εφοδίων που έχουν πάρει την ανηφόρα χρόνια τώρα. Κουράστηκαν να τους λένε υποσχέσεις που χάνονται στο πρώτο φως της επόμενης μέρας

Η πενταετία που πέρασε έφερε σκάνδαλα, ολιγωρία, αδικίες. Η ζωή σε όλη τη χώρα έγινε πιο δύσκολη ενώ άλλοι πλούτιζαν στην πλάτη όλων μας. Στην υγεία περιμέναμε μήνες για ένα ραντεβού. Στην παιδεία είδαμε σχολεία να μένουν με ελλείψεις. Στην ασφάλεια οι πολίτες νιώθουν μόνοι τους. Απαιτούμε πραγματικό σεβασμό στα χρήματα μας και διαφάνεια σε κάθε απόφαση που μας αφορά

Οι άνθρωποι της παραγωγής, της υπαίθρου, της καθημερινής μάχης αξίζουν καλύτερη Ελλάδα. Δεν ζητούν χάρες. Είναι περήφανοι. Απαιτούμε να ακουστεί η φωνή τους παντού. Να προστατευτεί η γη τους, η δουλειά τους, τα παιδιά τους. Η χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στο τουρισμό και σε μακέτες. Η Ελλάδα παράγει. Η Ελλάδα δημιουργεί. Η Ελλάδα δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια

Η αγανάκτηση μπορεί να γίνει δύναμη. Η απογοήτευση μπορεί να γίνει αλλαγή. Η σιωπή τελείωσε. Νιώθω μέσα μου πως έφτασε η ώρα να πούμε φτάνει πια. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς φόβο και χωρίς να κοιτάμε το προσωπικό συμφέρον. Έτσι αλλάζουν τα πράγματα, με καρδιά και πείσμα

Μαζί στον αγώνα για ευημερία!!!

Yiannis Panagiotopoulos

Julius Evola εἶπε : «Καμμία ἰδέα δέν εἶναι τόσο παράλογη ὅσο ἡ ἰδέα τῆς προόδου.»

 

«Οὔτε ἡ εὐχαρίστηση οὔτε ὁ πόνος πρέπει νὰ ἀποτελοῦν κίνητρα ὅταν κάποιος πρέπει νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει.» 

 «Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ ἀπὸ τὸ μελάνι τῶν φιλοσόφων καὶ τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν.» 

 «Νὰ εἶσαι ριζοσπαστικός, νὰ ἔχεις ἀρχές, νὰ εἶσαι ἀπόλυτος, νὰ εἶσαι αὐτὸ ποὺ ἡ ἀστικὴ τάξη ἀποκαλεῖ ἐξτρεμιστικό: νὰ δίνεις τὸν ἑαυτό σου χωρὶς νὰ μετρᾶς ἢ νὰ ὑπολογίζεις, μὴν ἀποδέχεσαι αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν «πραγματικότητα τῆς ζωῆς» καὶ νὰ ἐνεργεῖς μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ δὲν θὰ γίνεις δεκτὸς ἀπὸ αὐτὸ τὸ εἶδος «ζωῆς», ποτὲ μὴν ἐγκαταλείπεις τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀγῶνα.» 

 «Οἱ ἀρχές μου εἶναι μόνο ἐκεῖνες πού, πρὶν ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, κάθε εὐγενὴς ἄνθρωπος θεωροῦσε λογικὸ καὶ φυσιολογικό.» 

 «Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶναι ἡ ζωντανὴ ἀντίκρουση τοῦ καρτεσιανοῦ ἀξιώματος «Σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω»: Οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν σκέφτονται, κι ὅμως ὑπάρχουν.» 

 «Τὸ λεγεωνάριο πνεῦμα εἶναι ἡ φωτιὰ κάποιου ποὺ θὰ ἐπιλέξει τὸν πιὸ δύσκολο δρόμο, ποὺ θὰ πολεμήσει μέχρι θανάτου ἀκόμα καὶ ὅταν ὅλα ἔχουν ἤδη χαθεῖ.» 

 «Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν πρέπει μόνο νὰ ἀγωνιστεῖ ἐνάντια στὸν ὑλισμό, ἀλλὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὶς παγίδες καὶ τὰ θέλγητρα τοῦ ψεύτικου ὑπερφυσικοῦ. Ἡ ἄμυνά του θὰ εἶναι σταθερὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ μόνο ἂν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐπιστρέψει στὶς ρίζες, νὰ ἀφομοιώσει τὶς ἀρχαῖες παραδόσεις καὶ στὴ συνέχεια νὰ βασιστεῖ στὴν ἄσκηση γιὰ νὰ ἐκτελέσει τὸ ἔργο τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἐσωτερικῆς του κατάστασης. Διότι μέσῳ αὐτοῦ, αὐτὲς οἱ παραδόσεις θὰ τοῦ ἀποκαλύψουν τὸ βαθύτερο καὶ διαχρονικὰ πραγματικό τους περιεχόμενο καὶ θὰ τοῦ δείξουν, βῆμα πρὸς βῆμα, τὸ μονοπάτι.» 

 «Ἂς τὸ ἐπαναλάβουμε: ἡ ἐσωτερικὴ δράση πρέπει νὰ προηγεῖται κάθε ἄλλης δράσης.» 

 «Ἡ μοναξιὰ δὲν πρέπει νὰ εἶναι βάρος, κάτι ποὺ ὑποφέρεται, ποὺ φέρεται ἀκούσια ἢ στὸ ὁποῖο καταφεύγει κανεὶς λόγῳ τῶν περιστάσεων, ἀλλὰ μᾶλλον, μιὰ φυσική, ἁπλῆ καὶ ἐλεύθερη διάθεση. Σὲ ἕνα κείμενο [Sutta nipāta] διαβάζουμε: «Ἡ μοναξιὰ ὀνομάζεται σοφία, αὐτὸς ποὺ εἶναι μόνος θὰ διαπιστώσει ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος» 

 «Ἡ βασιλεία ἦταν ἡ ὑπέρτατη μορφὴ διακυβέρνησης καὶ πιστευόταν ὅτι βρισκόταν στὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων. Δὲν χρειαζόταν σωματικὴ δύναμη γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ, καὶ ὅταν χρειαζόταν, ἦταν μόνο σποραδικά. Ἐπιβαλλόταν κυρίως καὶ ἀκαταμάχητα μέσῳ τοῦ πνεύματος.» 

 «Ἂς ἀφήσουμε τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους στὶς «ἀλήθειές» τους καὶ ἂς μᾶς ἀπασχολεῖ μόνο ἕνα πρᾶγμα: νὰ συνεχίσουμε νὰ στεκόμαστε ἀνάμεσα σὲ ἕναν κόσμο ἐρειπίων.» 

 «Ὅταν τὸ ὑπερβιολογικὸ στοιχεῖο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο καὶ τὸ μέτρο τῆς ἀληθινῆς ἀρρενωπότητας χάνεται, οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ αὐτοαποκαλοῦνται ἄνδρες, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἁπλῶς εὐνοῦχοι καὶ ἡ πατρότητά τους ἁπλῶς ἀντανακλᾶ τὴν ποιότητα τῶν ζώων πού, τυφλωμένα ἀπὸ τὸ ἔνστικτο, ἀναπαράγουν τυχαῖα ἄλλα ζῶα, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρά τους εἶναι ἁπλῶς ἀπομεινάρια ὕπαρξης.» 

 «Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἕνα ἰδανικό, ἀλλὰ στὴν προοπτικὴ ποὺ ὑποδεικνύει αὐτὴ ἡ φόρμουλα τοῦ Γκαῖτε: «Ὁτιδήποτε ἀπελευθερώνει τὸ πνεῦμα μας χωρὶς νὰ μᾶς ἀνυψώνει σὲ μιὰ μεγαλύτερη κυριαρχία τοῦ ἑαυτοῦ μας, μᾶς διαφθείρει».

ΕΛΛΑΣ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΑΘΑΝΑΤΟΝ,ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

«Σταλμένος από τον Θεό» – O Putin «κλειδώνει» τον Καύκασο και τσακίζει τα νεο-οθωμανικά σχέδια του Erdogan

 Ο χαρακτηρισμός «σταλμένος από τον Θεό» που αποδόθηκε στον Vladimir Putin από ηγέτες της Κεντρικής Ασίας δεν ήταν απλώς μια φιλοφρόνηση∙ ήταν προάγγελος των γεωπολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν.

Με κινήσεις–αστραπή, η Μόσχα επιχειρεί να «κλειδώσει» τον Καύκασο, ενεργοποιώντας νέες συμμαχίες και στρατιωτικά προγράμματα που αλλάζουν τους συσχετισμούς ισχύος στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή, ο Recep Tayyip Erdogan ενισχύει το νεοσύστατο «τουρκικό ΝΑΤΟ», μια φιλοδοξία που προκαλεί έντονη αντίδραση στο Κρεμλίνο.
Η απάντηση του Putin δεν περιορίζεται στη ρητορική• είναι στρατηγική, στοχευμένη και —κυρίως— προειδοποιητική.
Στον Καύκασο, το παιχνίδι ισχύος μόλις ξεκίνησε.
Ειδικότερα, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει την έναρξη ενός ολοκληρωμένου προγράμματος εξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ), με στόχο την ενίσχυση της στρατιωτικής ετοιμότητας και την αναβάθμιση των συστημάτων αεράμυνας.
Τη σχετική δήλωση έκανε ο Vladimir Putin κατά τη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού στο Μπισκέκ.
Ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε ότι η Μόσχα επιδιώκει τη βελτίωση της διοίκησης και του ελέγχου του στρατιωτικού αποσπάσματος του ΟΣΣΑ, ενώ επεσήμανε ότι η ανάπτυξη των αεροπορικών δυνάμεων και των συστημάτων αεράμυνας αποτελεί βασική προτεραιότητα της ρωσικής προεδρίας το 2026.
Παράλληλα, ανέφερε ότι η Ρωσία προγραμματίζει την εμβάθυνση της συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, ώστε ο Οργανισμός να διατηρήσει τεχνολογική υπεροχή.
Οι δηλώσεις του Putin θεωρούνται αντανακλαστική κίνηση μετά τις πρόσφατες συνομιλίες μεταξύ ηγετών της Κεντρικής Ασίας και του προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump, όπως εξήγησε ο στρατιωτικός αναλυτής και απόστρατος συνταγματάρχης Viktor Litovkin.
Ο ίδιος υπενθύμισε ότι ο Trump έτυχε θερμής υποδοχής από τους ηγέτες της περιοχής, με τον Πρόεδρο του Καζακστάν, Tokayev, να τον χαρακτηρίζει «σταλμένο από τον Θεό».
Ωστόσο, σημείωσε ότι η Ρωσία επί χρόνια προμήθευε τον εξοπλισμό των χωρών του ΟΣΣΑ σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές, συχνά σε επίπεδα εργοστασιακού κόστους.

Η ανάγκη εκσυγχρονισμού

Κατά τον Litovkin, η δήλωση του Putin εντάσσεται στην προσπάθεια διατήρησης της ρωσικής επιρροής στην περιοχή, καθώς ο εξοπλισμός των δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας χρειάζεται αναβάθμιση.
Παράλληλα, η Ρωσία επιδιώκει να αποτρέψει τον προσανατολισμό των χωρών αυτών προς κινεζικά ή δυτικά οπλικά συστήματα, δεδομένου ότι η αγορά ρωσικού εξοπλισμού συνοδεύεται από εκπαιδευτική συνεργασία και πολιτική επιρροή.
Οι ρωσικές ανησυχίες δεν περιορίζονται στη γεωπολιτική.
Η περιοχή διαθέτει στρατηγικά κοιτάσματα σπάνιων γαιών, ουρανίου, φυσικού αερίου και ορυκτών.
Επιπλέον, αποτελεί το «υπογάστριο» της Ρωσίας, μια περιοχή από όπου ιστορικά έχουν εκδηλωθεί απειλές εναντίον της.
Ο Litovkin υπενθύμισε τη σημασία της 201ης ρωσικής στρατιωτικής βάσης στο Τατζικιστάν, σημειώνοντας ότι τυχόν ρωσική αποχώρηση θα δημιουργούσε άμεσα κενό ασφαλείας, το οποίο θα μπορούσαν να καλύψουν ριζοσπαστικές ομάδες, όπως οι Taliban.

Η τουρκική και αζερική δραστηριότητα

Ο ειδικός Mikhail Alexandrov ανέφερε ότι η δήλωση του Putin αποτελεί έμμεσο μήνυμα προς την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, τα οποία ενισχύουν τον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (OTG), μετατρέποντάς τον από πολιτιστικό σε στρατιωτικοπολιτικό πλαίσιο, με κοινές ασκήσεις και εξοπλιστικά προγράμματα.
Η Μόσχα ανησυχεί ότι η Άγκυρα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα «τουρκικό ΝΑΤΟ», ικανό να επηρεάσει τα τουρκόφωνα εδάφη της Ρωσίας, όπως το Μπασκορτοστάν και το Ταταρστάν, μέσω δικτύων δολιοφθοράς ή εξτρεμιστικών πυρήνων.
Σύμφωνα με τον Alexandrov, το ρωσικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα έχει πλέον αποκτήσει τέτοια δυναμική, ώστε μετά το πέρας των μαχών στην Ουκρανία θα χρειαστεί είτε να μειώσει την παραγωγή είτε να στραφεί στις εξαγωγές.
Η προμήθεια εξοπλισμού στις χώρες του ΟΣΣΑ αναμένεται να γίνει σε ρωσικές —και όχι διεθνείς— τιμές, χωρίς ωστόσο να επηρεαστεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Η πρωτοβουλία Putin αποτελεί μια προσπάθεια ενίσχυσης της συμμαχικής συνοχής, αλλά και προληπτικής θωράκισης της Κεντρικής Ασίας απέναντι στη διείσδυση των ΗΠΑ, της Κίνας και της Τουρκίας.
Παράλληλα, διαψεύδει τη δυτική ρητορική ότι η Ρωσία σχεδιάζει επιθετικές ενέργειες στην περιοχή.
Κατά τον Alexandrov, το Καζακστάν εξακολουθεί να διατηρεί συμμαχική σχέση με τη Μόσχα, παρά τις επιμέρους πολιτικές διαφοροποιήσεις, ενώ οι ισχυρισμοί ότι η Ρωσία σχεδιάζει επίθεση στη χώρα είναι «απολύτως αβάσιμοι».

www.bankingnews.gr