ι
ΚΑΠΟΤΕ....
Κάποτε οι γειτόνισσες καθότανε παρέα
είχαν αγάπη στην καρδιά και πέρναγαν ωραία.
Κάποτε που όλες μαζί πλέκανε και κεντούσαν
μιλούσανε για έρωτες γλυκά χαμογελούσαν.
Κάποτε οι γειτόνισσες μοιράζονταν τον χρόνο
και που καμιά δεν χλεύαζε της αλληνής τον πόνο.
Τότε που μία έδινε στην άλλη για πεσκέσι
απ' το μαγειρεμένο της τώρα, καμία σχέση...
Παλιά οι Γειτόνισσες
Που του παιδιού σου τη χαρά την έκαναν δική τους
χαιρότανε κι ευχότανε μέσ' από την ψυχή τους.
Τότε που σαν αρρώσταινες είχαν για γιατρικό τους
την ανθρωπιά, το νιάξιμο, το λόγο τον καλό τους.
Τότε που οι πόρτες ανοιχτές ο μουσαφίρης να' μπει
και έβλεπες το πρόσωπο απ' τη χαρά να λάμπει.
Τότε που είχαν σεβασμό η μία για την άλλη
και ρώταγαν σαν πήγαιναν ''τι θες απ' τον μπακάλη''.
Τότε που σε φιλεύανε του δέντρου τους τα φρούτα
σήμερα σε στραβοκοιτούν με ξινισμένα μούτρα.
Κάποτε που' χαν στις αυλές στρωμένο το τραπέζι
και στις γιορτές το ράδιο στη διαπασών να παίζει.
Τότε που δεν κοιτούσανε χρήμα, περιουσίες
και στην ψυχή φωλιάζανε ανθρώπινες αξίες.
Ελευθερία Λάππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου