Στην αρχή όλα είναι χάος. Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία.

H Συνειδητοποίηση

Θέλησα μια μέρα να μετρήσω
τα θαύματα που δεν αναγνώρισα ως τώρα.
Σταμάτησα το μέτρημα ευθύς
κι άρχισα γοερό το κλάμα.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν συνειδητοποίησα πόσα σπουδαία πράγματα συνέβαιναν γύρω μου, μέσα μου, κι εγώ δεν τους έδινα καμία σημασία, άρχισα να αναρωτιέμαι: Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί άραγε οι άνθρωποι δεν εκτιμούμε όσα έχουμε; Σίγουρα μια απάντηση είναι η φυσική τάση μας για πρόοδο. Αυτή που μας οδηγεί πάντα στο να αναζητήσουμε κάτι καλύτερο. Κι όμως, είναι αυτό δικαιολογία;

Λένε πως όταν δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε, το χάνουμε. Μα πώς να χάσουμε κάτι που δεν είχαμε ποτέ; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να νιώσουμε ασφαλείς, μια αίσθηση αναγνώρισης και ουσιαστικής έκπληξης από το να είμαστε ευγνώμονες. Όταν χαιρόμαστε αυτό που μας συμβαίνει καθετί νέο είναι στοιχείο έκπληξης.

Η ευγνωμοσύνη λοιπόν είναι ο πιο απλός και συνάμα έξυπνος τρόπος για να είμαστε χαρούμενοι. Δεν χρειάζεται να μοχθήσουμε για να αποκτήσουμε αυτά που ήδη έχουμε. Μόνο να τα εκτιμήσουμε. Άλλωστε, αν δεν εκτιμάμε τις μεγάλες στιγμές όταν έρχονται, γιατί τις κυνηγούσαμε εξαρχής; Και ποιο το νόημα να αναζητήσουμε νέες;

«Έχω», λοιπόν, στη γλώσσα των ανθρώπων σημαίνει «δεν μπορώ να εκτιμήσω»; Είμαστε ως είδος τόσο μακριά από την αλήθεια και την ουσία; Ίσως, μέχρι χθες. Τις τελευταίες ημέρες αλλάζουμε «γλώσσα» γιατί χάνουμε όσα νομίζαμε αυτονόητα.

Σαν να επαναπροσδιορίστηκε η φύση μας, να ανασυστάθηκε το DNA μας, σαν να υπέγραψε ο κάθε κάτοικος αυτού του πλανήτη άτυπο εσωτερικό συμβόλαιο, πως θα δίνει νόημα στο καθετί στη ζωή και δεν θα περιμένει πότε θα ανακαλύψει το υπέρτατο νόημα της ζωής. Δεν θα είναι αφορμή για εορτασμό και σχόλια μονάχα οι κατακτήσεις υψηλών κορυφών και τα θεάματα παραγωγής χιλιάδων ευρώ.

Άλλωστε, τα ωραιότερα θεάματα στο σύμπαν μας είναι δωρεάν. Δεν ξέρω κανένα σόου που να μπορεί να ανταγωνιστεί ένα ηλιοβασίλεμα ή μια αστρολουσμένη νύχτα. Όταν πριν χρόνια έγραφα τη φράση «Αν η θέα ενός ηλιοβασιλέματος, η βόλτα στην εξοχή, μια βουτιά στη θάλασσα, αν όλα αυτά δεν ήταν διαθέσιμα για όλους, θα ήμασταν διατεθειμένοι να ξοδέψουμε μια περιουσία για να τα αποκτήσουμε», δεν είχα ιδέα πόσο επίκαιρη θα μπορούσε κάποτε να γίνει.

Κι όμως, έρχεται η ώρα που αυτονόητα, όπως μια απλή βόλτα στον ήλιο, μοιάζουν έστω και προσωρινά απροσπέλαστα. Τώρα, για κάποιο καιρό, θα τα στερηθούμε. Θα είναι όμως για κάποιο καιρό. Στην αρχή όλα είναι χάος. Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία.

Ναι, η αρμονία θα επιστρέψει, απλά χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Όταν έχουμε υπομονή, τίποτα δεν είναι μακριά, φτάνει να χτίζουμε καθώς περιμένουμε. Μόνο τότε θα αποκαλυφθεί η κορυφή.

Ο ιός αυτός είναι πράγματι δολοφονικός. Κατάφερε να σκοτώσει το αυτονόητο. Ναι, ναι, το αυτονόητο πέθανε. Ξαφνικά τα βλέπουμε όλα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Και όταν αυτό συμβαίνει, ο φόβος καταλαγιάζει.

Είναι αδύνατον να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και φόβο.
Να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και οργή.
Να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και άγχος.

Όταν τελειώσουν όλα αυτά, που θα τελειώσουν, θα σχηματιστεί ένα μεγάλο χαμόγελο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για μια εβδομάδα, τουλάχιστον! Έχουν ήδη ξεκινήσει οι συνειδητοποιήσεις των θαυμάτων. Των αμέτρητων εκείνων θαυμάτων που δεν ήξερα να μετρώ, πόσο μάλλον να αναγνωρίζω.

Νικόλας Σμυρνάκης

https://enallaktikidrasi.com/