Η Υπόσχεση

Κάθονταν και κοίταζε μια σκάλα. "Αναρωτιέμαι", είπε, "σε ποιο σκαλοπάτι είμαι τώρα και σε ποιο συμβαίνουν τα θαύματα".

"Ελπίζεις σ' ένα θαύμα", του είπα, "δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, θα πρέπει να είσαι πικραμένος και απογοητευμένος άνθρωπος".

"Θέλω να δω και να πιστέψω", είπε.

"Πίστεψε πρώτα και θα δεις", του απάντησα. "Τα θαύματα συνήθως συμβαίνουν στο τελευταίο σκαλοπάτι".

Έξυσε το κεφάλι του απορημένος, "μα ποιος χρειάζεται θαύματα αν ανέβει μόνος του τη σκάλα;" Αναρωτήθηκε. "Τα θαύματα τα χρειάζεται κάποιος στο δεύτερο, τρίτο, τέταρτο σκαλοπάτι, τότε χρειάζεται τη Βοήθεια, αλλά στο τελευταίο έφτασε πια".

"Μα αν σε βοηθήσουν ν' ανέβεις από το τρίτο στο τέταρτο σκαλοπάτι νομίζεις το ανέβηκες;" Απόρησα. "Κι αν συνεχίσουν να σε βοηθούν στο ανέβασμα της σκάλας μήπως την ανεβαίνεις; Μήπως ο σκοπός της σκάλας είναι ακριβώς να μάθεις να την ανεβαίνεις μόνος; Γιατί αν συνηθίσεις σε βοήθειες δεν θα τις περιμένεις πάντα άραγε; Και δεν θα προστρέχεις στο παραμικρό σε βοήθεια; Μήπως υπάρχει μια σοφία σε αυτό; Θέλω να πω στο όταν νιώθεις την ανάγκη να προστρέξεις σε βοήθεια κάποιος να σου χτυπάει τα χέρια. Και να σου λέει όχι, μη το κάνεις πια αυτό, το έκανες ως τώρα και αρκεί. Λέω, μήπως έτσι σου μιλάει η από μέσα σου πρόοδος; Γιατί αν σε κρατούν, αν σε στηρίζουν διαρκώς, τι άλλο είσαι εκτός από ανάπηρος; Λέω, μήπως κάποιος εκεί ψηλά, εν τη σοφία Του, θέλει ακριβώς να πετάξεις το δεκανίκι και να προχωρήσεις μόνος και όρθιος; Εκείνος άραγε, που πήρε το κρεβάτι του και περιπάτησε, μήπως ήταν απλώς πεπεισμένος για την αναπηρία του και ο Ιησούς του χάλασε αυτή την πεποίθησή του; Και κατάλαβε πως ήταν από πάντα υγιής; Λέω, μήπως είμαστε από πάντα υγιείς και ευτυχισμένοι και χρειάζεται απλά να το καταλάβουμε;"

"Δύσκολα", είπε εκείνος και κοίταξε τη σκάλα.

"Είσαι σίγουρος πως υπάρχει σκάλα και δεν σε ξεγελούν μόνο τα μάτια σου;" Του είπα. Κι απάντησε: "αφού προσπαθώ, άρα σκάλα υπάρχει. Κι αφού χρειάζομαι, άρα ζητώ βοήθεια. Κι είπε ύστερα: νιώθω την ανάγκη".

Και του είπα: "ναι, αλλά σε τί θα σε βοηθήσει ένα θαύμα χωρίς την απαραίτητη γυμναστική; Θα σε κάνει τεμπέλη στην τελική, θα σε κάνει ζήτουλα, θα σε καλομάθει. Και θα σε κάνει στην παραμικρή σου ανάγκη να παρακαλάς".

"Έχει ξηρασία εδώ", είπε τότε εκείνος, "και παρακαλώ να βρέξει".

Κοίταξα τότε τον ουρανό, μαζεύονταν σύννεφα, "θα βρέξει", είπα, "τα σύννεφα το υποδηλώνουν. Μα εσύ, μου μοιάζεις για κάποιον, που περιμένει βροχή δίχως σύννεφα. Από που περιμένεις να βγει ο ήλιος αν όχι μέσα από τα σύννεφα; Όμως εσένα τα σύννεφα σε σκέπασαν, γιατί έμαθες να σου κουβαλούν σπίτι σου ήλιο μέσα σε χαρτοσακούλες. Κι άλλες φορές, προσπαθείς να δεις τον ήλιο στην τηλεόραση. Εθίστηκες καημένε, βλέπεις που ανεβάζουν ήλιο σε φωτογραφίες στο ίντερνετ και πατάς λάικ σαν να είναι αληθινός. Χωρίς να σκεφτείς, πως τον αληθινό ήλιο δεν μπορείς να τον κοιτάξεις στα μάτια".

"Περιμένω ένα θαύμα", είπε εκείνος κοιτάζοντας ανηφορικά τη σκάλα. "Περίμενε", του είπα, "μάθε να περιμένεις, όμως αξιοποίησε τον καιρό της υπομονής, ευκαιρία σου είναι. Να το ξέρεις, πως ο ήλιος εμφανίζεται πρώτα σαν μια Υπόσχεση".

Με κοίταξε. "Τι με κοιτάς;" Του λέω, "πρώτη φορά το ακούς; Ναι, είναι αλήθεια αυτό που σου λέω, πως ο ήλιος ως υπόσχεση εμφανίζεται πρώτα. Και πρέπει εσύ να μάθεις να πιστεύεις σε μια Υπόσχεση".

Συνέχισε να με κοιτάζει. "Τι συνεχίζεις να με κοιτάζεις άνθρωπέ μου;" Του είπα τότε κάπως ενοχλημένος. "Μου είναι δύσκολο πια να πιστέψω σε υποσχέσεις", είπε, "με ξεγέλασαν και με απογοήτευσαν τόσες φορές".

"Μα δεν σου τη δίνει την Υπόσχεση αυτή άνθρωπος", του είπα τότε, "ο ήλιος σου τη δίνει, ο ίδιος ο ήλιος, είναι κάτι διαφορετικό αυτό. Όσο ανόητος να κατάντησες μέσα στους ανθρώπους... δεν μπορεί τόσο να ξέχασες, πως ο ήλιος κρατά πάντα τις υποσχέσεις του. Δεν είναι άνθρωπος ο ήλιος, ξύπνα!"

"Μου λες να πιστέψω σε ένα ουράνιο σώμα;" Είπε τότε.

"Φυσικά, γιατί είναι ακριβές, λειτουργεί νομοτελειακά, πάντα δύει πάντα ανατέλλει και ποτέ δεν λαθεύει. Κάθε πρωινό όλα τα πλάσματα της γης τον περιμένουν και πάντα βγαίνει, λεπτό ποτέ δεν τα απογοήτευσε. Πες μου, που μπορείς να στηριχθείς με μεγαλύτερη βεβαιότητα αν όχι στο ουράνιο σώμα; Δεν το καταλαβαίνεις πως αυτό σου φτιάχνει σκέψη βεβαιότητας; Δεν το καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η πίστη; Να γυρίζεις δηλαδή το κεφάλι σου και να είναι πάντα ο ήλιος εκεί. Αυτό δεν είναι το αντίθετο του απίστευτου; Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος σου φίλος αν όχι αυτός που ποτέ δεν σε απογοητεύει; Και για ποιο λόγο νομίζεις τον αγαπούν όλα τα πλάσματα της γης και τα λουλούδια; Και τι νομίζεις είναι η αγάπη αν όχι η θεραπευτική ακτινοβολία του ήλιου; Που αν καταφέρει και περάσει μέσα στην ψυχή σου – αν τις ανοίξεις τις πόρτες σου δηλαδή – θα σε εξυγιάνει ως το κόκκαλο κι ως την ύστατη κατάρα σου θα σε αθωώσει".

Εκείνος κοίταζε ακόμα τη σκάλα του και τα χέρια του έτρεμαν και αναζητούσαν το κάγκελο, μαθημένα να πιάνονται από δεξιά κι αριστερά.

Και με ένα ραβδάκι - κάτι που ως πεπρωμένο ή μοίρα το ένιωθε - του χτυπούσε λιγάκι τα χέρια να μάθει να ισορροπεί και να μην κρατιέται.

Κι εκείνος έκλαιγε, "ολισθηρότητα", έλεγε.

"Να πιστέψω σε μια Υπόσχεση", είπε μετά, "πόσο δύσκολο μου είναι".

"Μα αν δεν χρειάζονταν να πιστέψεις σε μια υπόσχεση θα γνώριζες, κι αν γνώριζες δεν θα ανέβαινες τούτη τη σκάλα.

Ο Ήλιος εμφανίζεται πρώτα ως μια Υπόσχεση, που σημαίνει Υπό - Σχέση. Κάτω σου Σχέση μαζί Του δηλαδή. Μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Όμως πίστεψε στην Υπόσχεση αυτή, μη ξεχνάς πως δεν σου τη δίνει άνθρωπος κι ο ήλιος ποτέ κανέναν δεν ξεγέλασε, δεν απογοητεύει ποτέ. Το ξέρεις από την καρδιά σου αυτό, έτσι δεν είναι;

Το ξέρεις. Όμως το ξέχασες, απλά το ξέχασες. Θυμήσου το, μόνο αυτό χρειάζεται: να το θυμηθείς και το θαύμα που περιμένεις… ούτε εσένα θα διαψεύσει. Δεν το κάνει ο ήλιος αυτό, δεν είναι το ψέμα μέσα στην τροχιά του.

triala