Το Λυχνάρι

Αποτελούσε ένα ζωντανό παράδειγμα πως ο άνθρωπος μπορεί τελικά να τα καταφέρει.  Δεν μιλούσε ποτέ γι' αυτά, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι κι όλα τα σχετικά τους, μόνο κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε.

Ποτέ δεν καυχήθηκε πως ξέρει, όμως όλοι καταλάβαιναν πως ήξερε. Δεν έκανε απολύτως τίποτα, μόνο κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε και οι άνθρωποι έκαναν κύκλους γύρω του, όπως γύρω από κάτι παράξενο.

Δεν είχε επιθυμία πια, δεν είχε ενοχή, μόνο ειρήνη, γαλήνη κι αθωότητα και αυτά ήταν οι μάρτυρές του, που σε όλες τις γλώσσες όλοι τα καταλάβαιναν.

Κι ενώ όλοι έτρεχαν να προλάβουν κι είχαν αγωνία και άγχος και στρες για όλα τους… αυτός μόνο κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε, τόσο ήρεμος που τους έκανε τελικά να αναρωτιούνται. 

Ποτέ δεν προσπάθησε να τους πείσει για κάτι, μόνοι τους αναρωτήθηκαν, ποτέ δεν τους είπε πως κάτι με εσάς δεν πηγαίνει καλά, μόνοι τους το υποψιάστηκαν. Αυτοί τον πλησίασαν πρώτοι, αυτός δεν είχε καμία ανάγκη να το κάνει, γιατί απλά κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε κι αυτό ήταν όλο.

Δεν είχε αυτός την ανησυχία, οι άλλοι την είχαν, δεν είχε αυτός το φόβο και την ανάγκη, αυτός είχε την αγάπη και τον πλησίαζαν από παντού σαν νερά.

Και μόνο στο ένα μέτρο να τον ζύγωνες αναρωτιόσουν τι με εσένα δεν πηγαίνει καλά, γιατί ενώ κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε είχε αυτός την ευτυχία.

Ο κόσμος προσπαθούσε και προσπαθούσε σκληρά, αυτός τίποτα, κάθονταν απλώς στη γωνιά του και κοίταζε. Ο κόσμος ήταν ανταγωνιστικός, αυτός τίποτα, στη γωνιά του.

Τον κόσμο συχνά τον έπιανε πανικός, αυτός τίποτα, ψύχραιμος πάντα, σχεδόν αδιάφορος και με ζεστό βλέμμα κοίταζε, έβλεπε, παρατηρούσε, κι επιπλέον αυτών τρυφερός.

Σε έναν κόσμο σκληρό, αυτός που μόνο σε μια γωνιά κάθονταν, συμπονούσε. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο, τον είχε βρει το φως, στο δόξα πατρί τον χτύπησε.

Θα πρέπει να πούμε πως δεν είχε τίποτα, κι ενώ δεν είχε τίποτα δεν ανησυχούσε για τίποτα. Δεν είχε ούτε ηλικία, μόνο υγεία. Μάλιστα δεν είχε ούτε σκέψη, μόνο απλότητα σοφία και χάρις. Εντέλει, αυτό που μπορούσες σε αυτόν να διακρίνεις, ήταν πως ήταν ευχαριστημένος. Κάθονταν απλώς σε μια γωνιά και ήταν ευχαριστημένος. Το έβλεπες αυτό ολοφάνερα στο πρόσωπό του, πως ήταν ευχαριστημένος. Πιο ευχαριστημένος από όλους τους πρωθυπουργούς, περισσότερο ευχαριστημένος από όλους τους εκατομμυριούχους, ήταν απλά ευχαριστημένος και η ευχαρίστησή του δεν ήταν παροδική αλλά μόνιμη, και δεν μπορούσες να του την πάρεις ακόμα κι αν τον σκότωνες. Τον είχε βρει το φως.

Κι ενώ η σκέψη του είχε πέσει σε πλήρη ακινησία… έκανε όλους γύρω του να σκέφτονται πυρετωδώς γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Όλοι προσπαθούσαν να τον εξηγήσουν, ενώ αυτός ήταν χωρίς εξήγηση, δεν αναζητούσε καμία και για τίποτα εξήγηση, δεν είχε ποτέ κανέναν προβληματισμό, σκιά δεν περνούσε ποτέ από το πρόσωπό του. Είχε ανοίξει στο φως, τον είχε ανοίξει το φως.

Κάθονταν σε μια γωνιά και κοίταζε, δεν έκανε ποτέ τίποτα, ήταν η ίδια η ζωή. Κι όλοι έκαναν κύκλους γύρω του, γιατί ένιωθαν να παίρνουν πολλά από αυτόν που είχε απομείνει πια δίχως πρόθεση. Δίχως δικιά του πρόθεση χωρίς η πρόθεση να μην υπάρχει.

Τον είχε βρει το φως, ήταν πια ένα λυχνάρι, ένα σιωπηλό λυχνάρι. Δεν έκανε ποτέ τίποτα, οι άνθρωποι τον πλησίαζαν μυστικά να πάρουν φως γιατί το είχε. Κι αυτό ήταν όλο το μυστικό του.

Απλά κάθονταν εκεί κι ο κόσμος έρχονταν γύρω του και τον πλησίαζε, ολοένα τον πλησίαζε, γιατί ήταν πια ένας πυρήνας, τον είχε βρει στο κέντρο το φως, δεν είχε πια μάτια, είχε αντί για μάτια φως.

triala