Γι’ αυτό απολαύστε τη μόνη ζωή που θα ζήσετε

 Ο κόσμος συνεχίσει να φροντίζει τον κόσμο του κι οι άνθρωποι τους ανθρώπους τους κι όχι τους ανθρώπους. Το κύκλωμα του κόσμου είναι κλειστό, σαν κύκλωμα τηλεόρασης.

 Απ’ τ’ ανοιχτά του κόσμου κάποιοι τον πολεμούν, θέλουν να τον ξηλώσουν. Είναι κάτι τύποι άλλοι ρομαντικοί, άλλοι ιδεολόγοι. Κάποιοι απ’ αυτούς κάποια στιγμή απογοητεύονται, γιατί καταλαβαίνουν σε βάθος τον άνθρωπο και για να αλλάξει ο πολιτισμός θα πρέπει να τον αλλάξει ο άνθρωπος, ο μέσος άνθρωπος.

 Υπάρχει μια μεγάλη, διαρκώς ανοιχτή συζήτηση γύρω απ’ την αλλαγή του ανθρώπου, την εσωτερική αλλαγή του, που αυτή είναι η ελπίδα να αλλάξει ο πολιτισμός. Μα όσοι έχουν ασχοληθεί με τον εαυτό τους, λιγάκι επιχείρησαν μια αλλαγή στους ίδιους, καταλαβαίνουν κάποια στιγμή πως με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν.

 Όταν λες εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου, δεν ξέρω σε πιο κόλπο, τρόπο, θεωρία ή μέθοδο το στηρίζεις, ή το περιτύλιγμα που το τύλιξες, μα πάντα τα ίδια λες. Δηλαδή απομόνωση, αμφισβήτηση, πόνο.

 Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους γεννιούνται και πεθαίνουν, το ενδιάμεσο το λένε ζωή τους. Καλώς ή κακώς. Τώρα, να ζητάς κάποιος να αγναντέψει πάνω και κάτω απ’ τον εαυτό του, για να δει όλα τα όμορφα, δεν θα το έκανε ακόμα κι αν του έταζες, πόσο μάλλον όταν εσύ του μιλάς για απώλεια και στέρηση. Δεν το κάνει ακόμα κι αν του έχουν τάξει τον παράδεισο.

 Μπορεί ο άνθρωπος να βασανίζεται, να υποφέρει, να πονά, όμως αυτόν τον σχηματισμένο άνθρωπο, όταν τους ζητάς να αποσχηματιστεί για να ανασχηματιστεί σε κάτι άλλο, που ο ίδιος είναι βαθύτερα μέσα του μα λόγο του σχηματισμού του ούτε το βλέπει ούτε το ξέρει... ε, τότε κύριε του ζητάς πολλά!

 Τι του ζητάς; του ζητάς μια ολοσχερή εγκατάλειψη, του ζητάς να εγκαταλείψει όλο το γνωστό, του ζητάς να χάσει την διαμόρφωσή του, του ζητάς να χάσει αυτό που έγινε. Του βάζεις παράδεισο μπροστά στη μύτη του, τον μυρίζει μα δεν τον θέλει. Θα σε σκότωνε, θα σε έπνιγε για να κρατήσει τα βάσανά του, του ζητάς να εγκαταλείψει έναν ολόκληρο γνωστό κόσμο.

 Όχι φίλε μου, αυτά τα πράγματα όσοι τα επιχείρησαν θα πρέπει να βρέθηκαν στην άκρατη απελπισία. Θα πρέπει τα βάσανά τους κι ο πόνος τους κάποια στιγμή να τους ξεπέρασαν για να τα είδαν σαν ξένα από ψηλά. Μα εσύ ζητάς να αλλάξει ο κόσμος κάτω στην κοιλάδα, ανέβηκες ποτέ σε έναν βράχο να δεις τί γίνεται κάτω στην κοιλάδα;

 Και μετά, το θεωρείς εσύ εύκολο η κοιλάδα να σ’ αφήσει να το κάνεις; Παιδιά της κοιλάδας είναι όλοι κι οι περισσότεροι που ξεφεύγουν απ’ τη ζωή της κοιλάδας, γίνονται της κοιλάδας εκμεταλλευτές. Όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται την κοιλάδα, κάποτε υπήρξαν αμιγώς παιδιά της κοιλάδας, την ξέρουν από μέσα γι’ αυτό, αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Το όνειρό τους δεν ήταν να σώσουν την κοιλάδα μα να την διαχειριστούν. Κι όσοι προσπάθησαν να σώσουν τους ανθρώπους της κοιλάδας οι άνθρωποί της τους σκότωσαν.

 Γι’ αυτό αυτοί που το σκάνε απ’ την κοιλάδα και πάνε και κάθονται σε έναν βράχο... γίνονται τελικά έξυπνοι και πονηροί. Μα δεν πάνε μακριά.  Η κοιλάδα είναι μέσα τους.

 Τόση προσπάθεια, τόσος αγώνας, τόση σοφία, τόσα βιβλία αυτοβελτίωσης, τόσο κάτι δεν πάει καλά με εμάς και τους άλλους, τόσο κάτι με τον κόσμο μας δεν πηγαίνει καλά. Κι όλα αυτά για έναν σκοπό, για μια καλύτερη θέση στην κοιλάδα. Γιατί η κοιλάδα για να αλλάξει, να σπείρεις νέο άνθρωπο στην κοιλάδα, θα πρέπει να την φτιάξεις όργωμα.

 Γι’ αυτό απολαύστε τη μόνη ζωή που θα ζήσετε, τη ζωή στην κοιλάδα και παλέψτε σκληρά για μία θέση. Έχει η κοιλάδα ολόγυρα βράχους, μπορεί να πιάσετε κι εσείς ένα βραχάκι και να κοιτάτε κάτω τους άλλους. Ένα σκαμνί, ακόμα κι έναν θρόνο.

 Μα απ’ την κοιλάδα για να βγεις και να κραυγάσεις ελευθερία… καλύτερα να το ξεχάσετε, είναι απλώς ένα παραμύθι. Τίποτε δεν υπάρχει έξω απ’ το σύνορο της κοιλάδας. Καλύτερα να επωφεληθείτε απ’ την κοιλάδα – όπως έκαναν τόσοι – και να ζήσετε το όνειρό σας.

 Όχι γιατί θα χάσετε κι εσείς κάποτε την πίστη σας στους ανθρώπους, αλλά γιατί θα καταλάβετε μέσα βαθιά απ’ τον εαυτό σας, πως ζητάτε απ’ τον άνθρωπο πράγματα τεράστια. Που ενώ έχει όλη τη δύναμη, το σθένος και την ικανότητα να τα κάνει… η κοιλάδα δεν θα τον αφήσει ποτέ. Γιατί η κοιλάδα τον έδεσε και τον κρατά. Τώρα η κοιλάδα στην αγκαλιά της τον νανουρίζει και τον παρηγορεί για να ξεχνά.

 Όμως η κοιλάδα στενεύει ολοένα για τον άνθρωπο και τον γεμίζει απελπισία. Κι η κοιλάδα θα στενέψει ακόμα περισσότερο για τον άνθρωπο τα επόμενα χρόνια, πλήρης έλεγχος και σκλαβιά θα επιχειρηθεί. Γιατί η κοιλάδα ραγίζει, το φως του ήλιου την πυρπολεί και το τρέμει. Γιατί η κοιλάδα βρίσκεται σε απελπισία και θα σπεύσει να κλείσει όλες τις ρωγμές, που φτάνει σ’ αυτήν ανάσα και άνεμος νέος. 

 Θα φτιάξει τόσο σιδερόφραχτη την αγκαλιά της για να κρατήσει τους είλωτες, που στο τέλος μέσα απ΄την ίδια την καρδιά της θα κραυγάσει και θα εκραγεί.

triala