του Γιώργου Μουρμούρη
Αμηχανία επικρατεί στους κόλπους της μνημονιακής αντιπολίτευσης, η οποία εκφράζεται με ανακατατάξεις στις γραμμές όλου του αστικού πολιτικού φάσματος που το προηγούμενο καλοκαίρι «έστησε» και στοιχήθηκε πίσω από το «κίνημα» Μένουμε Ευρώπη. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει μετατραπεί από ένα «εναλλακτικό» αστικό κόμμα στον βασικό πυλώνα της επίθεσης του κεφαλαίου, με το «τσουνάμι» των αντεργατικών μέτρων και ένα σαρωτικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που θα έκανε ακόμα και τη Θάτσερ να… κοκκινίζει, η αντιπολίτευση του Μένουμε Ευρώπη μοιάζει ανίκανη να βρει έναν σταθερό βηματισμό που να της επιτρέπει να καρπωθεί την πολιτική «φθορά» της κυβέρνησης.
Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να ισορροπήσει «στην κόψη του ξυραφιού», να αποδομήσει την κυβερνητική πολιτική χωρίς όμως να προχωρήσει σε παροχολογία. Αφενός για να μην εκτεθεί την επαύριο σκληρών μέτρων (όπως συνέβη με τον Σαμαρά και τα «Ζάππεια»), αφετέρου γιατί, παραφράζοντας την ομιλία Τσίπρα στις προγραμματικές δηλώσεις τον μακρινό Φλεβάρη του 2015, είναι «κάθε λέξη» από το μνημόνιο του καλοκαιριού. Έτσι το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι υποχρεωμένο να περιορίζει την κριτική του στην κυβέρνηση στις «καθυστερήσεις» ως προς την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων και να αναμασά τα περί «αριστερών εμμονών» (είναι ίσως οι τελευταίοι στην ελληνική κοινωνία που βλέπουν ίχνη αριστερής πολιτικής στον ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίες δήθεν αποτελούν εμπόδιο στην εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αναπαράγουν τα κροκοδείλια δάκρυα υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης για τις ιδιωτικοποιήσεις ως απόδειξη του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «πιστεύει» σε αυτά τα μέτρα!
Το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση ενίσχυσε η παταγώδης αποτυχία του αιτήματος για προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αίτημα που δεν στήριξαν ούτε τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας, που μέσω των ΜΜΕ προβάλλουν ως μόνη εναλλακτική τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης –ενώ προς το παρόν κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ– ούτε οι δανειστές που δεν θέλουν νέο κύκλο αβεβαιότητας.
Ωστόσο, η απογοήτευση που έχουν επιφέρει στους εργαζόμενους και τους νέους οι απανωτές ήττες των τελευταίων ετών και η βίαιη διάλυση των ελπίδων (ή αυταπατών) για τον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν στη μνημονιακή αντιπολίτευση, πρώτη φορά από το 2010, την ευκαιρία να προβάλλει επιθετικά τα προτάγματά της. Ενώ ακόμα και ο Σαμαράς αναγκαζόταν να ωρύεται ότι ο ίδιος σκίζει τα μνημόνια «μέρα με τη μέρα, σελίδα τη σελίδα», η ΝΔ του Μητσοτάκη προσπαθεί να στρατεύσει απογοητευμένους άνεργους και σκληρά εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους, ιδίως του ιδιωτικού τομέα, υπέρ των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων ώστε να «έρθουν επενδύσεις» και να «ανοίξουν οι δουλειές» – για ένα κομμάτι ψωμί. Καλλιεργεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στοχοποιώντας τους εργαζόμενους στο δημόσιο, τους οποίους υπόσχεται ως κυβέρνηση να ισοπεδώσει (ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης ήταν άλλωστε πρωτοπόρος στις απολύσεις εργαζομένων του Δημοσίου επί κυβέρνησης Σαμαρά). Την ίδια στιγμή, προσπαθεί να χτίσει νέες συμμαχίες με μεσοστρώματα που «έχασε» η ΝΔ την περίοδο 2012-2015 με το περιβόητο «άλλο μείγμα της ίδιας πολιτικής», που θα στοχεύει στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και όχι στην υπερφορολόγηση, ενώ υπόσχεται να αντιμετωπίσει πρόσφυγες και μετανάστες με ωμή βία και στυγνή καταστολή.
Ο νεοφιλελεύθερος κυνισμός του Μητσοτάκη φαίνεται πως ασκεί μία… κρυφή γοητεία σε στελέχη και μέλη του Ποταμιού, που βλέπουν σε επόμενες εκλογές το κόμμα του Στ. Θεοδωράκη να μένει εκτός Βουλής. Στις 2 Ιουνίου δώδεκα «πρώην και νυν» στελέχη του Ποταμιού ανακοίνωσαν την στήριξή τους στον επικεφαλής της ΝΔ, με τον Στ. Θεοδωράκη να υποστηρίζει ότι οι συγκεκριμένοι έχουν προ πολλού αποχωρήσει από το Ποτάμι. Με τη ΝΔ φέρεται να «φλερτάρει» και ο Χάρης Θεοχάρης (γενικός γραμματέας δημοσίων εσόδων επί Σαμαρά), ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη με ένα «τιτίβισμα» στο τουίτερ εξέφρασε την επιθυμία της να ξαναδεί τον Πέτρο Τατσόπουλο στα έδρανα της Βουλής. Μπροστά στο «μέλι» της κυβερνητικής εξουσίας τα ανεμομαζώματα είναι έτοιμα να γίνουν διαβολοσκορπίσματα.
prin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου