Κάτι αλλάζει εδώ, για μερικούς, κι όχι λίγους ξημερώνει ήδη μια νέα εποχή.

 Ολοένα και περισσότεροι σπάνε τον κύκλο και φεύγουν για τη διευθέτηση μιας νέας ζωής που περιλαμβάνει και την ταχτοποίηση του εαυτού. Αποδυναμωμένοι από μια διαρκή κατανάλωση κι από έναν μειωτικό πληθωρισμό, κατανοούν το παράδοξο

της κοινής υποθέσεως και το μπέρδεμα που υπάρχει στα πόδια.

Αποτραβιούνται στις γωνιές των εαυτών τους κι επανεξετάζουν το ζήτημα του διαρκούς λάθους, τελματωμένοι απ’ τα αδιέξοδα των άλλων που σαν δικά τους

πάντα μοιάζουν.

 Επιμονή να το θέλουν να ζήσουν, με όση περισσότερη μπορούν επάρκεια και δοκιμάζουν τις αντοχές του εαυτού τους. Λίγο πριν κλονιστεί η υγεία τους αναζητούν ξανά τη χαμένη ατομικότητα. Ξηλώνουν με βαθιές ανάσες τις μάσκες, κατεβαίνουν τις νύχτες στα θεμέλια, φτιάχνουν για τα μελλοντικά νέες αιτίες.

Όσο ακόμα προλαβαίνουν. Το βλέπουν πως δεν ωφελεί να επιμένουν σε καταστάσεις χωρίς καμία λογική εξήγηση. Φτάνει μια νύχτα που υποψιάζονται έξω απ’ τη ζωή τους ζωή.

 Και το βλέπεις καθαρά πως την παλιά τους ζωή τη διαλύουν, πότε ξεκινώντας από κάτι περίεργους ανθρώπους αρνητικούς, που τους αιχμαλωτίζουν διαρκώς τη διάθεση και συναρμολογούν μια άλλη ζωή παράπλευρα κι εκτός εντός κοινωνίας.

 Παράξενοι καιροί. Μέσα πάντα κάνει παγωνιά, έξω καίγεσαι απ' τη ζέστη και τα χλιαρά είναι για τους αδύναμους. Κι ενώ στο κέντρο βουίζει το μελίσσι οι μέλισσες το σκάνε για τις ανθισμένες μυγδαλιές. Ξεστρατίζουν διαρκώς όλο και περισσότεροι μαχητές, εθελοντές, για τον καθαρά αγέρα και τα ύψη της μη φοβέρας.

Κάτι αλλάζει εδώ, βλέμματα τολμηρά φτιάχνουν μια νέα υπερουράνια μοναξιά.

Άνθρωποι κουρασμένοι απ’ την ανακύκλωση των ιδεών αρχίζουν να σκέφτονται μόνοι τους. Άνθρωποι που βλέπουν μ' έναν κύκλο του ματιού τριάντα χρόνια τελματωμένα, αρχίζουν να διακρίνουν την ευθύνη πια στον εαυτό τους και να πιάνουν των υποθέσεων τους τη ρίζα να τη σύρουν στο φως.

Κάτι αλλάζει εδώ, για μερικούς, κι όχι λίγους ξημερώνει ήδη μια νέα εποχή. Οι υπόλοιποι το χαβά τους, τί θα φάμε, τί θα πιούμε, και τί μας ξημερώνει αύριο. 

Όμως κάτι αλλάζει εδώ, ήδη πολλοί έχουν αρχίσει ν' εξαρτώνται απ’ τον εαυτό τους. Κι αυτό, κοινωνία είναι. 

triala