«Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;» διερωτήθηκε ο πρόεδρος της Ισλανδίας κ. Γκρίμσον. Και συνέχισε απαντώντας στο ερώτημα μόνος του: «Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία».
Τα κέρδη και τα μερίσματα των τραπεζών είναι ιδιωτικά. Γίνονται bonus και μεταφράζονται σε κάθε είδους απόλαυση για τους λίγους τυχερούς του συστήματος. Δεν γίνεται τα κέρδη να είναι ιδιωτικά και από την άλλη οι ζημιές να κοινωνικοποιούνται, δήλωσε τότε ο Ισλανδός πρόεδρος.
Υπήρξαν λυσσαλέες αντιδράσεις από ντόπιους και ξένους πολιτικούς κύκλους. Ο Ισλανδός πρόεδρος κατηγορήθηκε πως θέλει να μετατρέψει την Ισλανδία σε «Κούβα του Βορρά».
Όμως, το δημοψήφισμα έγινε κι ο Ισλανδικός λαός αποφάσισε σε ποσοστό 93% να αφήσει τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν.
Το 2009, τα δύο κόμματα της «κεντροαριστεράς» –το Σοσιαλδημοκρατικό και οι Πράσινοι– είχαν πάρει μαζί 51%. Το 2013, το συνολικό τους ποσοστό έπεσε στο 22.5%.
Αντίθετα, αυξήθηκε εντυπωσιακά η δύναμη των κεντροδεξιών κομμάτων. Ο λόγος προφανής. Σε αντίθεση με την κεντροαριστερά, η ηγεσία του κεντροδεξιού χώρου είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους.
Πρόσφατα, η Ισλανδία απέσυρε την υποψηφιότητα της για την ΕΕ.
Η Ισλανδία μπορεί όμως – σε κάθε περίπτωση – να αποτελέσει σημαντική πηγή γνώσης και εμπειρίας για την ελληνική και ευρωπαϊκή αριστερά.
Αφού αυτήν την δεδομένη ιστορική στιγμή η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και η υπεράσπιση του δημοσίου και εθνικού συμφέροντος αποτελούν καθήκοντα της πρώτης γραμμής.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα οφείλει να αναπτύξει νέους συμμετοχικούς θεσμούς καθώς και να εμβαθύνει την συμμετοχή των πολιτών στους παλαιότερους. Η «Διαύγεια» πχ είναι ένας από αυτούς ·φυσικά, με τροποποιήσεις.
Η υιοθέτηση του θεσμού του δημοψηφίσματος πάνω σε σοβαρά πολιτικά (πχ συμμετοχή ή όχι στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, την αποχώρηση από το Δουβλίνο 2 και την συνθήκη Σέγκεν, και άλλα) και κοινωνικά ζητήματα (σύμφωνο συμβίωσης, χορήγηση υπηκοότητας στους μετανάστες και άλλα) ένας άλλος.
Για την Αριστερά, τα δημοψηφίσματα δεν πρέπει να είναι gallop. Κάθε δημοψήφισμα προϋποθέτει τον ουσιαστικό διάλογο, την ισότιμη προβολή όλων των αντικρουόμενων απόψεων και επιχειρημάτων.
Η ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας δεν είναι κάποιο εθνικό χάρισμα. Είναι ζήτημα εκπαίδευσης των πολιτών. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Με αφορμή την πρωτοσέλιδη συνέντευξη του κ Πανούση στα ΝΕΑ, άνοιξε επίσης συζήτηση μεγάλη σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας στην σημερινή Ελλάδα. Τι αστυνομία θέλουμε; Χρειαζόμαστε ειδικές μονάδες όπως τα ΜΑΤ;
Δύσκολες οι απαντήσεις αλλά όχι αδύνατες. Αστυνομία φυσικά χρειαζόμαστε –το κράτος είναι ταξικό πάντα και η καταστολή μια από τις λειτουργίες του–, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσει έναν διαφορετικό προσανατολισμό.
Θα μπορούσε πχ να απαγορευτεί η γενικευμένη χρήση των ΜΑΤ στην καταστολή των όποιων κινητοποιήσεων.
Θα μπορούσε επίσης να απαγορευτεί η οπλοφορία των δυνάμεων της τάξης, όταν επιφορτίζονται με καθήκοντα αστυνόμευσης διαδηλώσεων.
Θα μπορούσε να επιβληθεί, ουσιαστικά, εκείνο που ο νόμος ρητά προβλέπει και κανείς δεν ακολουθεί.
Κάθε όργανο της τάξης θα πρέπει να φέρει διακριτικά και, αν δεν το πράττει, να υφίσταται αυστηρές διοικητικές κυρώσεις.
Θα μπορούσε επίσης να απαγορευτεί η χρησιμοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων σε ρόλο security προστασίας ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων, όπως συμβαίνει πχ στις Σκουριές τα τελευταία χρόνια ή στα ποδοσφαιρικά γήπεδα κάθε Κυριακή.
Όλα αυτά αποτελούν στοιχειώδεις δημοκρατικές παρεμβάσεις, μπορούν να γίνουν αύριο, και δεν απαιτούν μια επαναστατική κυβέρνηση για να εφαρμοστούν.
Το πιο σημαντικό όμως κομμάτι της αριστερής παρέμβασης στην ελληνική κοινωνία αφορά τους μηχανισμούς της εκπαίδευσης.
Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί δραστήρια στην αξιοποίηση της διεθνούς εμπειρίας (πχ Φινλανδία) και στην άμεση υιοθέτηση πρακτικών ανάπτυξης της πρωτοβουλίας και εκπαιδευτικής ανεξαρτησίας σε τοπικό επίπεδο.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σε κάθε σχολείο να συνεργάζονται με τους μαθητές τους, να καθορίζουν το πρόγραμμα εκπαίδευσης ανάλογα με τις ανάγκες του συγκεκριμένου σχολείου, να επιλέγουν τα εκπαιδευτικά μέσα που θα χρησιμοποιούν, να αποφασίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι εσωτερικά θα αξιολογούν το έργο τους.
Ας το πάρουμε απόφαση. Όποια ελπίδα υπάρχει αστράφτει ακόμα στα πρόσωπα των παιδιών μας. Πρέπει να τα βοηθήσουμε να γίνουν διαφορετικά από μας. Να τους καλλιεργήσουμε άλλα ιδανικά και νέες ικανότητες.
Σε γενικές γραμμές, η ελληνική κοινωνία πρέπει να προσπαθήσει σκληρά στο να ελέγξει και να περιορίσει τις επιπτώσεις της κρίσης σήμερα, όμως χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ να επικεντρώσει και να επενδύσει στο μέλλον.
Και πριν από όλα, να ξεμπερδέψει με την διαπλοκή. Να αντιμετωπίσει το κορυφαίο ζήτημα της απουσίας δικαιοσύνης από την χώρα.
Ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί και οι προτάσεις φυσικά δεν εξαντλούνται μέσα σε λίγες γραμμές. Η απάντηση στο ερώτημα τι είδους πολιτική και τι είδους αριστερά θέλουμε θα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αφετηρία της ειλικρίνειας απέναντι στους πολίτες.
Οι πολιτικοί της Αριστεράς δεν θα έπρεπε να είναι –τουλάχιστον- ψεύτες. Όπως πχ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που διέψευσε, χλιαρά είναι η αλήθεια, την δέσμευση πόρων του δημοσίου (πχ αποθεματικά διαφόρων ταμείων, νοσοκομείων και της νομαρχίας Αθηνών) σε swaps ύψους 49 δισ., προκειμένου να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις.
Η αποκάλυψη ανήκει στον νομικό σύμβουλο των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μηλιαράκη και αναδείχθηκε τις τελευταίες μέρες από τον οικονομολόγο κ. Καζάκη.
Αν είναι αλήθεια, μιλάμε για τεράστιο σκάνδαλο και η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία.
Ακόμα οι πολιτικοί της Αριστεράς θα πρέπει να έχουν την παρρησία να ενημερώνουν στα ίσια τους πολίτες σχετικά με τις προτάσεις και την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.
Όχι μέσω διαρροών στον ξένο οικονομικό τύπο.
Η εμπιστοσύνη είναι πάνω από όλα μια σχέση αμφίδρομη και δεν μπορεί κάποιος να την επικαλείται μονάχα όταν χρειάζεται την υποστήριξη ή την ανοχή των πολιτών.
Κλείνω επιστρέφοντας στα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας, η οποία αναμφίβολα αποτελεί φωλιά φασιστικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων.
Τι πρέπει όμως να γίνει; Να απολυθεί το 40% του προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας;
Προφανώς, όχι.
Εκείνο που χρειάζεται είναι η υιοθέτηση πολιτικής μηδενικής ανοχής σε φασιστικές πρακτικές των αστυνομικών δυνάμεων και φυσικά να αλλάξει εκ βάθρων η εκπαίδευση των αστυνομικών αξιωματικών και μη.
Όλοι όσοι διδάσκουν στις αστυνομικές σχολές από αύριο στα σπίτια τους και όποιος σπουδαστής υιοθετεί συμπεριφορές σαν αυτές που είχες αναδείξει και εσύ, Πιτσιρίκο, παλαιότερα, αποβολή και καινούργια καριέρα κάπου αλλού.
saktsak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου