ΤΟ ΤΩΡΑ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΤΟΤΕ

Το τότε που έγραφαν και τραγουδούσαν λέξεις τέτοιες

Το 1975, σε στίχους Φώντα Λάδη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Χτες στην Βιλχεμνστράσσε,
πέφτω σ’ ένα Γερμανό,
κάτω απ’ το πέτο
είχε αγκυλωτό σταυρό.

Και του λέω, αν είσαι άντρας,
φόρα τον στα φανερά,
σαν και τότε στην Ελλάδα,
που χτυπούσες τα μωρά.

Πήξαμ’ από δαύτους,
πάνε σ’ ειδικές σχολές,
φτιάχνουνε σημαίες,
σταχτοπράσινες στολές.

Και του λέω, πες αλεύρι
και τα βρίσκουμε μετά,
ο Μανώλης σε γυρεύει
και ο Σάντας σε ζητά.

Ο Σάντας έφυγε. Έμεινε ο Μανώλης. Να τον περιγελούν κάτι χαμερπείς, κάτι τσογλάνια που τζάμπα βάρος είναι στη Γη. Να τον αμφισβητούν και να τον κρίνουν κάτι φαρδοκώληδες που άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να ταΐζουν την ατσαλάκωτη επαναστατικότητά τους στα ταχυφαγεία της «Αριστεράς», ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτή θα τους τιμήσει και θα τους βολέψει ως αγωνιστές.

Κι όμως ο Μανώλης παλεύει μέχρι σήμερα, γιατί δεν έγινε ποτέ η ψυχή του κάρβουνο. Έμεινε φωτιά.

Παλεύει και τώρα που δεν κρύβουν κάτω από το πέτο τον αγκυλωτό σταυρό. Τώρα που στη Βιλχεμνστράσσε άλλαξαν το σταυρό με το €. Σ’ αυτό ορκίζονται, μ’ αυτό κατακτούν κι εξαθλιώνουν.

Παλεύει τώρα που δεν κρύβουν κάτω από το πέτο τον αγκυλωτό σταυρό. Στην Αθήνα. Τους αναγνώρισε η «Δικαιοσύνη» ως πολιτική έκφραση. Τους ψήφισε ο λαός! Μπήκαν στο «ναό της Δημοκρατίας» που πλέον μοιάζει με τον Καθεδρικό ναό της Κολωνίας.

Κι αυτά τα δάκρυα να μην ξέρει κανείς αν είναι από το γέλιο για το τώρα, το κλάμα για το τότε, από τη θηλιά που σφίγγει στερώντας την ανάσα.

Τραγούδια είπαμε πολλά. Και λόγια φουσκωμένα. Ασταμάτητα μιλάμε. Για το «τι πρέπει να γίνει», για το ότι «πρέπει να αντιδράσουμε», για το ότι «δεν πάει άλλο».

Να, ορίστε, λόγια κι εγώ. Χωρίς Μανώληδες και Σάντες, το τώρα θα ντρέπεται το τότε. Σήμερα και αύριο και πάντα.
Ήρθαν κάτι στρατηγοί με στολές που μοιάζουν σαν κουστούμια. Και διέταξαν. Και υποκύψαμε.

Σαν και τώρα στην Ελλάδα, που πεινάνε τα μωρά…
Ντρέπομαι, αλλά δεν αρκεί.

kartesios