Zώντας την Παγκόσμια Μετάβαση

Ζούμε σε μία ιστορική στιγμή ανάμεσα στο παρελθόν και σ’ ένα μέλλον που τώρα γράφεται. Κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα είναι η επόμενη μέρα, ούτε πότε θα είναι η επόμενη μέρα. Αυτό από μόνο του ανοίγει ένα εσωτερικό κενό για περισυλλογή. Δεν είναι απλώς μία πανδημία, δεν είναι απλώς μία τραγωδία, είναι το κλείσιμο ενός κεφαλαίου και μπορεί να δώσει το ερέθισμα για ένα καλύτερο νέο κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία.  
 Αυτό είναι το πρώτο παγκόσμιο συγχρονικό γεγονός. Γι’ αυτό και κανείς δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις. Δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία μίας πανανθρώπινης συγχρονικότητας.
 Την ζούμε για πρώτη φορά. Όλος ο πλανήτης σε αργό ρυθμό, όλοι οι άνθρωποι μία ανάσα. Οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι τόσο ρευστή και σχετική, που δεν έχει νόημα. Και κάθε είδους πρόβλεψη μας τραβά στην προσοχή σ’ ένα μέλλον που ακόμα δεν έχει γραφτεί, και δεν μας αφήνει να ζήσουμε το ίδιο το γεγονός όσο πιο πλήρως μπορούμε.
 Το να επιτρέψουμε να βιώσουμε πλήρως την πρώτη παγκόσμια συγχρονικότητα δεν σημαίνει να ταυτιστούμε με τον πόνο και τον θάνατο. Σημαίνει ν’ ακονίσουμε την ικανότητά μας να συναισθανόμαστε και να αισθανόμαστε, χωρίς να φεύγουμε από το κέντρο της ύπαρξής μας, χωρίς να εγκαταλείπουμε το πνεύμα μας.
 Μόνο όντως παρόντες μέσα στο σώμα, χωρίς απώθηση ή έλξη, μπορούμε να μετέχουμε πλήρως ψυχικά και ανθρώπινα στην πρωτόγνωρη εμπειρία. Ζούμε κάτι που τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν, οι λέξεις ανεπαρκείς να το πρσδιορίσουν. Το κοινωνικό και ψυχικό δικτύωμα της ανθρωπότητας είναι σαν να δέχτηκε την πτώση ενός μετεωρίτη όχι εξ ουρανού, αλλά από το εσωτερικό της γης, τον κόσμο των βακτηρίων, των ιών, των μικροβίων. Αυτός είναι ο βαθύτερος εσωτερικός μας κόσμος κρυμμένος κάτω από την βιολογική επιδερμίδα, κρυμμένος κάτω από το όριο του συνειδητού.
 Ας εκτιμήσουμε τον ρόλο του διαδικτύου που μας κρατά σ’ επαφή παρότι τα σώματά μας είναι απομακρυσμένα. Ας αναθαρρήσουμε στον βαθμό που η ανθρωπιά δεν έχει εκλείψει και στον βαθμό που πιστεύουμε ότι η αγάπη είναι συχνότητα και μεταλλάσει συχνότητες αδιακρίτως φάσματος – από το ακρώτατο άυλο στο πυκνότατα υλικό (που επίσης είναι ενέργεια). Ας αναθαρρήσουμε που η πνευματική ανάπτυξη μένει ζωντανή, εργαστήρια, σεμινάρια, διαλογισμοί, προσευχές συνεχίζονται παντού στην ανθρωπότητα και κρατούν μία υψηλότερη συχνότητα σκέψης και ενσυναίσθησης διαθέσιμη να ρέει στο σύνολο.
 Ποτέ πριν αυτό δεν ήταν τόσο σημαντικό. Ποτέ πριν αυτό δεν ήταν τέτοιας ζωτικής και ψυχικής σημασίας. Αυτή η ιστορική στιγμή είναι το διάστημα που όλοι μαζί προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε την μοίρα μας και να επιλέξουμε το πεπρωμένο μας, παράλληλα με τον πόνο, τον θάνατο και το αδιέξοδο. Το πεπρωμένο είναι δυνατότητα, δεν επιβάλλεται. Και όντας ελεύθεροι επιλέγουμε πράγματι κάθε μια μέρα που ζούμε την περίοδο της παύσης. Αφουγκραζόμαστε καλύτερα, σκεφτόμαστε πιο ήρεμα (αν δεν έχουμε υποκύψει στον φόβο), αισθανόμαστε πιο βαθιά. Σ’ αυτή την τομή, κάθε άνθρωπος γράφει με την στάση του, την νοοτροπία του και τον στοχασμό του την δική του παράγραφο στο βιβλίο του μέλλοντος.
 Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος τώρα είναι σημαντικός. Καθένας συνεισφέρει την δική του μοναδική ενεργειακή σφραγίδα συνειδητότητας και όλοι μαζί υφαίνουμε το μέλλον. Το ότι ζούμε αυτή την περίοδο είναι μεγάλη τιμή αλλά και ευθύνη προς το μέλλον, προς τις νεώτερες γενιές και τις γενιές που θα έρθουν. Ζούμε την εποχή μίας δυνητικότητας που μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Σ’ αυτή την ιστορική μετάβαση που τώρα όλοι μαζί δημιουργούμε, κάθε άνθρωπος που φεύγει από την γη είναι σημαντικός γιατί κανένας τους δεν φεύγει μόνος. Φεύγουν ως μία μεγάλη ομάδα ψυχών που μάς θυμίζει ότι το σώμα δεν ζει για πάντα, μας θυμίζει την αξία της ανθρώπινης εμπειρίας, μας θυμίζει την αξία των ανθρώπινων σχέσεων, και έτσι μας σπρώχνουν μέσα από τον πόνο και τον θάνατο να ξανακοιτάξουμε την ζωή μας και ίσως να θέλουμε να επαναξιολογήσουμε τα δεδομένα μας. Θα μπορούσαμε να ξεκινάμε κάθε μέρα ζητώντας την πιο αγαθή έκβαση για όλα όσα θα σκεφτούμε, θα πούμε και θα κάνουμε.
 Αυτό μπορεί να είναι το δώρο όταν ατομικά συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που είναι το πιο αγαθό για το σύνολο, αναπόφευκτα θα ευεργετήσει εμάς τους ίδιους αφού είμαστε μέρος του συνόλου.
 Η αλλαγή της δικής μας στάσης είναι σεβασμός και τιμή προς όλες τις ψυχές που αναχωρούν. Δείχνει ότι είμαστε ικανοί ν’ αξιοποιήσουμε το «μήνυμα» και το «δώρο» της ομαδικής τους αναχώρησης διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, κοιτώντας πίσω από τις εικόνες. Και καθώς εκείνοι θα μας έχουν ωθήσει ν’ αλλάξουμε, θα έχουν γίνει μέρος του μέλλοντός μας μετέχοντας ως πυροδότες μέσα σε καθέναν μας για την δημιουργία του.
 Αυτοί είναι καιροί ουσίας, αλήθειας, βάθους. Ας θέσουμε ως στόχο το να ζήσουμε σαν άνθρωποι τιμώντας την ψυχή μας, και έτσι θα έχουμε αφήσει την μοίρα, και θα έχουμε αξιώσει το ατομικό και συλλογικό πεπρωμένο μας. 


Χαριτίνη Χριστάκου

https://www.omorfizoi.gr/