Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

Την άνοιξη, αν δεν την βρεις την φτιάχνεις



 Εδώ και μια εβδομάδα περίπου βρέχει.  Και αυτό δεν βοηθάει ούτε για βόλτα στην βεράντα.  Κάνει και κρύο.  Έτσι,  ίσα που ξεμυτάμε από την μπαλκονόπορτα και ξανά μπαίνουμε μέσα.

Σε ένα μικρό διάλλειμα βροχής,  ένα πρωινό,  χαρήκαμε δυό καρδερίνες,  εμείς πίσω από το τζάμι με την αγωνία να μην τις τρομάξουμε.  Αυτές,  τσιμοπολογούσαν ένα θεριεμένο αγριολούλουδο με κίτρινα άνθη σαν μικρές μαργαρίτες,  των οποίων τα πέταλα όταν πέφτουν αφήνουν στον κάλυκα ένα χρυσαλιφούρφουρο.  Έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς τσιμπούσαν,  το χρυσαλιφούρφουρο.

Όλη μέρα,  πλένω χέρια,  φρούτα,  λαχανικά,  συσκευασίες του σούπερ μάρκετ,  τα πόμολα από τις πόρτες του σπιτιού μου.  Μου φαίνεται τόσο υπερβολικό!
Προσπαθώ να μην βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου.  Μάταιο.  Αυτό,  νομίζω δεν θα το κατορθώσω ποτέ.

Είναι μια πολύ καλή παρέα ο Όβ.  Δεν ξέρω όμως αν κάτω από άλλες συνθήκες θα έβρισκα ενδιαφέρον σε ένα τέτοιο βιβλίο.  Μου αρέσουν τα βιβλία με δυνατά και δραματικά αν είναι δυνατόν γεγονότα,  με έντονα συναισθήματα και ανατροπές.

Πολλές φορές,  πιάνω τον εαυτό μου,  να έχω την ικανότητα να ''τηλεμεταφέρομαι''.  Μη γελάς!  Μπορώ οποιαδήποτε δύσκολη μου στιγμή να ''μεταφερθώ'' σε μια παλιότερη και ευχάριστη,  στο 100% μου.  Να όπως εχθές,  βρέθηκα ξαφνικά με το μαγιώ μου στην θάλασσα,  κάνοντας βόλτα στην αμμουδιά.  Είχα δίπλα μου κι εσένα,  πάντα σε έχω,  δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς..

Θυμάσαι;  μια μέρα καλοκαιρινή με συννεφιά,  περπατήσαμε στην αμμουδιά πόσες ώρες άραγε και φτάσαμε μέχρι το χωριό.  Μια άλλη φορά πάλι,  λίγο πιο παλιά,  λείπαμε από τις ξαπλώστρες μας πάνω από δυό ώρες,  περπατούσαμε στην αμμουδιά και θέλαμε να φτάσουμε ως τη μύτη της Επανωμής που είναι το ναυάγιο,  ακόμη λίγο,  κι ακόμη λίγο,  μα θέλαμε κι άλλο τόσο για την επιστροφή.  Κι όταν επιστρέψαμε,  ένιωσα την ανησυχία των γύρω μας.
Πέρσι ήταν ή πρόπερσι,  που ρώτησε ένα αγόρι τον πατέρα του,  ''γιατί αυτοί οι δυό περπατάνε'',  κι ο πατέρας του αποκρίθηκε ''γιατί νομίζουν πως είναι όμορφοι''.  Καθόλου μην απορείς.  Τέτοιοι είμαστε εδώ στην χώρα μου.  Χαμένα επεισόδια!

Την άνοιξη,  αν δεν την βρεις την φτιάχνεις,  φωνάζουν οι φωτογραφίες


Είναι θαυμάσιες,  είναι τόσο απολαυστικές που πολλές φορές νιώθω ότι είμαι μέσα τους και τις ζω.  Να άλλο ένα είδος ''τηλεμεταφοράς''.  Κι εσύ πάντα είσαι δίπλα μου να ξέρεις,  όπου κι αν βρίσκομαι,  νοητά ή πραγματικά,  πάντα..  πάντα..  πάντα..



http://metofeggariagalia.blogspot.com/




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου