Όταν μου συνέβαινε κάτι καλό είχα χαρά, φυσικά ήθελα να τη μοιραστώ γιατί πολλές φορές επιτακτική ήταν, μα δεν υπήρχαν τότε πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου. Τον πόνο μου, τις κλειστές μου, δεν με πείραζε να τα περνώ μόνος, μάλιστα το αποζητούσα, όμως στη χαρά είχα τη βαθιά ανάγκη κάπου να στραφώ, να τη μοιραστώ, γιατί αν δεν το έκανα η ίδια μου η χαρά με κατέβαζε στον πόνο.
Υπήρχε ένας άνθρωπος τότε στη ζωή μου, δεν ήμουν τελείως μόνος, και αρκετά σκυλιά, δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την περίοδο με συμπαθούσαν πολύ τα σκυλιά, περισσότερο από το κανονικό.
Κάποιες φορές λοιπόν που είχα χαρά τη μοιραζόμουν με αυτόν τον άνθρωπο κι εκείνος συχνά απαντούσε: σε ζηλεύω, αλλά με την καλή έννοια. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά μετά το σκέφτηκα λιγάκι έτσι: Αν με ζηλεύει όταν είμαι χαρούμενος με την καλή έννοια… τότε λογικά, αν του εκφράσω τον πόνο μου και τις δυσκολίες μου θα πρέπει να χαρεί. Δεν θα το πει όμως, θα χαρεί κρυφά, κι ύστερα, αυτές οι έννοιες, καλές κακές, τί σημασία έχουν; Μια σκέτη αυταπάτη και δικαιολογία είναι. Έρχεται από κάτω σου το αίσθημα της ζήλιας για τη χαρά του τάχα φίλου σου, κι εσύ το πιάνεις αυτό το αίσθημα και το στρέφεις προς μια καλή έννοια. Γιατί ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αποδεχθείς και να χωνέψεις τη ζήλια σου, τη μεταποιείς και τη βαπτίζεις καλή έννοια. Τρίχες, ή ζηλεύεις ή όχι. Η χαίρεσαι ή όχι, ή αγαπάς ή όχι. Τι θα πει με την καλή ή την κακή έννοια; Η ψυχή, το συναίσθημα, δεν έχει κάτι τέτοιο, αυτή είναι μόνο μια απάτη της σκέψης. Καλύτερα πες μου σε ζηλεύω ρε μπαγάσα και θα το δεχτώ, θα νιώσω πως κάτω από τη ζήλια υπάρχει αγάπη και η αδυναμία μόνο εμφανίζει κάποια ζήλια. Αλλά αν μου λες με την καλή έννοια μου το στριφογυρίζεις.
Πες μου σε μισώ! Τι ωραίο! Όμως πες το μου, να το ακούσω, θα σε παραδεχθώ. Όμως μη το χώνεις μέσα στις τσέπες σου και το μηρυκάζεις σαν κατσίκα, θα χαλάσεις καμιά βαλβίδα στην καρδιά σου με τόσο μαράζι. Πες μου άνθρωπέ μου, αν με μισείς και μου το πεις όταν με αγαπήσεις πάλι θα μου το πεις, μα αν δεν μου δηλώνεις το μίσος σου πως θα μου ομολογήσεις την αγάπη σου; Που και πιο δύσκολη, και πιο βαθιά, και πιο ολοκληρωτική είναι.
Τι σου ζητώ; Απλά να είσαι ειλικρινείς με τον εαυτό σου. Άσε με εμένα, το τι θα καταλάβω από την έκφρασή σου δεν σε αφορά, εσύ μπορεί να μου εκφράσεις κάτι αρνητικό κι εγώ να το εκλάβω θετικά, μα να το μυρίζω μέσα σου… να το υποψιάζομαι και να μη φτάνει στα χείλη σου… ε, εκείνο το μαράζι και τους δυό μας τρώει.
Πές το, βγάλτο από μέσα σου να το πάρει ο άνεμος, το μασάς και το ξαναμασάς, με μασημένη ψυχή κατάντησες. Τρέφεις όλα αυτά τα μικρόβια που καταστρέφουν τις σχέσεις. Τι πιο όμορφο να κοιτάζονται οι άνθρωποι στα μάτια, με καθαρά μάτια, κι αντί να μιλούν διαρκώς να ομολογούν; Και τι δυό φορές πιο όμορφο ακόμα, καθώς κανείς ωριμάζει, στη θέση της σκέψης να βάζει προσευχή. Καταλαβαίνεις αυτή την ελευθερία; Αυτό το ανοιχτό κανάλι; Ή νομίζεις ακόμα διάφορα για την προσευχή; Η φύση σου αν την ακούς, σε παίρνει από τη σκέψη και σε βγάζει στην προσευχή, θες διαλογισμό πες διαλογισμό, εμένα δε με χαλάει.
Όμως βγες από την αλεπότρυπα και τη σφηκοφωλιά σου, γέμισες δηλητήρια, με όλες αυτές τις διπλές τριπλές σκέψεις και τα υπονοούμενα. Σαράντα πατώματα έφτιαξαν μέσα σου τα αισθήματά σου κι άντε να διακρίνεις τα αληθινά τώρα.
Κατάλαβες τώρα πως παίρνει κάποιος στα χέρια του μια ψυχή λιονταριού και τη γυρίζει σε ψυχή σουπιάς;
Αυτή η γάγγραινα να μη μιλάς καθαρά, αυτό το χμ, δε ξέρω ίσως και θα δούμε, αυτό το σούρσιμο μέσα σε μια ολότελα λανθασμένη ψυχολογία μη κάνει κανείς λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου