Η προστασία του Περιβάλλοντος, η κλιματική αλλαγή, οι «όψιμοι» οικολόγοι και οι μπίζνες...

Του Ηλία Αλεξανδρή

Όταν την δεκαετία του 1980 ξεκίνησα να ανακυκλώνω μαζικά και συστηματικά αλουμίνιο, χαρτί και γυαλί ποτέ δεν φανταζόμουν την σημερινή σπασμωδική –σχεδόν υστερική– «οικολογική» αντίδραση πολλών συμπολιτών μου, αλλά και την εκμετάλλευση της περιβαλλοντικής καταστροφής από το ίδιο το σύστημα που την προκαλεί…

Είναι γεγονός ότι η τεράστια συζήτηση που γίνεται για το λεγόμενο θέμα της κλιματικής αλλαγής και η υπερπροβολή -από το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα της παγκοσμιοποίησης- συγκεκριμένων προσώπων όπως η έφηβη Γκρέτα Τούνμπεργκ έχουν δημιουργήσει μια νέα «μόδα» αλλά και αναρίθμητη αρθρογραφία και σχολιασμούς στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η "κλιματική αλλαγή" έχει γίνει δηλαδή θέμα in με όρους lifestyle…

Το παράδοξο βέβαια εδώ είναι ότι όλη αυτή η συζήτηση επικεντρώνεται στο θέμα της κλιματικής αλλαγής παραβλέποντας τα πλέον κρίσιμα και βασικά ζητήματα που αφορούν το σύνολο της ρύπανσης του περιβάλλοντος πέρα από τις εκπομπές άνθρακα και την χρήση των ορυκτών καυσίμων, αλλά κυρίως τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα στην πλήρη εικόνα του…

Είναι γεγονός ότι το κλίμα φαίνεται να αλλάζει, με ακραία και ανησυχητικά καιρικά φαινόμενα και φυσικές καταστροφές να συμβαίνουν όλο και συχνότερα, όπως είναι γεγονός όμως ότι το κλίμα πάντα άλλαζε στον πλανήτη και ότι η ανθρωπογενής επίδραση στην μεταβολή του δεν μπορεί να μετρηθεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά μέσα στο πολυσύνθετο πλαίσιο διαμόρφωσης των παραμέτρων μεταβολής του.

Ωστόσο, αυτό που είναι βέβαιο και μετρήσιμο είναι η καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον και στα οικοσυστήματα ειδικά κοντά στις περιοχές όπου γίνεται υπερεκμετάλλευση των φυσικών αλλά και ανθρώπινων πόρων από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες των μεγάλων εταιρειών.

Και η υπερκεμετάλλευση των φυσικών πόρων δεν αφορά απλά ένα λάθος ή την "ανοησία" των ισχυρών της Γης αλλά μια συγκεκριμένη κυρίαρχη παράμετρο της λειτουργίας του σημερινού καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, ειδικά σήμερα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Πρόκειται για την λογική της διόγκωσης της ανάπτυξης της οικονομίας μέσω της αύξησης της παραγωγής που οδηγεί σε υπερπαραγωγή προϊόντων που χρειάζονται μέχρι και σήμερα ένα αντίστοιχο κοινωνικό μοντέλο υπερκαταναλωτισμού που χαρακτηρίζει όλο τον Δυτικό κόσμο.

Μέχρι σήμερα το σύστημα χρησιμοποίησε με τρόπο απολύτως καταστροφικό και εξαντλητικό τα ορυκτά καύσιμα για να παράγει προϊόντα αποκλειστικά και μόνο με ένα κριτήριο, την αύξηση της κερδοφορίας.

Αυτό ακριβώς το ζήτημα της εξάντλησης και της καταστροφής των φυσικών –ειδικά των ορυκτών- πόρων, που οι ίδιες προκάλεσαν το γνωρίζουν πολύ καλά οι βασικοί υπαίτιοι, δηλαδή οι πετρελαϊκές εταιρείες, η αυτοκινητοβιομηχανία, οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας και οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής… Και βλέποντας ότι κατάφεραν να εξαντλήσουν σχεδόν όλους τους πόρους ορυκτών καυσίμων, ξαφνικά «ανακάλυψαν» την «κλιματική αλλαγή» και απέκτησαν «ευαισθησίες» για το περιβάλλον… αφού κινδυνεύουν να μείνουν άμεσα χωρίς «δουλειά» και χωρίς πελάτες μεσομακροπρόθεσμα…

Για αυτό άλλωστε και είναι αυτές, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στον χώρο των καυσίμων και της ενέργειας, που εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες επενδύουν στην ανάπτυξη προϊόντων για τις λεγόμενες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).

Μήπως το έκαναν και το κάνουν αυτό γιατί αγαπούν το περιβάλλον που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν; Φυσικά και ΟΧΙ …

Για αυτό και όλη αυτή η συζήτηση και ο «προβληματισμός» για την «κλιματική αλλαγή» που ξεκίνησε και στηρίζεται διαρκώς από αυτές τις εταιρείες και τις παραφυάδες τους ΜΚΟ, όχι μόνο δεν είναι καθόλου αθώα, όχι μόνο είναι εντελώς παραπλανητική αλλά κυρίως έχει σκοπό να μην αλλάξει τίποτα απολύτως από όσα θα έπρεπε να γίνουν για την προστασία του περιβάλλοντος, των οικοσυστημάτων, αλλά και την βιώσιμη ανάπτυξη στον πλανήτη μας …

Δηλαδή να μην αλλάξει ούτε κατά κεραία το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο που διασφαλίζει την τεράστια κερδοφορία τους…

Αν δούμε την μεγάλη εικόνα με όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε τον πλήρη σχεδιασμό του συστήματος:

• Από την μια πόλεμοι, οικονομικοπολιτικά μνημόνια εξάρτησης και υποδούλωσης χωρών, που συνδυάζονται με αντίστοιχες γεωπολιτικές ανακατατάξεις με ωμές παρεμβάσεις (Ιράκ, Λυβυή, Συρία, Βενεζουέλα) των ισχυρών χωρών (ΗΠΑ και ΕΕ) όπου εδρεύουν οι μεγαλύτερες πολυεθνικές που στον πυρήνα τους έχουν τα τελευταία κοιτάσματα υδρογονανθράκων και την ασφαλή μεταφορά τους
• Από την άλλη η στροφή της ευρείας μαζικής κατανάλωσης σε «πράσινα» προϊόντα που δεν «προκαλούν» ρύπανση και «κλιματική αλλαγή», ώστε να μειωθεί κατακόρυφα η χρήση υδρογονανθράκων από τους τελικούς χρήστες, πολίτες – καταναλωτές
• Έτσι οι τελευταίοι υπερπολύτιμοι ορυκτοί πόροι θα είναι σχεδόν 100% διαθέσιμοι για χρήση στην βαρεία βιομηχανία των ισχυρών χωρών που όλως «τυχαίως» αρνούνται να υπογράψουν και να εφαρμόσουν συμφωνίες για την προστασία του περιβάλλοντος και τον περιορισμό της χρήσης υδρογονανθράκων… την ίδια περίοδο που επιβάλουν – ακόμα και με πρόστιμα – στις αδύναμες και υποτελείς χώρες να εφαρμόζουν δράσεις για την «κλιματική αλλαγή» αγοράζοντας από αυτές «πράσινα προϊόντα», με την υποκατάσταση των ορυκτών καυσίμων από συστήματα για ΑΠΕ που παράγονται από τις παραπάνω μεγάλες πολυεθνικές και πωλούνται σε μονοπωλιακά υψηλές τιμές, αυξάνοντας το χρέος και τις εξωγενείς εξαρτήσεις των αδύναμων από τις ισχυρές χώρες και τις εταιρείες τους.

Οι «όψιμοι» οικολόγοι και θαυμαστές της νεαρής Γκρέτας μας καλούν να υπερασπιστούμε ακριβώς αυτό το σχέδιο του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, ένα σχέδιο που θα οξύνει τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αντιθέσεις στον κόσμο μας, ενώ η καταστροφή του περιβάλλοντος θα συνεχίζεται αμείωτη από τους ισχυρούς που θα χρησιμοποιούν μέχρι εξάντλησης της τελευταίας σταγόνας και κόκκου τα τελευταία ορυκτά καύσιμα στα εργοστάσια της βαρειάς βιομηχανίας τους, για να διατηρήσουν την κερδοσκοπία τους, την οικονομική, πολιτική αλλά και στρατιωτική τους ισχύ σε ένα κόσμο ολοένα και πιο αυταρχικό, ολοκληρωτικό και απάνθρωπο.

Για αυτό και από όλη αυτή την συζήτηση για την κλιματική αλλαγή απουσιάζουν καίρια και καθοριστικά ερωτήματα και ζητήματα που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής αλλά και την υγεία των πολιτών:

• Ποιος πληρώνει σήμερα το κόστος των «πράσινων» δράσεων και των ΑΠΕ ; Αυτοί που μολύνουν πραγματικά δηλαδή οι εταιρείες και η βιομηχανία ή οι τελικοί καταναλωτές που ξαφνικά έγιναν οι «κακοί» της υπόθεσης με τις πλαστικές σακούλες; Γιατί οι καταναλωτές πρέπει να πληρώνουν στους λογαριασμούς τους τα πρόστιμα για το Διοξείδιο του Άνθρακα και τις «επενδύσεις» των ιδιωτών στην παραγωγή ενέργειας ;
• Γιατί για να εγκατασταθούν συστήματα παραγωγής ΑΠΕ θα πρέπει να καταστρέφονται αγροτικές καλλιέργειες και υπεραιωνόβια δάση ;
• Ποιος θα υποχρεώσει τις ισχυρές χώρες και τις ελίτ τους να σταματήσουν να χρησιμοποιούν υδρογονάνθρακες;
• Γιατί δεν αλλάζει το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο στην κατεύθυνση ελαχιστοποίησης όχι μόνο της παραγωγής αλλά και της μεταφοράς και χρήσης της ενέργειας με προϊόντα που δεν θα είναι απλά «πράσινα» αλλά θα στοχεύουν όχι μόνο στην προστασία αλλά και στην ανάταξη του περιβάλλοντος;
• Γιατί η δραστηριότητες εξόρυξης ορυκτών σήμερα ολοένα και περισσότερο γίνονται με μεθόδους που καταστρέφουν αμετάκλητα το περιβάλλον, όχι μόνο σε χώρες του τρίτου κόσμου και της Αφρικής αλλά και σε ευρωπαϊκές όπως συμβαίνει στην Ελλάδα στις Σκουριές, στην Χαλκιδική ;
• Γιατί οι δράσεις διαχείρισης και ανακύκλωσης σκουπιδιών και ρύπων δεν σχεδιάζονται με αποκεντρωμένες μεθόδους που θα γίνονται από τους ΟΤΑ και το κράτος αλλά δίνονται σε Ιδιώτες, ενώ η λειτουργία των ΧΥΤΑ όπως της Φυλής στην Δυτική Αττική επεκτείνονται χρονικά και σε γεωγραφική έκταση;

Το «κίνημα» λοιπόν κατά της «κλιματικής αλλαγής» ενώ βλέπει πολύ καθαρά και απόλυτα την «καταστροφή του κλίματος» ταυτόχρονα παρουσιάζει μια δυσκολία να δείξει με το δάκτυλο τους πραγματικούς υπαίτιους για την καταστροφή του περιβάλλοντος αλλά και φαίνεται να έχει μια έως και «αφελή» άγνοια για τις μεγάλες μπίζνες που ετοιμάζουν και τα καταστροφικά σχέδια που ήδη εφαρμόζουν …

Και αυτό συμβαίνει με κάθε καθοδηγούμενο από το σύστημα μηχανισμό, αφού οι πραγματικές αλλαγές που χρειάζονται θα χτυπήσουν ακριβώς στην καρδιά της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος.

Και δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ίδιο το σύστημα αντί να διορθώνει το πρόβλημα εκεί που δημιουργείται, χρησιμοποιεί τις συνέπειες και τα προβλήματα που δημιουργούνται από την λειτουργία του για να επιβάλει πρόστιμα (εκπομπής άνθρακα, χρήση λιγνίτη κλπ) ή να προωθήσει την κερδοφορία του με την ιδιωτικοποίηση των διαδικασιών διαχείρισης αυτών των ρυπογόνων ή καταστροφικών συνεπειών;

Για παράδειγμα, μήπως έχετε ακούσει για την λογική ζύγισης των σκουπιδιών που «παράγει» ο κάθε πολίτης και την πληρωμή αποκομιδής τους από ιδιώτες ανάλογα με το βάρος ; Μάλλον ΝΑΙ.

Ακούσατε μήπως ότι υπάρχει δυνατότητα διαλογής στην πηγή και οικονομικά βιώσιμης αξιοποίησης από τους ΟΤΑ όχι μόνο ανακυκλώσιμων αλλά και οργανικών απορριμμάτων για περιορισμό του όγκου που απαιτεί ρυπογόνο διαχείριση ; Μάλλον ΟΧΙ.

Για να λυθεί το πρόβλημα λοιπόν δεν αρκούν καλά προπαγανδισμένες «δράσεις» ευαισθητοποίησης του «κοινού», αλλά ανατροπή του σημερινού παγκοσμιοποιημένου συστήματος των «αγορών» και η μετάβαση της λειτουργίας του από το αχαλίνωτα κερδοσκοπικό σημερινό δυτικό μοντέλο σε ένα ανθρωποκεντρικό αλλά βιώσιμο σύστημα όπου τον σχεδιασμό των χρήσεων ενέργειας, της κατανάλωσης και των προϊόντων δεν θα τον επιβάλουν οι αγορές αλλά η κοινωνία και οι πραγματικές της ανάγκες σε ένα ανανεώσιμα αναπτυσσόμενο πλανήτη.

Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση για όλους μας … Αν δεν τα καταφέρουμε τότε σε μερικά χρόνια ίσως κανείς να μην θυμάται την νεαρή Γκρέτα, θα ζει όμως σε έναν «πράσινο» κόσμο, όπου τα εργοστάσια στις ΗΠΑ, την Κίνα και την ΕΕ θα εξακολουθούν να παράγουν χρησιμοποιώντας ενέργεια που θα παράγεται από ορυκτά και υδρογονάνθρακες, ενώ εμείς θα πληρώνουμε πανάκριβα το ηλεκτρικό ρεύμα, μαζί με κάθε λογής «περιβαλλοντικό» πρόστιμο που δεν μπορούμε σήμερα ούτε καν να διανοηθούμε…

ΥΓ: Μερικά ερωτήματα προς τους φανατισμένα «όψιμους» οικολόγους- πολέμιους κατά της κλιματικής αλλαγής:

• Με τι μετακινηθήκατε σήμερα; Mε το μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητο σας, με μοτοσικλέτα, με μέσα μαζικής μεταφοράς ή το ποδήλατό σας;
• Πόσων ιντσών είναι η επίπεδη «πράσινη» τηλεόραση στο σαλόνι σας; Είναι ρυθμισμένη στο eco;
• Πόσο συχνά αλλάζετε κινητό τηλέφωνο ; Πόσο συχνά χρησιμοποιείτε 4G συνδέσεις ; Για τα 5G τι λέτε;
• Πριν ακούσετε για την «κλιματική αλλαγή» πόσο συχνά και τι υλικά ανακυκλώνατε;
• Μήπως πρόσφατα «χάθηκαν» οι κάδοι ανακύκλωσης από την γειτονιά σας;
• Για τις εξορύξεις με απελευθέρωση αρσενικού και κυανίου στην Χαλκιδική τι γνωρίζετε 

Αν μπορείτε να απαντήσετε τεκμηριωμένα στις παραπάνω ερωτήσεις μην ανησυχήσετε και μην θυμώσετε… είναι απλά γιατί δεν ανήκετε φυσικά, στους «όψιμους»…

Πηγή: dromosanoixtos.gr

sioualtec