βιβλίο στην παραλία

Πριν λίγο μου χαρίστηκε η φωτογραφία αυτού του υπέροχου πίνακα,  πόσο εγώ!!!

Σήμερα πήγαμε πολύ νωρίς στη θάλασσα,  μ'  αρέσει το πρωινό φως κι όλο αυτό το συναίσθημα του ότι όλος ο τόπος είναι δικός σου,  αυτό,  μέχρι να κατέβουν οι βάρβαροι και να γεμίσει ως πίσω από κόσμο το μπιτσόμπαρο.
Φυσούσε αέρας,  σήκωνε (όχι ψηλά) κύματα κι εγώ απόλαυσα βιβλίο και καφέ με τη σχετική δροσιά κάτω από μια μεγάλη ψάθινη ομπρέλλα.
Ήθελα,  καθώς πιστεύω πως το ζητάει το καλοκαίρι,  να διαβάσω κάποιο βιβλίο περιπετειώδες και αστυνομικό,  αλλά το χάρισα.  Μετά σκέφτηκα πως πολύ έχω αφεθεί στα εύκολα,  ας διαβάσω κάτι που να με ωθήσει να σκεφτώ πράγματα,  να έχει μια ουσία αλλά και μια στρωτή διατύπωση της γλώσσας.
Παίρνοντας πληροφορίες από ένα αγαπημένο γκρουπ στο facebook,  απέκτησα τον ''γαλατά''.
Ωραία γραφή,  χωρίς πλοκή,  για έναν κόσμο σκούρο,  μαύρο,  ζοφερό.
Είμαι ακόμη κάπου στη σελίδα 150 κι έχουν ξεπεταχτεί ένα δυό υπέροχα διαμαντάκια που λάμπουν στο σκοτάδι,  που σκέφτομαι πως για αυτό την θέλησε ο συγγραφέας την τόση αντίθεση για να ξεπηδήσει το φως που θα έκανε την διαφορά.
Εντάξει δεν είμαι και η καλύτερη αναγνώστρια,  το confiteor το εγκατέλειψα κάπου στη σελίδα 250,  λίγο πριν πιάσω τον εαυτό μου να χασμουριέται υπνωτισμένος από την πολύ επανάλειψη κι από την έλειψη δράσης και ενδιαφέροντος.  Όμως δεν βρίσκω τον λόγο να διαβάσω τέτοιου είδους βιβλία,  βέβαια η ερώτηση είναι,  αν όχι αυτά,  τότε τι;.
Μετά από τις ''ερωτοτροπίες'',  την ''καρδερίνα'' και τα ''έθιμα ταφής''  νομίζω πως τίποτα δεν με κέρδισε ξανά.
Ακόμη και τα περιπετειώδες και αστυνομικά,  διαβάζονται έτσι για να διαβαστούν,  τυχαίνει όμως καμμιά φορά να με κάνουν να τα σκέφτομαι και να αγωνιώ για το παρακάτω,  πράγμα που επιθυμώ από ένα βιβλίο.


metofeggariagalia.