Ιούλιος

ο πίνακας της Ειρήνης Κανά

Τα πυρωμένα,  υγρά βράδια του Ιουλίου,  μετά τη θάλασσα,  φορώντας ακόμη τα ψάθινα καπέλλα στο κεφάλι,  θα ανεβαίνουμε στις σέλες των ποδηλάτων για να μας οδηγήσουν στα χρυσαφένια σταροχώραφα.  Ανάσκελα,  ανάμεσα στα σπαρτά,  θα χαζεύουμε για μία ολόκληρη νύχτα,  τους συνδιασμούς των αστεριών που τρεμοπαίζουν  και το φεγγάρι στην πιό εικαστική του εμφάνιση,  λεπτό,  διακριτικό,  υπόλευκο και δηκτικά ετερόφωτο απόκομμα με φόντο το πιο δυνατό μπλε του ουρανού.
Θα αφεθούμε,  λέγοντας τρυφερά ''σ΄αγαπάω'',  ''σε χρειάζομαι'',  και οι ώρες θα μοιάζουν μεθυσμένα ανάλαφρες,  δίχως τελειωμό.  Ενδοιασμοί,  ανησυχίες,  ανασφάλειες,  λέξεις με θρασύτητα τυπωμένες σε κάποιο λεξικό, δεν θα υφίστανται παρά  αναφορικά και μόνο.  Θα παίζουμε με ανιδιοτέλια την ''εμπιστοσύνη''  σαν να έχουμε στα χέρια μας ένα νεογέννητο ροδαλό μωρό. Για χάρη της αθανασίας που προσφέρει το καλοκαίρι..



/Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο 
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι 
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς 
Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς 
Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο 
Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες 
Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!/ 

Σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ 
Οδυσσέας Ελύτης


metofeggariagalia