Dimitris Nomikos
Κάθε φορά που με αυτά τα μάτια με κοιτάς, όλα αυτά που φοβάμαι, είναι πάλι εδώ!
Φοβάμαι το Δημιουργό μου, που κοιτάζοντας το βλέμμα σου αυτό, θα με ρωτήσει αν μου έδωσε το χάρισμα της γονιμότητας για να το γεμίσω λύπη!
Φοβάμαι το μέλλον σου, μήπως ξεχάσεις, και προκαλέσεις και εσύ τέτοιο βλέμμα στις επόμενες γενιές.
Φοβάμαι το παρόν που τραυματίζεται, αντί να χαμογελάει!
Φοβάμαι τη λήθη του παρελθόντος μου, τότε που έταζα με υποσχέσεις ότι τα βουρκωμένα μάτια που εγώ είχα, δεν θα τα προκαλούσα ποτέ σε άλλον!
Φοβάμαι τον εαυτό μου, γιατί αντίγραφό μου είσαι, οπότε ότι και να νομίζω εγώ για εμένα, το βλέμμα σου μιλάει αληθινότερα.
Κάθε φορά που με αυτά τα μάτια με κοιτάς, θα έπρεπε να σου λέω:
Συγνώμη δάσκαλε, έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη συμπεριφορά μου που σε κάνει έτσι, και πολλά για να βελτιώσω μέχρι να θεωρηθώ άνθρωπος.
Κάθε φορά, για να μην υπάρχει αυτό το βλέμμα, θα έπρεπε να σου υπενθυμίζω πως είσαι ο έρωτάς μου, η αγάπη μου, η ζωή μου.
Κάθε φορά, θα πρέπει να σε έχω για κριτή μου, γιατί είσαι κύτταρο από το κύτταρό μου και έχεις πνοή από την πνοή μου, και μόνο το δικό σου βλέμμα μπορεί και με δικάζει.
Κάθε φορά, που δεν θα έπρεπε να υπάρξει άλλη φορά, θα έπρεπε να θυμάμαι ότι ίσως να μην προλάβω να δω το αύριο για να αποθέσω εκεί τις ελπίδες μου για το χαμόγελό σου!
Κάθε φορά που με αυτά τα μάτια με κοιτάς, όλα αυτά που φοβάμαι, είναι πάλι εδώ!
Φοβάμαι το Δημιουργό μου, που κοιτάζοντας το βλέμμα σου αυτό, θα με ρωτήσει αν μου έδωσε το χάρισμα της γονιμότητας για να το γεμίσω λύπη!
Φοβάμαι το μέλλον σου, μήπως ξεχάσεις, και προκαλέσεις και εσύ τέτοιο βλέμμα στις επόμενες γενιές.
Φοβάμαι το παρόν που τραυματίζεται, αντί να χαμογελάει!
Φοβάμαι τη λήθη του παρελθόντος μου, τότε που έταζα με υποσχέσεις ότι τα βουρκωμένα μάτια που εγώ είχα, δεν θα τα προκαλούσα ποτέ σε άλλον!
Φοβάμαι το Δημιουργό μου, που κοιτάζοντας το βλέμμα σου αυτό, θα με ρωτήσει αν μου έδωσε το χάρισμα της γονιμότητας για να το γεμίσω λύπη!
Φοβάμαι το μέλλον σου, μήπως ξεχάσεις, και προκαλέσεις και εσύ τέτοιο βλέμμα στις επόμενες γενιές.
Φοβάμαι το παρόν που τραυματίζεται, αντί να χαμογελάει!
Φοβάμαι τη λήθη του παρελθόντος μου, τότε που έταζα με υποσχέσεις ότι τα βουρκωμένα μάτια που εγώ είχα, δεν θα τα προκαλούσα ποτέ σε άλλον!
Φοβάμαι τον εαυτό μου, γιατί αντίγραφό μου είσαι, οπότε ότι και να νομίζω εγώ για εμένα, το βλέμμα σου μιλάει αληθινότερα.
Κάθε φορά που με αυτά τα μάτια με κοιτάς, θα έπρεπε να σου λέω:
Συγνώμη δάσκαλε, έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη συμπεριφορά μου που σε κάνει έτσι, και πολλά για να βελτιώσω μέχρι να θεωρηθώ άνθρωπος.
Κάθε φορά, για να μην υπάρχει αυτό το βλέμμα, θα έπρεπε να σου υπενθυμίζω πως είσαι ο έρωτάς μου, η αγάπη μου, η ζωή μου.
Κάθε φορά, θα πρέπει να σε έχω για κριτή μου, γιατί είσαι κύτταρο από το κύτταρό μου και έχεις πνοή από την πνοή μου, και μόνο το δικό σου βλέμμα μπορεί και με δικάζει.
Κάθε φορά, που δεν θα έπρεπε να υπάρξει άλλη φορά, θα έπρεπε να θυμάμαι ότι ίσως να μην προλάβω να δω το αύριο για να αποθέσω εκεί τις ελπίδες μου για το χαμόγελό σου!
Κάθε φορά που με αυτά τα μάτια με κοιτάς, θα έπρεπε να σου λέω:
Συγνώμη δάσκαλε, έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη συμπεριφορά μου που σε κάνει έτσι, και πολλά για να βελτιώσω μέχρι να θεωρηθώ άνθρωπος.
Κάθε φορά, για να μην υπάρχει αυτό το βλέμμα, θα έπρεπε να σου υπενθυμίζω πως είσαι ο έρωτάς μου, η αγάπη μου, η ζωή μου.
Κάθε φορά, θα πρέπει να σε έχω για κριτή μου, γιατί είσαι κύτταρο από το κύτταρό μου και έχεις πνοή από την πνοή μου, και μόνο το δικό σου βλέμμα μπορεί και με δικάζει.
Κάθε φορά, που δεν θα έπρεπε να υπάρξει άλλη φορά, θα έπρεπε να θυμάμαι ότι ίσως να μην προλάβω να δω το αύριο για να αποθέσω εκεί τις ελπίδες μου για το χαμόγελό σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου