Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Ο δρόμος της γνώσης


    
Πάντα το δρόμο τον άνοιγε η γνώση
πίσω της βάδιζα εγώ σε πορεία
πάντα υπήρχε η κατάλληλη για την περίπτωσή μου γνώση
επειδή ήθελα και ποθούσα και λαχταρούσα να προχωρώ...
την έβρισκα παντού
όμως ποτέ δεν με ενδιέφερε κάποια γενική γνώση
αλλά εκείνη που χαλάει το εμπόδιο και διευκολύνει την καρδιά
στο προς τα έξω κύλισμά της·
Με ενδιέφερε ενστικτωδώς εκείνη η γνώση που αναφέρει
πως λιμάρεις μια αλυσίδα, πως κόβεις έναν βραχίονα
πως συναρμολογείς ένα πόδι, πως αυξάνεις ένα φτερό
πως σηκώνεσαι μετά από μια πτώση
πως γελάς μέσα σε μια καταστροφή
πως φτιάχνεις χαρά από το τίποτα και τη συνεχίζεις στο κάτι·
Με ενδιέφερε εκείνη η γνώση που έλεγε
πως παίρνεις τη ζωή σου από ένα τόπο και την οδηγείς σ’ έναν άλλο
η γνώση της μετακόμισης
ή πως παίρνεις τη ζωή σου από ένα καζάνι που βράζει
και την οδηγείς στις δροσιές
με ενδιέφερε εκείνη η γνώση που έλεγε
πως βγάζεις ένα πέπλο μαζί με το πρόσωπο
και πως διαγράφεις μνήμη·
πως φτιάχνεις μοναξιά που δεν σε τρώει·
Με ενδιέφερε πάντα η γνώση η ιατρική, η θεραπευτική,
είχα βλέπεις αναπηρίες
και η άλλη γνώση με ενδιέφερε του κλειδαρά
γιατί άθελά μου κλειδώθηκα μέσα
και περνούσε από τις χαραμάδες λίγος μόνο ουρανός
αλλά και η γνώση της κουρτίνας με ενδιέφερε
για να μπορώ να υπολογίζω τη σκιά στο τράβηγμά της
και η υψηλή ραπτική, περισσότερο για να ξηλώνω στεναχώριες
και ν' αλλάζω νούμερα ένδυσης
γιατί μου άρεσε να τα φοράω φαρδιά
αλλά και η υποδηματοποιία μου άρεσε
μέχρι που ανακάλυψα πως το πιο κατάλληλο παπούτσι
ήταν το πέλμα μου

Δοξάζω το θεό που πάντα υπήρχαν άνθρωποι που με φρόντισαν στις αναζητήσεις μου
- Οι περισσότεροι νεκροί - άνθρωποι φάροι μέσα στην ομίχλη
και πλοηγοί στις τρικυμίες μου
μάθαινα και προχωρούσα - υπήρξα καλός μαθητής
δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, έπρεπε να φύγω από τις φωτιές
εξαιτίας αυτών και σ’ εμένα ίσχυσε ο κανόνας
πως ο καλύτερος δάσκαλος παραμένει πάντα ο πόνος

Πολλές φορές ξεγελάστηκα και νόμισα πως έφτασα στην κορυφή της γνώσης
ήταν μόνο μια απάτη της βιασύνης μου να πιάσω κορφή
μια προπέτεια της αγωνίας μου για ύψος ατάραχο και γι' άνεμο ούριο
όμως αργότερα ανακάλυψα πως μέσα στα ίδια που διάβαζα…
μου ξέφευγαν και προσπερνούσα τα πιο ακριβά νοήματα
λόγο ενός περάσματος του βλέμματος από πάνω τους
και πως χρειαζόμουν μια σταθερότητα για ν’ ανοίγει ο κόσμος της γνώσης
στο πλουσιότερο άρωμά του·
Μου διέφευγαν ολόκληρα φτερωτά άρματα μέσα από συλλαβές και φράσεις
που χρειάζονταν τη μέγιστη υπομονή και το υπομένω μου
ως το διαρκές άνοιγμα των βυθών

Και τέλος χωρίς τέλος
διαπιστώνω μέσα στην ίδια γνώση
μια νέα γνώση μυστική και εξέχοντος φτερωτή
όπου μόνο μια ήσυχη σιωπηλή καρδιά μπορεί ν’ αρπάξει λίγο άρωμά της·
Ανακαλύπτω μια νέα γνώση άκρως προκλητική και δελεαστική
τη μυστική αέναη γνώση του Είναι μας και της καρδιά μας
που μας φέρνει σε ενωτική κατάσταση με το φως

Γιατί η τελευταία γνώση δεν είναι σκέψη, δεν είναι πληροφορία,
είναι ζωντανό αίσθημα
που φτάνει από έξω και αγγίζει άμεσα και ξυπνά άμεσα τη ζωντάνια του αισθήματος
και από κει καταλαβαίνεις πως είναι αλήθεια
επειδή η αλήθεια είναι ζωντανή
και ό,τι δεν σου ξυπνάει το αίσθημα και δεν στο ζωντανεύει…
αλήθεια δεν είναι

Δεν βρήκα άλλο κριτήριο για την αλήθεια

παρά μόνο αν κάτι φέρνει ατόφια ζωή.


triala

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου