Ο δικός μας χορός

Δεν είμαστε ούτε εργατικά μηρμυγκάκια στην υπηρεσία κάποιας αποικίας, ούτε λιπόσαρκα αδέσποτα που περιφέρουν τα κουφάρια τους σε δρόμους δίπλα σε στολισμένες βιτρίνες, ούτε βελάζοντα τετράποδα ζωντανά, μαντρωμένα στη στάνη και στα πνιγηρά κουτιά κατακερματισμένων αληθειών κάποιων αρχιβοσκών, σε συνέργεια με φαφλατάδες καθοδηγητές και φρανκενσταϊνικούς πειραματιστές. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ. Ικανά όχι μόνο για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο, το θαυμαστότερο, το συναρπαστικότερο, το μαγικότερο όλων! Δεν πρέπει σε κανέναν να επιτρέπουμε να ευτελίζει την αίσθηση σκοπού και να ποδοπατά πάνω στην αίσθηση Ελευθερίας και την απελευθέρωση της Γνώσης. Και ο πιο ισχυρός δυνάστης είναι ανίσχυρος μπροστά στην πιο τρελή μας μέθη!

Ο γέροντας που βρήκε καταφύγιο στο κακοτράχαλο βουνό, απ'το παραθύρι της μοναχικής καλύβας,

εκπέμπει κύματα ευγνωμοσύνης στο ατίθασο συννεφάκι που στον ορίζοντα λικνίζεται με αιώνια χαρά. Το βοσκόπουλο αφήνει ελεύθερο να σκορπίσει το κοπάδι του αφεντικού και ροβολάει την πλαγιά με κάτι εκστασιασμένες κραυγές, έχοντας κοινωνήσει με τους χυμούς της άμπελου του Διονύσου. Στη ρεματιά ο κυνηγός παρατάει τα πυρομαχικά του για ν'ακολουθήσει η καρδιά του το φτερούγισμα του σμήνους, παρασυρμένος κι αυτός σ'έναν ανείπωτο ρυθμό. Που ο άνεμος απλώνει παντού σαν ψέκασμα της πιο λιγωτικής ελευθερίας. Οι εργάτες στη φάμπρικα παρατάνε τα μασίνια να σκουριάσουν, οι χαρτογιακάδες βάζουνε φωτιά στα κελιά των γραφείων, οι οπαδοί αδειάζουν τις εξέδρες των γηπεδικών εκτροφείων και τα μαθητούδια πηδάνε έξω απ'τα κάγκελα των σχολικών μισών γνώσεων και αυτοματισμών και αντιερωτικών διαδικασιών.

Για να σμίξουν στις πλατείες και τα πάρκα μαγεμένοι απ' τον πιο επικηρυγμένο σκοπό:

Αεεεέ! Αοοοό! Σήμερα οι κατασκευασμένες λύπες δεν χωράνε στο εγερτήριο αυτό!

Αϊεεεέ! Αϊοοοό! Τίποτα δεν είναι αποκομμένο απ΄τη Σύνδεση, τίποτε δεν αργοπεθαίνει πια μόνο του, τίποτα δεν μένει στατικό, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο, τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο! Και τίποτε δεν είναι τελειωμένο και νεκρό!

antidras