Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

Το Ηλιοβασίλεμα




 Είναι παράξενα τούτη την ώρα. Το ηλιοβασίλεμα, πάντα έχει έναν περίεργο τρόπο να με κερδίζει, όπου κι αν βρεθώ παίρνει για λίγο μαζί του βλέμμα μου. Θα έλεγες πως μαζί του κάτω απ’ τη γη το γυρίζει και μου το φέρνει ξανά με το χάραμα.
 Είναι περίεργη αυτή η ζωή, αναμφισβήτητα. Ετούτη την ώρα, εκεί ψηλά, επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία, ανεξάρτητη απ’ τους δρόμους και τα ταραχώδη κορναρίσματα.
 Καμιά φορά αισθάνομαι, πως το ηλιοβασίλεμα μόνο του βασιλεύει, χωρίς τα μάτια μας να το κοιτάζουν, μόνο κι ορφανό, χωρίς να του αποδίδεται η τεράστια σημασία του.
 Αυτό μιλάει για την ώρα που φεύγει - ίσως πάλι αρχίζω να γίνομαι ρομαντικός - α, μπα, δεν το νομίζω. Όμως αν γεννήθηκα ρομαντικός και ξανά στην ρομαντική μου εποχή γυρίζω; το πιο πιθανό είναι αυτό: να έχασα στον δρόμο μου τον ρομαντισμό μου. Τον ρομαντισμό θα τον έλεγα ένα βάθος χρωμάτων - αν χάσεις το βάθος χάνεις και τα χρώματα.

 Μια μέρα, θα αφήσω την καρδιά μου να κλάψει στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος, θα την αφήσω εκτεθειμένη στη μεγάλη συγκίνηση. Ίσως έχουμε σκληρύνει κι αυτό είναι εις βάρος μας, δεν ξέρω αν μπορεί να το αποφασίσει κάποιος να γίνει ρομαντικός, όμως εμένα μου φαίνεται σαν να το αποφασίζω - ή να το βρίσκω.

 Μην όμως, με πάρει μυρουδιά η κοινωνία και πέσει πάνω μου και με κατασπαράξει, ίσως με γελούν και κοροϊδέψουν αν γίνω ρομαντικός. Θα βρω άραγε μια θέση στον κόσμο; μικρός ήθελα να τον αλλάξω - αυτό ακριβώς, ρομαντικός είμαι τελικά.

 Όμως δεν φταίω εγώ, ειλικρινά δεν φταίω, έχει η καρδιά μια γλύκα, αν αυτή χαθεί, τώρα πια το ξέρω, πως χάνεται μαζί κι η ζωή. Η μοναξιά γίνεται ένα τέρας.
Σ’ έχω ακούσει να λες, πως είναι δύσκολο να ζεις με τις ευαισθησίες σου, αυτό έχει κόστος. Απ’ την άλλη, ίσως δεν το είπες, πως το να ζεις χωρίς τις ευαισθησίες σου, δεν έχει απλά κόστος, αλλά είναι απάνθρωπο. Απάνθρωπο από σένα προς εσένα. Και ναι, πες το κι αυτό, πολλές φορές είναι σκέτα νεκρό. Νεκρή καρδιά, ο πιο νεκρός θάνατος.

  Μ’ αρέσει μια λέξη μέσα στις λέξεις, όχι καμιά μοντέρνα, αλλά η λέξη σπλαχνικός, να είσαι σπλαχνικός. Σπλάχνο - μήπως λες το παιδί σου σπλάχνο μου! Δεν μ' αρέσει η λέξη δικαιοσύνη, δεν μου αρέσει το δίκιο, το θεωρώ απλώς κάπως απαραίτητο, εμένα μου αρέσει η επιείκεια. Δεν μ' αρέσουν όσοι προσπαθούν τη ζωή στα ίσια - δεν υπάρχει αυτό. Στη ζωή κερδίζεις χάνοντας και χάνεις κερδίζοντας.

 Να είσαι λοιπόν σπλαχνικός, να είσαι τρυφερός, να είσαι ευαίσθητος, σ’ αυτά κρύβεται η μεγάλη δύναμη. Η δύναμη είναι υπόθεση ενός πούπουλου κι όχι μιας βαριοπούλας, όχι η γροθιά, αλλά το χάδι απαιτεί όλη τη συγκέντρωσή σου. Να χαϊδεύεις συνειδητά, να είσαι το χάδι που χαϊδεύει, για να γνωρίσεις το μέγα ρίγος.
 Αλλιώς χτύπα! Χτύπα στα τυφλά να βγεις απ’ τα υπόγεια. Όμως για να φτάσεις ολόκληρος στο χέρι σου μόνο το χάδι μπορεί να σε πάρει.

 Επαινώ την ευαισθησία, επαινώ την τρυφερότητα, επαινώ τη μάνα, χωρίς να ξέρω πως είναι να είσαι μάνα. Όμως φαντάζομαι θα είναι σαν ένας αέρας που χωρίστηκε. Γυρεύω πίσω τη στεντόρεια ευαισθησία μου· μια μέρα θα βγω στο πάρκο γυμνός και θα κλάψω μπροστά σε όλον τον κόσμο. Οραματίζομαι μια ανθρωπότητα που βγαίνει γυμνή στα πάρκα και κλαίει ο ένας στα μάτια όλων των ανθρώπων. Οραματίζομαι μια ανθρωπότητα χωρίς πόνο, ιδιαίτερα χωρίς, εκείνον τον πόνο που τον παίρνει ο καθένας σπίτι τους τις νύχτες, και τον πονάει, η τον κρύβει ενοχικά. Λες κι εγκλημάτησε, ενώ υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει εγκληματήσει όλη η ανθρωπότητα σε αυτόν και να του οφείλει μια συγνώμη. Γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, πιστεύω πράγματι πως η ανθρωπότητα χρωστά στον κάθε άνθρωπο χωριστά μια ξεκάθαρη συγνώμη.

 Μα τί είπα; είπα οραματίζομαι έναν κόσμο; ε, έχω αρχίσει να γίνομαι σίγουρα ρομαντικός. Όμως σε πείσμα κάθε στεγνής ψυχής, θα κρατήσω και θα ανακαλύψω τον βαθύτερο ρομαντισμό μου, και θα τον έχω κορώνα στο κεφάλι μου. Κι αν ανάρμοστο με πουν, κι αν στην κοινωνία βρεθώ αταίριαστος, κι αν τις κουβέντες μου κανείς δεν τις καταλαβαίνει - πόσο μάλλον να τις νιώσει - εγώ υπερήφανος θα είμαι για τα χρώματα. Κι αν ακόμα δεν αισθάνεται ένας άνθρωπος το ίδιο όπως εγώ για το ηλιοβασίλεμα... υπάρχει πάντα το ηλιοβασίλεμα μαζί του τον εαυτό μου να μοιραστώ.

   
 
triala


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου