Δεν θέλω τις λέξεις μου υπάκουες και υποταγμένες

 


Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

---

Δεν θέλω τις λέξεις μου υπάκουες και υποταγμένες. Ημιτελείς νοήματος με ευνουχισμένες σημασίες. Σε καθωσπρέπει κείμενα, αισθητικής και ιδεολογικής απόλαυσης προορισμένα. Σαν τις άθλιες μαθητικές παρελάσεις της 28^ης ή τις ανοιξιάτικες εξορμήσεις των ΚΑΠΗ στην ύπαιθρο.
Θέλω τις λέξεις μου μωράκια του βρεφονηπιακού. Με το ενύπνιο ξυπνητό του πρωινού, να τρίβουνε τα ματάκια τους μπροστά στο θαύμα της νέας μέρας.
Θέλω τις λέξεις μου κουρασμένες ιερόδουλες. Να επιστρέφουν από την ολονύχτια βιοπάλη τη στιγμή ακριβώς που βλέπουνε την ανατολή να ξημερώνει.
Θέλω τις λέξεις μου ιδρωμένους μεταλλωρύχους. Πεντακόσια και εξακόσια μέτρα κάτω από τη γη να ανασκάφτουν μέσα σε ετοιμόρροπες στοές κόκκους χρυσού ανάμεσα σε τόνους χώματα, κάρβουνο και βράχους.
Μα σαν πάω να πιάσω το πληκτρολόγιο βρίσκω πάντα τον εαυτό μου ακροβολισμένο στην ταράτσα του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας, το πρωινό της 3^ης Δεκέμβρη του 1944. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη και την κάνη στραμμένη προς το ανυποψίαστο πλήθος που έχει ήδη αρχίσει να συρρέει με λάβαρα, τραγούδια και συνθήματα στην πλατεία του Συντάγματος.

 artinews