Έτσι θυμάμαι το καλοκαίρι!

Σκάβοντας την άμμο με τις φτέρνες...
Είναι σκληρές οι φτέρνες,
απο την πέτσα της βρώμας.
Ενω τα δάχτυλα τσουρουφλίζονται.
Οι πατούσες καίγονται.
Οι φτέρνες πάντα αντέχουν!

Η κάψα του μεσημεριάτικου ήλιου δεν αντέχεται!
Τσιτώνει το ξερό άνυδρο δέρμα,
που γίνεται πορφυρό και μετά σκάει
χαρτογραφώντας όλες τις θλίψεις.
Ποτέ δε με κούρασε το παιχνίδι της ισορροπίας πάνω στις φτέρνες, 
ποτέ δε με κούρασε...

Έτσι θυμάμαι το καλοκαίρι!

Σαν ανακουφιστικό βούλιαγμα στο θαλασσινό νερό,
μετά απο περπάτημα στο καυτό άπλετο φώς και
τη γενναιόδωρη τύφλωση του ήλιου!
Βύθισμα του στόματος στο δροσερό καρπούζι των φιλιών.
Ανακάτεμα της γλώσσας με γρανίτα λεμόνι.
Πάγωμα των δοντιών πάνω στη σάρκα άγουρου ροδάκινου.

Έτσι θυμάμαι το καλοκαίρι!

Το παντοτινό παιδικό καλοκαίρι.

Η Ινδιάνα της παραλίας

antidras