Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Αν δεν θυμάσαι την Αθήνα κάπως έτσι… Τότε διάβασε αυτή την ιστορία…

Syntagma_50s
Eίναι και εκείνη η νοσταλγία… άτιμο πράγμα. Και πως να μην γράψεις για εκείνα τα χρόνια; Πως να μην νοσταλγήσεις; Πως να μην κάνεις μια στροφή στα χρόνια της νιότης σου; Σε αυτή τη δεκαετία. Την δεκαετία του 1980.
Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Την όμορφη εποχή. Τότε που ανέμελος έβγαινες στους δρόμους της Αθήνας. Περπατούσες για ώρες. Κοίταζες τις βιτρίνες. Μύριζες έντονα το καφέ, από τα καφενεία που έβγαινε στα στενά της πόλης. Την γλύκα του ελληνικού καφέ. Οι ηλικιωμένοι σε χαιρετίσουν στον δρόμο και δεν ξίνιζες την μούρη σου, σαν κάτι περίεργο να σου συμβαίνει… Όλα ήταν υπέροχα, αθώα. Και οι άνθρωποι δεν είχαν χάσει ακόμα την ευγένια τους. Στους δρόμους δεν κοιμόντουσαν άστεγοι και αν κάποια στιγμή έβλεπες κάποιον, το χέρι σου πήγαινε απευθείας στην τσέπη σου ψάχνοντας να προσφέρεις κάτι από τις λίγες, ελάχιστες οικονομίες σου. Οι άνθρωποι βλέπεις τότε είχαν δουλεία. Η ανεργία άγγιζε λίγους. Όλο και κάτι θα έβρισκες να κάνεις.
Μια δεκαετία που όλοι την γευτήκαμε έντονα. Άλλοι ως παιδιά και άλλοι ως έφηβοι. Όμορφα χρόνια. Οι κινηματογράφοι ήταν γεμάτοι… Τα Καλοκαίρια να δεις τι γινόταν στους Καλοκαιρινούς κινηματογράφους. Και οι ντισκοτέκ; Σίγουρα τις πρόλαβες και αν δεν τις πρόλαβες τότε οφείλουμε να σου δώσουμε μια περιγραφή παραπάνω. Συναντιόμασταν που λες γύρω στις 10, στο κέντρο της Αθήνας. Και ενώ κάναμε την γνωστή βόλτα Πειραιώς- Ομόνοια, εισβάλαμε σε κάποιο μαγαζί που είχαμε διαλέξει όλοι μαζί- να σου υπενθυμίσω πως τότε το ίντερνετ δεν υπήρχε και οι άνθρωποι ήθελαν να βλέπουν live ο ένας τον άλλον-  και διασκεδάζαμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ροκάραμε και ο κόσμος στα μάτια μας φαινόταν πιο ελεύθερος. Χορεύαμε και ερωτευόμασταν χωρίς όρια. Και ο χρόνος περνούσε… Και σήμερα ερωτεύεται ο κόσμος… Αλλά τότε ήταν αλλιώς…Και εκείνος το ραβασάκι που κρατούσες στα χέρια σου. Είχε άλλη γλύκα. Φαινόταν αλλιώς στα μάτια τους. Είχε τη γεύση από το μελάνι και αυτό του έδινε άλλη γλύκα. Κάποιος έγραψε κάτι για εσένα.
Κυριακή… Αυτές οι Κυριακές… Βόλτες στο Μοναστηράκι, στην Ακρόπολη. Άνθρωποι κρατούσαν σακούλες στα χέρια. Και αυτό το ΜΙΝΙΟΝ έδινε και έπαιρνε. Αυτό το μαγαζί με τα παιχνίδια. Δεν μπορεί να μην είχες μπει μέσα. Βόλτα στο ΜΙΝΙΟΝ. Πόσο ωραία ήταν η Αθήνα μας….
Και αν πήγαινες μια βόλτα μέχρι το Κολωνάκι…. Όλη η χλιδή απλωνόταν στα μάτια σου. Κυρίες και κύριοι ντυμένοι όμορφα. Έπιναν το καφεδάκι τους και συζητούσαν με ηρεμία. Και αν ήσουν τυχερός; Σίγουρα θα έβλεπες και κάποιον σταρ της εποχής.
Και η διασκέδαση; Οι άνθρωποι πήγαιναν στο θέατρο. Γεμάτες οι αίθουσες. Ντύνονταν, στολίζονταν και πήγαιναν να δουν τους αγαπημένους τους ηθοποιούς. Και φυσικά το επόμενο θέμα της μέρας; «Πήγα και είδα στο θέατρο μια παράσταση…»
Και οι βιντεοκασσέτες. Τι όμορφες ταινίες. Θυμάσαι τις βιντεοκάσσετες. Σίγουρα θα έχεις φυλάξει κάποιες σε κάποια κούτα…
Μάλιστα σε κάποιες γειτονιές των Αθηνών, ιδιαίτερα τους Καλοκαιρινούς μήνες εκείνος που διέθετε το «μεγάλο κουτί» την «τηλεόραση» μάζευε τους υπολοίπους στο μπαλκόνι ή σε κάποιο σοκάκι και η γιορτή ξεκινούσε. Μεζές, κρασάκι και πολλά γέλια. Μεγάλο πράγμα να διέθετες τηλεόραση εκείνη την εποχή. Η γειτονιά γέμιζε χρώματα και αρώματα. Η Αθήνα έμοιαζε με εξοχή. Οι άνθρωποι γελούσαν με την ψυχή τους και αν τύχαινε το Καλοκαίρι να μείνουν στην πρωτεύουσα δεν τους ένοιαζε καθόλου. Ίσα- ίσα «κυνηγούσαν» αυτή τη στιγμή της ηρεμίας μέσα στο μεγάλο χωριό. Γιατί η Αθήνα έμοιαζε με μεγάλο χωριό.
Και μην μου πεις πως δεν θυμάσαι με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια…. Που ανέμελος έπαιζες στις αλάνες και στο σπίτι σου γυρνούσες γύρω στις 9. Ο κίνδυνος δεν υπήρχε…άλλες εκείνες οι εποχές που λένε και οι μεγαλύτεροι.
Και τα χρόνια περνούσαν και εσύ ο τότε έφηβος της δεκαετίας του ογδόντα θα πρέπει να ζήσεις μια άλλη εποχή. Η εικόνα της Αθήνας άλλαξε. Και άστεγους βλέπεις και φτώχεια επικρατεί. Και σε πονάει που δεν βγαίνουν πια τα παιδιά σου στα πεζοδρόμια να παίξουν. Και αν τύχει να πάρουν το ποδήλατο να πάνε καμία βόλτα… Είναι σχεδόν σίγουρο πως το τηλέφωνό τους θα «χτυπήσει» πολλές φορές. Και θα είσαι εσύ, τρέμοντας μην τους έχει συμβεί το παραμικρό.  Εσύ που κάποτε έπαιζες ανέμελος στις αλάνες και δεν επέστρεφες στο σπίτι σου πριν βραδιάσει. Και το ΜΙΝΙΟΝ δεν υπάρχει πια, το μαγαζί που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια και μαζί του φαίνεται πως πήρε την γλύκα και την αθωότητα της εποχής.
Όσο για τις ντισκοτέκ και τα ραβασάκια… Θα έμοιαζε με όμορφο παραμύθι αν κάποια στιγμή έφτιαχνες μια ιστοριούλα και την περιέγραφες στα παιδιά σου.
Αυτή ήταν η Αθήνα μας… Όμορφη, λιτή, κυρία και ελεύθερη….
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΟΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ!

medicalland

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου