Μικρό χωριό

Υπάρχει ένα μικρό χωριό
ερειπωμένης σύγχρονης ιστορίας
χαμηλού φόρου εισοδήματος
υψηλού κεφαλαίου ζωής
που κρατά τις θέσεις
στο καφενείο
στα παγκάκια της πλατείας
στις ξύλινες καρέκλες της γειτονιάς
στα σκαμνάκια
στα ασβεστωμένα πεζούλια
για όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες
που ζητιανεύουν
στους μεγάλους δρόμους της πόλης
στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών
στα ανθρωποφάγα διαμερίσματα της θλίψης
στα υπερφορτωμένα με πόνο νοσοκομεία
στα βουβά πεζοδρόμια
που κλαιν σιγανά το εσωτερικό παράπονο
του πτωχευμένου αστού.

Υπάρχει ένα μικρό χωριό
που περιμένει την επιστροφή
σ' εκείνο το Πάσχα μιας Ανάστασης
που δε λάμβανε χώρα στην εκκλησιά
μα σε κάθε αγκαλιά
κάθε ηλικιωμένου
που περίμενε τα εγγόνια του
που σκαλίζοντας τη γη
καλλιεργούσε τον εαυτό του
χόρταινε ζωή τρώγοντας λίγο
κι είχε εκείνα τα κόκκινα μαγουλάκια
που τσιμπούσαν πειραχτικά τα παιδιά
κάθε φορά που τον επισκέπτονταν από την πόλη
κι εκείνος
έσκυβε και τους ψιθύριζε στ' αυτί
"Να θυμάσαι πάντα
πως αυτό το πέτρινο σπίτι
είναι δικό σου.
Ποτέ μη λησμονήσεις να επιστρέψεις
στο χωριό.
Η πόλη σε θέλει σκλάβο ή ζητιάνο
το χωριό ξέρει με λίγα να σε έχει βασιλιά
κι ελεύθερο."
Έπειτα έπαιρνε το μπαστούνι του
κι ανηφόριζαν μαζί στο εκκλησάκι
στην κορυφή του λόφου
εκεί ατενίζοντας το σύμπαν
την πεδιάδα αυτού του ευλογημένου τόπου
έχριζε κληρονόμο τούτης της πατροπαράδοτης γης
τον εγγονό του
και την εγγονή σπουδαία οικοδέσποινα
αυτού του Παραδείσου.

pavlidoykakia