Χιονίζω απόψε.
Κοίτα με, γίνομαι ουρανός, πίνω αιώνες στεναγμών
και στους γυρνώ -για να σε ξεδιψάσω
σε απαλές νιφάδες άχνης, μια σιωπηλή ηχώ από τα βάθη της λαχτάρας.
Τούτος ο κόσμος δεν έχει σιγουριά, δεν έχει ειρήνη,
ανήμποροι να μοιραστούν οι πόνοι γίνονται βάραθρα που μας τραβούν στις σκοτεινιές της μοναξιάς.
Να με κρατάς.
Άκου, το αύριο είναι πλατύ κι η ευτυχία ασύνορη
πώς να στο πω.. στον κόσμο τούτο ερχόμαστε για να δινόμαστε
Μονάχα έτσι φέγγουνε γλυκύτερα οι αυγές.
Χιονίζω απόψε και στρώνω λευκά τα όνειρα.
Αφήνω πίσω μου του Χρόνου στάχτες
κι απ΄ τα παλιά μας ιερά κρατώ τη φλόγα.
Σπάζω το αρχαίο ρόδι των χίλιων μελλούμενων μαζί,
και τρεις της μνημοσύνης σπόρους σε φιλεύω.
Να μου γελάς, μ΄ακούς;
"Κανένα τέλος", άλλωστε, "δεν έρχεται με άδεια χέρια" ...
melodytravel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου