Μα πώς είναι δυνατόν να μην τα βλέπεις; Ισως να φταίει που πάγωσε η ψυχή σου…

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα ζει.

Εδώ κι εκεί… ανάμεσά μας… παντού…

Κάποτε, όταν ήμασταν μικρά, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ήταν απλά ένα παραμύθι.

Μια από τις «μεθόδους» που ακολουθούσαν οι γονείς μας για να μάθουμε να εκτιμούμε όσα έχουμε, για να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, έξω από το σπίτι μας και να γίνουμε άνθρωποι συνετοί και φιλεύσπλαχνοι.

Να όμως, τώρα, που μεγαλώσαμε πια, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα ζωντάνεψε.

Και δεν είναι πια ένα παραμύθι, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα.

Στο διπλανό μας διαμέρισμα, στην επόμενη γωνία, στο διπλανό δρομάκι, κάποιος άνθρωπος υποφέρει, περνά δύσκολα, πεθαίνει από την πείνα.

Κι όμως δεν είναι πια παραμύθι… είναι η ίδια μας η ζωή..

Σκληρή και απάνθρωπη.

Δεκάδες συμπολίτες μας, στη σύγχρονη εξευρωπαϊσμένη και πολιτισμένη υποτίθεται  κοινωνία που ζούμε, περνούν πολύ δύσκολες στιγμές.

Κι όχι γιατί δεν τους φτάνουν τα χρήματα που βγάζουν για να πάνε διακοπές.
Αλλά γιατί δεν φτάνουν ούτε καν να θρέψουν τα παιδιά τους ή και τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Άστεγοι, εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, αναζητούν ανάμεσα στα σκουπίδια τα απομεινάρια των γευμάτων των συμπολιτών τους, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που τους έχει απομείνει.

Και δεν είναι ζητιάνοι, δεν είχαν μάθει να ζουν έτσι.
Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που τους παρακινεί και τους οδηγεί ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών και παραπεταμένα χαρτόκουτα.

Είναι η ανάγκη τους να φάνε κάτι, να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Ζουν μέσα στο κρύο, κοιμούνται στις εισόδους πολυκατοικιών ή στην καλύτερη σε ετοιμόρροπα χαμόσπιτα, κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς να ξέρουν αν θα ξημερώσει γι’ αυτούς καινούρια μέρα.
Κι όχι, δεν είναι μακριά σου… δεν είναι ένας ανάμεσα σε χιλιάδες… είναι δεκάδες και αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

Είναι πολλά τα κοριτσάκια με τα σπίρτα που περιμένουν κάποιον περαστικό να αγοράσει ένα κουτάκι για να μπορούν να ελπίζουν πως θα επιζήσουν και σήμερα.

Έφτασε Δεκέμβρης … Μεθαύριο  έχουμε Χριστούγεννα.

Οι διαβάτες στους δρόμους περνούν σκυφτοί και βιαστικοί, κουκουλωμένοι με τα ζεστά πανωφόρια τους, κατεβάζοντας τα μάλλινα καπέλα ως τ’ αυτιά, κρατώντας στα χέρια τους τις πρώτες αγορές των γιορτών.

Κι εκεί, στη γωνία, μέσα στο κρύο, στέκει ένα φτωχό κοριτσάκι, με φθαρμένα ρούχα που πουλά την πραμάτειά του.

Μα δεν το βλέπεις;

Να κι άλλο ένα λίγο πιο κάτω… κι άλλο…κι άλλο…

Ένα κουτάκι σπίρτα να ανάψεις τη φωτιά σου,

ενα κουτάκι σπίρτα για να ζεσταθείς, ένα μόνο…

Μα πώς είναι δυνατόν να μην τα βλέπεις;

Ισως  να φταίει που πάγωσε η ψυχή σου…

xeimwniatikhliakada