Aυτό το βήμα, αργά η γρήγορα, οι λαοί θα το βρουν. Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά έχω ένα ισχυρό προαίσθημα ότι αυτό το βήμα θα ξεκινήσει από την Ελλάδα!

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου 

Αυτές τις σκέψεις διάβασα την Τρίτη, (6.12.'16) : “Το “αντισύστημα” είναι το επόμενο βήμα του συστήματος... Δηλαδή μια νέα, ακόμα πιο άγρια μορφή του καπιταλισμού... οι λέξεις “καπιταλισμός” και “αριστερά” αποτελούν δύο κυριολεξίες, που η κυρίαρχη προπαγάνδα αποφεύγει να χρησιμοποιεί, βάζοντας στη θέση τους όρους και λέξεις που βοηθούν στη χειραγώγηση των πολιτών, όπως σύστημα, αντισύστημα, λαϊκισμός και άλλες. Κι έτσι η παγίδα γίνεται τέλεια.”

Τις διάβασα στο διαδίκτυο σε ένα άρθρο γραμμένο από μία εξαιρετικής γραφής “αριστερή πέννα” που ιδιαίτερα εκτιμώ για την ευρυμάθεια και την ευθυκρισία της, αλλά δε θα αναφέρω ποια είναι για να μη μείνουμε στο όνομα, αλλά στην ουσία της διαφωνίας (ή και συμφωνίας) προς αυτές τις συγκεκριμένες σκέψεις. Καλοπροαίρετα, διότι η διά επιχειρημάτων διαφωνία είναι πηγή δημιουργικής ανέλιξης της ανθρώπινης νόησης και των κοινωνιών.

Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα την έννοια “σύστημα”, επειδή πιθανόν να μην υπάρχει μία κοινή αντίληψη αυτής της έννοιας. Ως σύστημα νοείται το πλέγμα των οικονομικο-πολιτικών προσώπων και των σχέσεων μεταξύ τους παγκοσμίως, που προωθεί συγκεκριμένη ατζέντα, την ατζέντα την παγκοσμιοποίησης, αφαιρώντας όλο και περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες από τους λαούς και τείνοντας προς εγκαθίδρυση παγκόσμιας δικτατορίας (όπου τους λαούς θα διαφεντεύουν οι πολυεθνικές εταιρείες και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο -ήδη αυτό συμβαίνει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, επαληθεύοντας πλήρως την τάση προς παγκόσμιο Ολοκληρωτισμό). 

Δόθηκε η έννοια αναλυτικά, για να έχουμε κοινή την αντίληψή της. Με τους όρους αντισύστημα και αντισυστημικός νοείται κάθε κατάσταση ή πρόσωπο ή πλέγμα προσώπων (κόμμα, οργάνωση κ.τ.λ.) που αντιτίθεται σε αυτήν την παγκοσμιοποιητική ατζέντα. Με άλλα λόγια αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση ως: ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργασίας (παντός είδους εργατών και εργαζομένων). 

Αυτές οι “ελευθερίες” για να συμβούν απαιτούν εντελώς ανοιχτά τα σύνορα κάθε χώρας, χωρίς κανένα έλεγχο εξόδου-εισόδου κεφαλαίων, χωρίς κανένα δασμό στα εισερχόμενα προϊόντα (σκεφθείτε πόσο συμφέρει κάτι τέτοιο το πολυεθνικό κεφάλαιο της Γερμανίας και των λοιπών πολυεθνικών, που έτσι διαλύουν, λόγω άνισου ανταγωνισμού, τις εθνικές οικονομίες των πιο αδύναμων χωρών), χωρίς κανένα διαβατηριακό έλεγχο συνόρων, χωρίς απαίτηση εθνικής εντοπιότητας για οποιεσδήποτε θέσεις εργασίας ή ιδιοκτησιακού καθεστώτος “δημοσίου” οργανισμού.

Με άλλα λόγια η παγκοσμιοποίηση είναι μια κατάσταση η οποία τείνει στην εξάλειψη των εθνών και στην ομογενοποίηση των ανθρώπων, μέσα σε ένα παγκόσμιο “γαλάκτωμα”, στο οποίο κάθε ανθρώπινη μονάδα (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) χάνει βαθμιαία τα χαρακτηριστικά που της προσέδιδε η εθνική της ταυτότητα και προσλαμβάνει τα εν είδει πολλαπλού καλουπιού χαρακτηριστικά του “παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου”. Αυτού που δεν έχει πατρίδα ώστε να διεκδικήσει, σε μία ανεκτή σε μέγεθος ανθρώπινη κλίμακα, το οτιδήποτε και πάνω απ' όλα δημοκρατία. Δηλαδή την πολιτική του, που σε ευρύτερη αντίληψη είναι και ατομική, ελευθερία. Και γίνεται έτσι, στην κυριολεξία , ένας σκλάβος των παγκόσμιων Ολιγαρχών, των λεγομένων Ελίτ. (Κάκιστος όρος, Σκοτεινοί* θα έπρεπε να ονομάζονται). 

Ως εκ τούτων, διαφωνώ πλήρως με την άποψη ότι οι λέξεις σύστημα-αντισύστημα υποκαθιστούν, για λόγους χειραγώγησης, τις λέξεις καπιταλισμός-αριστερά. Η αριστερά διεθνώς (και δεν εννοώ τα “ενσωματωμένα” αριστερά κόμματα που έχουν γίνει μέρος του συστήματος και το υπηρετούν, κάποτε κατά τρόπο βασιλικότερο του βασιλέως, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν δείχνει να μην αντιλαμβάνεται επαρκώς την παγκοσμιοποιητική ατζέντα, ή μάλλον δεν θέλει να την αντιληφθεί, επειδή κοντράρει τις ιδεολογικές της πεποιθήσεις. Και σίγουρα κάθε παγιωμένη πεποίθηση, που χάνει την προσαρμοστικότητά της στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες, τείνει προς ένα είδος ιδεολογικής αγκυλώσεως, όποιον και αν αφορά.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η αριστερά χάνει συνεχώς απήχηση στο σύγχρονο άνθρωπο, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο αυτός να θεωρεί τον ακροδεξιό ή και δεξιό φασισμό (τι άλλο είναι και αυτός, αφού τoυς παγκόσμιους “Σκοτεινούς” και τη δικτατορία τους επί των ανθρώπων υπηρετεί;) ως αντισύστημα (ως αντιπαγκοσμιοποιητικές δυνάμεις) και να απευθύνεται σε αυτούς για να “σωθεί” από το σύστημα, ή έστω να αδυνατίσει την ισχύ του.

Ούτε η λέξη ιμπεριαλισμός μπορεί να υποκαταστήσει τη λέξη σύστημα. Το “Ιμπέριουμ”, η αυτοκρατορική δομή του καπιταλισμού ήταν η προηγούμενη και κατά πολλούς αριστερούς η έσχατη φάση του καπιταλισμού και η αριστερά “κόλλησε” σε αυτήν. Είναι σαν να μην “βλέπει” ή να προσποιείται ότι δεν βλέπει την παγκοσμιοποίηση, όλα τα θεωρεί καπιταλισμό, ή έστω, ιμπεριαλισμό. Ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός, όμως, διαφέρει κατά πολύ από την παγκοσμιοποίηση.

Στον εικοστό αιώνα είχαμε μία-δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον πλανήτη και αυτές προσπαθούσαν να δραγουμίσουν τις υπόλοιπες χώρες. Αλλά οι χώρες παρέμεναν, τα σύνορα (φυσικά , δασμολογικά, διαβατηριακά κ.α.) παρέμεναν. Οι πατρίδες παρέμεναν. Οι ιδιοσυστασίες των λαών παρέμεναν, αν και υπό απηνή επίθεση από τους “Σκοτεινούς”, που βγήκαν από τα “λαγούμια” τους, όπου πάντα μηχανοραφούσαν, στο προσκήνιο της Ιστορίας περίπου στο τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα.

Συνεπώς δεν μπορεί να ταυτιστεί η λέξη σύστημα, με την έννοια που του δόθηκε εδώ και είναι η γενικώς αποδεκτή, με τη λέξη καπιταλισμός ή ιμπεριαλισμός, είναι και οι δύο πολύ πιο στενές έννοιες και δεν εκφράζουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει, όπως το εκφράζει – έστω κατά σύμβαση- η λέξη σύστημα. Όσο για τη λέξη λαϊκισμός, που επίσης αναφέρεται, δεν “κολλάει” πουθενά σε αυτόν τον προβληματισμό, καθώς λαϊκιστή και λαϊκισμό ονομάζει το ίδιο το σύστημα κάθε έναν και κάθε ενέργεια που πάει να του “ξεφύγει” από όποιον δρόμο μπορεί. 

Ας πάμε τώρα στο, εναντιούμενο προς το πρώτο, δίδυμο λέξεων: αντισύστημα -αριστερά. Εδώ η αριστερά έχει μεγάλο πρόβλημα (πλην πολύ ελαχίστων εξαιρέσεων), γιατί η βάση των πεποιθήσεών της είναι διεθνιστική, κατά το “προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε” , το διαχρονικό της σύνθημα. Δεν ξέρει συνεπώς πώς να αντιδράσει στον παγκοσμιοποιητικό καπιταλισμό, δηλαδή στο Σύστημα! Αισθάνεται αμήχανα και κάνει πολύ σοβαρά λάθη. 

Νιώθει μεν ότι το σύστημα είναι καπιταλισμός και πρέπει να τον αντιπαλέψει, αλλά από την άλλη μεριά τη διεθνιστική του τάση δεν μπορεί να την “αντικρούσει”, ούτε να την αντιπαλέψει και παραδίνεται σε αυτήν. (Αναφερόμαστε στην ακραιφνή αριστερά και όχι στη συστημικότερη του συστήματος!) 

Δεν έχει κατανοήσει, -και δεν μπορεί, επειδή εμποδίζεται από τις παγιωμένες “πεποιθήσεις” που προαναφέραμε- ότι ο διεθνισμός του συστήματος είναι αποεθνισμός, κατάλυση κάθε έθνους. Εξ' ου και τα μεγάλα της λάθη (που ακριβώς τα πληρώνει!) να υπηρετεί το σύστημα σε κορυφαίες στοχεύσεις του, μία από τις οποίες είναι οι μετακινήσεις λαών (το λεγόμενο μεταναστευτικό) προς ομογενοποίηση και συνεπώς εξαφάνισή τους.

Και επειδή, ευτυχώς, αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι και θέλουν και αγαπούν και ταυτίζονται με την ιδιοσυστασία της πατρίδος τους, αυτή η αριστερά, που δεν κατάφερε να βηματίσει στο σήμερα, χάνει συνεχώς απήχηση στο σύγχρονο κόσμο. Ο άνθρωπος στρέφεται προς ακροδεξιά φασιστικά μορφώματα , γιατί αυτά του υπόσχονται ότι θα του δώσουν πίσω την πατρίδα του, τα σύνορά της και την προστασία τους από κάθε άποψη, την ομοιογένεια του πληθυσμού, τις κοινές αξίες, τις παραδόσεις και ας μη λησμονούμε και τον σημαντικό παράγοντα: τη συλλογική και ατομική του ασφάλεια.

Ας μην ψέγει, λοιπόν, η αριστερά τους λαούς που στρέφονται προς αυτό που τους προσφέρεται, αφού η ίδια δεν έχει τη θέληση ή την ικανότητα να τους το προσφέρει. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, μάλλον η ίδια αρμενίζει στραβά. Και κατά την άποψή μου, καλώς πράττουν οι λαοί, αφού αυτή είναι προς το παρόν η μοναδική τους επιλογή. Και πόσο τσούζουν το σύστημα οι “λαϊκιστές” τύπου Τραμπ και Μπέπε Γκρίλλο ή οι “φασίστες” τύπου Μαρίν Λεπέν τα πεπραγμένα του και οι αντιδράσεις του το δείχνουν. Και δεν είδα πουθενά, τουλάχιστον στην Ευρώπη, το σύστημα να το “τσούζει” και να αντιδρά εξ' ίσου σφοδρά, στη “διεθνο-παγκοσμιοποιητική”(!) αριστερά.

Αν το σύστημα μπορεί δια ακροδεξιών μαϊμουδο-αντισυστημικών μορφωμάτων, φασιστικού ή του “δεξιού” τύπου που πρόκειται να διαμορφώσει ο Φρανσουά Φιγιόν, να “καπελώνει” το αντισυστημικό τσουνάμι, το επόμενο βήμα των λαών, που σιγά-σιγά αφυπνίζονται έστω και αν ακόμα ελαφρώς παραπαίουν, είναι να βγάλουν το καπέλο του αντισυστημικού από όλα τα ψευτο-αντισυστημικά μορφώματα-κατασκευές του ίδιου του συστήματος. 

Και να αναζητήσουν ηγέτες μεγάλου διαμετρήματος, που μπορούν να ενσαρκώσουν τον αντι-καπιταλισμό (τον “αριστερό άνθρωπο” ως κομμάτι ολόκληρης της ύπαρξής τους και όχι ως εγκεφαλικό εγχάραγμα, τουτέστιν ιδεολογία!) και την Κοινωνική Δικαιοσύνη που αυτός προϋποθέτει και να τον συνδυάζουν με τη γνήσια αγάπη προς το έθνος και την πατρίδα τους, όντας οι ίδιοι ζωντανή έκφραση αυτού του έθνους. Ενσαρκώνοντας δηλαδή στο πρόσωπό τους την Πίστη, τις Αξίες, την Ιστορία , τα Οράματά , την Πολιτισμική ταυτότητα του Έθνους στο οποίο ανήκουν. 

Και αυτό το βήμα, αργά η γρήγορα, οι λαοί θα το βρουν. Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά έχω ένα ισχυρό προαίσθημα ότι αυτό το βήμα θα ξεκινήσει από την Ελλάδα!

Υ.Γ.-1 Δεν το πίστευα όταν είδα ότι, στο νέο διάταγμα (σχετικό άρθρο Τετάρτη 7.12 στο Pronews) που υπέγραψε ο Πρόεδρος Πούτιν για την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας όπου διατυπώνονται εκπληκτικά πράγματα αλλά η ανάλυσή τους απαιτεί ξεχωριστό άρθρο, η παγκοσμιοποιητική ελίτ ονομάζεται “σκοτεινή ελίτ” (δίνω λόγο ότι το άρθρο αυτό που τις ονομάζει όλες απλά “Σκοτεινές”, είχε γραφτεί την Τρίτη 6.12., εκτός από τα υστερόγραφα). Μακάρι, λοιπόν, να καθιερωθεί από όλους ο όρος “σκοτεινή ελίτ”, αυτό το τόσο επιτυχημένο οξύμωρο σχήμα, για να αναγνωρίζουν οι λαοί για ποια ελίτ πρόκειται!
Υ.Γ.-2 Αντιγράφω από το διάταγμα: Η Ρωσία θεωρεί προτεραιότητα την ενίσχυση της δικαιοσύνης σε διεθνές επίπεδο και σκοπεύει να αντιτεθεί σε στρατιωτικές επεμβάσεις που παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία των Κρατών. «Η Ομοσπονδία της Ρωσίας είναι αποφασισμένη να αποφύγει τις στρατιωτικές επεμβάσεις και άλλες μορφές εξωτερικών παρεμβάσεων που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, ειδικά την αρχή κυριαρχίας των Κρατών. Αυτό αντικαθίσταται από την έννοια της «υπευθυνότητας για προστασία», αναφέρει το διάταγμα.
Και μόνον αυτές οι δύο προτάσεις του διατάγματος αν υπήρχαν, το διάταγμα θα ήταν άξιο μελέτης και ανάλυσης, επειδή προφανώς αφορούν και την Ελλάδα!
kostasxan.