Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Καλέ μου ποιητή

  Φόρεσες το ρούχο της μοναξιάς
 και περπατάς ανάμεσα σε κορμιά απρόσωπα..
 μόνος.. αιώνια μόνος..
 Ούτε με τους ομοίους δε μιλάς. Δε θέλει κανένας
 να σε δει ..
 Έχεις και μια θηλιά πλεγμένη άστρα στο λαιμό και σέρνεις
 το βήμα και κάθε που πατάς ρίχνεις σκόνη στα άνθη του ποδιού

Κανένας δε σε θέλει στα τραπέζια του και στη γιορτή..
 Σε φράζουν και γελώντας πίνουν. Γλέντα μωρέ!

Σκυφτός συ και αμίλητος, λες και δώρισες τη φωνή σου σε κείνους
 Θες να μας σώσεις ποιητή.. 
Χωρίς κανένας να στο ζήτησε ποτέ του ποιητή

Περιγέλασες τους βασιλιάδες και τους θνητούς και τους διαόλους .. 
ουδείς κρατά εξουσία απάνω σου.. ο καιρός δε σε πιάνει
 μήτε κι ο ψόφος

Εσύ! κλείνεις τα μάτια στα φτερά του περιστεριού και ξαποσταίνεις 
στην αγκαλιά της δράκαινας 
Και της σμέρνας 
Κι όμως! 
λάσπη είσαι. Λάσπη και κόκαλα και αίμα

Ποιος δεν έψαλε λόγια δικά σου Ποιητή.. 
βρες μου μονάχα ένα κι αν τον βρεις ρίξε
 ανάθεμα στη Μούσα και κάψε! 
κάψε τους ναούς της συθέμελα .. 
και πάρε! 
πάρε το δρόμο της γιορτής.. 
...
Δημήτριος Καραγκούνης
lefkoilykoi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου