Μπορείς; μπορείς να αμφισβητήσεις όλους τους μεγάλους; να δεις πάνω και κάτω απ’ αυτούς;

 

 Μαθαίνω αυτό που χρειάζομαι να ξέρω, όχι περισσότερο. Κι όταν έρθει η ώρα να το μάθω το βρίσκω παντού. Δεν είναι κάτι άλλο, δεν είναι μια περιττή πληροφορία, είναι κάτι δικό μου. Το καταλαβαίνω επειδή μπαίνει σ’ ένα κουτάκι, κλείνει ένα κενό, μου εφαρμόζει, με ολοκληρώνει. Επειδή εμένα μαθαίνω και καμιά φορά με βρίσκω σε άλλων λόγια.

 Μα εγώ είμαι ο σκοπός μου και δεν με αφορούν όλα. Μα μόνο κάποια που έρχονται και κουμπώνουν κι εφαρμόζουν στην καρδιά, κάποια δικά μου πράγματα που τα μαζεύω πίσω από δεξιά κι αριστερά του κόσμου. Τα βρίσκω παντού, ακόμα και μέσα στα σκουπίδια.

 Περισσότερο μέσα στα σκουπίδια, αρκεί να ρίξω εκεί τον προβολέα. Τ’ άλλα, τα θαυμαστά κι εξαιρετικά λόγια, μπορεί κάλλιστα να μη μου κάνουν, να μη με αφορούν, ακόμα και να μη με αγγίζουν. Δεν υιοθετώ, δεν θέλω να γίνω παραπαίδι, δεν θέλω να μοιάσω σε κάποιον κι επιπλέον, δεν με αφορά και τόσο το σωστό.

 Άλλωστε ποιος ξέρει τί είναι σωστό; όποιος ξέρει ας σηκώσει το χέρι να το πει. Και μετά, τα σωστά πολλές φορές μάς "έκαψαν".

 Γνωρίζω πως αυτή η νοητική στάση μπορεί να σε κάνει κάπως μοναδικό. Τόσο που να μην σε αναγνωρίζουν οι άλλοι, τόσο που να μην έχεις οφθαλμοφανές "κοινό στοιχείο". Όμως ή ακούς την καρδιά σου ή δεν την ακούς. Είμαι λάθος;

 Περιγράφω τόση ώρα έναν τρόπο να γίνεσαι ο εαυτός σου. Γιατί, κι όλοι οι άλλοι που υπήρξαμε ποτέ δεν ήταν αρκετό και δεν μας έφτανε. Περιγράφω λοιπόν την πληρότητα κι όχι την επικοινωνία. Η πληρότητα, αν την επιδιώξεις, μπορεί να σε απομονώσει περιστασιακά. Για να ενωθείς όμως με τους άλλους αργότερα, από ένα βαθύτερο συνειδησιακό περιβάλλον, εκείνο της αλήθειας. Από εκείνο το βάθος σε αναγνωρίζουν όλοι και σε καταλαβαίνουν όλοι, ένα βάθος άμεσο, της καρδιάς.

 Η σκέψη μας αφορά πάντα κάτι. Η καρδιά μας όλα.

Στο δρόμο της ταλαιπωρίας και του βασάνου - δηλαδή στο δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης - υπάρχουν κάποια πράγματα, που ενώ όλοι τα ξέρουμε, πρέπει κανείς να τα μάθει απ’ την αρχή. Όμως συνήθως, ο περισσότερος κόσμος τα μαθαίνει και μένουν ψηλά στο κεφάλι, στο επίπεδο της πληροφορίας. Για να σταλάξουν στην καρδιά, να πάρουν τη σωστή τους θέση, είναι μια άλλη υπόθεση, το επίπονο της υποθέσεως. Αυτά τα λόγια τα χρυσά - τα πολλές φορές ευρέως διαδεδομένα και πλασαρισμένα - που βλέπεις όμως πως δεν έχουν πάντα εφαρμογή στον άνθρωπο και τη ζωή, δη στην κοινωνία… για να φτάσουν στον πυρήνα, συμβαίνει μόνο μ’ έναν τρόπο: το δικό μας, ένα καθαρά ατομικό τρόπο.

 Κανείς πυρήνας δεν δέχεται "ξένα λόγια" με τον τρόπο που τα έχει εκστομίσει άλλος πυρήνας, τα θεωρεί εχθρικά ακόμα κι αν το νόημά τους είναι εξαιρετικά αγαπητό και προσφιλές για τον ίδιο. Όμως υπάρχει μόνο μια στενή διάβαση να φτάσουν αυτά τα λόγια εκεί που είναι η θέση τους. Μια στενή διάβαση που μπορεί ακόμα και μια λέξη να χρειαστεί έναν μικρό αναγραμματισμό για να φτάσει να τη δεχθεί ο πυρήνας. Είναι ένας τρόπος που μόνο εσύ μιλάς και μόνο εσύ καταλαβαίνεις πέρα από τον κώδικα επικοινωνίας.

 Ο κώδικας επικοινωνίας είναι μια δεύτερη γλώσσα που την δουλεύει το μυαλό. Όμως η κατανόηση, που είναι το ζητούμενο, είναι κυρίως υπόθεση αισθαντική. Καταλαβαίνεις αλλά καταλαβαίνεις με την καρδιά σου, ή έχει φτάσει ο νους σ’ εκείνο το βάθος, που η καρδιά σκέφτεται κι η σκέψη αισθάνεται.

 Το διάβασμα, η ανάγνωση, η απ’ έξω πληροφορία, στο πνευματικό μονοπάτι, παίζει μόνο ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο. Είναι η "υπόθεση κλειδί" που ανοίγει την πόρτα. Όμως εσύ ο ίδιος θα προχωρήσεις απ’ το κενό της που ανοίγει, εσύ, με το δικό σου βλέμμα, θα δεις μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, που σκοτεινό πρωτοεμφανίζεται. Με το δικό σου φως θα το φωτίσεις. Ο φωτισμένος άνθρωπος που θα σου το δείξει αυτό σταματάει έξω απ’ την πόρτα σου. Μέσα στο δικό μας δωμάτιο, μέσα στο χώρο μας, είναι όλα όσα μας αφορούν, που μπορεί να είναι τόσο ατομικά όσο και κοινά.

 Κυρίως όμως είναι παρελθόν, το δικό μας παρελθόν. Και δύο παρελθόντα όμοια ανθρώπων δεν υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχουν όμως κοινά στοιχεία παρελθόντων. Τα κοινά στοιχεία των παρελθόντων είναι κυρίως όσα αφορούν το κοινό περιβάλλον ανάπτυξης κι η κοινή κοινωνία. Σ’ αυτά τα στοιχεία αναγνωριζόμαστε στα προβλήματά μας. Μα υπάρχουν κι άλλα τόσα ατομικά προβλήματα όπως τα εξέλαβε, τα υιοθέτησε και τα κράτησε, αφού τα επεξεργάσθηκε ή όχι, (συνήθως όχι γιατί το έκανε μιμητικά), το κάθε παιδί χωριστά. Και το κάθε παιδί χωριστά μπορεί μόνο να τα μάθει και να βάλει το νυστέρια βαθιά.

 Μόνο το κάθε παιδί χωριστά μπορεί να φτάσει στη ρίζα του και να ξεριζώσει την λανθασμένη πεποίθηση που κυβερνά τη ζωή του. Γιατί το κάθε παιδί χωριστά τη φύτεψε στο χωράφι του. Η πληροφορία λοιπόν σ’ αυτή τη διαδικασία φτάνει ως εκεί που λέει: αυτό συμβαίνει. Από κει και πέρα ο τρόπος ώστε να πάψει να συμβαίνει και να καθοδηγεί μυστικά απ’ το παρασκήνιο τη ζωή, είναι του καθενός χωριστά. Κανείς άλλος δεν μπορεί να κατεβεί στο υπόγειο με τις ατομικές αράχνες και να καθαρίσει το χώρο απ’ τα ζιζάνια, όσο σοφός κι εύστοχος κι αν είναι. Μπορεί μόνο να δείξει και να πει: εκεί φωλιάζει. Μα δεν μπορεί να φοβηθεί για εμάς.

 Δεν διάβασα πολύ, δούλεψα όμως αρκετά με τα λίγα που διάβασα, κι είπα η ουσία δεν είναι να ξέρω, η ουσία είναι να κάνω. Δεν περίσσεψε τίποτα απ’ αυτό, ό,τι ξέρω το έκανα. Χωρίς αυτή τη δράση θα ήταν βάσανο να ξέρω. Η πληροφορία είναι για να τη μοιράζεσαι, εμείς είμαστε για να μας ζούμε. Η πληροφορία είναι για να λες στους άλλους αυτό το ξέρω, εμείς είμαστε για να λέμε στους άλλους, χωρίς να το λέμε, αυτό το ξέρω επειδή το έκανα. Κι αυτό δεν το λες, είσαι αυτό κι ο άλλος το παίρνει. Δεν είναι κάτι που φαίνεται μα κάτι που νιώθεται. Δεν μπορείς πάντα να το πεις, είναι βίωμα. Γιατί, αν όσα ξέρεις δεν σε κάνουν κάτι που είσαι και δεν σε κάνουν κάτι που γίνεσαι... δεν υπάρχει κανένα όφελος γι' εμάς κι η ζωή γίνεται απλώς καφενείο. Χωρίς την πράξη της η πληροφορία σαπίζει στο μυαλό.

Σκέφτηκα όλη την ψυχή μου μα ελάχιστα καινούργια έμαθα. Είχαν προηγηθεί άλλοι που σκέφτηκαν πιο μπροστά ή πιο πίσω την ψυχή τους. Άλλαζε μόνο ο τρόπος να πεις τα ίδια πράγματα. Θα μπορούσα να μάθω αυτά τα ίδια πράγματα απ’ έξω και να τα φέρω μέσα, ή να τα μάθω από μέσα και να τα φέρω έξω. Αν και πολλές φορές, σε περιόδους αβεβαιότητας, χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση ενός δοκιμασμένου τύπου για να πούμε: νά, αυτό που σκέφτηκα το σκέφτηκε κι εκείνος, άρα έτσι είναι. Μπορείς να  το σκεφτείς πρώτος και το βρεις κι άλλου, ή να το πάρεις έτοιμο κι αν πραγματικά σου ταιριάζει… θα το δείξει ο χώρος που έχεις έτοιμο να το βάλεις. Αν ταιριάζει στο χώρο που υποσυνείδητα ετοίμασες γι’ αυτό τότε είναι δικό σου, κράτησέ το. Αν κλωτσάει ίσως θέλει αναθεώρηση ή αναγραμματισμό.

 Δεν ταιριάζουν όλα σε όλους. Ούτε καν όλα τα λόγια του Χριστού σ’ έναν χριστιανό. Ούτε όλα τα λόγια του Βούδα σε βουδιστή. Γιατί μπορείς να είσαι μόνο εσύ, μα κι αυτό δεν μπορεί να είναι από μια παρθενογένεση. Μπορείς να είσαι μόνο εσύ που τους περιλαμβάνεις όλους, μπορείς να είσαι ένα δικό σου κράμα. Δεν μπορείς να είσαι κάτι καινούργιο, πατάς πάνω σε άλλους, μπορείς να είσαι μόνο ένας νέος τρόπος. 

 Ούτε νέος. Μπορείς να είσαι μόνος ο τρόπος σου. Αν δεν είσαι ο τρόπος σου δεν είσαι εσύ, κι αν δεν είσαι εσύ δεν είσαι ο τρόπος σου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αφοράς κι άλλους, μα προτιμότερο απ΄το ν' αφοράς κι άλλους είναι να είσαι εσύ. Επειδή το ένα σημαίνει ζωή, το άλλο πολλές φορές η ζωή χάθηκε.

 Και τελικά μπορείς το πιο δύσκολο: να τους αμφισβητήσεις όλους και να προχωρήσεις τη σκέψη σου λιγάκι παραπέρα. Όμως να τους αμφισβητήσεις όλους τους "μεγάλους", όσο μεγάλοι κι αν είναι, όποια έδρα κι αν έπιασαν,  όποια κορυφή κι αν κατέκτησαν. Μπορείς; μπορείς να αμφισβητήσεις όλους τους μεγάλους; να δεις πάνω και κάτω απ’ αυτούς; Αν δεν μπορείς οι "μεγάλοι" σε σκεπάζουν. Μα αν δεν μπορείς αυτό τί μπορείς; να κυκλοφορείς σαν ψάρι μέσα στα σπλάχνα ενός ή πολλών "μεγάλων" και ν’ ανασαίνεις με τα πνευμόνια τους.

 triala