Γι’ αυτήν την ελευθερία του δικαιώματος στη διαφορετικότητα που δίνει υπόσταση σε μια αξιοπρεπή ύπαρξη αξίζει να τρέξεις, να υψώσεις το ανάστημα σου, να αντιδράσεις, να δείξεις ανυπακοή .

Τρύφων Λιώτας

Το «Κυνήγι των πιο άγριων ανθρώπων» (Hunt for the wilderpeople, New Zealand, 2016) του σκηνοθέτη Taika Waititi σε σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Burry Crump, «Wild pork and watercress» (Αγριόχοιροι και νεροκάρδαμο) του 1986, είναι μια ταινία που απευθύνεται σε όλων των ειδών τα ακροατήρια. 

Ο Ricky είναι ένα ορφανό, υπέρβαρο με παραβατική συμπεριφορά παιδί που δεν έχει γνωρίσει ακόμη την αγάπη. Είναι έξυπνος, λατρεύει την ραπ των συμμοριών, και έχει μάθει να εκφράζει τα συναισθήματά του μέσα από χαϊκού. Οι κρατικές υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες τον παραδίδουν για υιοθεσία σε ένα ζευγάρι (Hec και Bella) που ζει στην εξοχή στα όρια ενός πυκνού δάσους. Η Bella είναι η χαρούμενη, γεμάτη στοργή σύζυγος που κατάφερε να τιθασεύσει τον μοναχικό λύκο άντρα της. Ο Ricky έχει προβλήματα με την προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον αλλά τελικά η νέα θετή του μητέρα με την καλοσύνη, την στοργή, το χιούμορ και την …μαγειρική της, θα καταφέρει να τον κάνει να το αγαπήσει. Όταν όμως αυτή αναπάντεχα πεθαίνει και αυτός μαθαίνει ότι η πρόνοια θα τον πάρει πίσω επειδή ο θετός του πατέρας δεν θεωρείται κατάλληλος κηδεμόνας, τότε φεύγει για να κρυφτεί στο δάσος. Ο Hec τον ακολουθεί για να τον σώσει και διάφορα γεγονότα θα τους κρατήσουν για ένα διάστημα στο δάσος. Δεν θα μπορέσουν όμως να επιστρέψουν γιατί εντωμεταξύ η απουσία τους έχει δημιουργήσει υποψίες απαγωγής και ένα εθνικό ανθρωποκυνηγητό για την εύρεσή τους. Θα μπορέσουν οι δύο ήρωες να διατηρήσουν την ελευθερία τους; Δε θα πρέπει πρώτα όμως να ικανοποιήσουν την πιο απλή επιθυμία των ανθρώπων για οικειότητα και φιλία ώστε να παλέψουν μαζί γι’ αυτήν; 

Η ταινία ισορροπώντας τέλεια μεταξύ δράματος και κωμωδίας προσφέρει δράση, γέλιο και συγκίνηση χωρίς να γίνεται μελόδραμα. Η σοβαρότητα των πανανθρώπινων θεμάτων που θίγει καθώς και οι παρατηρήσεις που γίνονται πάνω στον πολιτισμό, τις σχέσεις και την συμπεριφορά των ανθρώπων παρ’ ότι γίνονται μέσω της αντίληψης ενός αθώου παιδιού και μεγαλοποιούνται για να μπορέσουν να προκαλέσουν το γέλιο και την λυτρωτική κάθαρση που αυτό επιφέρει σε όλα τα άσχημα και λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή μας, σε καμιά περίπτωση δεν υποβαθμίζονται. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την εκπληκτική ηθοποιία και φωτογραφία (των πιο όμορφων τοπίων της Ν. Ζηλανδίας) και την τέχνη του σκηνοθέτη να διηγείται μια ιστορία ενώ ταυτόχρονα πλάθει αξιαγάπητους και βαθυστόχαστους χαρακτήρες περιγράφοντας τα πάθη τους, συλλογικά και ατομικά, καταλαβαίνετε γιατί την θεωρώ κορυφαία και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Αν προσπαθήσουμε να εστιάσουμε πάνω στα κοινωνικά σχόλια της ταινίας θα δούμε ότι δύο στοιχεία παίζουν κεντρικό ρόλο: Από τη μια μεριά έχουμε την ανάγκη για αγάπη – φιλία ακόμα και από τους πιο άγριους ανθρώπους και από την άλλη το τεράστιο ζήτημα της κοινωνικής τυραννίας που περιορίζει την ελευθερία του ατόμου. Στο ζήτημα της φιλίας έχουν πολλά να γεφυρώσουν: δεν είναι απλά το χάσμα των γενεών που τους χωρίζει, αλλά από τη μια έχουμε τον μισάνθρωπο που θέλει να τον αφήσουν ήσυχο στο δάσος του και από την άλλη τον «κακοποιό» που θέλει λίγη προσοχή και στοργή. 

Οι δυσκολίες επιβίωσης στο δάσος, καθώς και ένας κόσμος γεμάτος από απόρριψη, θα τους ενώσουν αναγκαστικά, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο για την ωρίμανση της σχέσης τους, που μέσα από την αμοιβαία εμπιστοσύνη και εκτίμηση θα εξελιχθεί στην πιο παράξενη φιλία μεταξύ άγριων και μοναχικών ανθρώπων, απλά επειδή τελικά αποδέχονται ο καθένας τον άλλο έτσι ακριβώς όπως είναι. Αυτή τη διαφορετικότητα των ανθρώπων όμως η κοινωνία δείχνει να μην την αποδέχεται. Όμως δεν είναι μόνο αυτό που οδηγεί στην κοινωνική τυραννία του ατόμου. Οι απόκληροι της κοινωνίας αναζητούν την λύτρωση από το παρελθόν τους αλλά η κοινωνία δεν το ξεχνά: είσαι και θα είσαι γι’ αυτήν το παρελθόν σου και μάλιστα συμπυκνωμένο σε στιγμές που περιλαμβάνουν ότι χειρότερο έχεις πράξει σε αυτό. Έτσι η κοινωνία καθορίζει όχι μόνο ποιος είσαι αλλά εσαεί και το μέλλον σου, και εδώ ακριβώς έγκειται η τυραννία της. 

Γι’ αυτήν την ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού και του δικαιώματος στη διαφορετικότητα που δίνει υπόσταση σε μια αξιοπρεπή ύπαρξη αξίζει να τρέξεις, να κρυφτείς, να παρατήσεις τις ανέσεις σου, να αντιμετωπίσεις κακουχίες, να υψώσεις το ανάστημα σου, να αντιδράσεις, να δείξεις ανυπακοή σε κοινωνικές νόρμες και αυθεντίες. Εν ολίγοις να παλεύεις και να επιζητάς την ελευθερία, γιατί πρόκειται για έναν αγώνα με έπαθλο αυτήν την ίδια την ελευθερία σου. 

 

 stontoixo