Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Ένα γράμμα στους προοδευτικούς συντρόφους μου.

trump-n14
Ένα άρθρο του zero hedge (http://www.zerohedge.com/news/2016-11-12/martin-armstrong-exposes-real-clinton-conspiracy-which-backfired-dramatically) έδωσε την αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Πρώτα-πρώτα, το ίδιο το άρθρο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εξιστορεί, μέσα από τα Podesta emails (πάνω από πενήντα χιλιάδες έβγαλαν στη φόρα τα wikileaks), το πώς η Χίλαρι και η παρέα της συνωμότησαν με τα μίντια από την αρχή της διαδικασίας ανάδειξης υποψηφίων για τα δύο κόμματα. Η στρατηγική τους (από τον Απρίλιο του ’15) ήταν να “αναγκάσουν τους υποψήφιους των ρεπουμπλικάνων να ταυτιστούν με ακραίες συντηρητικές απόψεις, πράγμα που θα τους πονούσε στις γενικές εκλογές” (όχι κατά λέξη η μετάφραση, η ουσία να βγαίνει…), ενώ παράλληλα θα “θόλωναν τα νερά σε κάθε επίθεση που θα γινόταν στη Χίλαρι¨.
Για να επιτευχθεί αυτό, το Democratic National Committee, (που όπως αποδείχτηκε περίτρανα πάλι από τα wikileaks, δούλευε αποκλειστικά για την Κλίντον – μάλιστα, για αυτό το λόγο αναγκάστηκε σε παραίτηση η πρόεδρός του λίγο πριν τις εκλογές) προέτρεπε τους ενδιαφερόμενους (βλέπε μίντια) να “μην περιθωριοποιούμε τους πιο ακραίους υποψηφίους, αλλά να τους προβάλλουμε ως Pied Piper υποψηφίους (περισσότερα για τον όρο σε λίγο) που θα αντιπροσωπεύουν το βασικό κορμό των ρεπουμπλικάνων… Πρέπει να ανεβάσουμε τους pied piper υποψηφίους, να τους αναδείξουμε σε αρχηγούς της αγέλης… πρέπει να πείσουμε τους δημοσιογράφους να τους πάρουν στα σοβαρά.” Και προτείνουν τρεις από τους μονομάχους για το ρόλο του Pied Piper, ανάμεσά τους και ο Trump. Αλλού το πήγαιναν οι φουκαριάρηδες οι Δημοκρατικοί, αλλά ο Trump, ως Παρδαλός Αυλητής (Pied Piper), τους κέρδισε στο ίδιο τους το παιχνίδι.
Στο μύθο που υπάρχει τουλάχιστον από το Μεσαίωνα, ο Παρδαλός Αυλητής με το μαγικό αυλό του σώζει ένα χωριό από τους αρουραίους. Παίζει τον αυλό του κι όλοι οι αρουραίοι τον ακολουθούν. Σήμερα, για τους αγγλοσάξωνες, ο όρος υποδηλώνει κάποιον που εξαπατά τον κόσμο με πλάνες υποσχέσεις. Η στρατηγική της Χίλαρι λοιπόν σχεδίαζε να δώσει στον Trump το ρόλο του Pied Piper, να τον κάνει μπροστάρη, να τον ταυτίσει με ακραίες θέσεις και τέλος να τον καταρρίψει γελοιοποιώντας τον. Γι’ αυτό είδαμε από το καλοκαίρι και μετά ότι κλόουν τον ανεβάζανε, άχρηστο τον κατεβάζανε. Στο παιχνίδι ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, όλοι οι δημοκρατικοί και οι μισοί ρεπουμπλικάνοι. Όχι ότι είχαν τελείως άδικο, αλλά ήταν πια αργά. Όπως αποδείχτηκε, o Trump, που χρόνια τώρα έχει μάθει να παίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας πολύ καλύτερα κι από το real estate, μετακομίζει στην Ουάσινγκτον.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο νέος πλανητάρχης διαθέτει ένα αμφιλεγόμενο βιογραφικό που εύκολα θα τον χαρακτήριζε ανεπαρκή για τη νέα του θέση. Σαν επιχειρηματίας βρήκε την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στα δάνεια των τραπεζών και τη νομοθεσία των πτωχεύσεων. Εκμεταλλεύτηκε το σύστημα και τα παραθυράκια του, κάποιοι θα πουν με μαεστρία. Είναι εγωπαθής, άλλωστε το ίδιο το όνομά του δεν είναι τόσο επίθετο όσο brand. Είναι απρόβλεπτος. Όταν ανοίγει το στόμα του, κανείς δεν ξέρει ποτέ τι θα βγει από κει μέσα. Και μιλάμε ο άνθρωπος έχει άποψη επί παντός επιστητού. Από πολιτική μέχρι καλλιστεία, από προστασία του περιβάλλοντος μέχρι reality tv, δεν είχες παρά να στήσεις φώτα, κάμερα και μικρόφωνο και να του πεις “τώρα βγαίνεις”. Και να που βγήκε!
Η αλήθεια να λέγεται. Ο Trump δεν ήταν, με διαφορά, ο καλύτερος υποψήφιος. Ούτε καν μέτριος.
Αλλά είχε αντίπαλο τη Χίλαρι. Που έχει αιματοκυλήσει τη μισή οικουμένη (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία, κλπ). Που στην ουσία έπαιρνε μίζες για να διαμορφώσει εξωτερική πολιτική. Που θεωρεί ότι ο Πούτιν δεν έχει ψυχή. Που σε ομιλία της κεκλεισμένων των θυρών στην Golman Sacks είπε ότι οι θέσεις και απόψεις που εκφράζει δημόσια διαφέρουν από τις προσωπικές της πεποιθήσεις. Που χρηματοδοτήθηκε με ιλιγγιώδη ποσά από το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, τον Σόρος. Που είχε τη (φανατική) υποστήριξη όλων των συστημικών ΜΜΕ, της Μέρκελ και του Σόιμπλε, του Γιούνκερ και όλης της επίσημης, μη εκλεγμένης, αλλά βαθιά δημοκρατικής Κομισιόν. Αυτή είναι η Χίλαρι. Μία εξαιρετικά φιλόδοξη πολιτικός, μία κατά συρροή “σκανδαλιάρα”, αφού τα σκάνδαλα, οι ύποπτες συναλλαγές, οι παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, και οι ακούσιες αυτοκτονίες την ακολουθούν κατά πόδας από παλιά, πριν καν μπει η ίδια στην πολιτική. (Ένα μόνο παράδειγμα: Σαν 27χρονη δικηγόρος, η Χίλαρι εργάστηκε στην επιτροπή που ερευνούσε το Watergate. O προϊστάμενός της, ο δημοκρατικός Jerry Zeifman την απέλυσε γιατί όπως είπε ο ίδιος σε συνέντευξή του: “Ήταν ψεύτρα. Μια ανήθικη, ανέντιμη δικηγόρος. Συνωμότησε να παραβιάσει το Σύνταγμα, τους κανόνες της Βουλής, τους κανόνες της επιτροπής και τους κανόνες της εμπιστευτικότητας.”
Ναι, ο Trump ήταν κάτω του μετρίου υποψήφιος.
Αλήθεια, αν θέλαμε να βρούμε ένα πρόσωπο που να εκφράζει σήμερα όλα τα στραβά του πλανήτη, την απόλυτη κυριαρχία των τραπεζικών και χρηματοοικονομικών κολοσσών, τους ατέλειωτους πολέμους με τις εκατομμύρια χαμένες ζωές και τους ακόμα περισσότερους πρόσφυγες, την προπαγάνδα των ΜΜΕ, την ανάδειξη σε αξία του προσωπικού κέρδους, την απόλυτη διαφθορά στην εξουσία… Αν ψάχναμε έναν άνθρωπο που να τα εκφράζει όλα αυτά, αλήθεια, εσείς ποιον ή ποια θα προτείνατε;
Προοδευτικοί, liberal φίλοι μου, τα έχετε βάψει μαύρα με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά για να λέμε τα σύκα σύκα, εμείς οι προοδευτικοί κάναμε πρόεδρο τον Trump. Γιατί αγόμαστε και φερόμαστε ακόμα και από το ίδιο το ταμπελάκι που τόσο περήφανα φοράμε. Του προοδευτικού ή συντηρητικού. Του αριστερού ή δεξιού που θα υποστηρίξει με μάτια (και στόμα και αυτιά) ερμητικά κλειστά ακόμα και τη Χίλαρι. Γιατί από όσα μας σερβίρουν οι διάφοροι καλοθελητές, καθοδηγητές ή τηλε-μαϊντανοί, εμείς θα πιστέψουμε ό,τι μας συμφέρει. Ιδιαίτερα αν το είπε η τηλεόραση. Πάση θυσία πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό που πιστεύαμε και χτες. Και δεν διστάζουμε να θυσιάσουμε ακόμα και την κοινη λογική στο βωμό του προοδευτισμού ή αυτής της γελοίας πολιτικής ορθότητας. Δεν μας απασχολεί καθόλου αν οι απόψεις ή οι πολιτικές που στηρίζουμε συμβαίνει να είναι ταυτόσημες με αυτές του Κίσινγκερ ή του Σόρος. Αρκεί να νιώθουμε ηθικά και πολιτισμικά ανώτεροι. Κι είμαστε σίγουροι, θα βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά!, πως δεν ακολουθούμε αποχαυνωμένοι κάποιον Pied Piper. Τρομάρα μας.
Και κάτι τελευταίο. Ο Trump, για να φτάσει εκεί που έφτασε, προφανώς έχει την υποστήριξη και προστασία κάποιου ή κάποιων. Δεν γίνεται αλλιώς. Η εκλογή του πρέπει να συμφέρει κάποια κέντρα εξουσίας. Γιατί στην πολιτική, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του. Θα τολμούσε, πιστεύετε, ο Trump να πει όσα είπε για την Κεντρική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, το Federal Reserve, έτσι από μόνος του, επειδή του κατέβηκαν στο κεφάλι και θα έφτανε αρτιμελής να ψηφίσει τον εαυτό του στις εκλογές, πόσο μάλλον να κερδίσει;
Το πιο πιθανό είναι ότι παρασκηνιακά στον πλανήτη Γη αυτή τη στιγμή παίζεται ένα χοντρό ντέρμπυ εξουσίας. Οι εκλογές στην Αμερική είναι πιθανότατα απλά η κορυφή του παγόβουνου. Κάποια μοντέλα διακυβέρνησης έχουν χρεωκοπήσει και πεθαίνουν (ή μάλλον έχουν πεθάνει αλλά δεν μας το λένε), μαζί τους κι αυτοί που τα πρεσβεύουν. Εντωμεταξύ το διάδοχο μοντέλο για να εφαρμοστεί πρέπει πρώτα να επικρατήσει.
Εδώ στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, είναι το άλλο πεδίο μαχών. Η τελευταία μεγάλη μάχη δόθηκε στην Αγγλία. Ακολουθούν άλλες, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στη Γερμανία. Το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο αλλάζει δραματικά, οι εξελίξεις επιταχύνονται. Η ίδια η ζωή μας θαρρείς πως παίζεται κορώνα-γράμματα. Τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά, για τίποτα πια δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Διαλέγουμε συμμάχους, συντρόφους, υπερασπιζόμαστε ιδεολογίες, επενδύουμε πάθος, δίνουμε την ψήφο μας κι ένας θεός ξέρει με όλα αυτά ποιον τελικά εξυπηρετούμε. Και κάθε τόσο ελπίζουμε, σαν βλέπουμε τον επόμενο Παρδαλό Αυλητή, ως άλλο Μεσσία, να έρχεται…

olympia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου