Δεν μπορεί κανείς να κρατά κλειστή την καρδιά του μπροστά σε μια ανοιχτή καρδιά

 Η τάση είναι να βγεις προς τα έξω. Η τάση της διάθεσης και της έκφρασης είναι να βγουν προς τα έξω. Η τάση του λόγου είναι να βγει προς τα έξω. Και για να σωθείς ακόμα η τάση είναι να βγεις προς τα έξω. Και χρειάζεσαι μια επινόηση γι’ αυτό, χρειάζεται ν' ασχοληθείς με τα κοινά. Γιατί δεν υπάρχει άλλος λόγος να βγεις προς τα έξω απ’ τους άλλους, και δεν υπάρχει άλλη αιτία παρά να το κάνεις για σένα. Για να βγεις προς τα έξω πραγματικά για τους άλλους χωρίς να το κάνεις για σένα σημαίνει θυσία. Σημαίνει αλτρουισμός. Σημαίνει αγάπη. Σημαίνει εσύ να έχεις τελειώσει με σένα. Σημαίνει η πόρτα να έχει ανοίξει διάπλατα.

 Μια άλλη τάση είναι να προχωρήσεις προς τα μέσα. Βγαίνεις προς τα έξω στο βαθμό που προχωράς προς τα μέσα κι απελευθερώνεσαι. Μπορείς να βγεις προς τα έξω όταν κοιτάς προς τα μέσα κι υπάρχει απελπισία κι απόγνωση. Τότε βγαίνεις προς τα έξω απ’ αυτά να σωθείς κι η έξοδος είναι λάθος. Με αυτά τα κίνητρα υποκύπτεις, κάνεις εκπτώσεις, γίνεσαι παραπανίσια καλός ή χτυπάς προς τα έξω ν' ανοίξεις πέρασμα.

 Μπορείς να χτυπάς προς τα έξω ευγενικά, μπορεί βίαια, μπορεί με θυμό. Καθώς χτυπάς προς τα έξω προσπαθείς ν' ανοίξεις την εσωτερική θύρα, χρειάζεται να διασχίσεις τους άλλους και να βγεις πίσω τους, χρειάζεται να δεις πίσω απ’ τους άλλους. Καθώς χτυπάς προς τα έξω, ακόμα και μετά από σκέψη κι υπολογισμό, το κάνεις τυφλά. Μπορείς να χτυπάς προς τα έξω ακόμα και με χιούμορ χωρίς ν’ αποκλείει πως χτυπάς. Μπορείς να χτυπάς προς τα έξω και μόνο με την εμφάνισή σου, ή με το χαμόγελό σου.

 Και προς τα μέσα χτυπάς. Χρειάζεται να δεις τι υπάρχει κάτω από σένα, πίσω από σένα. Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι που κανείς χτυπά, η γροθιά, το χάδι, κι όλα τ' ανάμεσα. Μόνο με το φιλί και την αγκαλιά δεν χτυπάς, με αυτά ισορροπείς.

 Ζούμε πάντα πίσω από κάτι και πίσω απ’ αυτό το κάτι, κάτι μάς φανερώνεται που είμαστε πάλι εμείς. Καθώς χτυπάς προς τα έξω προς τα μέσα χτυπάς. Ο κόσμος, ο κόσμος μας, είναι καταδικασμένος ν' ανοίξει. Η καρδιά μας, είναι καταδικασμένη ν' ανοίξει. Κι η καρδιά μας, μπορεί ν’ ανοίξει μόνο προς τους άλλους, όσο δεν ανοίγει προς τους άλλους είναι η καταδίκη της.

 Οι περισσότερες καρδιές ανοίγουν προς λίγους άλλους, γνωστούς κι οικείους, αυτές παραμένουν μισο-καταδικασμένες κι η μισή καταδίκη ολόκληρη είναι. Κι ένα τέταρτο καταδίκης πάλι ολόκληρη είναι. Η κάθε καρδιά πρέπει ν' ανοίξει προς όλη την ανθρωπότητα κι όλη η ανθρωπότητα ν’ ανοίξει προς τη μια καρδιά, τότε μόνο δεν υπάρχει καταδίκη. Και για ν’ ανοίξει η μία καρδιά προς την ανθρωπότητα χρειάζεται να βρει τον τρόπο της και να χάσει τον φόβο της. Ο τρόπος είναι το ταλέντο της, η τέχνη της, η δημιουργία της. Η καρδιά έχει μυστικισμό, η μία καρδιά βγαίνει προς τις άλλες με τρόπο μυστικό υποσκελίζοντας τη σκέψη.

 Το κάνεις αυτό για να δηλώσεις παρών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δηλώσεις παρών παρά ν’ αποκαλυφθείς σε όλους τους άλλους. Ό,τι σε κρατά ν’ αποκαλυφθείς στους άλλους είναι παρελθόν. Όταν μοιράζεσαι μ’ έναν τρόπο που τον σκέφτεσαι η καρδιά μένει πίσω. Όταν μένει η καρδιά πίσω μένεις πίσω, ζεις πίσω. Όταν ζεις πίσω έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς πίσω.

 Οι άλλοι πρέπει να περνούν από μέσα σου, να σε διασχίζουν. Εσύ πρέπει να περνάς μέσα απ’ τους άλλους, να τους διασχίζεις· αυτό σημαίνει οι καρδιές άνοιξαν και δεν υπάρχει εμπόδιο. Όταν δεν υπάρχει εσωτερικό εμπόδιο δεν υπάρχει εξωτερικό εμπόδιο.  Όταν μια καρδιά ανοίγει οι καρδιές του κόσμου είναι ανοιχτές για εκείνη, όταν μια καρδιά κλείνει, κλείνουν όλες οι καρδιές του κόσμου.

  Όταν μια καρδιά κλείνει ο κόσμος μικραίνει. Όταν μια καρδιά ανοίγει ο κόσμος μεγαλώνει. Όταν μια καρδιά κλείνει καλεί προς το μέρος της, αποχτά μαγνητισμό κι έλξη. Όταν μια καρδιά ανοίγει ο άνθρωπος σκορπά.  Δεν μπορεί κανείς να κρατά κλειστή την καρδιά του μπροστά σε μια ανοιχτή καρδιά. Δεν μπορεί κανείς να κρατήσει κλειστή την καρδιά του στη θέα ενός βρέφους.

 Η καρδιά κλείνει απ’ τους λογαριασμούς της. Η καρδιά ανοίγει όταν τους τακτοποιήσει. Χωρίς να αισθάνεται ασφάλεια δεν ανοίγει μια καρδιά. Ενώ την ασφάλεια της καρδιάς δεν την χαρίζει η σκέψη. Η σκέψη ασφαλίζει τη σκέψη κι η καρδιά ασφαλίζει την καρδιά. Όταν σκέφτεσαι την ασφάλεια ασφαλίζεις μέλλον. Της καρδιάς η ασφάλεια είναι η εμπιστοσύνη στο άγνωστο.

 Χτυπάς προς τα έξω χτυπάς προς τα μέσα, ν’ ανοίξει μια πόρτα να φτάσεις να βγεις στο παρόν. Μπορείς να το πεις και με άλλους τρόπους και να το αισθάνεσαι διαφορετικά. Μπορεί να το ανέβασες σ’ έναν λόφο και να προσπαθείς να το φτάσεις, να το έντυσες, να το καλλώπισες, να το έβαψες ή να το χρύσωσες με τη βοήθεια του ονείρου, αλλά πάντα είναι σκοτεινός διάδρομος και στο φωτεινό παρόν βγάζει. 

 Πάντα είναι διάδρομος με πολλές παραπλανητικές πόρτες δεξιά κι αριστερά που έχουν στο βάθος τους αντί ήλιο έναν ηλεκτρικό λαμπτήρα. Για λίγο τις ανοίγεις, τις ακολουθείς, διαπιστώνεις το αδιέξοδό τους και γυρίζεις πίσω, γιατί χωρίς περιπλάνηση και βάσανο νοστιμιά δεν έχει ο δρόμος. 

 Γι' αυτό κι ο Όμηρος, δεν πήρε τον Οδυσσέα να τον πάει απευθείας στην Ιθάκη. Θα ήταν ένας πολύ φτωχός, ένας πάμφτωχος Οδυσσέας τότε κι η Πηνελόπη του ούτε τόσο όμορφη, ούτε τόσο θελκτική στα μάτια του, ούτε τόσο υπέροχα τραγική. Κι επιπλέον, αν δεν άντεχε, δεν θα είχε καμία δύναμη.  

triala