Μίλα μου, πες μου για την εμπιστοσύνη, ως ποιο βάθος φτάνει. Και πες μου, αν εκτός της σιωπής μας υπάρχει άλλο τίποτα ανώτερο μέσα του να βυθιστούμε.

Βιάζεσαι; άκου, δεν ξέρεις τις σκέψεις μου για σένα

δεν ξέρεις, νύχτες κάθισα και σε μελέτησα

δεν ξέρεις πως έχω για σένα συμπεράσματα.

Όλα αυτά δεν τα ξέρεις, ο δικός σου κόσμος

περιορίζεται σε αυτό που κάποτε θα αποτελέσει τη νεκροκεφαλή σου.

Μα πες μου βιάζεσαι; και μην χλομιάζεις όταν για θάνατο σου μιλώ.

Θα μπορούσες να το δεις έτσι, να έχεις αυτή τη διαρκή αίσθηση

- που δεν είναι εντύπωση μα αίσθηση - πως για ένα ταξιδάκι

η ζωή πρόκειται. Μα πες μου βιάζεσαι και γιατί;

Θα μπορούσες να το δεις πως εγώ σ' έχρισα συνοδοιπόρο

και σε παρακολουθώ στενά κι αθέατα, χωρίς να το ξέρεις,

χωρίς να σε πιέζω. Το κάνω μόνο με την παρουσία μου

κι όταν είμαι απών πάλι το κάνω. Μα πες μου, βιάζεσαι

και για ποιο λόγο;

Θα μπορούσες να το δεις πως προχωρούμε μαζί, συντροφικά,

στο πλάι, ο καθένας βουτηγμένος - η βουλιαγμένος -

στις δικές του υποθέσεις. Μα πες μου βιάζεσαι;

κι αυτό το λέμε ζωή. Μα πες μου, έχεις κι εσύ αυτή

τη διαρκή αίσθηση του εφήμερου; το διασκεδάζεις αρκετά;

ή πήρες πράγματα σκληρά στα σοβαρά και ματαίωσες το παιγνίδι.

Σε ξέρω πριν οι ρυτίδες αυλακώσουν το πρόσωπό σου.

Μα πες μου βιάζεσαι; κι ας μην περνάει αυτή η θλίψη

απ’ τη μορφή σου κάθε που για θάνατο μιλώ.

Μιλώ για θάνατο όπως γλύφω μια καραμέλα. Πως αλλιώς;

Και πως να έχω αλλιώς μια καθημερινότητα ελαφριά

χωρίς μεταίχμιο της ζωής, χωρίς αυτή την αίσθηση

της παρουσίας ενός φευγαλέου· πολλές φορές ευχάριστου

θανάτου μιας μέρας, ή ενός σούρουπου.

Μα πες μου, μπορείς να το δεις έτσι, σαν μια γενιά που φεύγει

κι επιπλέον μπορείς, να μην προσπαθείς να το κρατήσεις;

Μα πες μου, έχεις καταλάβει τις γύρες του κόσμου και της ζωής;

Θα ‘θελα να ‘ξερα πόσες φορές έπεσες, όχι επειδή σκόνταψες σε μια πέτρα

μα απ’ τα ψηλά, και πόσο κατάλαβες πως το έκανες γιατί

πόθησες τα ψηλότερα.

Μα πες μου, μπορείς κι εσύ να έχεις αυτή

την αίσθηση πως γυρίζουμε σ’ αυτή τη γη μας;

Θα έρθω μια μέρα να σε συναντήσω με το παλιό, βυθισμένο

μου πρόσωπο, που θα λάμπει ξαναμμένο απ’ τις φουρτούνες

ξεφορτωμένος την παλιά αγέρωχη θλίψη μου. Μα πες μου, με αναγνωρίζεις; προχωράς μαζί μου; εκεί που είσαι χαμένος στις υποθέσεις σου έχεις, κρατάς κι εσύ,

αυτή την αίσθηση πως πρόκειται για ένα ταξιδάκι, για έναν περίπατο;

και πως αύριο την άλλη φεύγουμε. Ή όπως λέει ο ποιητής: η ψυχή μας κάνει πανιά.

Πες μου, το έχεις συνείδηση πως φεύγουμε ή το ξέχασες; 

 Μα πες μου, μήπως τα πήρες όλα πολύ στα σοβαρά και σε σκέπασε η πέτρα;

Έχεις κι εσύ αυτή την αίσθηση πως ο θάνατος τα φτιάχνει όλα στη ζωή πανέμορφα κι εύκολα. 

Πες μου, αισθάνεσαι κι εσύ εύκολη τη ζωή;

Πες μου και μην τρομάζεις που για θάνατο μιλώ, τον φέρνω στην ζωή αντιστάθμισμα. Μα πες μου, έχεις κι εσύ αυτή την αίσθηση πως τα περισσότερα που αφορούν και καταναλώνουν αυτή τη ζωή είναι απλές ανοησίες που τις παίρνουν πολύ στα σοβαρά κάποια χαμένα παιδιά. Που, πάντα νομίζουν πως όσα αισθάνονται είναι αληθινά.

 Μα πες μου, πως ξέρεις ποια απ’ αυτά που αισθάνεσαι είναι αληθινά; Και ποια μόνο τα αισθάνεσαι γιατί χωρίς αυτά δεν θα ήξερες ποιος είσαι.

Και πες μου, έχεις κι εσύ αυτή την αίσθηση πως φεύγουμε, πως κάτι μας παίρνει, και πως η αντίστασή μας σ’ αυτό θα πρέπει ολοσχερώς να νικηθεί. Μα πες μου, και πως γίνεται, μετά απ’ όλα αυτά να μην υπάρχει τίποτα μάταιο.

 Πες μου, κι αν δεν έχεις απαντήσεις σε αυτά πες μου τα δικά σου κι ίσως ανταμώσουν τα μάτια μας. Μα πες μου, γιατί, γιατί τα μάτια μας σπάνια ανταμώνουν; Αν είσαι φίλος ή εχθρός δεν ξέρω, και δεν ξέρω πια αν τη ζωή μας την κυβερνούμε ή κάτι μας πάει. Μα πες μου, αισθάνεσαι κι εσύ αυτό το αεράκι στο πρόσωπό σου; και του αφήνεσαι; Μίλα μου, πες μου για την εμπιστοσύνη, ως ποιο βάθος φτάνει. Και πες μου, αν εκτός της σιωπής μας υπάρχει άλλο τίποτα ανώτερο μέσα του να βυθιστούμε. Και κάτι πιο ασφαλές. Κι άλλο τίποτα να κατακτήσουμε, εκτός μιας σιωπής που δεν μας πληγώνει.

 Πες μου αν υπάρχει άλλη αρετή σαν αυτήν: να εκφράζεσαι με τη σιωπή. Πες μου, έχεις νιώσει να μιλάς με τα μάτια και να μην μένει στην ψυχή σου κάτι ανείπωτο; Πες μου, που ο άνθρωπος τελειώνει; 

 

 

triala