Ο Αλέξης Τσίπρας είχε διαβάσει πολύ τόσο την ελληνική κοινωνία όσο και τους συντρόφους του. Από τη μια προσκυνημένοι ραγιάδες και παρτάκηδες και από την άλλη ανθρωπάκια πεινασμένα για εξουσία και μάσα.

Οι πάντες καταφέρονται εναντίον του Αλέξη Τσίπρα αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνει να επιβιώνει και αποδεικνύεται παίκτης.

Πώς καταφέρνει ο Αλέξης Τσίπρας να επιβιώνει πολιτικά, αν και όχι μόνο δεν πραγματοποίησε ούτε ένα από αυτά που υποσχόταν με λύσσα αλλά έπραξε και όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε τους προηγούμενους από αυτόν;

Κατ’ αρχάς, είναι προφανές πως αυτό συμβαίνει, κυρίως, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός το 2015 ως λύση απελπισίας και επειδή η χώρα είχε διαλυθεί από την χρεοκοπία του 2010 και τις δεκαετίες διακυβέρνησης από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που προηγήθηκαν.

Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός επειδή πολλοί Έλληνες σκέφτηκαν πως τα πράγματα είναι άθλια και δεν γίνονται χειρότερα.

Βέβαια, τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα με κάθε νέο Μνημόνιο, ανεξάρτητα από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που θα έχει η χώρα.

Αφήνοντας κατά μέρος την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -που αποτελούν, με το παρελθόν τους και τα πεπραγμένα τους, τα πιο ισχυρά χαρτιά του Αλέξη Τσίπρα στην παραμονή του στην πρωθυπουργία-, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που επιτρέπουν στον Αλέξη Τσίπρα να κάνει το παιχνίδι του.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε «διαβάσει» πολύ καλά -τα προηγούμενα χρόνια- τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήξερε πως -με κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις- πίσω από τους αγωνιστές της Αριστεράς, τους κήρυκες της ηθικής, τους φερέλπιδες νεανίες και τους σεβάσμιους γέροντες δεν υπήρχε τίποτε άλλο από ακυρωμένα ανθρωπάκια που έψαχναν για εξουσία και χρήμα.

Τους μέτρησε όλους καλά, τους χειρίστηκε προσωπικά και -την κρίσιμη στιγμή- τους μετέτρεψε σε …βατράχια.

Αν οι αριστεροί είναι έτσι, οι δεξιοί -που δεν έχουν και ηθικά θέματα- είναι πολύ πιο προβλέψιμοι, οπότε δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον Αλέξη Τσίπρα να ψαρεύει ανάμεσα στους Καμμένους, στους Παυλόπουλους και στους Πολύδωρες.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πολύ καλά πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν λένε ποτέ όχι.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πως ο Έλληνας νοιάζεται για την πάρτη του.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει πως οι Έλληνες πάνε με τον δυνατό.

Κι αυτή τη φορά, ο δυνατός ήταν αυτός.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να γράψω την προσωπική μου εμπειρία από αυτά τα εφτά σχεδόν χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας.

Αυτά τα εφτά χρόνια περπάτησα στον δρόμο με πολλούς ανθρώπους, συνεργάστηκα με πολλούς ανθρώπους και συζήτησα ατελείωτες ώρες με πολλούς ανθρώπους.

Το οριστικό συμπέρασμά μου είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων ενδιαφέρονταν μόνο για την πάρτη τους.

Τα μεγάλα λόγια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά προετοιμασία για την επόμενη μέρα που η Αριστερά θα ερχόταν στα πράγματα, ο Τσίπρας θα γινόταν πρωθυπουργός και θα εξαργύρωναν τους «αγώνες» τους.

Σαφώς, γνώρισα και ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το κοινό καλό αλλά αυτοί ήταν ελάχιστοι και μάλλον σήμερα είναι εντελώς αποκαρδιωμένοι και έχουν επιστρέψει στη μοναξιά τους.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, πίσω από τα μεγάλα λόγια για ανατροπές, ρήξεις, επαναστάσεις, συνεργασίες -και δεν ξέρω εγώ τι άλλο- κρύβεται συνήθως μια προσωπική ατζέντα.

Μια πολύ προσωπική ατζέντα. Που δεν περιέχει κανέναν άλλον, εκτός από τον ιδιοκτήτη της.

Για τον κάτοχο αυτής της ατζέντας, οι άλλοι είναι απλώς περιστασιακά εργαλεία για την προσωπική του ανέλιξη και για το να βγάλει χρήματα.

Αρκεί να θυμηθείτε πόσοι και ποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ήταν αντιμνημονιακοί μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και πόσοι απέμειναν στην αντιμνημονιακή πλευρά αμέσως μετά την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και την ψήφιση του Μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μνημονιακά κόμματα.

Για σκεφτείτε λίγο. Γιατί οι Έλληνες έχουν και την τάση να ξεχνούν. Τα πάντα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε διαβάσει πολύ τόσο την ελληνική κοινωνία όσο και τους συντρόφους του.

Από τη μια προσκυνημένοι ραγιάδες και παρτάκηδες και από την άλλη ανθρωπάκια πεινασμένα για εξουσία και μάσα.

Ο Αλέξης Τσίπρας παίζει πολύ καλά το παιχνίδι του. Μόνος του εχθρός η πραγματικότητα. Αλλά κερδίζει χρόνο και μπορεί -με τις εξελίξεις στο εξωτερικό- να φανεί τυχερός.

Οφείλουμε στον Αλέξη Τσίπρα το πλήρες ξεβράκωμα χιλιάδων ανθρώπων -που προσποιούνταν για δεκαετίες τους ηθικούς αγωνιστές- αλλά και την πλήρη αποκάλυψη των Ελλήνων και της ελληνικής κοινωνίας.

Οσιαστικά, ο Αλέξης Τσίπρας φώναξε με τον τρόπο του στους Έλληνες:

«Είστε σκατάδες και παρτάκηδες! Έτσι είμαι κι εγώ! Είμαι ένας από εσάς!».

Και οι Έλληνες τον χειροκροτούν ακόμα.

(Στον αφόρητο κυνισμό του να κοιτάξεις κι εσύ μόνο την πάρτη σου, σε οδηγούν οι σύντροφοί σου.)

pitsirikos