ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Xριστόφορος Τριάντης

Ο πόνος στάθηκε

στις ανηφοριές του χρόνου,

σαν ιππότης καβάλα στ’ άλογό του.

Κι οι δρόμοι γέμισαν θλίψη .

Άλλο δεν ξέρουν οι μάρτυρες

παρά να διαβαίνουν

τις γέφυρες της μνήμης

και λέξεις να θυσιάζουνε

στη σιωπή .

Άλλαξαν οι καιροί

στου φεγγαριού τ’ ακρογιάλια

και οι σεληνολάτρες κουράστηκαν

να περιμένουν

της Ιστάρ την ευλογία .

Τώρα τα ουράνια σημάδια

ταξιδεύουν

στα όνειρα των νικημένων,

μοιάζουν με λάμψεις

νεκρών πυγολαμπίδων.

Ο χρόνος στροβιλίζεται

γύρω απ’ τις ομίχλες του χάους,

μια αλυσίδα που δένει

την τρέλα με τον

τον θάνατο.  

Να , όμως ξεκίνησε το προσκύνημα στην ομορφιά

κι άρχισαν οι φωτιές

στους  ναούς του Ήλιου.

Οι φλόγες

σκαρφάλωσαν στα καμπαναριά ,

κερένιες γλώσσες

μέσα από αρχαίους τάφους .

Τραγούδια λένε για 

λευκοδράκοντες και χρυσαετούς.

Στις ακροπόλεις αντηχούν οι κραυγές

των  αμαζόνων

και στα παλάτια των παθών

οι τροβαδούροι ακόμα προσμένουνε

 τους αγγέλους, 

την αγάπη   να λυτρώσουνε.

Οι φύλακες του κόσμου

άνοιξαν – αίφνης –

τους δρόμους του Θεού

κι ακούστηκαν οι προσευχές

από αγίους και πολεμιστές .

Ζουν ακόμα οι Τιτάνες

στο κέρατο της γης .

Μα , η λύπη χάραξε ανεξίτηλα τα πρόσωπά τους .

Οι κριτές   – πάντα – ήταν  σκληροί 

με τους αδικημένους .

Αλλά κάποιες φορές σαν ιερή λιτανεία

ένας θίασος δικαίων  διαβαίνει 

το σύμπαν, δίχως πυξίδες και ημερολόγια .

Ναι !  Οι Τάρταροι  φοβήθηκαν τους ήχους

των κόκκινων τυμπάνων

και δεν ανεβάζουν πια αθώους

στις αγχόνες .

Αγκομαχούν να βγουν από την ιστορία

μαζί με τους χυδαίους.

lefkoilykoi.