«Καὶ ὁ λωτὸς δὲ παρίστησι τὴν συμπάθειαν, μεμυκὼς μὲν πρὸ τῶν ἡλιακῶν αὐγῶν, διαπτυσσόμενος δέ πως ἠρέμα τοῦ ἡλίου πρῶτον φανέντος, καὶ ὅσον ὑψοῦται τὸ φῶς, ἐξαπλούμενος, καὶ αὖθις συναγόμενος, ἐπὶ δύσιν ἰόντος.
Τί δὴ οὖν διαφέρει τοὺς ἀνθρώπους αἴροντας ἢ τιθέντας τὰς γένυς ἢ τὰ χείλη ὑμνεῖν τὸν ἥλιον, ἢ τὸν λωτὸν τὰ φύλλα συμπτύσσοντα καὶ ἀναπλοῦντα; Γίγνεται γὰρ ἀντὶ τῶν γενύων ταῦτα τῷ λωτῷ, καὶ ὁ ὕμνος φυσικός».
Σε τί διαφέρουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που υμνούν τον Ήλιο ανοιγοκλείνοντας το στόμα ή τα χείλη τους, από τον λωτό που ανοίγει και μαζεύει τα φύλλα του; Διότι ο λωτός αντί στόματος χρησιμοποιεί τα φύλλα του και ο ύμνος του είναι φυσικός".
Πρόκλος, Περί της Ιερατικής Τέχνης των Ελλήνων, Ηλιοδρόμιον 2001
pyrisporos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου