Στον δρόμο με τα πληγωμένα δέντρα
σωρός μαζεύτηκαν οι πέτρες
της μνήμης.
Στις άκρες τους σκουριάζουν – αιώνες –
οι ψυχές των σκοτωμένων
( άτιτλο επεισόδιο των Ωρών) .
Και ψηλά στα μαντριά του πένθους
οι λυγμοί της θλίψης καρφώνουν
τους προσκυνητές , καθώς πορεύονται
για να προσευχηθούν στο Φως .
Μα , οι αρχηγοί τους έχουν
στις πλάτες τους στερεωμένα
κοντάρια με ακτίνες λέξεων και συναξάρια
αγιασμών .
Σημάδια άφθαρτης απόλυσης ψυχών
στις ζυγαριές της Νέμεσης .
Στις παρόδους , οι κύκλοι του χρόνου
αλώβητοι μένουν απ’ το πεπρωμένο
( λύτρωση των στιγμών ),
μνημεία βαθιάς χαράς
για τους πανηγυριστές του φωτός .
Να , στα ματωμένα καλντερίμια
οι προπομποί φτάνουν – γρήγορα -
και στις πύλες των αόρατων πολιτειών
στεφάνια αιωνιότητας κρεμούν,
ασπίδες που την τύχη εξορίζουν
να μην μολύνει την αρετή .
Στα βουνά της φωτιάς
λάμπουν τα νεογέννητα σύννεφα,
φρυκτωρίες χρωμάτων
στους ορίζοντες τής ομορφιάς .
Από μέσα τους προβάλλουν οι λευκοί λύκοι ,
την πομπή χαιρετούν ,
δίχως φόβο κι αρνήσεις .
Φύλακες είναι –πια- των πορευομένων
σαν ανεβοκατεβαίνουν
στα ξωκλήσια των αστεριών
και της αλήθειας .
lefkoilykoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου