Είσαι η καρδιά μου που την έβγαλα να περπατήσει έξω απ' το σώμα μου και τρέμω μήπως δεν την προσέξουν οι άλλοι

Αγαπημένο και μονάκριβο παιδί μου,

Παρόλο που η προσπάθεια να έρθεις στη Ζωή και στη ζωή μου ήταν αρκετή, να ξέρεις ότι δε με κούρασε. Άλλωστε, όπως συνηθίζω να λέω από τότε που ήρθες για κάθε μικρό και μεγάλο ερώτημα που με ταλανίζει (από το «βολεύεται την πιπίλα?» μέχρι το «Θεέ μου ας είναι ασφαλές το διαστημόπλοιο της» αργότερα) η όλη διαδικασία ήταν το εύκολο κομμάτι.
Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο τύπος του χαρακτήρα σου κι έτσι δεν ξέρω πως θα πάρεις αυτά που σου γράφω. Θα είσαι ρομαντική κι ευαίσθητη κι από το «Αγαπημέν...» θ' αρχίσεις να κλαις, ή θα είσαι κυνική, θα σκεφτείς τις φορές που θα σ' έχω μαλώσει και δε θα σ' έχω αφήσει να βγεις και τα λάθη μου που θα σ' έχουν ταλαιπωρήσει και θα χασμουρηθείς στην 1η παράγραφο κλείνοντας το και λέγοντας «Σάλια γράφεις μάνα...» ή κάτι άλλο χειρότερο ακόμα.
Εν αντιθέσει των δισεκατομμυρίων άρθρων που κυκλοφορούν για τη μητρότητα εγώ όλα αυτά δεν τα βρίσκω καθόλου «τρομακτικά όμως και γοητευτικά», μένω μόνο στο "τρομακτικά και τρομακτικότερα". Κάθε τι που κάνω από το πώς σε αλλάζω, απ' το να βάλω τη φωνή να μην χοροπηδάς στη μπανιέρα, να θέλω να φας φρούτα κι εσύ να αρνείσαι πεισματικά να τα μυρίσεις μ' εμένα να παθαίνω κρίση και να θέλω να επιβληθώ στο ανήλικο, με 8 μελέτες τουλάχιστον να πραγματεύονται την κάθε μια από τις πιο πάνω καταστάσεις και τι σημάδια μπορούν να αφήσουν στην ψυχή του παιδιού (έχω και μια άτιμη που μου τα κοινοποιεί θα σου μιλήσω άλλη φορά γι' αυτήν), για μένα είναι Τρόμος χωρίς καμία απόλαυση μέσα. Θα ήθελα πολύ να ήμουν η Επιτομή της Καλής Μαμάς κι όλο αυτό να με «ωριμάζει, να με εξελίσσει» κι όλα αυτά που γράφουν. Όχι. Εμένα η συνειδητοποίηση του πόσο λίγη είμαι και πόσο μικρονοϊκή, με καταρρακώνει.
Ούτε μπορώ να τα κουκουλώσω όλα με τη φράση «είμαι ένας άνθρωπος με αδυναμίες αλλά είμαι καλή μαμά». Είμαι κάποια που μάλλον δεν το' χει με τα παιδιά, δεν έχει υπομονή και η ενοχή με πνίγει συνεχώς με αποτέλεσμα κάθε μέρα που ξυπνάω και μου υπόσχομαι ότι σήμερα θα μεταμορφωθώ, θα είμαι γλυκιά, θα έχω υπομονή και θα μιλάω νιαουριστά, να γίνομαι με τεράστια επιτυχία, χειρότερη. Γιατί κάθε μέρα μεγαλώνεις και ζητάς κάτι καινούριο πυροδοτώντας την ασυνείδητη μου μάχη να σε έχω μικρή κι εξαρτημένη από μένα δίνοντας μου φως, λάμψη, ρόλο και λόγο ύπαρξης. Να σε κρατήσω το Μωρό μου.
Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι ότι το «μου» δεν είναι κτητικό αλλά της προέλευσης για να μη σου κάνω κακό.

Συγχώρεσε με παιδί μου, αν δεν τα καταφέρω.
Θέλω να σου ευχηθώ κόρη μου (της προέλευσης) να είσαι γερή , δυνατή, να ξέρεις (εγκαίρως) τι θέλεις και να το κυνηγήσεις για να το πετύχεις, να μην φοβηθείς να το κάνεις, να μη χρειαστεί να διαλέξεις το «μη χείρον» ανάμεσα σε δυο αδιέξοδα αλλά εύχομαι η επιλογή να είναι πάντα η δική σου επιθυμία.
Εύχομαι να μη χρειαστεί να περάσεις δύσκολα (δικό μου είναι το γράμμα μπορώ να είμαι όσο large και ανεδαφική θέλω στις ευχές μου).
Να μη χρειαστεί να πληρώσεις τίμημα τόσο οδυνηρό για κάτι που θέλεις, ώστε να σου δηλητηριάζει τη χαρά όταν πάρεις αυτό που ήθελες.
Πάνω απ' όλα αγάπη μου, να μη βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Να μη γνωρίσεις ανθρώπους που θα σε κρατήσουν σε τροχοπέδη.
Να είναι ανοιχτοί οι δρόμοι κι οι ουρανοί σε κάθε στόχο σου (λυπήσου με όχι bungee και όχι τσιμπιδάκια στις πρίζες!).
Να με θυμάσαι.
Να μη με χρειάζεσαι αλλά μη μου το λες στα μούτρα, παιδί μου, να' χω ένα στόχο...
Να ζήσεις πολλά και όμορφα χρόνια, ευτυχισμένη.

Σ' αγαπώ και νιώθω αυτό το λίγωμα όταν σε σκέφτομαι, αλλά δεν ξέρω να το δείξω, μάλλον είναι ο τύπος μου. Σ' αγαπώ κι ανησυχώ και λιώνω από την αγωνία μη σου συμβεί και παρανυχίδα. Είσαι η Ζωή μου, πρόσεχε την (προσπαθώ να σε κάνω να νιώσεις την ευθύνη, τι να κάνω, προκειμένου να προσέχεις... Μάλλον κι αυτό ανώριμο είναι που σκέφτηκα...). Είσαι η καρδιά μου που την έβγαλα να περπατήσει έξω απ' το σώμα μου και τρέμω μήπως δεν την προσέξουν οι άλλοι...
Σ' αγαπώ παιδί μου, να το θυμάσαι.

 brightsideofmom